Οι πόρτες θα άνοιγαν στις 13:00. Είχαμε κάνει το πλάνο μας μέρες πριν. Άδειες από τις δουλειές, εξοπλισμός παραλίας, συνάντηση στις 11:30 στο κέντρο για να ξεκινήσουμε με το αμάξι και να φτάσουμε Μαλακάσα στις 12:15 (πριν φτάσει το πρώτο πούλμαν δηλαδή). Ώρα 12:15 παρκάρουμε και φτάνουμε στην είσοδο. Βλέπουμε 50 άτομα στα μέσα κάγκελα στη σκιά κάτω από τα δέντρα και 10 στο δρόμο απ’ έξω, στον ήλιο. Το προσωπικό στήνει εκείνη την ώρα τις διαχωριστικές μπάρες. Πάει 13:00 και ακόμη στήνουν. Μας λένε ότι τελικά θα ανοίξουν κατά τις 13:45 γιατί υπήρξε κάποιο πρόβλημα και δεν είναι έτοιμοι. Ακούμε από το βάθος μία μπότα να βαράει και τους τεχνικούς να φωνάζουν «τσεκ, τσεκ». Αρχίζουμε να λιώνουμε αργά και σταθερά. Φωνάζω έξαλλη να φέρουν ομπρέλα ή να μας αφήσουν να πάμε με τους άλλους πιο μπροστά στη σκιά. Έχουν έρθει ήδη τρία πούλμαν, τελικά έρχεται και μία ομπρέλα. Δίπλα μου έξαλλη γκρούπι φωνάζει: «Δεν με ενδιαφέρει, εγώ θα πάω μπροστά. Θα τους δαγκώσω τις καροτίδες. Έχω free pass. Θα τους δείξω εγώ». Δεν ξέρω γιατί είναι έξω μαζί μας αφού έχει free pass αλλά δεν δίνω σημασία. Συνεχίζει να μονολογεί ότι θα πεθάνουν όλοι αν δεν φτάσει μπροστά. Κάποια στιγμή φωνάζει σε κάποιον στο τηλέφωνο ότι παίζουν κάτι μαλάκες πριν τον Miles Kane, οι Get Well Soon και ξεσπάω: «Άκου να σου πω, έχεις πει πολλά τόση ώρα αλλά όχι να βγάλεις και μαλάκες τους Get Well Soon κοπελιά». «Εντάξει, έχεις δίκιο» μονολογεί και ηρεμεί. Αποφασίζω να πιάσω κουβέντα με τους σεκιουριτάδες για να περάσει η ώρα μιας και έχει πάει 14:00 και είμαστε ακόμη εκεί. Μέσα από τα διάφορα που λέμε (μόνο μαθήματα τάντρα σεξ δεν κάναμε), μαθαίνουμε ότι τα 50 πιτσιρίκια που είναι πιο μπροστά, ήρθαν από το προηγούμενο βράδυ απ’ έξω και κοιμήθηκαν στις στρωμένες πετσετούλες τους στο χώμα. Σε αυτό το σημείο να πω ότι ήθελα κι εγώ να το κάνω αυτό αλλά οι φίλοι μου με έβρισαν. Αίσχος.
Οι Coretheband άνοιξαν την πρώτη μέρα του φετινού Rockwave. Και μπράβο τους.
Κάποια στιγμή γύρω στις 14:30 νομίζω, οι πόρτες ανοίγουν και αρχίζει το ποδοβολητό. Κουτρουβαλάμε στην κατηφόρα και φτάνουμε στα κάγκελα μαζί με άλλα 150 άτομα. Ο εξοπλισμός παραλίας στήνεται σε τρία λεπτά. Ψάθες, ομπρέλες βροχής, αντηλιακά, νερά, σπανακόπιτα ζεστή σε μορφή πουρέ σε σακουλάκι, κρακεράκια, γίναμε. «Όμορφοι φεστιβαλιστές, όμορφα καίγονται» η κατάσταση και ακόμη έχουμε δύο ώρες μέχρι να βγει η πρώτη μπάντα. Ανάσκελα, όλοι, περιμένουμε. Ακριβώς στις 16:30 ανεβαίνουν οι δικοί μας ήρωες Coretheband και επειδή τα παιδιά νιώθουν τι σημαίνει να είσαι από το μεσημέρι σε φεστιβάλ στην Ελλάδα, βαράνε γκάζια και μας σηκώνουν όλους για χορό. Δώστα όλα Jacob! Μη σταματάς! Μετά το μισάωρο, δυναμικό τους σετ και τα αστειάκια του φρόντμαν (o Jacob που έλεγα) που μας έβαλαν σε φεστιβαλικό mood, ξαναπέφτουμε ανάσκελα σαν τις κατσαρίδες. Έρχονται και οι υπόλοιποι της παρέας με μια σακούλα νερά και καταβρεχόμαστε. Έρχονται και κάτι μυρμήγκια που μύρισαν τη σπανακόπιτα. Περνάμε φανταστικά.
