![[Ταξίδι στο αστικό τοπίο], του Ευάγγελου Ρουσάκη](https://popaganda.gr/wp-content/uploads/2019/10/Noites-Apoikies-Euaggelos-Rousakis-300x200.jpg)
«Ας μη γίνει στημένα, μπορούμε να βρεθούμε στο studio που ηχογραφούμε να τα πούμε». Και αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος έκφρασης για τους Βήτα Πεις. Δεν τους αρέσουν οι συνεντεύξεις, οι φωτογραφίσεις. Προτιμούν να μιλούν μέσα από τα τραγούδια τους και να «εκτίθενται» στις συναυλίες τους όπως και το κάνουν από το 2002. Υπηρετώντας το underground στην ουσία του. Χτίζοντας βάσεις, έχοντας στο πλευρό τους ένα πιστό community, και όχι κυνηγώντας τα media. Αν και σ’αυτό θα επιστρέψουμε αργότερα με το δικό τους ορισμό.
Ο Άσαρκος, ο Φορτσάτος, ο Hatemost και ο Elz, τα τέσσερα εναπομείναντα μέλη, είναι μαζί τα τελευταία 12 χρόνια και το κοντέρ συνεχίζει να γράφει. «Όχημά μας είναι το hip hop, ο προορισμός μας θα φανεί όταν σταματήσουμε. Το hip hop άλλωστε είναι ό, τι το κάνεις εσύ να είναι. Όσο hip hop είναι ο Nas, άλλο τόσο είναι ο Vanilla Ice και άλλο τόσο είμαστε εμείς».
Ας πάρουμε την ιστορία από την αρχή. Βήτα Πεις αρχικά σήμαινε Βόρεια Προάστια. Όταν το καλοκαίρι του 2002 ένωσαν οκτώ άτομα τις δυνάμεις τους, ο μεγαλύτερος ήταν 21 και ο μικρότερος 17 ετών. «Κάνουμε μουσική σχεδόν τη μίση μας ζωή. Ξεκινήσαμε να γράφουμε στίχους από όταν ήμασταν περίπου 15. Ήδη από τότε υπήρχε στον καθένα μας η ανάγκη να εκφράσει οργή, επαναστατικότητα, θυμό, πολλά πράγματα».
Εξάλλου, «τα ερεθίσματά μας είναι εκείνα που μας οδήγησαν στο να γράφουμε. Η ηλικία δεν έχει να κάνει απαραίτητα με την εμπειρία. Ο 17χρονος Αθηναίος που έχει μεγαλώσει σε κάποια φτωχή ή μικρομεσαία συνοικία, έχει πάει σε ένα όχι και τόσο σωστό σχολείο, έχει αντιμετωπίσει και έχει μπλέξει σε σκηνικά των λεγόμενων κακόφημων περιοχών, προφανώς έχει κάποιες διαφορές με έναν συνομήλικό του που μεγάλωσε σε μία περισσότερο “καθαρή” γειτονιά. Πάντα όμως τα βιώματα μπορούν να φέρουν τα πάνω κάτω και οι εμπειρίες να είναι αντιστρόφως ανάλογες, οπότε στην τελική είναι καθαρά θέμα του τι ζει ο καθένας». Από τον πρώτο τους δίσκο, Το Αθάνατο, που κυκλοφόρησε το 2003 και ηχογραφήθηκε με πολύ κόπο και ελάχιστα τεχνικά μέσα, μέχρι το Βάπτισμα Πυρός του 2012 και τη σημερινή τους κατάσταση, μεσολάβησαν αποχωρήσεις κάποιον μελών, συνέβη η ουσιαστική ενηλικίωση μιας παρέας και φυσικά προέκυψαν εφτά άλμπουμ σε δέκα χρόνια «καριέρας». Οι άλλοτε έφηβοι έχουν μεγαλώσει και ωριμάσει, τόσο ηχητικά όσο και στιχουργικά. Το παραδέχονται και οι ίδιοι.
«Ίσως η τοποθέτησή μας στο “Αλήθεια Λέω” να μην γινόταν τόσο άμεσα τώρα. Τότε θέλαμε να διαχωρίσουμε τη θέση μας, ήταν μία έκρηξη. Τώρα αν οποιοσδήποτε από εμάς ήθελε να το κάνει θα αρκούσε ένα τετράμετρο. Λίγα λόγια και εύστοχο “χτύπημα”». Δεν αρνούνται ό, τι έχουν πει στα τραγούδια τους. Δεν έχουν βρεθεί ποτέ «απέναντι» στους στίχους τους. Ίσα ίσα, αν και δεν μπορούν να γράψουν ξανά τα ίδια -γιατί οι συνθήκες, εσωτερικές και εξωτερικές, έχουν αλλάξει-, επιστρέφουν σε πολλά από τα θέματα που είχαν θίξει παλιότερα. «Το “Βάπτισμα Πυρός” από τον ομώνυμο δίσκο, μιλά για κοινωνικοπολιτικά δρώμενα με επέκταση στο στρατό και την τηλεόραση και βρίσκεται σε ανοιχτή επικοινωνία με το “Πανόπτικον”, κομμάτι από το 2006».
