Σα να μοιράζεται τις ανησυχίες των περιπλανόμενων προς αναζήτηση της μοναδικότητας στους δρόμους της πόλης, το πρότζεκτ A Journey Through London Subculture: 1980s to Now, αν μη τι άλλο, πρώτο έρχεται να παραδεχτεί ότι την εποχή της εμπορευματοποίησης και των φωσκολικών εταιρικών πύργων του Canary Wharf, το Λονδίνο έχει χάσει την αιχμή του.
Παρ’ όλ’ αυτά, καταλαμβάνει τον αχανή πρώτο όροφο του Old Selfridges Hotel, πάνω απ’το χαοτικό Food Hall του γνωστού πολυκαταστήματος Selfridges και αντιπαραθέτει με σχιζοφρενικές τάσεις, στον αδηφάγο τουρισμό του ισογείου, πενήντα βιτρίνες, μπίλμπορντ, βίντεο, installations, έπιπλα, μουσική, μόδα και χορό που ανέτρεψαν την βρετανική κουλτούρα τρεις δεκαετίες πριν – και συνεχίζουν.
Πιστό στις παραδόσεις του, το ICA ποντάρει στο ερέθισμα των αισθήσεων, τον πειραματισμό και την ανταλλαγή απόψεων που, συχνά, περισσότερο γεννούν ερωτήσεις παρά λύνουν ανάλογους πολιτιστικούς γρίφους. Στο ξεκίνημα αυτού του χρονικού, κάπου στα ‘80s, η θρυλική λονδρέζικη υποκουλτούρα αρχίζει ήδη να συνδιαλέγεται με το mainstream και, καθώς το AIDS αρχίζει να θερίζει ένα-ένα τα παιδιά της, η νέα καταναλωτική μανία και η εμπορευματοποίηση αναγάγονται σε διαρκή απειλή.
Το ερώτημα για το αν τελικά υπήρξε ένα πάντρεμα των δύο παραμένει, σε μια νέα, κρίσιμη καμπή όπου το Λονδίνο διαρκώς “βελτιστοποιείται”. Το Ινστιτούτο Σύγχρονης Τέχνης καταγράφει, και παράλληλα δίνει βήμα στο παρών δυναμικό – αυτό που συχνά, ακόμα, καταφέρνει να ξεφεύγει απ’τις κεραίες των μεγάλων μουσείων και γκαλερί -, αναζητώντας κοινά ιδεολογικά και δημιουργικά πεδία μεταξύ παλιάς και νέας φρουράς.
Χαρακτηριστικά, πίσω στα post-punk ‘80s, ο φωτογραφικός φακός “πιάνει” τα μέλη του The House of Beauty and Culture να αλωνίζουν τις όχθες του Τάμεση για παλιά κόκκαλα και καπάκια από μπουκάλια, που θα έραβαν σύντομα πάνω στις τελευταίες τους δημιουργίες. Το σκελετώδες μοντέλο Σκάρλετ Κάνον αφήνει εποχή με το ξυρισμένο κεφάλι και την φράντζα με τον κόκκινο σταυρό στο εξώφυλλο του περιοδικού i-D.
Ο σκηνοθέτης Ντικ Τζούελ καταγράφει από τις σκανδαλώδεις περφόρμανς του ανατρεπτικού Leigh Bowery στις ακραίες μόδες και τα drag έκτροπα του θρυλικού clubnight Kinky Gerlinky στο Γουέστ Εντ. Aπέναντί τους, το Vogue Fabrics του Lyall Hakaraia – γνωστού για “transvestite after parties” στο σαλόνι του – φιλοξενεί σήμερα στο Ντάλστον βραδιές σαν το cult νεοϋορκέζικο Gay Vinyl. Το τρίο SIBLING πλέκει έξαλλα συνολλάκια από μαλλί και φουντωτές μοϊκάνες και το Cafe Oto, σχεδόν κάθε βράδυ, ανοίγει τις πόρτες του στον υπόγειο μουσικό πειραματισμό.
Ενάντια στην τουριστική εκπόρνευση του Σόχο και του Κόβεντ Γκάρντεν, που στα ‘80s τάραζαν τα λονδρέζικα νερά με κλαμπ όπως το Blitz και το Batcave, τα ανήσυχα παιδιά ταξιδεύουν ανατολικά και βρίσκουν νέα υπόγεια και roof gardens. Η υποκουλτούρα αναζητάται, αλλά τουλάχιστον δίνει σημεία ζωής.
INFO
–A Journey Through London Subculture: 1980s to Now , The Old Selfridges Hotel, 1 Orchard Street, W1H 6HQ.
-Σε δεύτερο πλάνο, η Carnaby Street, τόπος συνάντησης, μέσα στις δεκαετίες, της jazz, του Τζίμι Χέντριξ, του Τζάγκερ και των Jam, γιορτάζει τα 100ά γενέθλια μιας καλπαζουσας ποπ κουλτούρας. Ο άλλοτε πιο swinging λονδρέζικος πεζόδρομος του Σόχο ξαναζωντανεύει μέσα από την έκθεση Carnaby Echoes και μια παράλληλη παλέτα από μουσικά/καλλιτεχνικά events. (Carnaby Echoes @ 20 Foubert’s Place και στoν ευρύτερο περίγυρο της Carnaby Street).
Αμφότερα έως 20/10, με είσοδο ελεύθερη και συνοδευτικό free press μέχρι εξάντλησης του στοκ.
