Πρόκειται για ένα φεστιβάλ-εκκολαπτήριο νέων δημιουργών και καλλιτεχνικών προτάσεων, που δοκιμάζονται στη σκηνή, αλλά συγχρόνως δοκιμάζουν και τη δική μας εμπειρία γύρω από το φαινόμενο του χορού στην Ελλάδα.
Βεβαίως, οι αναζητήσεις εντός και εκτός σκηνής –με τη Στέγη σταθερά να προτείνει χώρους που επαναπροσδιορίζουν τη θέαση της χορογραφίας και τη σχέση με τους θεατές– συνιστούν ακόμα μία κατεύθυνση που υιοθετήθηκε πρόσφατα από τον θεσμό και αγκαλιάστηκε από το κοινό.
Μέχρι στιγμής το Φεστιβάλ Νέων Χορογράφων έχει καταφέρει να αναδείξει δημιουργούς στις πρώτες τους σκηνικές απόπειρες, αλλά και να καθιερώσει σύγχρονες τάσεις που συμπληρώνουν ή αναθεωρούν την υπάρχουσα αντίληψη για τον χορό. Αυτό θα συμβεί και φέτος για 6η φορά. Αλλά φανταστείτε να είναι κάπως διαφορετική αυτή η φορά;
H Popaganda έθεσε ένα ερώτημα που βασίζεται πάνω στην αξία του «τελευταίου χορού» όχι ως κάτι βιολογικό αλλά σαν ένα μέρος της ποπ κουλτούρας. Θα ήταν παράδοξο άλλωστε να ρωτάς κάτι τέτοιο νέους ανθρώπους.
Μ’ εμμονές, με πολλούς, σε πάρτι, με προβληματισμούς, ένα τσάμικο ή ένα φοξτροτ σ’ ένα θέατρο ή σε μια μπάρα. Οι απαντήσεις ποικίλουν. Διαβάστέ τες και προετοιμαστείτε για το ραντεβού με τη φρέσκια χορευτική Αθήνα την Παρασκευηή 1η και το Σάββατο 2 Μαρτίου στη Στέγη Ιδρύματος Ωνάση.
«Σκέφτομαι πως ακόμα και σήμερα σε κάποιες χώρες απαγορεύουν στις γυναίκες να χορεύουν δημόσια. Σκέφτομαι πως ο χορός είναι ελευθερία, δύναμη ζωής. Σκέφτομαι πως ο χορός ενεργοποιεί σώματα, μυαλά και ψυχές. Σκέφτομαι πως ο χορός από την φαινομενική ελαφρότητα του μέχρι και την πιο ψαγμένη του εκδοχή μπορεί να είναι πράξη μεταδοτική, ανυπότακτη, επαναστατική. Αν ήταν ο τελευταίος μου χορός ας ήταν ό,τι να ναι, οπουδήποτε, αλλά μαζί με άλλους, πολλούς»
«Ο τελευταίος μου χορός δεν ξέρω πότε θα συμβεί. Εύχομαι να μην το γνωρίζω ώστε να μην έχει κάποιο ιδιαίτερο βάρος. Δεν τα πηγαίνω ιδιαίτερα καλά με τους αποχαιρετισμούς και τις επετείους όπως και όλα τα πράγματα που σχετίζονται με κάποιο τέλος.
Παρόλα αυτά θα ήθελα μάλλον να είναι κάποιος ξέφρενος χορός με τους φίλους μου μετά από κάποιο πάρτι. Σε μια Αθηναϊκή μικρή μπάρα στο κέντρο της πόλης, με δυνατή μουσική νέον λαμπιόνια και μια ντισκομπάλα. Για να δούμε.»
«Ως χορογράφοι, δημιουργούμε τα έργα μας με ιδιαίτερη φροντίδα και προσοχή στη λεπτομέρεια. Από τη κινητική σύνθεση, στη μουσική και τα κοστούμια, οι επιλογές που κάνουμε έχουν συγκεκριμένους στόχους και καθαρές προοπτικές ώστε την ώρα της παράστασης να μπορούν να τα εξυπηρετούν με τον πιο ιδανικό τρόπο.
