“Αποκάλυψη τώρα”. Πέρα από το γνωστό έργο του Φράνσις Φορντ Κόπολα είναι και κάτι που μπορεί να μας συμβεί σύμφωνα με τις γραφές του Ιωάννη. Και δεν θα είναι απλά τα πράγματα αφού η Δευτέρα Παρουσία δεν θα είναι τόσο αναίμακτη όσο η πρώτη. Η γη θα χωριστεί στα δύο, από τη μία οι καλοί από την άλλοι οι κακοί, και ο κόσμος θα τελειώσει.
Η συντέλεια λοιπόν, που θα θέλατε εσάς να σας βρει όταν έρθει; Γραφείο, σπίτι, γήπεδο, θέατρο, γυμνούς, ντυμένες, με τους αγαπημένους ανθρώπους ή με αυτούς που θα θέλατε ν’ αγαπηθείτε;
Ή στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση; Και αν συνέβαινε αυτό σε ποιο σημείο ακριβώς της Στέγης;
Αυτό ρωτήσαμε τους ανθρώπους στη Στέγη και να τι μας απάντησαν. Το γιατί το ρωτήσαμε θα το δείτε στη συνέχεια του άρθρου.
«Στο γραφείο μου με τον Θεό και θα τον πείθω ότι δεν είναι ακόμα η στιγμή της Αποκαλύψεως. Μετά όλοι μαζί με τζιν τόνικ, dj, πάρτι για να γιορτάσουμε που τη γλιτώσαμε για την ώρα.»- Αφροδίτη Παναγιωτάκου, Διευθύντρια Πολιτισμού Ιδρύματος Ωνάση
«Στην ταράτσα, να βλέπω από ψηλά την Στέγη και την πόλη και να καπνίζω κόβοντας επιτέλους το τσιγάρο.»- Δημήτρης Θεοδωρόπουλος, Culture and Strategy Advisor
«Σε meeting, για να μοιραστούμε «ομαδικά», μαζί το γεγονός και να περάσουμε στην επόμενη ημέρα παρέα! Ειδικότερα, σε budget meeting, για να “το κάψουμε” επιτέλους!»- Δημήτρης Δρίβας, Διευθυντής Επικοινωνίας & Marketing
«Θέλω να είμαι κάτω από το πιάνο της Μαρίας Κάλλας στα γραφεία μας και η Αφροδίτη Παναγιωτάκου να παίζει το Feeling Good.»- Νίκος Αθανασόπουλος, Creative Leader
«Στην ταράτσα, πανέτοιμους να την υποδεχτούμε όπως της αξίζει: ως το αναπόφευκτο της μεταμόρφωσης.»-Ιλειάνα Δημάδη, Υπεύθυνη Δραματουργίας
«Δεν μπορώ να σκεφτώ σημείο και μέρα, γιατί κάθε μέρα γίνεται… της Αποκαλύψεως.»-Βαγγέλης Κωνσταντής, Διευθυντής Υπηρεσιών Κοινού
«Στην ταράτσα της Στέγης, θα κοιτάζω την Ακρόπολη και θα σκέφτομαι την επόμενη παραγωγάρα μας.- Λευτέρης Καραμπίλας, Τεχνικός Διευθυντής
«Αν η αποκάλυψη με έβρισκε στην Στέγη, θα ήθελα να με πετύχει την ώρα του coffee break μου. Θα είμαι στην ταράτσα στον 7o κάνοντας ένα τελευταίο τσιγάρο με τον καφέ μου και απολαμβάνοντας το φαντασμαγορικό θέαμα.»- Βασίλης Παναγιωτακόπουλος, Υπεύθυνος Οργάνωσης Παραγωγής
«Βρίσκομαι στο φουαγιέ της στέγης και πίνω ένα dry martini στο bar μισή ώρα πριν την έναρξη της παράστασης “Αποκάλυψη” στην Κεντρική Σκηνή (ποτέ). Η ώρα περνάει και η παράσταση έχει αρχίσει. Ξαφνικά μία πύρινη λάβα αρχίζει να κυλάει τριγύρω ενώ στη μέση της σκηνής υψώνεται ένας λευκός φωτεινός θρόνος με μία θολή, άμορφη φιγούρα καθισμένη. Ο κόσμος δεν μπορεί να αποφασίσει: να τρομάξει ή ανεπανάληπτα να ενθουσιαστεί…;-Ειρηλένα Τσάμη, Εκτέλεση Παραγωγής
Φωτογραφία από την παράσταση.
