Οι φετινές Νύχτες Πρεμιέρας μπορεί να γιορτάζουν τα 25α γενέθλιά τους αλλά δεν στέκονται πολύ στη νοσταλγία, συνεχίζοντας να αγχώνουν τους Αθηναίους για το πόσες καινούργιες ταινίες προλαβαίνουν να δουν μέσα σε 10 μέρες. Ξεκινώντας με το φετινό Χρυσό Φοίνικα Παράσιτα στις 18 Σεπτεμβρίου και κλείνοντας με το βαρουφακικό Ενήλικοι στο Δωμάτιο του Κώστα Γαβρά, το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας εμπλουτίζει τις παράπλευρες ενότητές του (φέτος το Icons έχει την τιμητική του, με ταινίες που αρχίζουν από τον Χάλστον και φτάνουν ως τον Στιγκ Λάρσον), ενισχύει τις ελληνικές ταινίες μικρού μήκους και τα ντοκιμαντέρ και κάνει το double feature που δεν σκέφτηκε κανείς, με τον Αποτεφρωτή και το Nimic του Γιώργου Λάνθιμου για ένα ήρεμο βράδυ Δευτέρας.
Παρακάτω, επιλέγουμε 10 ταινίες από το φετινό πρόγραμμα που αξίζει να βρεθούν στις προτεραιότητές σας…
Θα το περιγράψουν ως «νεο-γουέστερν», «b-movie», «πολιτικό θρίλερ», actual «θρίλερ» – αλλά το Bacurau, η πιο ενδιαφέρουσα κινηματογραφική εξαγωγή της Βραζιλίας τα τελευταία χρόνια, παραμένει στην πραγματικότητα αταξινόμητο. Μια ταινία που βιώνεται περισσότερο από όσο βλέπεται, με τους κατοίκους ενός χωριού εκτός χάρτη να επιδίδονται σε ανηλεές δολοφονικό κυνηγητό με τους τουρίστες που τολμούν να διαταράξουν την ηρεμία του. Μιλήσαμε με τους σκηνοθέτες Κλέμπερ Μεντόζα Φίλιο και Χουλιάνο Ντορνέλες στο φετινό Φεστιβάλ Καννών και ο τελευταίος θα είναι παρών και στην ελληνική πρεμιέρα για να του κάνετε (ίσως) καλύτερες ερωτήσεις από εμάς.
«Το The Farewell δεν έχει κυκλοφορήσει ακόμα στην Ευρώπη, αλλά αν το πετύχετε σε καμιά Νύχτα Πρεμιέρας ή στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, καταπατήστε όποιον βρίσκεται μπροστά σας για να το δείτε», αναφέραμε στην πρόσφατη λίστα μας με τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς μέχρι στιγμής και χαιρόμαστε πολύ που τελικά θα έχετε όντως την ευκαιρία να καταπατήσετε κάποιον στην προσπάθειά σας να δείτε πρώτοι (ίσως και τελευταίοι, αφού η ταινία δεν έχει ελληνική διανομή ως τώρα) το αξιαγάπητο indie hit της Λούλου Γουάνγκ για το ψέμα μιας οικογένειας Κινέζων στην ετοιμοθάνατη γιαγιά τους, που δεν θα αφήσει κανένα μάτι στεγνό.
Το animation είναι ίσως το τελικό σύνορο στην απόπειρα απεικόνισης του σουρεαλιστικού οράματος του Λουίς Μπουνιουέλ, που το 1933 γύρισε (χρηματοδοτούμενος από αναρχικούς, καθότι ήταν persona non grata μετά την Εποχή του Χρυσού) το Γη Χωρίς Ψωμί, ένα οδοιπορικό σε μια περιοχή της Ισπανίας στο έλεος της φτώχειας και της αρρώστιας. Η πολυβραβευμένη ταινία του Σαλβαδόρ Σιμό παρακολουθεί τον εμβληματικό σκηνοθέτη στο making of του φημισμένου, αμφιλεγόμενου ντοκιμαντέρ του, καθώς ο ίδιος εξετάζει την προσωπική ηθική του, την καλλιτεχνική του ταυτότητα και τη σχέση με τον πατέρα του.
Η γυναικεία φιλία αποδομείται κι αποθεώνεται στην κινηματογραφική μεταφορά του ομώνυμου βιβλίου, με την Χόλιντεϊ Γκρέιντζερ (η τηλεοπτική Ρόμπιν της σειράς Strike) και την Άλια Σόκατ (Search Party) να υποδύονται μια ιρλανδή συγγραφέα και την αμερικανίδα κολλητή της που βλέπουν τη 10ετή φιλία τους, χτισμένη πάνω στις πανίσχυρες σχέσεις που μόνο οι βραδιές γεμάτες πάρτι και αλκοόλ μπορούν να σφραγίσουν όταν είσαι 20 χρονών, να δοκιμάζεται όταν η μια ερωτεύεται έναν πιανίστα. Η δουβλινέζικη εκδοχή του Life Partners και μια μικρή έκπληξη σαν αυτές για τις οποίες φτιάχτηκαν τα κινηματογραφική φεστιβάλ.
