Πολλές λέξεις θα μπορούσαν να χαρακτηρίσουν τα έργα του Άγγελου Τζιάρα (Χατζηαράπογλου), αλλά πιθανότατα οι πρώτες που έρχονται στο μυαλό εκείνου που τα βλέπει είναι «ιδιαίτερα», «μοναδικά». Μεγάλο ζήτημα η καινοτομία στον καλλιτέχνη αλλά τα πολύχρωμα, επιβλητικά γλυπτά, τα επιτοίχια έργα με αφηρημένες μορφές ανθρώπων και ζώων και οι υπερβατικές εικόνες που δημιουργούν οι σχηματικές γραμμές στους πίνακές του φαίνεται να την επιβεβαιώνουν, αντανακλώντας τη σύνθετη προσωπικότητα του δημιουργού τους. Ο ίδιος, έχοντας διανύσει μια επιτυχημένη πορεία με σπουδές κοσμηματοποιίας στην Καλών Τεχνών του Στρασβούργου, συνεργασίες με σχεδιαστές και εκθέσεις σε Νέα Υόρκη, Μύκονο, Κρήτη και Αθήνα, όπου πλέον ζει μόνιμα, ετοιμάζει μια έκθεση στη Σύρο. Θα εκθέσει τις τελευταίες δημιουργίες του, ενώ παράλληλα ασχολείται με την εταιρεία κοσμημάτων The Art Bitch της οποίας είναι art director. Μάλιστα για ένα μικρό διάστημα,πέρασε από τη θέση του art director στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, αλλά γρήγορα επέστρεψε στην ατομική δημιουργία.
«Ζω από την τέχνη μου. Αν περάσει 15ήμερο και δεν βγάλω την ενέργειά μου δημιουργικά, θεωρώ ότι κάτι κακό συμβαίνει. Δεν κάνω negative art, τίποτα που να περιέχει πόνο και θλίψη. Δε μου αρέσει να μεταφέρω αρνητική ενέργεια στο κοινό, θεωρώ ότι δεν έχω καν το δικαίωμα να βγάλω τη δική μου εσωτερική βία στην κοινωνία. Ξεκινάω κάθε φορά με το δεδομένο ότι θα προσφέρω κάτι φωτεινό, θετικό, χαρούμενο. Μέσα από το χρώμα βγαίνει η χαρά, η ελπίδα, η ηδονή. Ακόμα και στη μουσική, προτιμάμε να ακούμε ευχάριστα τραγούδια. Τα αρνητικά υπάρχουν έξω έτσι κι αλλιώς, τα βλέπουμε και τα ζούμε όλοι. Αν φορτώνουμε και την τέχνη με αυτά, ποιά είναι η ελπίδα μας; Ας πάρουμε καλύτερα ένα όπλο και ας αυτοκτονήσουμε», περιγράφει ο Άγγελος την οπτική του για την τέχνη, στον αντίποδα όσων τη θεωρούν καθρέφτη της ανθρώπινης ματαιότητας.
«Το έργο μου αφορά τον άνθρωπο και την ανθρωπότητα. Οραματίζομαι μια νέα, φωτισμένη γενιά που ξεφυτρώνει στη γη και δεν έχει τις έχθρες και τις αντιπαλότητες που είχαν οι περασμένες γενιές και τις εξέφραζαν μέσω των θρησκειών είτε μέσω της πολιτικής. Μια ανθρωπότητα με ανθρώπους αγαπημένους και ενωμένους που δεν έχουν να χωρίσουν τίποτα, κι ο θεός είναι μέσα τους, είναι οι ίδιοι θεοί. Σε αυτή την ιδέα βασίστηκαν τα τελευταία έργα μου, τα «σκήπτρα της συνειδητότητας» που είναι γλυπτά-κατασκευές και τα «no worries» που είναι μικρά επιτoίχια έργα. Αυτά συνδέονται και με τη μουσική. Κάθε τίτλος των έργων, αντιστοιχεί σε ένα τραγούδι στο youtube. Είτε ακούω το κομμάτι και εμπνέομαι, είτε την ώρα που δημιουργώ γεννιέται ένα συναίσθημα και αυτό με οδηγεί στο εκάστοτε τραγούδι. Έτσι το δικό μου έργο αντιστοιχεί με το ηχητικό έργο κάποιου άλλου. Στο επόμενο project μου, θα ήθελα αυτά τα έργα να εκτεθούν με τους αντίστοιχους ήχους σε ένα μεγάλο χώρο».
