… ή μήπως είναι ο Μπετόβεν του 21ου αιώνα; (του Ορέστη Πλακιά)
Θα μπορούσα να γράψω 300 λέξεις για την εκρηκτική (αμφιβάλλει κανείς;) επιστροφή του AFX, αναφέροντας απλά τα καλλιτεχνικά του ψευδώνυμα, με τα οποία έχει υπογράψει, κατά καιρούς, κάποια από τα πιο αριστουργηματικά μουσικά έπη όλων των εποχών. Και πάλι δεν θα έφταναν οι λέξεις, μιας και ο Μπετόβεν του 20ού και 21ου αιώνα παίζει εκτός συναγωνισμού.
Εκείνο που τον καθιστά τόσο ξεχωριστό και ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΑ καλύτερο από οποιονδήποτε άλλο – οι Boards of Canada παίζουν επίσης μόνοι τους μπαλίτσα – δεν είναι η ικανότητά να συνθέτει τα όσα οι Παρμετζιανί, Ξενάκης, Φεραρί, Στοκχάουζεν, Σεφέρ και λοιποί σπουδαίοι της ιστορίας είχαν στο μυαλό τους ως προοδευτική μουσική, αλλά η ξεχωριστή του ικανότητα να πατεντάρει την υπερβατική καινοτόμα αντίληψη και το μοναδικό στιλ των “Bucephalus Bouncing Ball”, “Come to Daddy”, “Windowlicker”, “Film”, “Lichen”, “Gil/Boy”, “Digeridoo”, ώστε να μη μπορεί κανείς να τα αντιγράψει! Τι είναι αυτό που συμβαίνει στο μυαλό της μεγαλύτερης μουσικής ιδιοφυΐας όλων των εποχών; Δεν το γνωρίζει κανείς με σιγουριά. Χαρακτηριστικό της διαστροφικής του ευφυΐας, ωστόσο, είναι το γεγονός ότι σε ηλικία 11 μόλις ετών, ο σπουδαίος Richard D. James εισήγαγε την 8-bit μουσική, χακάροντας έναν υπολογιστή Sinclair ZX-1, σε σχολικό διαγωνισμό!
Θα περιμένω πάντα την πολυαναμενόμενη επιστροφή του, ακόμη κι αν συνεχίσει να μας ξεπετάει με τις άσιντ φλωριές των Tregaskin, τις 90’s intelligent θολούρες του Polygon Window, τους ανατριχιαστικά επιπόλαιους πειραματισμούς του Smojphace και τις απελπιστικά κραυγαλέες ηχοψωνιές του Caustic Window… Γιατί είναι ο άνθρωπος που πατώντας πρόβατα με το χάμερ του στην Κορνουάλλη και καταστρέφοντας τα αυτιά χιλιάδων θαυμαστών της Μπγιόρκ, επανειλημμένα, ανοίγοντας κάποιες από τις πολυαναμενόμενες συναυλίες της, κατάφερε να γράψει το πιο ρομαντικό κομμάτι όλων των εποχών. Το “Avril 14th”.
Ο Ορέστης Πλακιάς είναι υπεύθυνος επικοινωνίας στην Odeon, περφόρμερ στους Awkward Family Photos και κάνει συνεχώς like στο facebook.
