Ο Γάλλος graphic artist και εικονογράφος Seb Jarnot, γεννήθηκε το 1970, και είναι γνωστός στη χώρα του καθώς έχει εικονογραφήσει εξώφυλλα δίσκων της γαλλικής electronica σκηνής.
Παραλάβατε ένα «κουτί έμπνευσης» που περιείχε το ποίημα «Γιασεμί» του Γιώργου Σεφέρη, δύο κεφάλαια από το βιβλίο «Η Αθήνα της μίας διαδρομής» του Πέτρου Μάρκαρη, το τραγούδι «Όμορφη Πόλη» του Μάνου Χατζιδάκι, μια συνταγή για γεμιστά και δώδεκα αρχεία με ήχους από την πόλη της Αθήνας. Ποια άλλα ερεθίσματα είχατε στο παρελθόν σε σχέση με την Αθήνα και πώς αυτά επηρέασαν τη δουλειά σας για το Strange Cities; Δεν είχα παρά τις βασικές γνώσεις για την Αθήνα, γνώσεις που επικεντρωνόντουσαν κυρίως στην αρχαία Ελλάδα (φιλόσοφοι, μνημεία, το μέρος όπου γεννήθηκε η δημοκρατία) αλλά και στα πρόσφατα γεγονότα εξ αιτίας της οικονομικής κρίσης. Όταν ξεκίνησα να δουλεύω στο συγκεκριμένο project η σύγκρουση αυτών τον διαφορετικών εικόνων με μελαγχόλησε. Καθώς άκουγα το τραγούδι του Μάνου Χατζηδάκι και το ορχηστρικό κομμάτι του Κωνσταντίνου Βήτα αυτό το αίσθημα μελαγχολίας ενδυναμώνονταν μέσα μου αλλά ταυτόχρονα άρχισα να ελπίζω, να χαίρομαι αλλά και να υποφέρω, ήταν ένα βαθιά ανθρώπινο συναίσθημα. Τότε ήταν που το μπλε χρώμα ήρθε στο μυαλό μου.
Πώς προέκυψε τελικά το συγκεκριμένο έργο τέχνης για την έκθεση “ Strange Cities:Athens”; Το χειροποίητο κολάζ αποτελεί τεράστιο μέρος της δουλειάς μου εδώ και πολλά χρόνια. Η προσέγγισή μου είναι ενστικτώδης και πιο κοντά στην αφηρημένη ζωγραφική παρά στον σουρεαλισμό ή στον ντανταϊσμό. Η ιδέα ήταν να δημιουργήσω μια μελαγχολική ατμόσφαιρα με το μπλε να δεσπόζει ως χρώμα. Καθώς έχω συνηθίσει να δουλεύω με έναν συγκεκριμένο τρόπο από τα περιοδικά και τα βιβλία, έφτιαξα τα κολάζ σε μικρό μέγεθος (περίπου όσο μια κόλλα Α4) και μετά τα εκτύπωσα σε μεγάλο μέγεθος για την έκθεση. Επειδή ήθελα να προσθέσω άλλη μια διάσταση στη δουλειά μου ζήτησα από τον φίλο μου Mika Perez (aka Sylvia Monnier / https://soundcloud.com/sunnydunes ) να δημιουργήσει ένα παράξενο και ambient soundtrack χρησιμοποιώντας ghost fragments του τραγουδιού και του ορχηστρικού κομματιού. Στην πραγματικότητα η σύνθεση που δημιούργησε είναι κι αυτή μπλε-μελαγχολική (λογοπαίγνιο με το blue).
Ποιος είναι ο δικός σας ορισμός για μια «Παράξενη Πόλη»; Νομίζω το συναίσθημα είναι όπως όταν σαν παιδί σε καλούν να μείνεις το Σαββατοκύριακο στο σπίτι ενός φίλου μαζί με την οικογένεια του. Όλα είναι διαφορετικά σε σχέση με το σπίτι σου: Το φαγητό, οι συζητήσεις, η διακόσμηση, ο ρυθμός. Οφείλεις να προσαρμοστείς και πιθανόν εύχεσαι από μέσα σου να ζούσες σε αυτό το σπίτι.
Επισκεφθήκατε την Αθήνα αφού δημιουργήσατε το έργο; Εάν ναι, ποια είναι η αίσθησή σας από την πόλη; Εάν όχι, ποιες είναι οι προσδοκίες σας από την ελληνική πρωτεύουσα; Δυστυχώς δεν την έχω επισκεφθεί ακόμη. Φαντάζομαι ότι είναι μια κάπως ακατάστατη πόλη και αυτό, για εμένα, είναι πλεονέκτημα.
Έκθεση Strange Cities:Athens, 20 Απριλίου – 28 Ιουνίου 2015. Καθημερινά 12:00-21:00 Διπλάρειος Σχολή (πλ. Θεάτρου 3)
