Λένε ότι η μουσική είναι από τους σημαντικότερους παράγοντες σε μια ταινία/σειρά, για να πιάσεις το συναίσθημα του χώρου, του μέρους, της εποχής και της διάθεσης. Σαφέστατα τον πρώτο λόγο σε ένα οπτικοακουστικό μέσο, έχει η εικόνα, αλλά όταν συνεπικουρείται από μια εξαιρετική και εκλεκτική χρήση της μουσικής, τότε το τελικό προϊόν αυτομάτως εμπλουτίζεται. Πόσω μάλλον, όταν μιλάμε για σειρά που διαδραματίζεται σε μια από τις πιο «μουσικές» δεκαετίες, εκείνη των ’60ς.
Το αστείο ωστόσο, με το Mad Men, που πληροί την παραπάνω προϋπόθεση, είναι πως σε αρκετές των περιπτώσεων διαλέγει τραγούδια -από την εισαγωγική μουσική ακόμη- τελείως αναχρονιστικά, με τη χρήση μερικών μεταγενέστερων τραγουδιών και ίσως είναι μια από τις σκόπιμες απροσεξίες των παραγωγών, σε μια σειρά που φαίνεται πολύ προσεκτική στο θέμα «ιστορική αναπαράσταση». Πέρα από τα πολύ προφανή -όπως η σχεδόν αναπόφευκτη παρουσία του Dylan στο σάουντρακ- η λίστα των τραγουδιών ποικίλλει και διαφέρει. Και φυσικά, πετυχαίνει πέρα για πέρα το στόχο της: Να δημιουργήσει ένα οπτικοακουστικό ψηφιδωτό, που εκτός από το ιστορικό πλαίσιο, φροντίζει να περάσει και τα απαιτούμενα συναισθήματα. Άλλωστε, όσο πιστή και αληθοφανής μοιάζει η σειρά, δεν παύει να είναι ένας καλογυαλισμένος δραματοποιημένος ρεαλισμός. Και η μουσική είναι πολύ σημαντικό συστατικό για τούτη τη συνταγή.
