Θτραπάτθο
Ισπανία – Χιλή | Ο κύριος στο καφενείο
Καθόταν δίπλα μου και έπινε ούζο. Αφού τελείωσε το καραφάκι του και ενώ το παιχνίδι είχε ακόμα περίπου είκοσι λεπτά, ο κύριος σηκώθηκε και με αργά βήματα άρχισε να απομακρύνεται από το καφενείο. Χωρίς να απευθύνεται συγκεκριμένα σε κάποιον, άφησε στον αέρα να πλανάται μια φράση σαν απειλή: «Η Ισπανία θα μικρύνει». Είναι ένα θέμα, όπως και να το δεις, αν όντως μικρύνει η Ισπανία. Γιατί θα είναι το τέλος του ποδοσφαίρου όπως το ξέραμε, το τέλος μιας εποχής. Πριν αρχίσουμε τους αφορισμούς, πάντως, μπορούμε να το εκφράσουμε (από σεβασμό ίσως) ανάποδα: η Ισπανία δεν μίκρυνε αλλά μεγάλωσε. Σε ηλικία. Είναι 34 ετών και στο ματς με την Χιλή καθόταν στον πάγκο. Ο Τσάβι. Έπειτα από μερικά εκατομμύρια ευφυείς στιγμές στην καριέρα του, μοιάζει, δια της απουσίας του, να είναι έτοιμος να κατέβει τον λόφο. Σαν κάποιο τύπο σε ένα καφενείο που τελείωσε το ούζο του λίγο πριν τελειώσει το παιχνίδι.
Αυστραλία – Ολλανδία | Παράλογο
Κοντράστ αποικιοκρατικών συναισθημάτων
Περίμενα την Ολλανδία να μπει να καθαρίσει το ματς απλά και μόνο ψιθυρίζοντας στους καημένους τους Αυστραλούς το σκορ του αγώνα με την Ισπανία. Να τους τρομάξει, να τους κλείσει την περιοχή τους, να τους ξεφτιλίσει. Δεν περίμενα ότι κάπου γύρω στο ’55 η Αυστραλία θα έχανε μια καταπληκτική ευκαιρία να κάνει το 3-1 και να γυρίσει τον όμιλο ανάποδα. Το τελικό σκορ είναι λογικό, κέρδισε η καλύτερη ομάδα και μπλα μπλα. Αλλά ό,τι έγινε τα 90 λεπτά που παίχτηκε ποδόσφαιρο ήταν παράλογο. Η Αυστραλία είναι μια κακή ομάδα με μέτριους ποδοσφαιριστές και έπαιξε λες και η οδηγία της ήταν «πάμε να κάνουμε αυτό που δεν μπορούμε να κάνουμε». Ηρωικό, αντισυμβατικό, αποδοτικό μέχρι ένα σημείο και αρκετό για να δούμε δεκάδες φάσεις που έγιναν ή δεν έγιναν γκολ. Δεν θα κέρδιζε ποτέ η Αυστραλία με αυτόν τον τρόπο αλλά της πιστώνουμε την εμπιστοσύνη της στην γοητεία του παραλόγου.
Καμερούν – Κροατία | Ο τελευταίος βασιλιάς του Καμερούν
Για να μάθεις να μου κλέβεις την μπάλα.
Στα γρήγορα: το 2010 το Καμερούν έχασε και τα τρία παιχνίδια του στον όμιλο και έφτασε στην Βραζιλία για εκδίκηση, αν και στην πορεία όλοι τσακώθηκαν με όλους κι ο Ετό άρχισε να τρώει μόνος του και να κοιμάται σε σουίτες σαν βασιλιάς· στην πρεμιέρα γλίτωσαν την βαριά ήττα λόγω βροχής και επόπτη, μετά ο Ετό τραυματίστηκε ή όχι, ποιος ξέρει, αλλά δεν πειράζει γιατί το Καμερούν κατέβηκε με την Κροατία για την νίκη (;) μόνο που ο Σονγκ έριξε μια μυθική αγκωνιά στην πλάτη του Μάτζουκιτς πριν ο Ασού-Εκοτό πιαστεί στα χέρια με τον Μουκαντζό, για κάποιον λόγο, πραγματικά, ποιος ξέρει. Το Καμερούν κινδυνεύει να μείνει στην συνείδησή μας ως η χειρότερη ομάδα της διοργάνωσης και αυτό είναι πραγματικά πολύ περίεργο όταν έχουμε ήδη παρακολουθήσει το Ιράν – Νιγηρία.
Βέλγιο – Αλγερία | Παρεξήγηση
Ίσως η μοναδική πειστική απάντηση στο ερώτημα “What’s the point of being Belgium?”
Αν το Βέλγιο δεν εμφανιστεί αισθητά καλύτερο από ό,τι είδαμε κόντρα στην Αλγερία, τότε αυτός ο όμιλος μας επιφυλάσσει μεγάλες πλάκες. Τα λεφτά μας πίσω, κύριοι.
Ρωσία – Νότια Κορέα | Κάτι σαν κάτι άλλο
Bring me the head of Peter Rufai – Ιγκόρ Ακινφέεφ (“μη σουτάρετε από μακριά, φοβάμαι”)
«Μια στιγμή να ξαπλώσω στον καναπέ, μια στιγμή μόνο, τώρα που έχει ημίχρονο». Στα βραδινά παιχνίδια, αν ξαπλώσεις στον καναπέ, έστω και για μια στιγμή μόνο, λογικά θα δεις το υπόλοιπο ματς στον ύπνο σου. Μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας, η Ρωσία και η Κορέα έκαναν ένα παιχνίδι που δεν ήταν καθόλου διασκεδαστικό – η Ρωσία είναι κάτι σαν την Αγγλία του Καπέλο αλλά με χειρότερους παίκτες και η Κορέα είναι κάτι σαν την γνωστή Κορέα αλλά επίσης με χειρότερους παίκτες.
Βραζιλία – Μεξικό | Γκρεμός
Κάρλος Οτσόα, Μικρός Ήρως
Είναι τόσο περίεργο που η Βραζιλία παίζει με βασικό επιθετικό τον Φρεντ και που ως μπακ απ έχει μόνο τον Ζο, που δεν προλαβαίνουμε να καταλάβουμε πόσο κακή είναι γενικότερα. Στην πρεμιέρα που κάπως τράβηξε ο Όσκαρ όλο και κάτι γινόταν (τίποτα σπουδαίο βέβαια) αλλά με το Μεξικό όλη η ιστορία κρίθηκε στο αν θα κάνει καμία εξυπνάδα ο Νεϊμάρ. Δεν έκανε. Την ίδια ώρα οι Μεξικάνοι μπορεί να άλλαξαν τέσσερις προπονητές για να φτάσουν στο Μουντιάλ και μπορεί να χρειάστηκαν αγώνα μπαράζ με την Νέα Ζηλανδία αλλά αυτή τη στιγμή έχουν ίσως την καλύτερη κυκλοφορία μπάλας απ’ όλες τις ομάδες της διοργάνωσης. Παίζουν ένα κλικ πάνω από τις δυνατότητές τους, σαν να περπατάνε στον αέρα: όταν το συνειδητοποιήσουν, θα πέσουν στον γκρεμό.
Ο Άθως Δημουλάς είναι δημοσιογράφος και εργάζεται στο περιοδικό «Κ» της Καθημερινής.
