Κακά τα ψέματα· η σημασία των Όσκαρ για την κινηματογραφική ζωή είναι μεγάλη καθώς επηρεάζουν τόσο την διαδικασία της χρηματοδότησης των ταινιών, όσο και τη μισθολογική κλίμακα των ηθοποιών. Και ειδικά φέτος είναι μια χρονιά που συμβαίνει να υπάρχουν εξαιρετικές ταινίες και σπουδαίοι ηθοποιοί μεταξύ των προτεινόμενων και επιπλέον για όλους τους σωστούς λόγους κάποιες από αυτές επικεντρώνονται στη ζωή της μαύρης κοινότητας ή είναι δημιουργήματα μαύρων καλλιτεχνών.
Το Moonlight είναι υποψήφιο για 8 Όσκαρ, Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας, Β΄Γυναικείου Ρόλου, Β΄Ανδρικού Ρόλου και Όσκαρ Καλύτερου Διασκευασμένου Σεναρίου κι αυτό είναι εκπληκτικό για μια ταινία που κόστισε μόλις 5 εκατομμύρια δολάρια. Ο σεναριογράφος και σκηνοθέτης της Barry Jenkins είναι ένα outsider που η πρώτη του ταινία, Medicine for Melancholy, γυρίστηκε με προϋπολογισμό 5.000 δολαρίων. Ο κόσμος έχει ήδη ξεπεράσει την Ακαδημία αναγνωρίζοντας τη σημασία του Jenkins, το αν η Ακαδημία φτάσει -έστω και με αργοπορία- στην αναγνώριση του είναι ελάχιστα σχετικό.
Στην πρόσφατη ιστορία των Όσκαρ έχουν υπάρξει κι άλλες καταπληκτικές εντός ή εκτός Χόλιγουντ ταινίες που έλαβαν υποψηφιότητες. Ο Wes Anderson με το The Grand Budapest Hotel είχε εννιά υποψηφιότητες το 2015 (και έλαβε το βραβείο σε τέσσερις ήσσονος σημασίας κατηγορίες) ενώ το 2014 το The Wolf of Wall Street του Martin Scorcese ήταν υποψήφιο σε τέσσερις αλλά έφυγε με άδεια χέρια. Όταν ο Scorcese κέρδισε το 2006 με το The Departed το Όσκαρ Καλύτερης Σκηνοθεσίας το χρειαζόταν: καθ’ οδόν από το ηρωικό παρελθόν του στην αναγέννηση των πρόσφατων χρόνων, ο Scorcse που εργάζεται με κολοσσιαία μεγέθη και ηθοποιούς, έπρεπε να περάσει από την εποχή των στούντιο στην εποχή των Μεδίκων ώστε το να κατακτήσει το Όσκαρ. Από την άλλη ο Jenkins είναι αυτή τη στιγμή ό,τι ήταν ο Scorcese όταν έφτιαχνε το Taxi Driver, που παρεμπιπτόντως ήταν υποψήφιο για τέσσερα Όσκαρ αλλά δεν κέρδισε κανένα -έχει ήδη σημαδέψει την κινηματογραφική ιστορία και δεν έχει ανάγκη κανένα Όσκαρ για να το αποδείξει.
Είναι σχεδόν σίγουρο πως το La La Land έχει ήδη κλειδώσει τη θέση του για το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας, το Hollywood άλλωστε αγαπά και στηρίζει τις ταινίες που το παρουσιάζουν ως το μέρος εκείνο που οι νέοι άνθρωποι πραγματοποιούν τα πιο τρελά τους όνειρα που αφορούν τη δόξα και τη φήμη- χωρίς να χρειαστεί να κάνουν συμβιβασμούς. Παρ΄όλα αυτά το Moonlight θα αναδειχτεί μεγάλος νικητής, ακόμα και για τους λάθος λόγους. Ο σωστός λόγος είναι προφανής και απλός: είναι η καλύτερη ταινία της λίστας των υποψήφιων και η πιο σπουδαία της χρονιάς. Ο πραγματικός όμως λόγος για τον οποίο θα νικήσει, είναι πως η νέα αμερικάνική ηγεσία αποτελείται από ρατσιστές, ομοφοβικούς και πλουτοκράτες, πράγμα που προκαλεί στον κόσμο του Hollywood, όπως και σε πολλούς άλλους εκεί έξω, αισθήματα απέχθειας και θυμού.