…δεν έχουμε παράπονο, αλλά…
…που ‘ναι ο Αλεξ, οεο που ‘ναι ο Αλεξ;!
Βγαίνουν οι Get Well Soon. «Τώρα θα δει αυτή που τους έβριζε πριν» σκέφτομαι. Δεν είδε, νομίζω. Είναι δύσκολο πράγμα να προσπαθείς να περάσεις σε χιλιάδες καψαλισμένους Έλληνες τον σκοτεινό, λυρικό σου κόσμο και τη μοναξιά σου, με τον ήλιο να τους καίει και το μόνο που σκέφτονται να είναι τα μαΐμούδια, το κατούρημα και το να ξεδώσουν στο χορό για να μην πέσουν κάτω. Ο Konstantin Gropper προσπαθεί να μας ξεσηκώσει όλους αλλά οι συνθήκες δεν τον βοηθούν. Και είναι τόσο κόκκινος από τη ζέστη που έχω αρχίσει να φοβάμαι μην πάθει κάτι. Διάλειμμα, ξανά κάτω όλοι στις ψάθες και τα παρεό.
Miles, φίλε μας, ούτε ο Γιάνης να ήσουν με τέτοιο πουκάμισο…
Όσο πλησιάζει η ώρα που θα βγει ο Miles Kane, το μεγάλο bromance του Alex Turner, τόσο φουντώνει μέσα μας και η λαχτάρα. Κάπου εκεί θυμάμαι τι είχα ζήσει εδώ πριν από δύο χρόνια με τους δυο τους στη σκηνή ως The Last Shadow Puppets και κυλάει το πρώτο δάκρυ. Ανοίγω instagram (είναι η τελευταία φορά που καταφέρνω να συνδεθώ στο ίντερνετ κατά τη διάρκεια του φεστιβάλ) και βλέπω το τελευταίο post του Miles με ένα κλαρωτό πουκάμισο και μια μπαντάνα τύπου Al Pacino που λέει ότι σε λίγο θα είναι στη σκηνή του φεστιβάλ. Και ναι, είναι τόσο θεός, που βγαίνει ακριβώς με αυτή την ενδυμασία (και λευκό skinny jean). Και δεν μας νοιάζει. Γιατί αρχίζει να βαράει με τόση ένταση που ξεχνάμε τη Μαριγούλα-Μαριγώ αμφίεση εντελώς. Και δώσ’ του τα πηδήματα στον αέρα με την κιθάρα, pure εϊτίλα-arena rock φάση, και δώστου ένα “Rearrange” και βάλε και πανώ στα κάγκελα με αγάπες, και ουρλιαχτά «I love you Miiiiiiiileeeeeees» και πάρε στο τέλος του σετ μια διασκευή του “Hot Stuff” να χορεύεις μέχρι να μην έχεις ανάσα. Καμιά ανάσα. Και όχι τίποτε άλλο, η κατάσταση πίσω από το κάγκελο έχει αρχίσει και γίνεται ασφυκτική και δεν μπορούμε να κάτσουμε πουθενά στο διάλειμμα μέχρι να βγουν οι Alt-J. Καταφεύγουμε στη σωτήρια λύση του σκυψίματος με τουρλωμένο πωπουδάκι και χέρια για αντίσταση στους μηρούς για να ξεκουράσουμε τα οστά της μέσης. Όχι με τα πωπουδάκια προς τη σκηνή ευτυχώς. Πάντως θα μπορούσες να το ονομάσεις και μαγικό ενσαντανέ ομαδικής τούρκικης τουαλέτας σε άλλη περίπτωση.