Η αφορμή γι’ αυτήν την ερώτηση δεν ήταν γιατί ξαφνικά προέκυψε μια θρησκευτική επιθυμία ν’ αφανίσουμε τη Στέγη Ιδρύματος Ωνάση. Αντίθετα κάτι πιο δημιουργικό Ο σκηνοθέτης Θάνος Παπακωνσταντίνου καταπιάστηκε με το κείμενο της Αποκάλυψης του Ιωάννη όπου θα ανοίξει και ουσιαστικά το καλλιτεχνικό πρόγραμμα της Στέγης για τη σεζόν 2019-2020. Τολμηρή προσπάθεια που περιμένουμε με αγωνία να δούμε από την Πέμπτη 3 Οκτωβρίου έως τις 20 του ίδιου μήνα. Όπως και να το πεις, μια Αποκάλυψη, θα τη ζήσουμε και εμείς στην Αθήνα.
«Θα ήθελα να βρίσκομαι στο γκαράζ της Στέγης μέσα στο αυτοκίνητό μου και ν’ ακούω στη διαπασών το φινάλε της οβερτούρας 1812 του Τσαϊκόφσκι.» – Θάνος Παπακωνσταντίνου (Σύλληψη, σκηνοθεσία)
«Στο σκηνικό μου, στον δικό μου κόσμο, σε μια κατάσταση δημιουργικής ευφορίας, να ασχολούμαι με τα σκηνικά αντικείμενα, να πατινάρω τον κύκνο. Με την άκρη του ματιού μου να βλέπω τον Θάνο να περιφέρεται στη σκηνή, τραγουδώντας άριες, ενώ από κάπου ακούγεται η Ενάτη του Μπετόβεν, κάτι που θα ηχεί στα αυτιά μου, όχι σαν παράταιρος ήχος για την Αποκάλυψη, αλλά σαν αρμονική ολοκλήρωσή της.»- Νίκη Ψυχογιού (σκηνικά – κοστούμια)
«Οι τρεις μας περιμένουμε ακίνητοι μπροστά στην πλευρική είσοδο του κτιρίου έως ότου μας ανοίξουν. Ο ασημένιος σταυρός του Θάνου ωστόσο συνεχίζει να ταλαντεύεται και να λαμπυρίζει κάτω από το λοβό του. Ακολουθώ τον σταυρό με το βλέμμα, όπως και το ζωηρό αντιφέγγισμά του πίσω, στον αυχένα.
Έπειτα λέω: “Νίκη;”»- Μιχαήλα Πλιαπλιά (μετάφραση)
«Θέλω να με βρει στις τελευταίες σειρές των θεατών, μέσα στο πηχτό σκοτάδι, δευτερόλεπτα πριν αρχίσει η παράσταση, νιώθοντας τον ενθουσιασμό και το χτυποκάρδι του πρώτου φωτιστικού cue, να κρατάω στα τυφλά τις τελευταίες σημειώσεις για όλα αυτά που πέτυχαν και όλα εκείνα που θα κάνουμε διαφορετικά την επόμενη φορά.»- Χριστίνα Θανάσουλα (φωτισμοί)
«Να καπνίζω στην πλατεία της κεντρικής σκηνής, γιατί η πυρασφάλεια δεν θα έχει πια νόημα.»- Πάνος Ηλιόπουλος (Σύνθεση & Προγραμματισμός Ηλεκτρονικών)
«Στην αγκαλιά της Αφροδίτης Παναγιωτάκου.»- Μάρκελλος Χρυσικόπουλος (Μουσική Επιμέλεια & Διεύθυνση)
«Μόλις ανοιχτεί και η έβδομη σφραγίδα, σε εκείνο το διάστημα της απόλυτης μισάωρης σιγής στον ουρανό, θα ήθελα να βρίσκομαι στη θέση Κ13 στην πλατεία της Κεντρικής Σκηνής της Στέγης. Εκεί, όπου εννέα χρόνια πριν ο ήχος μιας άλλης σιωπής μού είχε αποκαλυφθεί. Καθισμένος θα αναμένω το επικείμενο τέλος.» –Μάριος Παναγιώτου (ηθοποιός)
«Ο δρόμος δεν είναι στρωμένος με ρόδα. Μακάρι η φώτιση, η ενόραση και η αποκάλυψη να ήταν έννοιες δεδομένες. Αν είμαι τυχερός και με επισκεφτούν, θα ήθελα να είμαι επί σκηνής, την ώρα που αναπνέω βαθιά, την ώρα που η τέχνη μετατρέπει όλες τις εσωτερικές συγκρούσεις σε φωτεινές αντανακλάσεις.» –Μιλτιάδης Φιορέντζης (ηθοποιός)
«Μάλλον, στην κουΐντα λίγο πριν αρχίσει η παράσταση, να προετοιμάζομαι. Είναι η στιγμή, που ακούς τους θεατές να παίρνουν τις θέσεις τους. Ακόμα τίποτα δεν έχει “αποκαλυφθεί” κι όλα είναι πιθανά…. Εναλλακτικά, στην ταράτσα του κτιρίου. Έχει την καλύτερη θέα.»-Ελένη Μολέσκη (ηθοποιός)