Δεν κάνω negative art, τίποτα που να περιέχει πόνο και θλίψη. Δε μου αρέσει να μεταφέρω αρνητική ενέργεια στο κοινό, θεωρώ ότι δεν έχω καν το δικαίωμα να βγάλω τη δική μου εσωτερική βία στην κοινωνία.
Και τι γίνεται με την κρίση; Λειτουργεί άραγε ως τροχοπέδη για την καλλιτεχνική δημιουργία ή αντιθέτως, την τροφοδοτεί με καύσιμο; «Η δυσκολία της κρίσης ενέχει πόνο. Ταυτόχρονα όμως η ανασφάλεια για το αύριο σε βάζει να σκεφτείς και να αναθεωρήσεις πράγματα στα οποία ήσουν μέχρι τώρα βολεμένος και για τα οποία δεν τρελαινόσουν ιδιαίτερα. Τώρα πρέπει να κάνεις αυτό που αγαπάς, να ψάξεις και να βρεις τί πραγματικά θέλεις. Μόνο έτσι θα βγεις από την εσωτερική και την εξωτερική κρίση. Η κρίση είναι μπαγιάτικες σχέσεις και δουλειές, σάπια νερά που έμειναν για χρόνια και μας έκαναν έτσι. Ακόμα και οι έννοιες αλλοιώθηκαν. Ας πάρουμε για παράδειγμα τη λέξη άσχημο. Ετυμολογικά, άσχημο σημαίνει χωρίς σχήμα, οι αρχαίοι όμως πίστευαν ότι κάτι που δεν έχει σχήμα, δεν ήταν και ωραίο. Υπάρχουν κι άλλες παρεξηγημένες έννοιες που μας προδίδουν πράγματα, και τις περνάμε στα ψιλά γράμματα της καθημερινότητας . Όπως η λέξη αφθονία για παράδειγμα.Αλλά η στιγμή απαιτεί φρεσκάρισμα και αναπληροφόρηση. Αυτό έκανα εγώ με τα σκήπτρα της συνειδητότητας . Ήξερα ότι είναι ένα έργο δύσκολο,αλλά το έκανα για εμένα και από εκεί και πέρα ακολούθησαν το δρόμο τους. Και με αυτά έκανα ένα βήμα μπροστά, κατέκτησα κάτι καινούριο».
«Ο καλλιτέχνης δεν μπορεί να βολεύεται σε μια κατάσταση. Αν ο καλλιτέχνης, όπως ήθελαν παλιότερα, έχει την ίδια γραφή από τα 25 μέχρι τα 50 του, ο ίδιος μέσα του έχει αυτοκτονήσει. Επαναλαμβάνεται για χρόνια, δεν προχωράει, δεν αναπτύσσεται η τέχνη και ο πολιτισμός. Αν δεις τα βιογραφικά μεγάλων καλλιτεχνών και τα έργα τους σε χρονολογική σειρά, βλέπεις ότι δεν έχουν καμία σχέση τα αρχικά και τα μετέπειτα γνωστότερα. Προσωπικά, παλιότερα, τα έργα μου ήταν πιο ελληνικά. Ταξιδεύοντας όμως και γνωρίζοντας διαφορετικούς ανθρώπους κατάλαβα ότι Έλληνας μπορεί να είναι και ένας μαύρος στο Χάρλεμ. Τέτοια ψυχή και τέτοια ένωση. H φιλία και η ανθρωπιά δεν έχει να κάνει με το λαό».
Ο καλλιτέχνης δεν μπορεί να βολεύεται σε μια κατάσταση. Αν ο καλλιτέχνης, όπως ήθελαν παλιότερα, έχει την ίδια γραφή από τα 25 μέχρι τα 50 του, ο ίδιος μέσα του έχει αυτοκτονήσει.
Και μια ιστορία για το τέλος. «Είναι απίθανο το πώς σε βρίσκει η έμπνευση. Γυρίζω από Νέα Υόρκη στην Ελλάδα, μέσα σε ένα άδειο αεροπλάνο και σκέφτομαι τί θα κάνω μόλις γυρίσω. Ξαφνικά μου έρχεται η εικόνα μιας καινούριας σειράς έργων, τα βλέπω με κάθε λεπτομέρεια, το πώς τα κατασκευάζω, τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματά τους. Κατεβαίνοντας από το αεροπλάνο παρήγγειλα 40 τελάρα και ξεκίνησα αμέσως να δουλεύω».
Η έκθεση του Άγγελου Τζιάρα θα φιλοξενηθεί στο ξενοδοχείο Πλόες, στην Ερμούπολη της Σύρου από τις 20/12 έως τις 11/1.