Το Moonlight είναι μια καλλιτεχνική ταινία που μιλάει με παρρησία για το θέμα της. Το ίδιο το θέμα της ένας νεαρός, φτωχός, ομοφυλόφιλος μαύρος είναι, από κάθε άποψη, μια επίθεση στις βυθισμένες στην αμάθεια αντιλήψεις της Ηγεσίας.
Αν η ψηφοφορία είχε γίνει πριν την ορκωμοσία της νέας κυβέρνησης τότε το La La Land θα ήταν αδιαμφισβήτητα ο μεγάλος νικητής, τώρα όμως η ψηφοφορία, που ξεκίνησε 13 Φεβρουαρίου, τρέχει παράλληλα με τις αισχρές εκτροπές που πηγάζουν από την Ουάσινγκτον και διαχέονται σε όλο τον κόσμο. Το Moonlight είναι μια εξαιρετική ταινία, κι όχι ένα πολιτικό μανιφέστο, όμως τα πρόσφατα γεγονότα έχουν ενισχύσει την συμβολική αξία της θεματολογίας της.
Στην κατηγορία Ά Ανδρικού Ρόλου είναι δύσκολο να γίνουν προβλέψεις. Ο Casey Affleck είχε την καλύτερη παρουσία σαν ηθοποιός στο Manchester by the Sea, αλλά ο Denzel Washington είναι ο καλύτερος ηθοποιός της κατηγορίας· ακόμα κι αν στο Fences, που σκηνοθέτησε και πρωταγωνιστεί άφησε την τεχνική να πάρει τα ηνία. Με τη μήνυση για σεξουαλική παρενόχληση η καρέκλα του Affleck φαίνεται να τρίζει, κι έτσι δημιουργείται το μεγάλο ερώτημα. Θα καταφέρει ο Washington να κατοχυρώσει τη θέση του νικητή ή ο Ryan Gosling, με το La La Land θα περάσει μπροστά; Είναι η χρονιά που η ουσία υπερτερεί του στυλ – το Moonlight φυσικά διαθέτει και τα δυο! Έτσι, λοιπόν μ’ αυτά τα δεδομένα ο Denzel Washington θα είναι ο νικητής.
Όσον αφορά το Όσκαρ Ά Γυναικείου Ρόλου, τίποτα δεν υπήρξε πιο εντυπωσιακό φέτος από το κατόρθωμα και τη φυσική προσπάθεια που επέδειξε η Isabelle Huppert στο Elle· προφανώς πιo σημαντικά και εμφανή από την Emma Stone να τραγουδάει και να χορεύει στο La La Land. To Όσκαρ στη Huppert, θα είναι και μια επιβράβευση για όσα έχει προσφέρει στον κινηματογράφο, μια επιβράβευση που την αξίζει και με το παραπάνω. Από την άλλη τίποτα δεν ικανοποιεί περισσότερο τη βιομηχανία του Hollywood από το να χρίσει μια νέα, νεαρή βασίλισσα. Το σεξ όμως πουλάει – το Elle και και η Huppert θα κερδίσουν.
Ο Mahershala Ali είναι ο σίγουρος νικητής της κατηγορίας για το Όσκαρ Β΄Ανδρικού Ρόλου, και δικαίως· ακόμα κι αν ο Lucas Hedges στο Manchester by the Sea ήταν τουλάχιστον εντυπωσιακός, τόσο στο υποκριτικό σκέλος όσο και σαν φυσική παρουσία, για έναν ηθοποιό ούτε είκοσι χρονών.
