Ένα «τραγούδι για το τέλος του κόσμου». Αυτό ερμήνευσε προς το κλείσιμο της συναυλίας προχθες βράδυ στο Ηρώδειο, ο Brian Eno. Ένα κομμάτι που σε έκανε να ανατριχιάζεις, όχι γιατί ήταν θλιμμένο, ίσα ίσα – απλώς ακούγοντάς το μέσα σε αυτόν τον στρόβιλο πύρινης καταστροφής, συνειδητοποιείς ακόμη περισσότερο την ασημαντότητά σου στο σύμπαν. Έτσι κάπως ένιωθε κι ο ίδιος, την προηγούμενη, την ώρα που η μπάντα έκανε sound check στο Ωδείο και οι καύτρες από την Βαρυμπόμπη έπεφταν πάνω στα πιάνα και τις κονσόλες. «All alone in the universe of night» τραγούδησε με μία υπέροχα βαθιά φωνή που δεν δίστασε, σε επόμενα κομμάτια, ο ίδιος να παραμορφώσει.
«Απόψε παίζουμε για τους θεούς», είπε ο Roger Eno και αυτό έκανε με τον αδερφό του: κατέθεσαν στους θνητούς και στους αθάνατους συνθέσεις από το άλμπουμ τους «Mixing Colours» στο εκπληκτικό πρώτο μέρος και κομμάτια ολοκαίνουργια στο δεύτερο. Κομμάτια καταπληκτικά τα οποία παρουσίασαν για πρώτη φορά σε ένα κοινό που τους τίμησε με τον καλύτερο τρόπο. Ένα κοινό ενθουσιασμένο και συγκινημένο που ήταν εκεί γιατί -κι ας είχε γυρίσει ο κόσμος ανάποδα- δεν θα μπορούσε ποτέ να τους χάσει. Ο Roger Eno, η αισιόδοξη νότα της βραδιάς με το κόκκινο παντελόνι και τις χιουμοριστικές ατάκες, η κόρη του η ταλαντούχα Cecily Eno, οι συνεργάτες τους μέσα σε πολύχρωμες εικαστικές ριπές φωτός – και ο μοναδικός, ο πρωτοπόρος, ο ξεχωριστός Brian Eno. Τα πλήκτρα του πιάνου και του ακορντεόν του πρώτου συμπλέκονταν με τα “κουμπιά” και τα εφέ της κονσόλας του δεύτερου, ο λυρισμός έδινε θέση στον “θόρυβο”, το ambient στην ένταση. Και ναι, ο τρόπος που κούναγε ρυθμικά το χέρι ο Brian έβγαζε ακόμη τώρα τον πειραματιστή ρόκερ που αιωνίως θα κρύβει μέσα του –αυτόν που τόσο αγάπησαν ο Bowie και ο Cale: «They were those who had to go / they were those who chose to stay / at the end they were all going the same way…». Η ατμόσφαιρα κοκκίνισε, τα χρώματα ξέσπασαν, τα ηχητικά πεδία πλημμύρισαν τιτιβίσματα, οι μουσικές και οι στίχοι για θάλασσες, ουρανούς, διαμάντια και βροχές πήραν την ψυχή μας και την ταξίδεψαν πάνω σε ράγες τραίνου – ίσως και στην άτρακτο ενός Apollo.
Αν και το περίμενα από τη μέρα που ανακοινώθηκε, πήγα, όπως πολλοί, με μαύρη καρδιά στο live έχοντας στο μυαλό μου τις φωτιές. Ευτυχώς που πήγαμε όσοι τυχεροί και μπορέσαμε να ζήσουμε αυτήν την λιτή, και συγχρόνως τόσο μεγαλειώδη συναυλία, που πέρα από τη σημαντικότητα και την ιστορικότητά της, επιβεβαίωσε άλλη μια φορά πως η μουσική θεραπεύει, γαληνεύει και ενώνει τους ανθρώπους. Έφυγα, παίρνοντας μαζί μου, πέρα από ένα από τα ωραιότερα live στα οποία έχω ποτέ βρεθεί, τις εικόνες τόσων πολλών ξένων, κάθε ηπείρου, φυλής και ηλικίας, στο τέλος της συναυλίας, να ποζάρουν μπροστά στην σκηνή του Ηρωδείου με χαμόγελα ευτυχίας -καθώς συνδύασαν την επίσκεψή τους σε ένα τέτοιο μνημείο με ένα τόσο σπουδαίο γεγονός. Ήταν κάτι περισσότερο από συγκινητικό και αισιόδοξο σε αυτές τις μαύρες στιγμές που ζούμε.
