Έχεις αναλογιστεί πόσα διαφορετικά σύμπαντα κρύβεις μέσα σου; Και πόσα διαφορετικά ταξίδια θα μπορούσες να κάνεις στη ζωή σου; Και πόσες ιδέες σου θα μπορούσαν να είχαν γίνει πράξη; Και πόσο καλλιτέχνες είμαστε όλοι μας όσο να’ναι; Όλα αυτά με έκανε να σκεφτώ ο Νικόλας μετά τη συζήτηση μας για την καλλιτεχνική του πορεία και την εμπειρία του από τη συνεχή παρατήρηση της ανθρωπότητας. Ο Νικόλας Ανδρουλάκης είναι μια πολυδιάστατη και αταξινόμητη προσωπικότητα. Σε εμπνέει. Σε επηρεάζει. Σε κάνει να γελάς. Κι όμως σε συγκινεί. Όπως έκανε με το «In case I don’t die». Εάν είσαι ένας από τους 3.500.000 θεατές, ξέρεις τι εννοώ. Ο ψίθυρος της Ελλάδας για την Ευρώπη των πολιτών μετατράπηκε σε μια δυνατή κραυγή που συνεχίζει να ταξιδεύει μέχρι σήμερα, σε όλη την Ευρώπη. Από την πρώτη του πειραματική ταινία μικρού μήκους «Not Medea», μια συγκινητική αλληγορία για τη γενιά μας, μέχρι το «το Μπάμ» που έκανε πέρυσι στην κωμωδία, με το πρώτο του θεατρικό έργο, δεν ξέρεις ποτέ τι θα σκαρφιστεί και θα πραγματοποιήσει για να μιλήσει μέσα σου. Με τον ερχομό του νέου χρόνου, ο Νικόλας επιχειρεί να μας μιλήσει με την αμεσότητα ενός ζωντανού show ψυχαναλυτικού χιούμορ που δεν θα θύμιζει τα συνηθισμένα stand up comedy. Τα «Μαθήματα Ανατομίας» που θα παραδίδει στο Kitty Cat θα περιλαμβάνουν αυτοσχέδιους ήρωες και σενάρια, σάτιρα, υπαρξιακές εξομολογήσεις, απρόβλεπτους καλεσμένους και ζωντανή μουσική από τους Cinco Fantastico, την παρασάνταλη μπάντα που δημιούργησε ο Νικόλας με την Αθανασία Κουρκάκη, τη Βαλέρια Δημητριάδου, τον Αντώνη Διακονικόλα και τον Νίκο Προμπονά. Κάθε εβδομάδα ο Νικόλας Ανδρουλάκης και η παρέα του θα μας «σερβίρουν» μετά μουσικής μια εντελώς καινούργια παράσταση στην οποία θα εξερευνούμε ανατομικά παράξενες γωνιές μας, από τις φοβίες μέχρι τα στερεότυπα κι από τους ψυχαναγκασμούς μέχρι τις πιο καλά κρυμμένες φαντασιώσεις μας. Για ψυχοθεραπεία στη πλάκα και ο,τι άλλο προκύψει.
Έχει η κωμωδία ψυχοθεραπευτικές ιδιότητες; Είναι για εσένα φάρμακο το γέλιο; Το γέλιο είναι παρηγοριά. Η παρηγοριά είναι θαλπωρή. Η θαλπωρή είναι ασφάλεια. Η ασφάλεια είναι αισιοδοξία. Κι η αισιοδοξία είναι καύλα. Άμα τις ενώσεις όλες αυτές τις επαγωγικές τύπισσες γίνεται καλή παρέα. Θεραπευτική.
Και η μουσική; Αρχηγός της παρέας. Δεν υπάρχει πιο ισχυρά ενωτικό πράγμα για τους ανθρώπους από τη μουσική. Και ταυτόχρονα δεν υπάρχει και πιο βαθιά προσωπική υπόθεση. Όλα τα ωραία στη ζωή, από το φαγητό μέχρι τον έρωτα, φέρνουν τους ανθρώπους πιο κοντά μεταξύ τους και παράλληλα πιο κοντά στο μέσα μέσα μέσα της αυθυπαρξίας. Κι η κακιά μάγισσα που λέγεται μοναξιά χάνει διπλή μάχη.
Το να διακωμωδούμε σοβαρά θέματα αφυπνίζει, εκτονώνει ή απλά μας κάνει να ξεχνιόμαστε; Η κωμωδία και το καλαμπούρι είναι δυο εντελώς διαφορετικές έννοιες. Κάθε τι αστείο δεν είναι απαραίτητα κωμωδία. Γιατί η κωμωδία δεν είναι αστεία συνεχώς. Το σπουδαιότερο πράγμα στην αξία του γέλιου είναι να μη γίνεται αυτοσκοπός. Να προκύπτει. Να κόβεται μαχαίρι. Να σιγοσβήνει. Να χάνεται και να ξεσπά ξανά. Πρέπει να είναι θάλασσα η κωμωδία. Και τότε ναι. Μπορεί να μας σκληραγωγήσει και να μας εκπαιδεύσει και να μας κάνει ρομαντικούς και τρυφερούς. Και σίγουρα να μην ξεχαστούμε. Αλλά να θυμηθούμε. Κωμωδία είναι όσα ξυπνούν μέσα μας αυτά που φοβόμαστε να θυμόμαστε. Τα άβολα. Τα ενοχικά. Και το γέλιο είναι σαν το νερό. Στα φέρνει μόνο του. Μαγικά. Και δε σηκώνει κόντρες.
