Άφτερλωβ / Afterlov (3/5)
Ρομαντικό δράμα βραβευμένο με Βραβείο Καλλιτεχνικής Επίτευξης στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και με Χρυσή Λεοπάρδαλη στο Φεστιβάλ Λοκάρνο, σε σκηνοθεσία και σενάριο Στέργιου Πάσχου, με τους Χάρη Φραγκούλη και Ηρώ Μπέζου, διάρκειας 94 λεπτών, σε διανομή της StraDa Films
Τρελαμένος μπακούρης κλειδώνει την πρώην του σε βίλα που φυλάει για το καλοκαίρι, και απειλεί να την κρατήσει εκεί μέχρι να του εξηγήσει τους λόγους που τον εγκατέλειψε.
https://www.youtube.com/watch?v=bcqQ_Sek22g
Μια απ’ τις πιο δροσερές, γλυκόπικρες, και πλήρως αεράτες ελληνικές δουλειές των τελευταίων ετών, το μεγάλου μήκους ντεμπούτο του Στέργιου Πάσχου είναι μια απ’ αυτές τις ταινίες που, ακόμη κι αν δεν σε κερδίσουν με το καλησπέρα τους, πιάνουν όλο και περισσότερο χώρο όσο ωριμάζουν μέσα σου: με την κάμερα στημένη στη βίλα του Νίκου Νικολαΐδη –ένα κινηματογραφικό έμβλημα από μόνη της, αφού λειτούργησε ως υπόβαθρο στην πλειονότητα της φιλμογραφίας του μνημειώδους σκηνοθέτη-, και ψάχνοντας τα νήματα της ερωτικής του ιστορίας μέσα από τον κεντρικό ήρωα που υποδύεται ο σπαρταριστά απολαυστικός Χάρης Φραγκούλης, ο Πάσχος ψάχνει να βρει την απάντηση σ’ αυτό το αιώνια φευγαλέο κι αενάως ακανθώδες, θεμελιώδες ερώτημα των σχέσεων — το γιατί χωρίζουν οι άνθρωποι.
Με ακαταμάχητη φυσικότητα κι εύστοχο μινιμαλισμό που την αναδεικνύει ως θείο δώρο για τον νεοκόπο σκηνοθέτη, η Ηρώ Μπέζου ερμηνεύει τη δύσμοιρη που καταλήγει κλειδωμένη σ’ ένα σπίτι με τον πρώην της, δίνοντας καρδιά και παλμό στην μικρή κι απλή, αλλά βαθιά προσωπική (και γι’ αυτό ιδιαίτερα οικουμενική) ερωτική ιστορία του Πάσχου: μια χαρακτηριστική καταγραφή του τι συμβαίνει όταν μια ανεξέλεγκτη έλξη φέρνει ανθρώπους μαθημένους να διώχνουν, κοντά σε ανθρώπους συνηθισμένους να φεύγουν. Εκτός από μύρια σημεία ταύτισης και ανάλυσης, η ταινία προσφέρει στον θεατή κι άλλα τόσα δροσερά παιχνίδια με την κινηματογραφική φόρμα, την οποία ο σκηνοθέτης (συνεπικουρούμενος τα μέγιστα απ’ το μοντάζ του Στάμου Δημητρόπουλου) μεταχειρίζεται με τόση ανατρεπτικότητα, όση έχει μπολιασμένη απάνω της κι η ερωτική του ιστορία.
The Wall / Ο Τοίχος (3/5)
Πολεμικό δράμα σε σκηνοθεσία Doug Liman και σενάριο του Dwain Worrell, με τους Aaron Taylor-Johnson, John Cena και Laith Nakli (φωνή), διάρκειας 90 λεπτών, σε διανομή της Seven Films
Σε μια κατάστικτη από πτώματα γωνιά της μεσανατολικής ερήμου, δυο Αμερικανοί στρατιώτες προσπαθούν να εντοπίσουν τον ελεύθερο σκοπευτή που προκάλεσε το μακελειό, χωρίς να γίνουν και οι ίδιοι στόχοι.