Καλά εντάξει, άμα αρέσει σε σένα, πάσο.
Κάποιοι μιλάνε στα κινητά και φωνάζουν τους φίλους τους που μόλις έφτασαν να έρθουν και αυτοί μπροστά. Δεν θα το αρνηθώ, αρχίζω και ουρλιάζω: «Να μείνουν εκεί που είναι. Κι εμείς στους φίλους μας που ήρθαν αργά είπαμε να μείνουν πίσω. Δεν θα πεθάνουμε οι πρωινοί για να καλοπεράσουν οι ξεκούραστοι βραδινοί». Λέω κι άλλα, αλλά καλύτερα ας μην τα αναφέρω εδώ. Δεν είναι όμορφα. Οι φίλοι φυσικά δεν έρχονται ποτέ. Αυτό τους έλειπε.
Οι Alt-J είναι το act που περιμένουμε όλοι με μεγαλύτερη αγωνία μετά τους Arctic Monkeys, μιας και είναι και η πρώτη φορά που έρχονται στη χώρα μας. Στη σκηνή επικρατεί πανικός. Στήνονται σιδερένια διαχωριστικά, οθόνες πολλές, τεχνικοί παντού, τι θα μας συμβεί παναΐαμ; Ως τρίο επί σκηνής, μοιράζονται ανάμεσα στα φωτεινά διαχωριστικά, φτιάχνοντας έτσι ένα περίεργο video clip στο Terra Vibe. Μαγικοί. Τριπαριστοί. Αυτό είναι το συναίσθημα όλων. Οι πιο κουρασμένοι, που είμαστε εκεί από το μεσημέρι, θέλουμε κι άλλα γκάζια, τα έχει ανάγκη το σώμα για να ξεδώσει. Δυστυχώς δεν έρχονται. Ευτυχώς όμως ταξιδεύει το μυαλό με τους ηλεκτρονικούς τους αμανέδες. Τελειώνουν πέντε λεπτά νωρίτερα από το προγραμματισμένο. Δεν βαριέσαι, πού είναι οι Monkeysssss;
Καλοί και οι Alt-J, αλλά…
…όλος αυτός ο κόσμος κάποιους άλλους περιμένει.
Έχει πλέον σκοτεινιάσει, οι τεχνικοί στη σκηνή τρέχουν σαν τρελοί να ετοιμάσουν τα πάντα για τη μεγάλη στιγμή. Μόλις βλέπουμε τα γράμματα “Monkeys” στο βάθος, αρχίζουμε τις τσιρίδες. Επικρατεί αναταραχή ανάμεσα στα κάγκελα και τη σκηνή. Φωτογράφοι, όλοι οι άνθρωποι της παραγωγής, ευδαιμονία και… ξεσπάω σε κλάματα (τους λόγους τους εξηγώ στο τέλος του άρθρου). Γύρω μου αγόρια και κορίτσια έτοιμα να αφήσουν την ψυχή τους στα χορτάρια της Μαλακάσας ή ακόμα και τα ρούχα τους αν τους το ζητήσει ο Alex. Υπάρχει μια υπόκωφη ένταση που νομίζω ότι όταν σκάσει, θα γίνει έκρηξη. Αρχίζουν να αναβοσβήνουν κόκκινα φώτα στη σκηνή, τα ουρλιαχτά είναι τόσο εκκωφαντικά που νομίζω ότι θα χάσω τύμπανο. Καταφέρνω να ακούσω τις πρώτες νότες του “Four out of Five” και σείεται ο τόπος όλος. Τα πανό στα κάγκελα είναι πολλά και είναι όλα σχεδόν για τον Alex που εμφανίζεται με ένα καφετί διάρροιας (για να το πω κομψά) παντελόνι καμπάνα, φανελίτσα λευκή του παππού, λευκό γιλέκο και γυαλιά ηλίου σεβεντίλα. Και όμως, όλα αυτά δεν έχουν καμία σημασία γιατί με μία του και μόνο κίνηση, φεύγουν σεξοτρόνια στον αέρα προς όλες τις κατευθύνσεις και το κοινό βιώνει πάθος και φλόγιασμα χωρίς τέλος.
