Δε χρειάζονται μαντικές ικανότητες για να υποθέσει κανείς πως ακόμα και ο εναλλακτικός χώρος κρύβει τις δικές του ακραίες μορφές έκφρασης. Έτσι, και στο φετινό Plissken, κάποιες συνιστώσες που ξεφεύγουν από το χορευτικό, το ταξιδιάρικο, το μελωδικό έχουν βρει τη θέση τους στο billing του φεστιβάλ και θα σταθούν σε ονόματα όπως είναι οι Mogwai, ο Pharoahe Monch και ο Ariel Pink (ο οποίος, με τη σειρά του, έχει και έναν αέρα ακρότητας μέσα στη διεστραμμένη avant-pop του). Έχουμε και λέμε…
Electric Wizard
Πότε παίζουν: 06.06.2015 | 20:55 | Main Stage
Μισανθρωπική horror ατμόσφαιρα, fuzzαρισμένη παραγωγή, θεματολογία που κυμαίνεται μεταξύ ναρκωτικών, cult ταινιών τρόμου, αποκρυφισμού και ατόφιου μίσους, giallo πλήκτρα που παραπέμπουν στους Goblin και τη μουσική που έγραψαν για τον Argento. Οι Electric Wizard δεν είναι η cool stoner μπάντα (άσχετα αν αποθεώνεται από αυτό το κοινό) αλλά, αντιθέτως, παραμένουν επικίνδυνοι. Ο όγκος τους χρωστά τα πάντα στους Black Sabbath και στις καταχρήσεις, στα live προκαλούν αβίαστα δέος. Ένα συγκρότημα πραγματικά ζόρικο, το οποίο καταφέρνει να υποτάξει τον κίνδυνο του rock ‘n’ roll και να τον εντάξει στις μαστουρωμένες συνθέσεις του. Αν τυχόν δεν είχατε την ευκαιρία να παρευρεθείτε σε κάποια συναυλία τους, ετοιμαστείτε να νιώσετε το πιο διεστραμμένο μπάσο της σκηνής να σας τρυπάει με τους ρυθμούς του. Highlight, αναπόφευκτα, και δε μας τρομάζει ο ανοιχτός χώρος.
Pharmakon
Πότε παίζει: 05.06.2015 | 22:00 | Αquarium Stage
Power electronics: ένα ιδίωμα που, χωρίς καμία διάθεση ελιτισμού, δεν απευθύνεται σε όλους. Το όρισαν οι Whitehouse, το συνέχισαν αρκετοί ακόμα. Η Pharmakon είναι μια από τις περιπτώσεις των νεότερων καλλιτεχνών που γοητεύονται από τη noise κουλτούρα και προσπαθούν να ξεχωρίσουν με τη θορυβώδη πρόκλησή τους. Μπορεί οι δίσκοι της να μην είναι οι καλύτεροι του είδους (ειδικά, δε, αν συγκριθεί με την τεράστια και υπερταλαντούχα Puce Mary), να έχει και ένα μικρό hype γύρω από το όνομά της, ελέω της δισκογραφικής της, Sacred Bones, αλλά αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα ακραία στοιχήματα της διοργάνωσης και, οπωσδήποτε, μια εμπειρία που αδημονούμε να βιώσουμε. Όχι τίποτα άλλο, μα για να κρίνουμε πόσο καλύτερα τα πάει σε live περιβάλλον ή αν αξίζει τον κόπο εν γένει. Έστω και αν το σετ της διαρκέσει ένα τέταρτο, ως είθισται στις συναυλίες του χώρου.
Πότε παίζουν: 06.06.2015 | 17:25 | Main Stage
Με το ένα πόδι στερεωμένο πάνω στο hype που έχτισαν ως transcendental black metal και το άλλο στις στοίβες από πεταλάκια που απαιτεί ο ήχος τους, οι Liturgy απόλαυσαν ακραίο μίσος από τους εχθρούς του εκμοντερνισμένου ήχου τους και συνεχίζουν το ίδιο βιολί και με τον τελευταίο τους δίσκο, The Ark Work. Το black metal υπάρχει σκόρπιο στα κομμάτια τους και αποτελεί τη βάση της μεταμοντέρνας οπτικής τους πάνω σε ήδη υπάρχουσες ακραίες μουσικές φόρμες. Δεν είμαστε σίγουροι αν οι ίδιοι «νιώθουν» απόλυτα αυτό που κάνουν ή απλώς διεκδικούν ένα κομμάτι της πίτας, ενώ τα live τους είναι μια αμφιλεγόμενη εμπειρία, ανάλογα με το ποια κριτική από το εξωτερικό θα διαβάσεις. Έστω και αν ρισκάρουμε (τι ρίσκο, δηλαδή, υπάρχουν και άλλες τρεις σκηνές παράλληλα), η ακραία περίπτωση των Liturgy οφείλει να κριθεί ιδίοις όμμασι. Οι ίδιοι αυτό που έχουν να κάνουν είναι να μας διαψεύσουν και να αποδειχτούν πιστοί στον ίδιο τους τον ήχο.
Iceage
Πότε παίζουν: 05.06.2015 | 20:15 | Republic Stage
Μπορεί να ήταν απλά «νταγκλαρισμένα» πιτσιρίκια που δε δίσταζαν να μας δείχνουν τα bongs τους, να έχουν έναν κιθαρίστα που έχει τατουάζ το totenkopf των Death In June και να φοράνε κουκούλες που παραπέμπουν στην KKK σε ένα βίντεοκλίπ τους. Παιδιά που στον τελευταίο δίσκο θυμήθηκαν πόσο γούσταραν τον Nick Cave και προσπάθησαν να γράψουν σαν Bad Seeds. Το You’re Nothing, όμως, δεν παύει να είναι ένας χορταστικός δίσκος ακραίου, θορυβώδους και συνάμα χορευτικού punk που υπό τις κατάλληλες προϋποθέσεις μπορεί να οδηγήσει το κοινό σε έκρηξη αδρεναλίνης.
Dalhous
Πότε παίζουν: 05.06.2015 | 20:30 | Tunnel Stage
Το κεφάλαιο Blackest Ever Black είναι ένα από τα σημαντικότερα στο βιβλίο της μοντέρνας σκοτεινής ηλεκτρονικής ή post punk μουσικής. Ονόματα όπως αυτό του Lustmord, των Tropic of Cancer, των Cut Hands και του Raime επαναπροσδιορίζουν το σκότος της μουσικής μέσα στις τάξεις της. Ανάμεσα σε αυτούς και ο Dalhous με το ακραίο dark techno του που οφείλει πολλά στην κληρονομιά των Muslimgauze και συγγενεύει με τα καμώματα του Dominic Fernow στους Vatican Shadow. Μέσα στα οποία κυριαρχεί αυτή η πυκνή, «ασπρόμαυρη» προσέγγιση ενός ήχου που υπό άλλες συνθήκες θα είχε στο επίκεντρο τον χορό αντί για τη Lynchική εικονοπλασία.
