Αναρωτιόμουν αν το αθηναϊκό κοινό θα τιμούσε με την παρουσία του την υπέροχη, και καθόλου θλιμμένη, φίλη μου Yasmine. Βλέπετε, οι συνήθεις ραδιοφωνικοί ύποπτοι δεν έχουν τιμήσει το – εξαιρετικό – cd της όσο του αξίζει. Όμως φαίνεται πως η σύντομη παρουσία της στο Only Lovers Left Alive του Jim Jarmusch ήταν τόσο καταλυτική, που το Gazarte ήταν κατάμεστο. Κι όταν κάποιος δει την Yasmine επί σκηνής, δύσκολα την ξεχνά: σας μιλώ εκ πείρας – την πρωτοείδα πριν πεντέμισι χρόνια κι ακόμα να συνέλθω!
Δεν είναι μόνο η απίστευτη ομορφιά της. Το κυριότερο είναι πως πρόκειται για ένα πλάσμα που η σκηνή αποτελεί τον φυσικό του χώρο. Η άνεσή της, η γοητεία της, το διαρκές παιχνίδι με το κοινό ενώ εκτελεί το εξωτικό της ρεπερτόριο – άγνωστα σε μας τραγούδια από το Ιράκ, το Κουβέιτ, από κάθε πιθανό σημείο της αραβικής επικράτειας, που είχαν πρωτοπεί σπουδαίες ερμηνεύτριες στα μέσα του 20ου αιώνα, και που η Yasmine επισκέπτεται ξανά περνώντας τα με απόλυτη φυσικότητα και ιδιαίτερη ευφυΐα μέσα από φίλτρα electro, trip hop ή ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς – δείχνουν στόφα σημαντικής ερμηνεύτριας. Μην εκπλαγείτε καθόλου αν σε μερικά χρόνια, όταν το στυλ της θα έχει ωριμάσει, τη δείτε στη σκηνή του Μεγάρου Μουσικής ή της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών.
Και κάτι ακόμα: αυτό που κάνει μουσικά η Yasmine Hamdan είναι ακριβώς η ουσία του ιδιώματος που τα τελευταία χρόνια συνηθίσαμε να αποκαλούμε world music: παρουσιάζει κομμάτια που ανήκουν στη μουσική παράδοση μιας συγκεκριμένης γεωγραφικής περιοχής σεβόμενη την αυθεντική τους μορφή, αλλά και περνώντας τα σε φόρμες κοντινές και κατανοητές στο σημερινό ακροατή του υπόλοιπου κόσμου, καταδεικνύοντας έτσι για ποιους λόγους αυτά τον αφορούν. Καμία σχέση δηλαδή με το θολό, ομοιόμορφο, αριστεροχαρούμενο ethnic του κώλου που πουλάνε στους ιθαγενείς μερικοί-μερικοί…
Δείτε και άλλες φωτογραφίες από τη συναυλία της σαγηνευτικής Λιβανέζας στην gallery:
Αχ βρε Yasmine Hamdan τι μας έκανες το Σάββατο…