Ξεκινά το “Brianstorm” και σταματά απότομα τη στιγμή που έχουν ήδη πέσει τα πρώτα χοροπηδητά. Τι συμβαίνειιιιι;;;;;; Μας κόβει επάνω στην κορύφωση; Ναι, τέτοιος είναι, για να μας καψουρέψει. Μας το δίνει λίγο και μετά μας το παίρνει. Κι άλλο φλόγιασμα. Το έχει καταφέρει αυτό που θέλει και με το που ακούγεται το riff του “Do I Wanna Know” επικρατεί πανζουρλισμός. Αμέσως μετά ξεκινά το “Brianstorm” χωρίς διακοπή αυτή τη φορά και έχουμε πλέον καταλάβει τι μας περιμένει. Και πάμε: “Don’t Sit Down ‘Cause I’ve Moved Your Chair”, “Crying Lightning”, “The View From the Afternoon”, “Teddy Picker”, “She Looks Like Fun”, “Tranquility Base Hotel+Casino”, “Do Me A Favour”. Ο Alex κινείται πάνω-κάτω αισθησιακά και η φωνή του είναι αψεγάδιαστη, ο Matt βαράει τα στικς του με άνεση και ευκολία, ο Miles Kane είναι επάνω στη σκηνή στο πλάι και παρακολουθεί όλο το σετ χορεύοντας και τραγουδώντας.
Χαλάλι και το παντελόνι, τι να σε κάνουμε.
Αφού ο κόσμος λιώνει για σένα.
Καταλαβαίνω ότι ολόκληρη η μπάντα ζεσταίνεται. Βλέπω συνεχώς τον ιδρώτα να στάζει στα μάτια του Turner από τα μαλλιά του, τα οποία δεν σταματά να χτενίζει με μία τσατσάρα ανάμεσα σε κάθε κομμάτι. Κάποια στιγμή τον ενοχλεί ένας προβολέας και κάνει ματάκια στον τεχνικό που βρίσκεται στον πύργο να σταματήσει να τον τυφλώνει. Ευγενικά έξαλλος. Τόσο ευγενικά που δεν το αντιλαμβάνονται όλοι. Ευτυχώς το αντιλαμβάνεται ο τεχνικός. Έρχεται η ώρα του “Cornestone” και του καλύτερου -ίσως- sing-a-long της βραδιάς. Κάθεται κάτω, τραγουδάει κοιτάζοντας όλους εμάς τους μπροστινούς στα μάτια, χέρια ψηλά κάνουν καρδούλες με τα δάχτυλα και συνεχίζουμε: “Why’d You Only Call Me When You’re High?”, “Knee Socks”, “One Point Perspective” και φτάνει η στιγμή που κανείς δεν περιμένει.
Ένα “Pretty Visitors” μαγικά εκτελεσμένο, με τον Alex να βγάζει το γιλέκο, να το ανεμίζει στον αέρα κουνώντας γοφούς και πισινό με τέτοιο τρόπο, που ορκίζομαι, ότι τουλάχιστον 15.000 χιλιάδες άνθρωποι πιστεύουν μέσα τους ότι κάνουν έρωτα μαζί του στη σκηνή. Αν κρίνω από ατάκες που ακούγονται από γυναικεία και αντρικά χείλη για το σέξινες του ω μάι γκοντ, σίγουρα όλοι βρίσκονται κάπου αλλού στη φαντασία τους. Προσγειώνονται όμως στην πραγματικότητα με τον καλύτερο τρόπο. “I Bet You Look Good On the Dancefloor” και λυσσάμε. Κάποιοι από το κοινό ανάβουν κόκκινα βεγγαλικά και ξαναβάζω τα κλάματα. Δεν σταματάει όλο αυτό ούτε στο “R U Mine”. Ήρθε η ώρα της ανάπαυλας πριν το encore. Αρχίζουμε όλοι να ουρλιάζουμε “505” σε λούπα. Επιστρέφουν με το “Star Treatment” ενώ σταδιακά ανάβουν όλοι οι φακοί από τα κινητά σε ολόκληρο το Terra Vibe και ξαφνικά δημιουργείται ένας χαμηλός ουρανός με αστέρια που μας αγκαλιάζει όλους. Νομίζω από τις πιο όμορφες συναυλιακές στιγμές που έχω βιώσει στη ζωή μου. Ξανά ουρλιαχτά στο τέλος για το “505”, μας το κρατάνε για το τέλος όμως, αφού πρώτα μας ταράξουν με το “Arabella”. Δεν έχει κανείς μας πλέον φωνή, μόνο βραχνάδα αλλά μόλις ακούμε τον Turner να φωνάζει τον Miles Kane στη σκηνή και καταλαβαίνουμε ότι έρχεται αυτό για το οποίο ουρλιάζουμε εδώ και μισή ώρα, βγάζουμε όση φωνή μας έχει απομείνει και τον υποδεχόμαστε τραγουδώντας όλους τους στίχους με όλο μας το είναι. Δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να κλείσει αυτό το βράδυ, από αυτό το τραγούδι και με τον δεύτερο “Puppet” στη σκηνή.