Ο Aphex και ο Νάσος (του Γιάννη Μαυρογιώργου)
Τα πρώτα χρόνια που ήρθα στην Αθήνα, κάπου γύρω στο 2000, έκανα πολλή παρέα με το Νάσο. Ο Νάσος ήταν, είναι, ένας πολύ παράξενος τύπος. Γραφίστας, με ψύχωση για την τυπογραφία και την Ιαπωνία, πριν, ή περίπου τότε, που έγινε κουλ να είσαι γραφίστας και να παθαίνεις ψύχωση με γραμματοσειρές και να καυλώνεις με κοριτσάκια ντυμένα sailor moon και να λες στους φίλους σου που βλέπουν αμερικάνικα θρίλερ ότι υπάρχει ένα γιαπωνέζικο που λέγεται ringu και αμα το δεις χέζεσαι πάνω σου. Ακούγεται κάπως σαν μια καρικατούρα ανθρώπου, τώρα πια, αλλά ο Νάσος ήταν πραγματικός άνθρωπος. Ήταν, όμως, εξίσου πραγματικά, παράξενος. Άκουγε noise και idm, Lightning Bolt, Futsisusha, Autechre και φυσικά, προφανέστατα, Aphex Twin. Δεν ήταν αυτός βέβαια ο λόγος που τον θεωρούσαμε παράξενο. Εξαφανιζόταν για βδομάδες, καμιά φορά και μήνες, δεν τον έβρισκες ούτε στο Müller της Μπενάκη, oύτε στο υπόγειο του Decadance, ούτε online, ούτε πουθενά. Μετά από μέρες, θα έπαιρνε τηλέφωνο για να βρεθούμε, θα είχε πάντα το ίδιο κάπως στραβό χαμόγελο όταν τον ρωτούσες που χάθηκε, θα απαντούσε ένα κοφτό, αλλά και κάπως ναζιάρικο «δουλειές μωρέ» και μετά θα γλιστρούσε πάλι μέσα στη ρουτίνα της παρέας, κι όλα θα ήταν για λίγο όπως πριν εξαφανιστεί. Και μετά θα χανόταν πάλι. Το συνηθίσαμε και στο τέλος το πήραμε απόφαση. Έτσι είναι ο Νάσος, τι να κάνεις.
Kάποια στιγμή το χειμώνα του 2002 είχε έρθει σπίτι μου για να τα πούμε. Έβγαλε δυο cd από την τσάντα του και έβαλε το πρώτο στο στερεοφωνικό. Ήταν το Drukqs. Δεν μου άρεσε ακριβώς. Γενικά με τον Aphex Twin έχω πάντα το ίδιο θέμα. Καταλαβαίνω ότι είναι ιδιοφυΐα, αλλά δεν με ενδιαφέρει πάντα, τον θαυμάζω αλλά πάντα υπάρχει μια απόσταση, ένα no man’s land που δε μ’αφήνει να τον αγαπήσω. Ο Νάσος όμως τον λάτρευε. Καθόμασταν στον καναπέ και καπνίζαμε κι ο Νάσος σχεδόν δεν ήταν εκεί, είχε χωθεί μέσα στο cd player ή ίσως στα ηχεία, ψαχούλευε τις συχνότητες και τα κύματα για να βρει, δεν ξέρω τι έψαχνε να βρει. Μετά από δυο ώρες με ελάχιστες κουβέντες, έφυγε. Μου άφησε το cd.
Μετά από λίγο καιρό ο Νάσος χάθηκε. Κάποια στιγμή τον βρήκε κάποιος από την παρέα στο fb. Ο Νάσος ζούσε στη Σιγκαπούρη και είχε παντρευτεί μια κοπέλα εκεί. Γίναμε φίλοι στο fb, τον κάναμε add όλοι από την τότε παρέα. Μετά από μερικές εβδομάδες ή λίγους μήνες, δε θυμάμαι, μας έσβησε από φίλους και η ιστορία του Νάσου τελειώνει εκεί.
Ότι βγάζει καινούριο δίσκο ο Aphex Twin είναι λίγο σαν να χτυπάει η πόρτα και να είναι ο Νάσος, μετά από τόσα χρόνια. Δεν ξέρω πως θα ’πρεπε να νιώσω. Όταν όμως ακούσω το δίσκο, θα είναι σαν να’ ναι 2002 και να ακούω το Drukqs μαζί του. And that ain’t that bad.
Ο Γιάννης Μαυρογιώργος είναι all around φόργουορντ στον τομέα της επικοινωνίας, γράφει για την Popaganda, τουιτάρει ασταμάτητα και είναι ο Space Age Disco για όσους παρακολουθούν την καλή πλευρά της Blogovision.
