πηγή φωτό: USA Today
Για τις Βρυξέλλες μπορεί να ακούσεις πολλά αρνητικά σχόλια: οτι είναι βαρετές δίχως ταυτότητα, οτι δεν είναι ιδιαίτερα όμορφες, οτι ο καιρός είναι άσχημος και άλλα πολλά. Αν και δε συμμερίζομαι τις περισσότερες απο αυτές τις απόψεις, καταλαβαίνω πως οι Βρυξέλλες δεν ταιριάζουν σε όλους. Για να παρακολουθήσεις ενα Μουντιάλ όμως, είναι απο τις πιο ενδιαφέρουσες πόλεις στην Ευρώπη. Γιατί η μπύρα είναι πιο φτηνή απ’ το νερό και γιατί μπορείς εύκολα να δείς όλα τα παιχνίδια του θεσμού με φιλάθλους απο την εκάστοτε χώρα.
Μέχρι την περασμένη Τρίτη είχα δει την Ιταλία, τη Γερμανία, τη Γαλλία, την Ολλανδία, την Κολομβία, την Ελλάδα και τη Βραζιλία σε δημόσιους χώρους με υποστηρικτές των παραπάνω ομάδων. Η αλήθεια είναι οτι το κλίμα σε κάθε αγώνα ήταν λίγο πολύ παρόμοιο. Μερικές φωνές απο εδώ κι απο εκεί στο ιταλικό μπαρ, κάτι ιπτάμενοι φραπέδες στην ισοφάριση του Σωκράτη, κάποιοι ρομποτικοί πανηγυρισμοί στα γκολ της Γερμανίας, άντε στην καλύτερη περίπτωση και κανένα ”Εu sou brasileiro” απο τους καριόκας.
Η διετής παραμονή μου στο Μπουένος Άιρες με βοήθησε να μάθω οτι στην Αργεντινή η ποιότητα του μοσχαριού και το πάθος για το ποδόσφαιρο είναι υψηλότερα απο οτι οπουδήποτε αλλού. Αποφάσισα λοιπόν να δω το Αργεντινή – Ελβετία με Αργεντίνους. Έφτασα στο fan club λίγα λεπτά μετά το ξεκίνημα του αγώνα.
Η πρώτη εντύπωση ήταν αρκετά αρνητική. Ο χώρος μου θύμισε κάποια αχανή γωνιακά bar-restaurants που συναντάς στο κέντρο του Μπουένος Άιρες. Η διακόσμηση τους παραπέμπει στις αρχές της δεκαετίας του ’90. Είναι γεμάτα τηλεοράσεις που δείχνουν ποδόσφαιρο οποιαδήποτε ώρα της ημέρας, ο φωτισμός θυμίζει ΟΑΚΑ σε βραδιά Champions League, ενώ το φαγητό που σερβίρουν είναι τελείως αδιάφορο.
Τριγύρω μερικές ηλικιωμένες κυρίες έβλεπαν χωρίς μεγάλο ενδιαφέρον το παιχνίδι. Ενώ έτρωγα την δεύτερη “empanada con queso y cebolla” κατάλαβα οτι το πραγματικό πάρτυ είναι στον πάνω όροφο. Εκεί, κάπου 150 Αργεντίνοι παρακολουθούσαν το ματς πίνοντας και τραγουδώντας. Όσο περνούσε η ώρα τα τραγούδια λιγόστευαν και το αγχος μεγάλωνε. Τότε ο Μέσσι έκανε την πρώτη κούρσα σε όλο τον αγώνα, έδωσε τη μπάλα στον Ντι Μαρία, αυτός αποφάσισε επιτέλους να παίξει απλά και να σουταρει αντι να κανει ντριμπλα και στο μπάρ ακολούθησε αυτό:
http://www.youtube.com/watch?v=MrFKipU8Els&feature=share&list=UUTW0T_fKFUt6Vq9yZC6CgQQ
Το μπαρ ήταν γεμάτο απο προφέσιοναλς γύρω στα τριάντα που έπιναν ένα απο τα πολλά είδη gin του μαγαζιού. Το κλίμα σχετικά ήρεμο. Έτσι κι αλλιώς, η εθνική Βελγίου δεν έχει πολλά συνθήματα γιατί οι γαλλόφωνοι και οι φλαμανδοί σπάνια μιλάνε τη δεύτερη γλώσσα. Το ίδιο συμβαίνει με τους οπαδούς της Άντερλεχτ που τραγουδάνε στα αγγλικά.
Το Βέλγιο είχε ξεκίνησει με μεγάλες προσδοκίες αλλά δεν ικανοποίησε στα παιχνίδια του ομίλου. Οι ΗΠΑ, αντίθετα, έπαιξαν πολύ ωραίο ποδόσφαιρο και πέρασαν απο ένα αρκετά δύσκολο γκρουπ. Ενώ όλοι περιμέναμε ένα ισορροπημένο παιχνίδι οι Κόκκινοι Διάβολοι μπήκαν μέσα, έκαναν 38 τελικές προσπάθειες κι έστειλαν τον τεράστιο Γιούργκεν Κλίνσμαν πίσω στην Καλιφόρνια. Γυρνώντας σπίτι το ίδιο βράδυ κατάλαβα απο τους πανηγυρισμούς οτι τελικά στις Βρυξέλλες δεν ζούνε μόνο expats.
Αργεντινή και Βέλγιο θα παίξουν στον επόμενο γύρο για την πρόκριση στα ημιτελικά. Τελευταία φορά που συναντήθηκαν σε Παγκόσμιο Κύπελλο ήταν το 1986 όταν η albiceleste πήρε την πρόκριση στον τελικό με δυο γκόλ του Μαραντόνα. Ήταν το τελευταίο Μουντιάλ που έγινε σε χώρα της Λατινικής Αμερικής και η τελευταία φορά που νικήτρια ήταν η Αργεντινή.
Μη με ρωτάτε με ποιον θα είμαι. Εγώ και με την Ελλάδα να έπαιζε, την Αργεντινή θα υποστήριζα.
Ο Κωνσταντίνος Περιστεράς είναι ένας πολίτης του κόσμου. Γεννήθηκε στην Αθήνα, σπούδασε στη Ρώμη και το Μπουένος Άιρες, έζησε στο Όσλο, δούλεψε στο Αμβούργο και τώρα εργάζεται για λογαριασμό μιας συμβουλευτικής εταιρείας στο International Development στην πρωτεύουσα της Ευρώπης, στις Βρυξέλλες.
