The Dark Horse ***1/2**
Νέα Ζηλανδία, 2014, Έγχρωμο
Σκηνοθεσία: James Napier Robertson
Πρωταγωνιστούν: Cliff Curtis, James Rolleston, Kirk Torrance
Διάρκεια: 124’
Διπολικός αλλά οραματιστής και προπάντων καλόψυχος, ο Genesis Potini είχε μεγάλη έφεση στο σκάκι από μικρός. Τα προβλήματά του και ο βουτηγμένος στην εγκληματικότητα κοινωνικός του περίγυρος, όμως, δεν του επέτρεψαν να αναδείξει τις ικανότητές του. Θέλοντας να καθοδηγήσει τη νεολαία στο «σωστό δρόμο», προσπαθεί να διδάξει σε μια ομάδα παιδιών την τέχνη της σκακιέρας. Στο ταξίδι του προς την κάθαρση, θα συναντήσει ακόμα περισσότερα εμπόδια από αυτά που ήδη τον βάραιναν, αλλά δε θα το βάλει κάτω. Μουντό αλλά με το φως να ξεφεύγει από τις χαραμάδες των σύννεφων, μπορεί να ακολουθεί μια πλοκή η οποία έχει ξαναειδωθεί σε ανάλογες ταινίες που αφορούν «αθλητικούς» μέντορες και τις ομάδες τους, αλλά έχει τρία ατού: το ότι βασίζεται σε μια άγνωστη αληθινή ιστορία, η οποία αν και «θετικιστική» αξίζει να ειπωθεί, την παράδοξα σκοτεινή της ατμόσφαιρα που κατά περίεργο τρόπο αποπνέει και μια θερμότητα και την εξαιρετική ερμηνεία του Cliff Curtis στον κεντρικό ρόλο.
Αν κάποιος σκεφτεί τη Νέα Ζηλανδία, πλην του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών, του Peter Jackson γενικότερα, της Jane Campion (και των Flight of The Conchords για όσους έσκαψαν λίγο βαθύτερα), δε θα του έρθει κάτι άλλο στο νου όσον αφορά στη σύγχρονη πολιτιστική της προσφορά. Ελάχιστα τεκμήρια υπάρχουν για να ανοίξει το απαιτούμενο παράθυρο προς αυτήν και την περαιτέρω αναγνώρισή της από τον υπόλοιπο κόσμο. Υπάρχουν, όμως, και περιπτώσεις όπως αυτή του Dark Horse οι οποίες, έστω και προσωρινά στρέφουν τα βλέμματα προς τα εκεί και μας επιτρέπουν να πάρουμε μια γεύση από το τι συμβαίνει σε αυτή την απομονωμένη χώρα.
Όση την είχαν στο μυαλό της σαν τον επίγειο παράδεισο με τις άπλετες ευκαιρίες θα παραξενευτούν όταν δουν ότι και αυτή, όπως όλες οι χώρες έχει τα δικά της γκέτο, τα παιδιά που ο Θεός μοιάζει να τα ξέχασε όταν προσέφερε ευημερία στην υπόλοιπη χώρα. Τους «σαλούς» που δύσκολα γίνονταν αποδεκτοί από τους γύρω όταν παραληρούσαν εν μέσω βροχής. Έχει κι αυτή τα δικά της προβλήματα, και γιατί να μην τα έχει άλλωστε εφόσον ανήκει σε αυτόν τον πλανήτη; Και σε αυτήν, όμως, υπήρξαν οι μικροί (αντι)ήρωες που ανήκαν στη δεύτερη κατηγορία και που δε θα τραγουδιστούν ποτέ τα ανδραγαθήματά τους παγκοσμίως. Αυτό κάνει και τον αγώνα του πρωταγωνιστή Genesis πολύ πιο ανθρώπινο εν κατακλείδι.
