Το Vanity Fair εκτός όλων των άλλων είναι «μανούλα» και σε αυτά τα επετειακά άρθρα για ταινίες, ιστορίες, ηθοποιούς και άλλα τινά που έχουν να κάνουν με το Χόλιγουντ (και τα παρασκήνια αυτού). Αυτή την εβδομάδα συμπληρώθηκαν 20 χρόνια από την έξοδο στις αίθουσες της ταινίας Shawshank Redemption (με τη…φοβερή ελληνική απόδοση Τελευταία Έξοδος: Ρίτα Χέιγουορθ), οπότε πέσαμε με τα μούτρα στο σχετικό ρεπορτάζ της Margaret Heidenry.
Στις 23 Σεπτεμβρίου, λοιπόν, πριν από 20 χρόνια, ακολουθώντας τη χολυγουντιανή παράδοση που θέλει το σκηνοθέτη να γυρνά από σινεμά σε σινεμά και να παρακολουθεί τις αντιδράσεις των θεατών στην πρεμιέρα της ταινίας του, ο σκηνοθέτης Frank Darabont κατευθύνεται προς το Sunset Boulevard, φημισμένο κινηματογράφο 900 θέσεων. Τον βρίσκει άδειο. Ήταν η πρεμιέρα της πρώτης του ταινίας, The Shawshank Redemption. Σήμερα, η ίδια ταινία «χτυπάει» πρωτιά στη λίστα αγαπημένων ταινιών του IMDb.
Ακολουθώντας τη μόδα της κινηματογραφικής μεταφοράς των μυθιστορημάτων του Στίβεν Κινγκ, ο εικοσάχρονος τότε Darabont, προσέγγισε το συγγραφέα, αποσπώντας αρχικά το δικαίωμα να σκηνοθετήσει τη μικρού μήκους ταινία The Woman in the Room, που ήταν βασιμένη σε μυθιστόρημά του. Κερδίζει την εμπιστοσύνη του αλλά οι φιλοδοξίες του μεγαλώνουν γρήγορα. Του ζητάει, λοιπόν, να αποτυπώσει στο σελιλόιντ το Shawshank Redemption» που περιγράφει την ιστορία ενός άδικα καταδικασμένου, μιας δυνατής φιλίας που κάνει με έναν άλλο συγκρατούμενο και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει μέχρι την τελική απόδρασή του.
Ο King δίνει τη συγκατάθεσή του, και η ταινία γυρίζεται με πρωταγωνιστές τους Tim Robbins και Morgan Freeman. Όπως παραδέχεται ο ίδιος ο King, ο Darabont έκανε άθλο μετατρέποντας την ενενηντασέλιδη νουβέλα σε ένα- κατά κοινή ομολογία- θαυμάσιο σενάριο. «Κάλεσα τον ατζέντη μου και του είπα: Δε με νοιάζει ποιόν ρόλο θα παίξω, εγώ θέλω να συμμετάσχω» θυμάται ο Morgan Freeman για την πρώτη ανάγνωση του σεναρίου. Ο τελευταίος αποτέλεσε μια ανατρεπτική πρόταση των παραγωγών, για το ρόλο του συγκρατούμενου Red, ο οποίος στο βιβλίο ήταν λευκός και Ιρλανδός. Μετά από 3 μήνες 15ωρων γυρισμάτων, η ταινία ολοκληρώθηκε.
Μετά το σχετικό φιάσκο της πρεμιέρας, η συνέχεια ήταν στο ίδιο μοτίβο και η ταινία εξελίχθηκε σε εισπρακτική αποτυχία, αφού τα 16 εκατ. εσόδων απήχαν πολύ από τα 25 που χρειάστηκαν για την παραγωγή. Οι συγκυρίες δε βοήθησαν, αφού η αργών ρυθμών ιστορία των φυλακισμένων, δεν μπορούσε να ανταγωνιστεί τα εκρηκτικά Pulp Fiction και Forrest Gump που κυκλοφόρησαν την ίδια περίοδο. Ώσπου η ταινία, κερδίζει ανέλπιστα 7 υποψηφιότητες για Όσκαρ την επόμενη χρονιά. Παράλληλα, ο τότε πρωτοπόρος, νυν μεγιστάνας των media Ted Turner, αγοράζει την άδεια προβολής της ταινίας και την εντάσσει σε συχνές επαναλήψεις, στο τότε νεόφυτο κανάλι TNT. Έτσι ξεκινάει η αντίστροφη μέτρηση, και η άνοδος με αργά αλλά σταθερά βήματα της ταινίας στην πυραμίδα αξιολόγησης και δημοσιότητας. «Ήταν σαν φύτεμα ιτιάς- ξέρεις, αργή πρόοδος» λέει ο Freeman για τη σχέση ταινίας και κοινού.
«Ορκίζομαι στο Θεό ότι παντού στον κόσμο, όπου πάω υπάρχουν άνθρωποι που λένε ότι αυτή η ταινία άλλαξε τη ζωή τους», λέει ο πρωταγωνιστής Tim Robbins. Κι έτσι, το επιμύθιο του success story ταυτίζεται με εκείνο της ίδιας της ταινίας και συμπυκνώνεται σε άλλη μία ατάκα του Robbins στο Vanity Fair: «Όποια κι αν είναι η φυλακή σου, υπάρχει πάντα ελευθερία μέσα σου».