Υπάρχει όριο; Πως διασφαλίζεις ότι δεν θα περάσεις αυτή τη λεπτή γραμμή; Δεν το διασφαλίζεις. Πειραματικά φτάσαμε στο φεγγάρι και το μποζόνιο και τα αγγεία του εγκεφάλου. Κάτι αντίστοιχο είναι και το χιούμορ. Μια επικίνδυνη κι υπέροχη πυρηνική επιστήμη. Την παθαίνεις και μαθαίνεις. Το πολύ πολύ να πεθάνει η προσπάθειά σου στην πορεία. Πάλι κερδισμένοι βγαίνουν οι θεατές. Τουλάχιστον αυτοί δεν κινδυνεύουν να πεθάνουν. Μόνο αν γίνει σεισμός ταυτόχρονα με το αποτυχημένο χιούμορ σου. Οπότε έχεις μεταφυσικές ικανότητες. Οπότε θα κατακτήσεις την ανθρωπότητα ούτως ή άλλως.
Ποιες είναι οι επιρροές σου; Oι ήρωες του Μπέκετ, του Μπρεχτ, του Σαραμάνγκου, του Καζαντζάκη, του Κάφκα, του Αρκά. Δηλαδή εμείς. Κι οι άλλοι. Κι όλα όσα μας περιβάλλουν. Ακρογωνιάιος λίθος της έμπνευσης είναι η ανόθευτη παρατήρηση του υπέροχα κωμικοτραγικού παζλ που λέγεται ανθρωπότητα.
«Μάθημα πρώτο: η Ανατομία της Πρώτης Φοράς». Τι να περιμένουμε; Και ποια μέρη του σώματος ή του μυαλού μας θα εξερευνήσουμε στα επόμενα μαθήματα; Πόσες πρώτες φορές που ζήσαμε κάτι μας έμειναν χαραγμένες στη μνήμη. Και πόσες μας διαφεύγουν. Και πόσες δεν θέλουμε να θυμόμαστε ποτέ. Η πρώτη φορά που, άνω κάτω τελεία, κι όλοι σκεφτόμαστε «έκανα σεξ». Η πρώτη φορά που έκαναν σεξ οι γονείς μας όμως; Κοσμογονικό σοκ. Η πρώτη φορά που προσπάθησες να μετρήσεις τ’ αστέρια στον ουρανό αγκαλιά με έναν μεγάλο έρωτα; Ή που έστησες κάποιον σε ραντεβού; Ή που έκλεψες οτιδήποτε; Ή που σε χώρισαν; Ή που είπες ψέματα σε ζητιάνο «δεν έχω». Αυτές οι πρώτες φορές είναι που μας ορίζουν. Κι ας μην το ξέρουμε. Στα επόμενα μαθήματα θα εξερευνήσουμε ανατομικά παράξενες γωνιές μας, από τις φοβίες μέχρι τα στερεότυπα κι από τους ψυχαναγκασμούς μέχρι τις φαντασιώσεις.
Ποντάρεις στον αυθορμητισμό και τη διαίσθησή σου πάνω στη σκηνή ή είναι όλα προετοιμασμένα; Προετοιμάσου όσο καλύτερα μπορείς. Μελέτα. Παρατήρησε. ΄Άκου γνώμες. Κάνε πρόβες. Και μετά πέτα τα όλα στα σκουπίδια κι αυτοσχεδίασε. Μου το έχει πει ένας σπουδαίος δάσκαλός μου στο θέατρο. Ή ένας παλιός διευθυντής μου στο ραδιόφωνο. Ή ο σνομπ λαϊκοφιλόσοφος ιδιοκτήτης του μίνι μάρκετ δίπλα στο σπίτι μου στο Παγκράτι. Δεν είμαι σίγουρος. Με τον τελευταίο έχουμε τις καλύτερες συζητήσεις απ’ όλους.
Κρουστά, πιάνο, κιθάρα, φωνές, αστεία. Τι γίνεται στις πρόβες σας; Στις πρόβες δεν έχει αστεία. Είμαστε όλοι πολύ σοβαροί. Καθόμαστε στη σειρά, βάζουμε στα πλήκτρα τη ρύθμιση ν’ ακούγονται σαν εκκλησιαστικό όργανο και προσευχόμαστε για την επιτυχία του σόου. Σε όλους τους θεούς του κόσμου. Για σιγουριά.
Επόμενος σταθμός της ζωής σου; Σταθμός μετρό Σύνταγμα ή Πανεπιστήμιο. Κι οι δύο είναι σε απόσταση βόλτας χωρίς αναπνοή από το Kitty Cat. Πάρτε τους ανθρώπους που μισείτε ή αγαπάτε ή ακόμα καλύτερα μερικούς άγνωστους περαστικούς, ελάτε κάθε Πέμπτη βράδυ να τα πιούμε και να σκαλίσουμε τα μέσα μας. Κι ό,τι γίνει. Κι αν είμαστε ακόμη ζωντανοί ως την Άνοιξη, τον Μάρτιο θα σκηνοθετήσω το δεύτερο θεατρικό μου έργο, «Μεσαίες Προσδοκίες». Μια σκοτεινή κωμωδία που εξερευνά την ορμέμφυτη ανάγκη μας γι’ αλληλοσπαραγμό, σε ένα παράξενο μέλλον. Ήρεμα πράγματα γενικά.
#MathimataAnatomias #ShowMeAnatomy