https://www.youtube.com/watch?v=GSjQr8Bc-QY
Ψυχολογικό δράμα με πολεμικό καμουφλάζ, το θεατρικού ύφους διάλειμμα του Doug Liman από τα αδρεναλινικά υπερθεάματα με τα οποία έχει συνδέσει το όνομά του, αποτελεί μια ζωντανή απόδειξη ότι ο σκηνοθέτης που ξέρει τα όπλα του και πώς να τα χειριστεί, και κυρίως αναγνωρίζει κι εμπιστεύεται τη δύναμη ενός πυκνού σεναρίου και μιας δυναμικής ερμηνείας, δεν χρειάζεται πολλή δράση για να δημιουργήσει ένταση. Με ένα χιτσκοκικής κοπής θριλερικό διαμαντάκι στη διάθεσή του, υπογεγραμμένο από τον άψητο σε κινηματογραφικά μεγέθη γραφιά του Iron Fist, τον Dwain Worrell, ο Liman προσφέρει ένα έντονο, και κλειστοφοβικό παρά την ανοιχτωσιά της ερήμου θρίλερ, που υπoγραμμίζει τη δυνατότητα του σινεμά να παράξει πλούσια αφήγηση χρησιμοποιώντας τα πιο ταπεινά υλικά.
Με το σασπένς να προκύπτει περισσότερο απ’ το δράμα παρά απ’ τη δράση του, το σενάριο του Worrell αρχίζει δυστυχώς να χάνει τα πατήματά του όταν έρχεται η ώρα να τυλίξει την ιστορία του σ’ ένα περίτεχνο φινάλε, ενώ η αναιμική του απόπειρα για πολιτικοκοινωνιολογικές αναλύσεις που έχουν επιτευχθεί με λιγότερη αυταρέσκεια και μεγαλύτερη διεισδυτικότητα, στερούν πόντους από ένα εγχείρημα που αριστεύει μεν στη σύλληψη και την εκτέλεση, παραδίδεται όμως στην αμηχανία του όταν έρχεται η ώρα του επιλόγου.
Alien: Covenant (1,5/5)
Θρίλερ επιστημονικής φαντασίας σε σκηνοθεσία Ridley Scott και σενάριο John Logan και Dante Harper, με τους Michael Fassbender, Katherine Waterston, Billy Crudup κ.ά., διάρκειας 122 λεπτών, σε διανομή της Odeon
Ομάδα αποικιστών σε ταξίδι για άγνωστους γαλαξίες, κάνει μια λάθος στροφή και πέφτει στο λάκκο με τους ξενιστές.
https://www.youtube.com/watch?v=svnAD0TApb8
Διάφανο μυστήριο, αναιμικό σασπένς και προβλέψιμη ίντριγκα είναι τα βασικά χαρακτηριστικά του πιο άσφαιρου απ’ τα επεισόδια του franchise που καθόρισε τον διαστημικό τρόμο (και τον τρόμο εν γένει) όταν πρωτοεμφανίστηκε πριν από τέσσερις σχεδόν δεκαετίες, κι είναι απορίας άξιο αν η ταινία ετούτη αποτελεί την πιο κραυγαλέα περίπτωση αρπαχτής της σειράς ολόκληρης, ή είναι μια αγνή κι ανόθευτη αφηγηματική αποτυχία. Η ετυμηγορία κλίνει μάλλον προς την πρώτη επιλογή, καθότι ούτε η εμπειρία του σκηνοθέτη, ούτε το μέγεθος της παραγωγής δικαιολογεί τόσο μεγάλη αφέλεια, κι ούτε η εκπάγλου αισθητικής, ούτε η αξιοζήλευτου φινιρίσματος στιλπνή εκτέλεση αρκούν για να καλύψουν το πιο βασικό: η ταινία δεν έχει απολύτως τίποτε καινούριο να προσφέρει στη μυθολογία, ή τουλάχιστον τίποτε που να μην συνοψίζεται σε μια πεντάλεπτη σεκάνς, σχεδιασμένη να λειτουργήσει περισσότερο σαν άλλοθι, παρά σαν κεντρικός πυρήνας