Ο δρόμος της επιστροφής (παρά το γνωστό πρόβλημα με την τροχαία στις εξόδους για εθνική οδό που μας έκανε να περιμένουμε ακινητοποιημένοι 1:20 λεπτά στο ίδιο σημείο), είναι γεμάτος από τις καλύτερες αναμνήσεις.
Υπαρξιακά, φεστιβαλικά ερωτήματα.
Επίλογος περί δακρύων: Αντιλαμβάνομαι ότι για κάποιους που δεν έχουν ξαναδεί τους Monkeys live, σίγουρα έλειπαν τραγούδια. Ίσως κάποιοι δεν έχουν νιώσει για το τελευταίο τους άλμπουμ όσα έχουν νιώσει για τα προηγούμενα και να βρήκαν δυο-τρεις στιγμές υποτονικές. Για μένα προσωπικά όμως, και ας τους έχω δει πολλές φορές στο εξωτερικό και ας έχω ακούσει ζωντανά όλα τα τραγούδια τους που ήθελα να ακούσω από όλα τα άλμπουμ και ας μου έλειψαν κάποια από αυτά στην Αθήνα, αυτό το βράδυ δεν είναι μαγικό απλώς και μόνο επειδή βλέπω τα γκρουπικά μου είδωλα για ακόμη μία φορά live. Είναι μαγικό γιατί πραγματικά πιστεύω ότι κάποιους καλλιτέχνες που αγαπάς πολύ και σου δίνουν τόσα πράγματα με τη μουσική τους, πρέπει να τους δεις έστω μία φορά στα μέρη σου. Ακόμη και αν δεν παίξουν ΟΛΑ τα αγαπημένα σου τραγούδια. Πώς μπορεί να γίνει άλλωστε αυτό σε ένα και μόνο live; Πρέπει να το ζήσεις έστω και μία φορά όμως στα λημέρια σου. Για να μπορείς να θυμάσαι σε βάθος χρόνου όλη αυτή τη διαδικασία που πέρασες ώσπου να φτάσεις μέχρι εκεί ή για να φύγεις, είτε ταλαιπωρήθηκες είτε όχι, να θυμάσαι τα γέλια και τα χαμόγελα της παρέας, το συναίσθημα του ότι μοιράζεσαι με εκατοντάδες γνωστούς σου την ίδια έξαψη την ίδια ακριβώς στιγμή στον ίδιο χώρο, την ένωση των φωνών σας, την ανάμνηση όλου αυτού του ταιριάσματος που μόνο η μουσική μπορεί να πετύχει. Και αυτό οι Arctic Monkeys το κατάφεραν.
Last but not least: Αντιλαμβάνομαι ότι σε ένα φεστιβάλ συμβαίνουν αναποδιές της τελευταίας στιγμής. Όταν όμως υπάρχει περίπτωση οι πόρτες να ανοίξουν μιάμιση ώρα μετά από την προγραμματισμένη, καλό θα είναι να υπάρχουν ομπρέλες για σκιά για όλους εκείνους που στέκονται όρθιοι μέσα στον ντάλα ήλιο και κάποια μπουκαλάκια με νερό. Γιατί μέσα μπορούν να βρουν και τη σκιά και το νερό μόνοι τους. Εκεί όμως, όχι. Επίσης λίγο σαπούνι στις τουαλέτες βρε παιδιά. Δεν ξέρω, ίσως έχω πιάσει παιδί από χθες. Και δεν είναι του Alex. Άντε και του χρόνου! #pantasfestivalreview