Το «Όνειρα Σβήνουν» είναι ένα από τα πρώτα τους κομμάτια. Έγινε σταθμός στη συνείδηση των οπαδών τους και οι ίδιοι το χρησιμοποιούν συχνά στην κουβέντα ως σημείο αναφοράς. «Το γράψαμε στα 20. Ακούγοντάς το τώρα, 10 χρόνια μετά, είναι σαν εκείνος που το έγραφε τότε να είχε ήδη φτάσει τα 30. Ήταν ήδη τόσο ώριμος, όσο πρέπει για να έχει τις κατάλληλες εμπειρίες ώστε να αποκτήσει το τραγούδι κοινωνικόπολιτικό περιεχόμενο με κεντρικό άξονα τα ναρκωτικά. Κάποιες καταστάσεις είναι διαχρονικές. Εκείνο που διαφέρει για εμάς, που έχουμε ζήσει αυτό το τραγούδι τόσα χρόνια, είναι ο τρόπος που το αντιλαμβανόμαστε και η αξία που έχει στο πέρασμα των χρόνων».
Δεν έβαφαν άλλωστε και ποτέ την πραγματικότητα με χαρούμενα χρώματα. Ανέκαθεν στους στίχους τους παραμόνευε το εσωτερικό ξέσπασμα. Το χαρτί και το μολύβι ήταν τα μέσα που κατεύναζαν τις φωνές του εφήβου, του ενήλικα, του ανθρώπου που ζει έξω από την καλογυαλισμένη γυάλα της κοινωνίας. «Ήμασταν και είμαστε σκοτεινό συγκρότημα. Μιλάμε βιώνοντας το τώρα και ακούμε τι λέμε πριν το ηχογραφήσουμε, η αμεσότητα είναι το κλειδί της επικοινωνίας με τον ακροατή».
Είναι όμως οι Βήτα Πεις μέλη της σκηνής που συμβατικά βαφτίζουμε «underground»; «Όταν λες Βήτα Πεις σκέφτεσαι κάποιο κομμάτι, ενώ αντίθετα με άλλους μπορεί πρώτα να σκεφτείς τι είπαν σε μία συνέντευξη ή κάτι άλλο πέρα από τη μουσική τους. Δεν πλασάρουμε κάπως τους εαυτούς μας. Είμαστε αυτοί που είμαστε. Το ότι κάποιος βαφτίζεται underground δεν σημαίνει απαραίτητα ότι είναι. Το θέμα είναι το κοινό που στοχεύεις και ο τρόπος που προσεγγίζεις τα θέματα. Αν αυτό που κάνεις έχει συνέπειες, γίνεται κάτω από δύσκολες συνθήκες, απευθύνεται σε ανθρώπους που δεν ψάχνουν την εύκολη τροφή και ο εαυτός που βγάζεις είναι ακατέργαστος, τότε ναι, είσαι underground». Και δεν έχουν τη συμπεριφορά του «καλλιτέχνη». Αντιμετωπίζουν τη μουσική τους σαν οπαδοί της και αυτός είναι και ένας από τους λόγους που διαθέτουν τους δίσκους τους δωρεάν, χωρίς καμία εξαίρεση, από το ξεκίνημά τους.
Όταν ολοκλήρωσαν το Αθάνατο το 2003, η δισκογραφία περνούσε καλύτερες ημέρες από τώρα. Κανείς δεν φανταζόταν καν το YouTube, ενώ το πειρατικό κατέβασμα δεν ήταν ο κανόνας. Έγινε όνειρο πολλών ένα συμβόλαιο που θα εξασφάλιζε σίγουρα χρήματα. Όχι όμως και εκείνων. Οι Βήτα Πεις ήταν από τους πρώτους που διέθεσαν τη μουσική τους με ελεύθερο νόμιμο download, γιατί γνώριζαν από την πρώτη ημέρα ότι δεν θέλουν να συμβιβαστούν για να βιοποριστούν. «Ο κάθε δίσκος μας περιέχει άποψη και εμείς την αφήνουμε σε κοινή θέα. Δεν μπορούμε να βγούμε για καφέ, να ανταλλάξουμε απόψεις και μετά να σου ζητήσουμε χρήματα. Ο κόσμος, εφόσον θέλει, μπορεί να μας υποστηρίξει στα live μας». Αυτή ήταν πάντα η πολιτική τους. Πριν και μετά την επιτυχία.
