Ο Μίτος Της Αριάδνης (Au Fil D’ Ariane) **1/2***
Γαλλία, 2014, Έγχρωμο
Σκηνοθεσία: Robert Guediguian
Πρωταγωνιστούν: Ariane Ascaride, Jacques Boudet, Jean-Pierre Daroussin
Διάρκεια: 92’
Η Ariane, μια μεστή μεσήλικας, έχει γενέθλια. Όλα είναι ετοιμασμένα για το πάρτυ της μα όχι και οι καλεσμένοι. Ένας-ένας αρχίζουν να προφασίζονται κάποια δικαιολογία για να μην παραστούν, αφήνοντας την πρωταγωνίστρια μόνη. Τότε παίρνει τη μεγάλη απόφαση: να τριγυρίσει στη Μασσαλία με το αμάξι της γνωρίζοντας νέες εμπειρίες και ανθρώπους. Ένα «ημιτελές» ερωτικό ποίημα στη Μασσαλία, που ενώ σε κάποιες στροφές του μαγεύει, σε άλλες φλυαρεί άμετρα, ενώ στο τέλος του λείπει ένα παραπανίσιο δείγμα αυθεντικού λυρισμού (ή και ρεαλισμού).
Πέρσι είχαμε την ευκαιρία να θαυμάσουμε το αξιολογότερο σύγχρονο πορτραίτο σε ευρωπαϊκή πόλη που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια: την Τέλεια Ομορφιά του Sorentino. Δεν ήταν, όμως, η μαγευτική απεικόνιση της Ρώμης αυτή που έκλεψε την παράσταση, ήταν το πώς ο Sorentino αποδεχόταν ότι πίσω από αυτήν την απαράμιλλη ομορφιά κρυβόταν και ένα στρώμα δυσωδίας, το οποίο ωστόσο ήταν μέρος ενός γενικότερου συνόλου, ενώ ενσωμάτωνε με άψογα αποτελέσματα τους υπαρξιακούς προβληματισμούς στη γενικότερη εικόνα. Αυτός είναι ο Ιταλός Sorentino, ο Γάλλος Robert Guediguian με το Μίτο της Αριάδνης προσπαθεί να κάνει κάτι παρόμοιο, με γαλλικό, αυτή τη φορά, βλέμμα.
Ο ίδιος παραδέχεται πως δεν πρόκειται για φιλμ, αλλά για μια φαντασίωση. Οι κυνικοί ήδη αναφώνησαν πως «οι φαντασιώσεις δεν ενδιαφέρουν κανέναν πλην το ίδιο το άτομο και ενδεχομένως τον ψυχολόγο του». Εγώ έχω να πω πως, για να γίνει η φαντασίωση ενδιαφέρουσα για τον Άλλο, οφείλεις να τη χαλιναγωγήσεις, να της δώσεις μια ενδιαφέρουσα δομή, κόβοντας τα παχιά και επαναλαμβανόμενα μέρη. Κάτι που ο Guediguian το κάνει όταν θυμάται, μα όχι συνεχώς, οδηγώντας το φιλμ σε μια γενικότερη ανισότητα.
Η παλαιακή, φαντασιακή/παραμυθένια υπόσταση, σαφέστατα απομακρύνει το φιλμ από το ρεαλισμό και το οδηγεί σε μια ποιητική της φανταζί. Αντί να φανεί κιμπάρης και να μιλήσει πλαγίως και για την άλλη μεριά των παραμυθιών, δείχνοντας και την πίσω πλευρά (έστω και με υπόνοιες) προτιμά να φτιάξει κάτι αποκλειστικά ευχάριστο, όμορφο και γλυκό, το οποίο, κατ’ αυτό τον τρόπο έχει μειωμένη την προβληματική του χρόνου που περνά. Δε γίνεται να ξεκινάμε με μια εγκατάλειψη τέτοιου επιπέδου και μετά να γίνονται προσπάθειες, αντί να καταβυθιστούμε σε αυτή και να βγούμε νικητές, να κάνουμε πως δεν υπήρξε ποτέ και να σκεφτόμαστε αποκλειστικά πως «υπάρχουν και αλλού πορτοκαλιές». Αυτό δεν είναι μια παραγωγική φαντασίωση, μα μια πλαστή ουτοπία που απομακρύνει.
Πέραν της γκρίνιας, όμως, η σκηνοθεσία του χαρακτηρίζεται από απαράμιλλη ομορφιά, γαλλικής νοοτροπίας. Με ζεστά χρώματα, ρομαντισμό και, ενίοτε, μια δόση μελαγχολίας. Αξιοπρεπείς , επίσης, και οι ερμηνείες, ωστόσο τα χαλάει στο νόημα. Θα την ευχαριστηθούμε ως αναλγητικό, μα όχι ως ύμνο στη πραγματική υπόσταση της ζωής και της ευτυχίας. Θα μου πείτε, βέβαια, «είναι ανάγκη τα πάντα να αφορούν στην αλήθεια και στη σκοτεινή πλευρά;». Δε λεω, έχει βάση αυτή η σκέψη, και ως προς αυτήν κρίνεται ως επί το πλείστον επιτυχημένη ταινία. Μα όταν μπορεί να το πάει και παρακάτω μα δεν το κάνει, δικαιούμαι να τσινήσω.
Rage
ΗΠΑ, Γαλλία, 2014, Έγχρωμο
Σκηνοθεσία: Paco Cabezas
Πρωταγωνιστούν: Nicolas Cage, Rachel Nichols, Danny Glover
Διάρκεια: 98’
Ο Paulie Maguire ζει μια επιτυχημένη, φιλήσυχη ζωή με τη γυναίκα του και την κόρη του, προσπαθώντας να αφήσει στην άκρη το παράνομο παρελθόν του. Όλα αυτά θα αλλάξουν όταν Ρώσοι, άσπονδοι εχθροί, τους απαγάγουν και δολοφονήσουν την κόρη του, πυροδοτώντας έτσι ένα νέο κύκλο αίματος. Κάκιστο σενάριο, σκηνοθεσία για κλάματα, ερμηνείες (πλην του Nic που παίζει τον κλασσικό ρόλο που άλλοι αγαπούν και άλλοι μισούν) στο ναδίρ. Ένα «σκουπίδι» δράσης που καταλήγει να είναι απολαυστικά κακό. Μόνο με μεγάλη παρέα.
