Ο Πάνος Κοκκινόπουλος έφτασε στο γραφείο του με ένα πούρο στο στόμα. Ο γάτος του, ο Μολότοφ, ένας μαύρος και τροφαντός κοπρίτης, έτρεξε να τον προϋπαντήσει στο κατώφλι της πόρτας. Έπειτα από μια ζεστή χειραψία, ο σκηνοθέτης ενημερώθηκε από τους συνεργάτες του για τις εξελίξεις των γυρισμάτων, ζήτησε έναν καφέ και μας έκανε νόημα. Τον ακολουθούμε. Πίσω από το γραφείο του δεσπόζει μια τεράστια κόκκινη δερμάτινη καρέκλα. Δεν μπορώ να αποφύγω τον συνειρμό με το όνομά του, αλλά δεν του το λέω. Πάνω από αυτήν βρίσκεται ένας πίνακας με όλα τα πιθανά μεγέθη πούρων στον κόσμο και στη βιβλιοθήκη με τα διάφορα βραβεία και τις διακρίσεις, μια σημαία της Κούβας, καθώς και συσκευασίες από -τι άλλο;- πούρα. Ο Κοκκινόπουλος κάθεται στην κόκκινη καρέκλα του, ο Μολότοφ παίρνει θέση κάτω από το παράθυρο, εγώ ανοίγω το μαγνητοφωνάκι, είμαστε έτοιμοι. Όπως και η 10η Εντολή, αυτή η σταθερή τηλεοπτική αξία, που επιστρέφει με καινούρια επεισόδια…
Πώς αποφασίσατε να επαναφέρετε την 10η Εντολή στους τηλεοπτικούς μας δέκτες; Θεωρώ ότι δεν έχασε ποτέ την επικαιρότητά της. Μάλιστα είναι πιό επίκαιρη από ποτέ. Οφείλω να πω όμως ότι δεν την επαναφέρουμε ακριβώς. Κάνουμε κάτι που θυμίζει μεν αυτό που ξέρετε, αλλά είναι και κάτι καινούριο ταυτόχρονα. Δε μου αρέσει καθόλου να κάνω μια από τα ίδια. Όταν κάναμε, για παράδειγμα, τα Μαύρα Μεσάνυχτα μετά τους έξι μήνες ήθελα να κόψω τις φλέβες μου. Ίδια πρόσωπα, ίδιες καταστάσεις. Δεν μπορώ. Ενώ η 10η Εντολή που έχει αυτοτελή επεισόδια, είναι πιο ενδιαφέρουσα. Άλλοι οι ηθοποιοί, άλλες οι ιστορίες, άλλο το σενάριο. Είναι σαν μικρές ταινίες κι έτσι δεν βαριέσαι ποτέ.
Θα σταθώ λίγο στην φράση με την οποία ξεκινήσατε την απάντησή σας. Γιατί η 10η Εντολή είναι πιο επίκαιρη από ποτέ; Για λόγους πασιφανείς. Κοιτάξτε τον πολιτισμό της καθημερινότητάς μας. Πώς οδηγούμε, πώς παρκάρουμε, πώς συνυπάρχουμε. Ο κόσμος είναι τρελαμένος. Ζει έτσι, οδηγεί έτσι, κάνει έρωτα έτσι, ψηφίζει έτσι, πορεύεται έτσι. Σκεφτείτε πόσο πιο εύκολα ξεπερνάει το μέτρο. Άρα, ίσως και να σκοτώνει έτσι.
Ξεκινάω με την αρχή ότι όλοι είμαστε εν δυνάμει δολοφόνοι. Όλα μπορούν να συμβούν. Είναι η στιγμή που ξεπερνάς εκείνη την λεπτή κόκκινη γραμμή (που δεν ξέρεις ποια είναι ακριβώς) και δεν ελέγχεις πια τίποτα.