Πρώην ισραηλινός στρατιώτης μεταναστεύει στο Παρίσι με την ελπίδα να δραπετεύσει από την εθνική του ταυτότητα, αλλά δυσκολεύεται να αφομοιωθεί από τη γαλλική κοινωνία και το ζευγάρι Γάλλων που τον «υιοθετεί», σε αυτή τη φρενήρη προσωπική οδύσσεια που κέρδισε τη Χρυσή Άρκτο στο φετινό Φεστιβάλ Βερολίνου και δεν αποκλείεται να φτάσει μέχρι τα Όσκαρ. Ένα επίκαιρο, τολμηρό ιδεολογικό παζλ από το σκηνοθέτη Ναντάβ Λαπίντ, με μια ερμηνεία-αποκάλυψη από τον πρωτοεμφανιζόμενο Τομ Μερσιέ.
Ένα εγκεφαλικό τριπάκι κατευθείαν από το Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών στο Φεστιβάλ Καννών, η νέα ταινία του Μπερτράν Μπονελό τραβάει μια τρεμάμενη γραμμή από την αποικιοκρατούμενη Αϊτή ως τη σύγχρονη Γαλλία και εμπνέεται εν μέρει από τη νεκρανάσταση ενός σκλάβου στο νησί τη δεκαετία του ‘60. Ένα pulp υπερφυσικό «θρίλερ» που περιλαμβάνει την πιο αναπάντεχη χρήση του ποδοσφαιρικού ύμνου “You’ll Never Walk Alone” που θα μπορούσατε να φανταστείτε.
Ανάμεσα στα φετινά αφιερώματά τους, οι Νύχτες Πρεμιέρας περιλαμβάνουν κι ένα στον αδικοχαμένο ταϊβανέζο σκηνοθέτη Έντουαρντ Γιανγκ, του οποίου οι ταινίες έχουν αποκτήσει σχεδόν θεϊκό status τα τελευταία χρόνια. Όλες οι επιλογές της φιλομογραφίας του είναι αλάνθαστες, από το Yi-Yi που εμφανίζεται σε όλες τις πρόσφατες λίστες με τις καλύτερες ταινίες του 21ου αιώνα, ως το σκορσεζικό αγαπημένο Taipei Story, μια συνεργασία του με τον Χου Σιάο Σεν (The Assassin). Εμείς επιλέγουμε το Μια Λαμπρότερη Καλοκαιρινή Ημέρα, αφενός για σπάσιμο επειδή κρατάει για πάντα κι αφετέρου γιατί είναι ένα μεγαλειώδες έπος βασισμένο στην πρώτη υπόθεση δολοφονίας από ανήλικο, που στη δυτική κουλτούρα μπορεί να συγκριθεί μόνο με το Νονό. Μην σας αποθαρρύνει η τετράωρη διάρκεια της ταινίας – αν έχετε τις αντοχές να κάνετε binge το La Casa De Papel στο Netflix, τότε μπορείτε να αφιερώσετε το χρόνο σας και σε κάτι που είναι πραγματικά καλό και μοναδικό.
Μια από τις πιο πολυσυζητημένες ταινίες της χρονιάς, βραβευμένη για το σενάριό της στο φετινό Φεστιβάλ Καννών όπου απέσπασε και τον Queer Χρυσό Φοίνικα, η ερωτική ιστορία της Σελίν Σιαμά ανάμεσα σε μια ζωγράφο και τη νεαρή γυναίκα που ερήμην της αποτελεί το μοντέλο της έχει τρελάνει τους κριτικούς ανά τον κόσμο, καθιερώνοντάς την ως μια από τις σημαντικότερες σκηνοθέτιδες της Ευρώπης. Ένα βραδυφλεγές (100% pun intended) love story με μια κορύφωση (καθόλου pun intended) που μένει χαραγμένη στη μνήμη για πάντα.
“Let’s go get sushi and not pay!”. Ο βασιλιάς των καλτ ταινιών (του Άλεξ Κοξ, με τον Εμίλιο Εστεβέζ και τον Χάρι Ντιν Στάντον) δεν χρειάζεται συστάσεις (κάθεται ανενόχλητος στο θρόνο του εδώ και 35 χρόνια), αλλά χρειάζεται να το ζήσετε μια φορά και στη μεγάλη οθόνη…