Αν λοιπόν θα έπρεπε να διαλέξουμε έναν τελευταίο χορό αυτός δεν θα ήταν άλλος από το ίδιο μας το έργο που επικοινωνεί όλες μας τις ανησυχίες, τους προβληματισμούς και τις σκέψεις και το μέρος δεν θα ήταν άλλο από ένα θέατρο, αφού η χορογραφία μας δομήθηκε με δεδομένο ότι θα παρουσιάζεται εκεί.
Για εμάς ό,τι χορογραφούμε είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με τις προσωπικότητές και τα ερεθίσματά μας. Υπηρετεί τις ευαισθησίες μας και επικοινωνεί τα ιδανικά μας. Έτσι, κάθε φορά που χορεύουμε τα έργα μας ή τα παρατηρούμε ως θεατές προσπαθούμε να εμπλεκόμαστε σαν να είναι και η τελευταία.»
«Ο τελευταίος χορός; Αυτή η ερώτηση είναι η ίδια μια μορφή dépaysement. Η αποδοχή του τέλους ή του «τελευταίου» δεν είναι ό,τι πιο εύκολο. Και εδώ μιλάμε για τέσσερις συντελεστές που κάνουμε αμέτρητες συζητήσεις για να συμφωνήσουμε πιο από τα δυο χέρια θα σηκώσει η χορεύτρια, πόσο μάλλον να συμφωνήσουμε για τον τελευταίο χορό μας.
Θα μπορούσε ένας τελευταίος χορός να ήταν ένας τσάμικος ή ένα φοξτρότ. Το μόνο σίγουρο είναι πως είναι πολύπλοκο να δημιουργείς ή ακόμα περισσότερο να συνδημιουργείς. Μοιράζεσαι πρώτα, μετά ασυνείδητα χαρίζεις και μόνο στο τέλος της πρόβας βλέπεις πώς λειτουργεί. Ξεκινάς τη μέρα σου με την ανασφάλεια της χθεσινής πρόβας με όλα τα λάθη ή όσα πέτυχαν και που αύριο δεν θα είναι ίδια. Κάθε χορός είναι πρώτος και τελευταίος μαζί, υπό αυτή την έννοια. Το ορίζεις μέχρι ενός σημείου αλλά μετά φεύγει από τα χέρια σου, το ορίζει μια ανάγκη του σήμερα, μια ταπετσαρία, ένα μικρόφωνο, ή μια αδιαθεσία. Βλέπεις το ίδιο έργο, αλλά πλέον δεν είναι το ίδιο. Αυτή τη στιγμή δε μπορούμε να σκεφτούμε τον τελευταίο χορό.
Έχουμε ανάγκη να σκεφτούμε το σήμερα, να δούμε τι βήματα θα έχει αυτός ο πρώτος χορός μεταξύ μας. Όποτε θα μιλήσουμε για αυτόν! Το δικό μας Dépaysement που μας αφορά και μάλλον αφορά και σας.»
«Εκείνος ο χορός που είναι μεθυσμένος, οργισμένος, απελπισμένα χαρούμενος, άτεχνος εμμονικός και ιδρωμένος. Που θα τον χορέψεις ανάμεσα σε πολλά άτομα που εκείνη την ώρα μάλλον χορεύουν κι αυτά τον τελευταίο τους χορό…
Που υπάρχει beat για να σε (ταρα)κουνήσει κι εσύ να στέκεσαι ακίνητη και μόνο όταν θέλεις, να το ακολουθήσεις με υποταγή. Ο χορός που μόνο με τους δικούς σου ανθρώπους αγκαλιά μπορείς να χορέψεις ή μόνη σου στον κόσμο όλο κι ας είναι το πλήθος γύρω σου . Ο χορός που δεν θα σκέφτεσαι τίποτα γι αυτόν εκείνη την ώρα.
Δεν ξέρω αν υπάρχουν πολλά τέτοια μέρη στην Αθήνα, αλλά σίγουρα οι υπόγειες μεταμεσονύκτιες τρύπες και τα ανοιχτά στάδια είναι πολύ καλά σημεία για να συμβεί αυτός ο τελευταίος χορός.»