Τι αλλάζει λοιπόν στον νέο κύκλο; Αλλάζουν βασικά στοιχεία. Το ένα στοιχείο είναι το σενάριο. Η πρόθεσή μας είναι να είναι πιο πολυεπίπεδο, πιο επικεντρωμένο στους χαρακτήρες, χωρίς να παραμερίζεται βέβαια η πλοκή. Aς πούμε, στην Αμερική, συνήθως όλες οι αστυνομικές σειρές, είναι δοσμένες από την πλευρά της αστυνομίας ή του ντετέκτιβ. Στην περίπτωσή μας είναι πρωτοφανώς διαφορετικό. Είναι μια σειρά βασισμένη στην ψυχοσύνθεση ανθρώπων που ξεπερνούν τα όριά τους και κάνουν πράγματα που υπό κανονικές συνθήκες δεν θα έκαναν ποτέ. Οι Αμερικάνοι δηλαδή – και μιλάω για τις σειρές της καλωδιακής, που είναι πιο προχωρημένες, γιατί πια ό,τι πιο προχωρημένο στις Η.Π.Α. έρχεται πλέον από την τηλεόραση και όχι από το σινεμά – έχουν ως υπ’ αριθμόν ένα στοιχείο την πλοκή. Η πρώτη σειρά που βασίστηκε στους χαρακτήρες και όχι στην πλοκή είναι το True Detective, εκεί προσπάθησαν να πλησιάσουν την ευρωπαϊκή αντίληψη π.χ. των αγγλικών και των δανέζικων σειρών.
Το άλλο στοιχείο είναι η σκηνοθεσία. Επειδή θεωρώ ότι η απλότητα είναι η κατάκτηση της ωριμότητας, αποφεύγουμε τα εφετζίδικα πράγματα και κάνουμε μια πιο λιτή, κινηματογραφική αφήγηση. Επίσης τα σπέσιαλ εφέ είναι πιο προσεγμένα πια, ενώ έχουμε και stage combat, δηλαδή κασκαντέρ.
Το τρίτο, είναι το τεχνικό μέρος. Δουλεύουμε πια με high definition, 2K που έχει άλλες εκφραστικές δυνατότητες. Κάναμε, ας πούμε, ένα επεισόδιο φωτισμένο μόνο με κεριά. Δίνουμε πολύ βάρος στην αισθητική, ξεπερνώντας αυτόν τον άκρατο ρεαλισμό και βάζοντας μια πιο μεταφυσική πνοή στα πράγματα. Με τον διευθυντή φωτογραφίας, τον Βαγγέλη Κατριτζιδάκη που είναι από τους καλύτερους που υπάρχουν – έκανε το Νησί –, δίνουμε σε κάθε επεισόδιο διαφορετική χρωματική διάσταση. Το πρώτο επεισόδιο που λέγεται «Σιωπή» και έχει να κάνει με το traffcking, είναι ένα επεισόδιο βασισμένο στη «μούχλα», έχει αυτή την πρασινωπή χροιά δηλαδή. Το δεύτερο επεισόδιο που πραγματεύεται την ιστορία ενός ληστή είναι δουλεμένο σε γκρίζα παλέτα. Είναι μια πιο κινηματογραφική αντίληψη της τηλεόρασης. Τα πράγματα δε λέγονται, φαίνονται.
Βλέπω ότι αποφεύγετε να πατήσετε πάνω στην επιτυχημένη μανιέρα… Με τα χρόνια ξέρεις τι γίνεται; Αρχίζεις να δουλεύεις με τις ευκολίες σου. Πλέον μπορώ να γυρίσω μια σκηνή φόνου με κλειστά μάτια. Το να την κάνεις λίγο διαφορετική όμως, θέλει προσπάθεια. Θέλει να δοκιμάσεις καινούρια πράγματα στα οποία μπορεί να αποτύχεις. Αυτό δεν είναι η δημιουργία; Να δοκιμάζεις πράγματα και να κάνεις λάθη, από τα οποία θα μάθεις. Έχει ρίσκο, αλλά όπως σας είπα βαριεμαι να κάνω τα ίδια πράγματα.