του σεναρίου. Η βαρύτητα της αποκάλυψης της αληθινής προέλευσης του Alien όπως το γνωρίσαμε και αγαπήσαμε από την εκδοχή του HR Giger, δεν αρκεί για να ισορροπήσει τη φλύαρη ελαφρότητα των υπολοίπων 115 λεπτών, στις οποίες το μόνο που χαρίζει απλόχερα ο Ridley Scott, για να αποπροσανατολίσει τους λιγότερο απαιτητικούς θεατές, είναι το αχνιστό και γάργαρο αιματοκύλισμα, που λίγο ενδιαφέρεται για την εσωτερική δραματουργική συνοχή μιας αλλοπρόσαλλης, και τονικά αναποφάσιστης ταινίας: το φλερτ μεταξύ σασπένς, ίντριγκας, μυστηρίου και ωμού gore, που μόνο στα χέρια του sir Scott θα μπορούσε να οδηγήσει σε παντριά, δεν καταφέρνει ούτε κι έτσι να στεριώσει, αφού η σοβαροφάνεια με την οποία προσεγγίζει ο σκηνοθέτης το υλικό του, δεν βρίσκει αντίκρισμα στο κατά βάθος campy μεδούλι του σεναρίου. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε, που η πιο ζωηρή, κι αγνά ανέμελη στιγμή σε όλην την ταινία, είναι η κεκαλυμμένη αναφορά στα slasher films των 80s, τότε που όποιος έδειχνε λίγη σάρκα παραπάνω, ήταν βέβαιος υποψήφιος για αιματοκύλισμα. Ιδίως αν εκείνη τη στιγμή βρισκόταν στην ντουζιέρα.
Επίσης στις αίθουσες:
Vor der Morgenrote: Stefan Zweig in Amerika (Stefan Zweig: Farewell to Europe) / Στέφαν Τσβάιχ: Αποχαιρετισμός στην Ευρώπη
Αυτοεξόριστος στη Βραζιλία προκειμένου να σωθεί από την ναζιστική απειλή, ο υπερδημοφιλής Αυστριακός και Εβραίος συγγραφέας προσπαθεί να δικαιολογήσει την ανθρωπιστική του συμπάθεια απέναντι στον γερμανικό λαό, περιπλανώμενος σε μια νέα πατρίδα που τον αντιμετωπίζει ολότελα σαν εξωγήινο. Βιογραφικό δράμα σε σκηνοθεσία της Maria Schrader και σενάριο της ιδίας και του Jan Schomburg, με τους Tómas Lemarquis, Barbara Sukowa, Matthias Brandt κ.ά., διάρκειας 106 λεπτών, σε διανομή της Weird Wave
Un Profil Pour Deux (Mr Stein Goes Online) / Ένα Προφίλ για Δύο
Ζωηρός 75χρονος χήρος που μαθαίνει από τεχνολογία, κάνει εντατικά σε σελίδα online γνωριμιών και ξεσκουριάζει τις τεχνικές αποπλάνησής του σε νεαρή φυσιοθεραπεύτρια, την οποία τυλίγει χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία. Μόνο που το κάνει χρησιμοποιώντας το προφίλ του νεαρού βοηθού του… Ρομαντική κομεντί σε σκηνοθεσία και σενάριο Stéphane Robelin, με τους Pierre Richard, Yaniss Lespert και Fanny Valette, διάρκειας 99 λεπτών, σε διανομή της Spentzos Film
Kiki, el Amor se Hace (Kiki, Love to Love) / Σ`Αγαπώ Ισπανικά
Πέντε ιστορίες για τον έρωτα, το σεξ και τα χαχανητά, στην ερωτιάρικη Ισπανία. Ρομαντική κομεντί σε σκηνοθεσία και σενάριο Paco León, με τους Natalia de Molina, Álex García, Jacobo Sánchez κ.ά., διάρκειας 102 λεπτών, σε διανομή της Spentzos Film