Το Όσκαρ Β΄ Γυναικείου Ρόλου είναι πολύ περίεργη κατηγορία φέτος, κυρίως λόγω της υποψηφιότητας της Viola Davis για το Fences, στο οποίο θα έπρεπε να θεωρείται ο κεντρικός γυναικείος χαρακτήρας. Στον αντίποδα η Michelle Williams εμφανίζεται στην οθόνη μόνο για λίγα λεπτά στο Manchester by the Sea, αλλά βέβαια αυτά είναι και τα συγκλονιστικότερα λεπτά ολόκληρης της ταινίας. Η Naomie Harris από την άλλη στο Moonight καταφέρνει μια τεράστια συναισθηματική έκταση με ακριβείς πινελιές, ενώ η Octavia Spencer στο Hidden Figures αποτελεί τη συναισθηματική κάθαρση ολόκληρης της ταινίας. Η Spencer έχει ήδη ένα Όσκαρ στην κατοχή της, η Davis όχι· ίσως αυτή να είναι η χρονιά της.
Μια δύσκολη κατηγορία είναι φέτος και αυτή για το Όσκαρ Καλύτερου Ντοκιμαντέρ. Παρ΄όλες τις εξαιρετικές δουλειές όπως το 13th της Ava DuVernay, το I Am Not Your Negro του Raoul Peck και το Fire at Sea που αφορά την προσέλευση των προσφύγων στη Λαμπεντούζα, νομίζω ότι, για την τόλμη και τη σκηνοθετική φιλοδοξία του Ezra Edelman, για το βάθος της έρευνάς του, για την πολυπλοκότητα του μοντάζ του, και για την ανάδειξη του θέματος της ταινίας του O. J.: Made in America, αυτός θα είναι ο νικητής.
Στην κατηγορία Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας, ενώ στην αρχή φαινόταν να έχει το προβάδισμα το Toni Erdmann του Γερμανού σκηνοθέτη Maren Ade, πλέον τα πρωτεία ανήκουν στο The Salesman του Asghar Farhadi. Ο Ιρανός Farhadi είναι ένας απόλυτα ρεαλιστής κινηματογραφιστής, οι ταινίες του οποίου έχουν εμφανές το στοιχείο της κοινωνικής κριτικής και της ψυχολογίας ενώ δε διαθέτουν καμία παραδοξότητα. Είναι μια απολύτως αξιοσέβαστη κινηματογραφική δουλειά. Είναι φτιαγμένη για Όσκαρ. Αξίζει να κερδίσει για όλους τους σωστούς λόγους, το γεγονός ότι λόγω της εθνικότητας του δεν του επιτρέπεται να λάβει βίζα και να παρευρεθεί στην τελετή ίσως να δώσει μια παραπάνω ώθηση στην ταινία.
Για το Όσκαρ Καλύτερου Διασκευασμένου Σεναρίου αξίζει να κερδίσει το αγαλματίδιο το Moonlight, αλλά κατά πάσα πιθανότητα θα το πάρει το Hidden Figures. Για το Όσκαρ Καλύτερου πρωτότυπου σεναρίου το Manchester by the Sea αξίζει το αγαλματίδιο. Το εντυπωσιακό είναι η υποψηφιότητα σ΄αυτή την κατηγορία του La La Land· που το μόνο δείγμα πρωτότυπης γραφής που έχει είναι για το Όσκαρ Καλύτερου πρωτότυπου τραγουδιού.
Στην περίπτωση βέβεια που οι προσδοκίες για μια σαφή πολιτική απάντηση του Χόλιγουντ στην πραγματικότητα που διαμορφώνεται δεν επαληθευτούν τότε το «La La Land» θα έχει κερδίσει τον θρόνο των φετινών Όσκαρ.
Πηγή: New Yorker
