Α Π Ο Π Α Ν Ω Α Π Ο Τ Α Δ Ε Ν Τ Ρ Α
του Κωστή Παλαμά
Από πάνω από τα δέντρα το φεγγάρι
Αργοϋψώνεται και λάμπει, θεϊκή χάρη.
Απά σας απάνω, μαύρα σκιάχτρα, ω πόνοι,
Μίαν ελπίδα έτσι το φως της αργοϋψώνει.
Νύχτα μου είν᾿ η γνώμη, πίκρα και η καρδιά μου.
Μα σου φέγγει το φεγγάρι, κάμαρά μου,
Σε γιομίζει, και αναβρύζει, σιντριβάνι
Δακρυοστάλαχτων αχτίδων, και σε κάνει
Και του μοιάζεις, και σε κάνει, κάμαρά μου,
Μυστικό ιερό κρεβάτι κάποιου γάμου.