Σε αυτό το σημείο, ο Γιάννης, φίλος τους από το δεύτερο κιόλας live, δίνει τη λύση στο «γρίφο» των επιτυχημένων live των Βήτα Πεις όλα αυτά τα χρόνια. «Όποιος έρχεται, μένει». Δεν είναι συγκρότημα-μόδα, λέει. «Οτιδήποτε κάνει ρεύμα, αυτομάτως –συνειδητά και ασυνείδητα- υιοθετείται από πολύ κόσμο. Η διαφορά είναι ποιοι θα μείνουν. Πάντα υπάρχει ο κόσμος που είναι περαστικός», διευκρινίζει ο Φορτσάτος.
Σίγουρα οι 250 που βρέθηκαν στο πρώτο τους live στην Καλαμάτα το Δεκέμβριο του 2002 δεν ήταν οι «περαστικοί». «Το πρώτο μας live ήταν απροσδόκητο, δεν περιμέναμε τι θα συμβεί. Βγήκαμε στη σκηνή, πειραματιστήκαμε με τους φίλους μας και απλά δεν είχαμε επίγνωση του τι θα επακολουθήσει».
Τι ακολούθησε; Εμφανίσεις σε όλη την Ελλάδα, 70 και κάτι συναυλίες μέχρι στιγμής –μια ακόμα που περιμένει να προστεθεί στη λίστα αυτό το Σάββατο (24/05) στο Άνοδος Live Stage- και μια κοινότητα με πολλούς, φανατικούς οπαδούς (πάνω από 53.000 τα likes στη σελίδα τους στο facebook). Τόσους πολλούς που αρκούσαν για να αλλάξει ο χώρος διεξαγωγής της επετειακής συναυλίας των 10 χρόνων, το Δεκέμβρη του 2012 μέχρι να μεταφερθούν στο γήπεδο του Σπόρτιγκ κάνοντας μία ανεπανάληπτη sold out ζωντανή εμφάνιση. Αξέχαστο και απόλυτα πρωτόγνωρο για τα αθηναϊκά συναυλιακά δεδομένα του σήμερα.
«Το συναίσθημα στο Σπόρτιγκ ήταν μοναδικό», συγκινητικό θα προσθέσω εγώ, «το πρώτο 10λεπτο τα είχαμε σχεδόν χαμένα. Συμπεριφερθήκαμε απλά, όπως έχουμε συνηθίσει και στη συνέχεια ήταν μία πραγματική γιορτή. Καθ’ όλη τη διάρκεια επανέρχονταν στιγμές παλιότερων συναυλιών».
Ίσως το βασικό χαρακτηριστικό του συγκροτήματος είναι η ενότητα, αυτό το «όλοι για έναν και ένας για όλους» δομικό στοιχείο των μεγάλων hip hop «συμμοριών» παγκοσμίως. Ξεκίνησαν και παραμένουν φίλοι. Αυτό όμως μπορεί να είναι, όπως έχει αποδειχθεί πολλές φορές, δίκοπο μαχαίρι. Από τη μία, το μουσικό αποτέλεσμα, η συνολική εμφάνιση «δένει» σαφώς αρμονικότερα, από την άλλη η τριβή, η επιθυμία της μονάδας να ξεφύγει από την ομάδα ή ακόμη και η ίδια η ζωή, μπορεί να οδηγήσουν σε ρίξεις. Οι τρεις αποχωρήσεις που μετέβαλαν την αρχική σύνθεση έγιναν σταδιακά, όμως όταν ολοκληρώθηκαν ήταν «σαν να αποσυμπιέστηκε ένας θάλαμος», και έδωσαν τέλος σε μια κατάσταση που αν παρατεινόταν, ίσως να είχε χειρότερο επακόλουθο. «Εμείς συνεχίζουμε, είμαστε μαζί και ακόμη και αν μείνει ένας που το πιστεύει, θα το στηρίζουμε».
Αυτή την περίοδο «δουλεύουν επάνω σε κάτι», χωρίς να θέλουν να γίνουν πιο συγκεκριμένοι καθώς «κάθε δίσκος είναι μια προσωπική διαδικασία, ο καθένας μας μπορεί να περνάει από κάποια περίεργη ψυχολογική φάση και αυτό να μας πηγαίνει λιγάκι πίσω, έχουμε όμως πολλά να πούμε». Και το σίγουρο είναι ότι θα τα πουν. Μέχρι τότε όμως, το Σάββατο η ομάδα θα ανέβει στο stage της Ανόδου με τη στήριξη των ακροατών και των οπαδών της Θύρας 23 -των ταγμένων φίλων τους- για να φωνάξουν όλοι μαζί «1,2,3 η ομάδα είναι μία».
Οι Βήτα Πεις εμφανίζονται στο Άνοδος live stage (Πειραιώς 183) το Σάββατο 24/5. Οι πόρτες ανοίγουν στις 20:30, 10€ κοστίζουν τα λίγα εναπομείναντα εισιτήρια που μπορείτε να προμηθευθείτε από τα καταστήματα Public, Παπασωτηρίου, Seven Spots, Ιανός και το viva.gr