Στο παρελθόν έχουμε δει πολλές ταινίες που αφορούν σε μια μικρή, ετερόκλητη ομάδα η οποία, υπό την καθοδήγηση μιας εκκεντρικής φιγούρας ενώνει τα μέλη της τα οποία προσπαθούν να διαπρέψουν σε κάποιον τομέα, κυρίως αθλητικό, και, εν τέλει να ανοίξουν τα φτερά τους παρά τις αντίξοες συνθήκες. Ως προς αυτό το κομμάτι της πλοκής, το Dark Horse δε διαφέρει και πολύ. Και αυτή αφορά σε μια ομάδα που από το μηδέν προσπαθεί να κατακτήσει ένα πρωτάθλημα και αξιοποιεί τη φόρμουλα κατάλληλα. Αλλά δεν είναι μόνο μια τέτοια ταινία, είναι και μια ταινία για την εσωτερική διαμάχη του ανθρώπου και τη λύτρωση· τις δεύτερες ευκαιρίες. Και πάλι, ούτε η πρώτη, ούτε και η τελευταία είναι, αλλά ο τρόπος με τον οποίο προσεγγίζει αυτό το ζήτημα, σε συνδυασμό με τη χρωματικά μουχλιασμένη της σκηνοθεσία, καταφέρνει έναν θερμό, συγκινητικό συνδυασμό των δύο θεμάτων που προσπαθεί να θίξει. Και ας καταφεύγει στο μελόδραμα προς το τέλος, δεν είναι απαραίτητα ρύπος για την υπόλοιπη αξία της η επίκληση στο συναίσθημα, εφόσον οι σκοποί της παραμένουν αγαθοί.
Στα παραπάνω προσθέτουμε έναν Cliff Curtis απόλυτα δοσμένο στο ρόλο του, να παραληρεί εν μέσω βροχής και σκότους και να επανέρχεται με όλο του το συναίσθημα στο τώρα για να υπερασπιστεί το σκοπό του. Κι έπειτα έχουμε και τη βραβευμένη μουσική της Dana Lund, μινιμαλιστική και ποτισμένη με συναίσθημα να πλέει στην ίδια μελαγχολική αβεβαιότητα με το σύνολο της πλοκής και της διανοητικής πορείας του πρωταγωνιστή.
Αν και κάπως βαριά για την επιστροφή από τις διακοπές, πρόκειται για μια πολύ καλή ανακάλυψη από το πουθενά, που αξίζει καλής τύχης. Δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από αντίστοιχες παραγωγές στις οποίες δαπανήθηκαν σαφώς περισσότερα χρήματα. Όλο και κάπου θα πιάσετε τον εαυτό σας να συγκινείται, ακόμη και αν δε θα σας ταρακουνήσει όσο περιμένατε.
Επικίνδυνη Αποστολή: Μυστικό Έθνος (Mission: Impossible – Rogue Nation) ***1/2**
ΗΠΑ, 2015, Έγχρωμο
Σκηνοθεσία: Christopher McQuarrie
Πρωταγωνιστούν: Tom Cruise, Jeremy Renner, Simon Pegg
Διάρκεια: 132’
Αφού έχουν περάσει μερικά χρόνια από την τελευταία του αποστολή, ο Ethan Hunt εξακολουθεί να αποτελεί το μαύρο πρόβατο της CIA, δουλεύοντας, επί της ουσίας, μόνος. Μια νέα οργάνωση που απειλεί την παγκόσμια γεωπολιτική σταθερότητα αναδύεται, με τα μέλη της να περιλαμβάνουν άριστα εκπαιδευμένους πράκτορες, διατεθειμένους να συνεργαστούν με τον Hunt για την πραγματοποίηση του σχεδίου τους. Ο Hunt θα αντιταχθεί και θα προσπαθήσει να τους σταματήσει, μαζί με μια μυστηριώδη Βρετανίδα πρώην πράκτορα, της οποίας οι προθέσεις δεν είναι καθόλου ξεκάθαρες. Αν εξαιρέσουμε το φιλοσυστημικό υπόβαθρο («όλα καλά με την τωρινή άρχουσα τάξη-να κοιμάστε ήσυχοι»), αν είχε βγει πριν μπει ο Ιούλης, θα μιλάγαμε για την απόλυτη περιπέτεια του καλοκαιριού. Ακόμα και αν δε φτάνει ούτε κατά διάνοια το σασπένς της πρώτης ταινίας της σειράς, καταφέρνει να δείξει πως προσφέρεται απλόχερα η εκρηκτική ψυχαγωγία, ενώ όταν μιλάμε για τον Ethan Hunt, εννοούμε τον Tom Cruise στον κατάλληλο για τα μέτρα του ρόλο. Αλλά είπαμε, υπάρχει και αυτή η ιδεολογική διαφωνία που με κάποιο τρόπο μετριάζει τα πάντα.
