Πράγματα για το οποία ο Γουίλιαμ Σ. Μπάροουζ είναι πιο γνωστός παρά για το συγγραφικό έργο του:
– Σκότωσε μεθυσμένος (μάλλον) τη γυναίκα του στο Μεξικό το 1951 όταν σημάδεψε αποτυχημένα ποτήρι στο κεφάλι της παριστάνοντας τον Γουλιέλμο Τέλλο.
– Η γνωριμία του με τον Γκίνσμπεργκ και τον Κέρουακ στη Νέα Υόρκη μετά τον πόλεμο υπήρξε ο σπόρος της λεγόμενης Beat λογοτεχνίας (και κουλτούρας)
– Ανήκε σ’ αυτή την παρέα ναρκομανών / ομοφυλόφιλων (“δεν έχω υπάρξει ούτε μια μέρα γκέι” είχε πει, αποστρεφομένος τον όρο γκέι και στην νέα και στην παλιά εκδοχή του όταν σήμαινε “χαρωπός”) συγγραφέων που είχαν “ρημάξει” τα ντραγκς και τα άγρια αγόρια στην Ταγγέρη πριν την αυγή των 60’s
– Ήταν ο Νονός του πανκ και της μετα- πανκ κουλτούρας, έχοντας προσφέρει λόγια, σλόγκαν, μπούσουλα συμπεριφορά αλλά και τη διαβρωτική, μονότονη, επιβλητική, κατατονική, μοιρολατρική φωνή του σε συνεργασίες με τους πιο διάσημους εκπροσώπους του “εναλλακτικού” χώρου από τον Ζάππα ως τον Κομπέιν
– Υπήρξε προφήτης ενός δυστοπικού κοντινού (άμεσου δηλαδή) μέλλοντος όπου κυριαρχεί το φάσμα του Ελέγχου καθορίζοντας σχέσεις και συμπεριφορές
– Ήταν, για όσους την είχαν ανάγκη, μια επίμονη ζωντανή (ώσπου να πεθάνει το 1997 στα 83 του) απόδειξη οτι μπορείς να είσαι πρεζάκι ως τα βαθιά γεράματα και μάλιστα με δημιουργική (αν όχι “νορμάλ” και σίγουρα όχι “ευτυχισμένη”) ζωή
Δε μοιάζει πάντως να φθίνει με τίποτα η φήμη του ως συμβόλου – και κυρίως ως Φωνής που στοιχειώνει εκατοντάδες κλιπ στο youtube – μιας (πρώην) underground αντίληψης για την λογοτεχνία, την τέχνη γενικά, αλλά και την ίδια την ύπαρξη στο σύχγρονο τεχνοκρατικό κόσμο, όπου η κυρίαρχη τάση είναι περί Ελέγχου, έννοια για τον Μπόροουζ συνώνυμη με ένα είδος δαιμονισμού όπου σε κυριεύουν κακόβουλα πνεύματα. Ο συμπατριώτης του Νόρμαν Μέιλερ τον είχε χαρακτηρίσει κάποτε ως τον “μόνο εν ζωή Αμερικανό συγγραφέα για τον οποίο μπορεί να ειπωθεί οτι κατέχεται από ιδιοφυία”, (πάλι η ιδέα του “possession”) ενώ ο Βρετανός ομόλογός (κυριολεκτικά) του, Τζ.Γκ. Μπάλαρντ (συγγραφέας του Crash) τον θεωρούσε τον “πιο σημαντικό μεταπολεμικό συγγραφέα”. Ερωτηθείς για τον Μπάροουζ, ο Μπέκετ είχε πει στεγνά: “Είναι συγγραφέας πάντως” (για τον Μπέκετ αυτό θα πρέπει να ισοδυναμούσε με διαχυτική φιλοφρόνηση).
Ο Μπάροουζ με τον Γκίνσμπεργκ φωτογραφημένοι από τον Χανκ Ο Νηλ
Κείμενα υψηλής παστερίωσης
Η αλήθεια είναι όμως οτι οι περισσότεροι δεν τον γνωρίζουν από τα βιβλία του, τα οποία μπορούν να χωριστούν στις εξής κατηγορίες: τα αυτοβιογραφικά (και πιο αυτοβιογραφικά δε γίνεται) Junky και Queer (οι τίτλοι δηλώνουν το πεδίο εστίασης αλλά και το ψευδοpulp /νουάρ ύφος), την πειραματική / cut-up τριλογία Nova, την δυστοπική τριλογία της Κόκκινης Νύχτας (με πιο συμβατική αφήγηση), τις νουβέλες ομοερωτικών φαντασιώσεων (“Τα Άγρια Αγόρια” και το “Λιμάνι των Αγίων”), και τα “Διάφορα” (δοκίμια, ποιήματα, επιστολές, ημερολόγια κ.ά.). Δική του κατηγορία αποτελεί δικαιωματικά το βιβλίο “Γυμνό Γεύμα”, το οποίο είναι το αριστούργημά του και προκαλεί ακόμα και σήμερα, 55 χρόνια μετά τη “σκανδαλώδη” πρώτη εμφάνιση του, τον αναγνώστη να μοιραστεί με τον αφηγητή την εμπειρία μιας κατάδυσης στην γκραν γκινιόλ κλινική παράνοια, που ξεκινά σαν από τη σκέψη κλονισμένου ήρωα αστυνομικού του Τσάντλερ, μ’ αυτά τα λόγια: “Νοιώθω την κάψα να ζυγώνει, τους νοιώθω εκεί έξω να κάνουν τις κινήσεις τους…”
Θα μπορούσε να πει κανείς πάντως οτι το 2014, παρά τον κακό χαμό που επικρατεί παντού, οι συντηρητικές αξίες φαίνονται να ενισχύονται, και ο Μπάροουζ φαίνεται ίσως πιο ακραίος και αντικοινωνικός και απειλητικός και εκτός γραμμής από ό,τι στο πρόσφατο παρελθόν, όχι ως ομοφυλόφιλος φυσικά, ούτε ως αμετανόητος χρήστης παράνομων ουσιών αλλά ως κωμικοτραγικά (τραγικά κυρίως) ανεύθυνος (απών βασικά) γιος, σύντροφος, πατέρας (ο Μπιλι, ο γιος που έκανε με την Τζόαν, έζησε μια τραγική ζωή και πέθανε “σαν το σκυλί” πολύ νέος), πολίτης, διανοούμενος.
Στην επόμενη σελίδα , ο Μπάροουζ στην Αθήνα