Αυτό με ενδιαφέρει. Ηθοποιοί που να είναι καυλωμένοι με την δουλειά τους και δεν τους νοιάζει μόνο το να φανεί η μούρη τους.
Γνωρίζετε φαντάζομαι ότι η αγαπημένη συνήθεια όλων όσοι μένουν ξύπνιοι ως αργά είναι να παρακολουθούν της επαναλήψεις της 10ης Εντολής, ειδικά τα καλοκαίρια… Οι επαναλήψεις έχουν φτιάξει καινούριες γενιές θεατών. Εγώ δεν μπορώ να τα ξαναδώ πια τα παλιά επεισόδια, βγάζω σπυριά. Έχουν προκύψει, λοιπόν, θεατές που δεν είχαν δει το σίριαλ στην πρώτη μετάδοση κι από τις μετρήσεις που έχουν γίνει, διαπιστώσαμε ότι το κοινό αυτό που παρακολουθεί την 10η Εντολή, δεν βλέπει τηλεόραση. Αυτό είναι πολύ καλό.
Η τηλεόραση είναι αυτό που είναι, καλό ή κακό γιατί είναι ένας παραμορφωτικός καθρέφτης της κοινωνίας μας. Τα πολιτιστικά μας χάλια αντανακλώνται εκεί. Αλλά ταυτόχρονα είναι κι ένα βήμα μπροστά. Προσωπικά χαίρομαι πάρα πολύ που οι άνθρωποι του Alpha πήραν μια τέτοια γενναία απόφαση, στους καιρούς που ζούμε, να πάρουν ένα σίριαλ που δεν έχει μεγάλη αποδοχή, όπως μια κωμωδία, που είναι κάτι πιο ειδικό. Αυτό δείχνει ότι αγκαλιάζουν μια νέα αντίληψη, που μακάρι να επεκταθεί και στους υπόλοιπους. Οι Αμερικάνοι αναγκάστηκαν να κάνουν σειρές σαν κι αυτές που σαρώνουν τώρα, καθώς τους είχαν εξαφανίσει τα reality. Προσέγγισαν έτσι λίγο πιο «τρελούς» δημιουργούς κι έφτιαξαν καινούρια πράγματα. Από τους Sopranos και μετά, ξεκίνησε μια τεράστια αλλαγή από ανθρώπους που έχουν επίπεδο, γνώσεις και κινηματογραφική οπτική.
Ποια είναι η καλύτερη ξένη σειρά που είδατε τελευταία; Tο True Detective και το Utopia. Τώρα βέβαια το Utopia θα το πάρουν οι Αμερικάνοι και θα το γαμήσουν. Είμαι μεγάλος φαν των δανέζικων σειρών όπως το The Killing, το The Bridge και το Borgen. Πιστεύω ότι οι Δανοί και οι Εγγλέζοι είναι οι καλύτεροι σε αυτό το είδος, το αστυνομικό θρίλερ μυστηρίου. Τώρα δεν προλαβαίνω να δω και πολλά. Είναι συσσωρευμένα στον σκληρό μου και περιμένω να βρω το χρόνο.
Κάποια ταινία που να σας άρεσε πολύ τελευταία; Το Ida που ιστεύω ότι θα πάρει και το Όσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας.