Παράλογος Άνθρωπος (Irrational Man) *1/2****
ΗΠΑ, 2015, Έγχρωμο
Σκηνοθεσία: Woody Allen
Πρωταγωνιστούν: Joaquin Phoenix, Emma Stone, Parker Posey
Διάρκεια: 96’
Καμία ικανοποίηση από τη ζωή δεν υπάρχει για τον απαισιόδοξο καθηγητή φιλοσοφίας Abe Lucas, ο οποίος μέρα με τη μέρα βυθίζεται βαθύτερα στη ματαιότητα. Μετατίθεται σε ένα μικρό πανεπιστήμιο, όπου γνωρίζει τη δυστυχισμένη καθηγήτρια Rita Richards και τη Jill, μια ικανή φοιτήτρια με την οποία θα έρθει κοντά. Μετά από κάποιον καιρό, ένα τυχαίο περιστατικό θα σταθεί ως αφορμή για την αλλαγή των ζωών τους. Αν το Θλιμμένη Τζάσμιν θεωρείται η πιο αξιόλογη από τις πιο πρόσφατες ταινίες του Woody Allen και το Μαγεία στο Σεληνόφως βρίσκεται δύο σκαλιά κάτω (ενώ την άλλη ταινία που πρωταγωνίστησε, τον Ερασιτέχνη Ζιγκολό δεν υπάρχει λόγος να τη θυμηθούμε), αυτή εδώ είναι ένα άριστο παράδειγμα του ψυχαναγκασμού του Allen να κυκλοφορεί κάθε χρόνο κι από μια ταινία, ακόμα και αν αυτή δεν έχει κανέναν απολύτως λόγο ύπαρξης. Οι πρωταγωνιστές καλοί, αλλά τους έχουμε δει σε πολύ καλύτερη φόρμα (ο Phoenix πρωταγωνίστησε και σε ένα Έμφυτο Ελάττωμα φέτος, μην το ξεχνάμε).
Ένας Αμερικάνος Φίλος (Der amerikanische Freund)
Δυτική Γερμανία, Γαλλία, 1977, Έγχρωμο
Σκηνοθεσία: Wim Wenders
Πρωταγωνιστούν: Bruno Ganz, Dennis Hopper, Nicholas Ray
Διάρκεια: 125’
Ο κορνιζοποιός Jonathan Zimmermann αργοπεθαίνει από μια ανίατη ασθένεια. Ο Αμερικάνος Tom Ripley το μαθαίνει και προσπαθεί να τον πείσει να εργαστεί ως πληρωμένος δολοφόνος, προκειμένου να εξασφαλίσει τα απαραίτητα στη γυναίκα του, όταν αυτός θα είναι νεκρός. Η σχέση των δύο ανδρών θα αρχίσει να δυναμώνει, αλλά μια στραβή κίνηση αρκεί για να γυρίσει όλο το παιχνίδι από την ανάποδη. Ένα από τα πραγματικά διαμάντια του Wenders, που χρησιμοποιεί τη φόρμουλα του αστυνομικού μυθιστορήματος για να θίξει σαφώς βαθύτερα υπαρξιακά ζητήματα, με μνημειώδεις ερμηνείες από πλευράς του πρωταγωνιστικού διδύμου Bruno Ganz-Dennis Hopper. Το ιδανικό αντίβαρο στο αδιάφορο Όλα Θα Πάνε Καλά που μας απασχόλησε λίγο καιρό πριν.
Μάρνι (Marnie)
ΗΠΑ, 1964, Έγχρωμο
Σκηνοθεσία: Alfred Hitchcock
Πρωταγωνιστούν: Tippi Hedren, Sean Connery, Martin Gabel
Διάρκεια: 130’
Η κλεπτομανής Marnie προσλαμβάνεται από τον Mark Rutland, έναν επιχειρηματία ο οποίος δείχνει μια έλξη προς αυτήν. Γνωρίζει για την πάθησή της, όπως επίσης και για τη λιποθυμία της κάθε φορά που αυτή βλέπει κάτι κόκκινο. Όταν την πιάνει να κλέβει, θα γίνει πιο πιεστικός, αναγκάζοντάς την να ανοίξει το παρελθόν της και να μιλήσει για τα γεγονότα τα οποία την καταδίκασαν σε αυτή τη ζωή. Σίγουρα όχι μια από τις κορυφαίες δημιουργίες του μεγάλου Alfred Hitchcock, αλλά ακόμα και εδώ συναντούμε κάποια από τα γνώριμα χαρακτηριστικά των ταινιών του, όπως την ιδιαίτερη σκηνοθεσία και τη μαιευτική ιδιότητα του σεναρίου, μαζί με το ανάλογο σασπένς. Ακόμα και αν αυτό δεν έχει εξίσου απαισιόδοξη κατάληξη όσο συνεπάγεται η φράση «ταινία του Hitchcock».