Βλέπουμε και μια άτυπη «εισβολή» της τηλεόρασης στο κλειστό λόμπι του Χόλιγουντ, με όλα αυτά τα μεγάλα ονόματα που πρωταγωνιστούν ή σκηνοθετούν πια… Εκεί είναι πολύ διαχωρισμένα τα πράγματα. Δηλαδή, άνθρωποι που έκαναν επιτυχία στην τηλεόραση, ποτέ δεν έκαναν μεγάλα πράγματα στο σινεμά. Ακόμα και ο Γκαντολφίνι που είχε πάρει 7 Emmy, δεν μπόρεσε να γίνει πρωταγωνιστής στον κινηματογράφο. Ή η Τζένιφερ Άνιστον, ας πούμε, μετά τα Φιλαράκια όλο χαζοταινίες κάνει στο Hollywood. Ενώ το γεγονός ότι κάποιοι αναγνωρισμένοι ηθοποιοί χολιγουντιανοί ή του θεάτρου παίζουν σε τέτοιες σειρές – συνήθως σε μίνι σειρές – είναι άλλο πράγμα. Αλλά πιο σημαντικό είναι κάτι άλλο, ότι το κοινό συνηθίζει σε μια αισθητική κινηματογραφική, αυτό είναι απίστευτο. Εδώ τι έχουμε; Φωτισμό κρεοπωλείου. Ανακλάσεις στο ταβάνι και “πάμε παιδιά να φαίνονται όλα”. Καιρός είναι να αλλάξει αυτό. Να ξεκολλήσουν τα πρόσωπα από τα φόντα. Σαν αφίσες είναι.
Πιστεύω ότι η μυθοπλασία είναι πάντα ένα βήμα μετά την πραγματικότητα. Αν και κάποιες φορές η πραγματικότητα μας προδίδει.
Εσείς ωστόσο συνεργάζεστε από την αρχή με μεγάλα ονόματα του θεάτρου και του κινηματογράφου. Ναι, με όλο το ελληνικό θέατρο λίγο – πολύ. Πάντα όμως με μια ανάμειξη παλιού και καινούριου. Έχουμε τρεις κατηγορίες ηθοποιών. Στη μια ανήκουν εξαιρετικοί ηθοποιοί όπως είναι ο Μάινας, ο Χατζησάββας, η Μπαζάκα, η Καραμπέτη και η Μαλικέντζου, που δουλεύουμε χρόνια μαζί. Υπάρχει μια κατηγορία ηθοποιών που δεν παίζουν στην τηλεόραση, που είναι μεγάλοι στο θέατρο. Τώρα π.χ. κάναμε ένα επεισόδιο με την Λυδία Φωτοπούλου, έχει να εμφανιστεί στην τηλεόραση από το 2000. Θα κάνουμε ένα με την Στεφανία Γουλιώτη, επίσης σπουδαία. Ένα με την Κόρα Καρβούνη. Υπάρχουν κι αυτοί που στην παλιά 10η Εντολή έκαναν τους πιτσιρικάδες όπως η Βίκυ Παπαδοπούλου ή ο Όμηρος Πουλάκης που τώρα πρωταγωνιστούν και συνθέτουν μια νέα γενιά ηθοποιών που έχει επιλέξει να μην κάνει «φτηνή» τηλεόραση. Διαλέγουμε πάντα ανθρώπους που τους αρέσει να προσπαθούν, να δοκιμάζουν καινούρια πράγματα, που τους αρέσουν οι πρόβες. Ας πούμε στο πρώτο επεισόδιο, η Λένα Παπαληγούρα κάνει μια κωφάλαλη πόρνη, θύμα trafficking. Έκανε τρεις μήνες μαθήματα νοηματικής, για ένα επεισόδιο. Ποιος το κάνει αυτό; Θέλει καύλα, πώς να στο πω; Και η Καρυοφυλλιά το ίδιο, που παίζουν μαζί με την Λένα σε αυτό το επεισόδιο. Αυτό μας ενδιαφέρει. Άνθρωποι που να είναι καυλωμένοι με την δουλειά τους και δεν τους νοιάζει μόνο το να φανεί η μούρη τους.
Στην επόμενη σελίδα: η έρευνα για το σενάριο, τα περίφημα σαουντρακ και το πάθος για την Κούβα και τα πούρα
