Your Arsenal: ο καλύτερος δίσκος του Morrissey

Ένας από τους δέκα καλύτερους δίσκους της δεκαετίας του ’90, όσες φορές και να αναθεωρήσει κανείς τις λίστες του.Έχω αλλάξει τους υπόλοιπους εννέα ήδη σε αρκετές διαδοχικές δημοσιεύσεις, το Your Arsenal παραμένει σταθερά όμως καρφωμένο κάπου στη μέση, καθώς ποτέ δεν ασχολήθηκε με το να αλλάξει τον ρου της μουσικής ιστορίας, αλλά πάντοτε αισθάνονταν όμορφα στην εσωστρέφεια του (όπως κάθε πραγματικά σπουδαίος δίσκος).  Ο καλύτερος (-ότερος) προσωπικός δίσκος του Moz και μέσα σε μία ειδική θεώρηση των πραγμάτων (= πιάνει το live πνεύμα των New York Dolls, χωρίς να απασχολείται με εσωτερικά νεωτερίστικο φορμαλισμό) ο καλύτερος δίσκος στον οποίο συμμετείχε ποτέ.

“Day or night there is no difference/ you’ re gonna need someone by your side”.

Τραγούδι απώλειας για αντικείμενο αναζήτησης που έχει γίνει κατανοητό το πόσο ευτελές είναι. Αν τυχόν ο Morrissey είναι όντως ανέραστος, εγώ είμαι ο Πάπας της Ρώμης και ο πρώτος σκόρερ του  φετινού champions league μαζί. Αν τυχόν αυτό το άλμπουμ μετουσιώνει την ουσία του rock ‘n’ roll, μέσα από τον άνθρωπο που αφού το λάτρεψε το εκδικήθηκε, εφευρίσκοντας (κατά πολλούς) το indie rock, τότε περισσότερο από τον Δημιουργό, θα πρέπει να κατηγορήσουμε τον συναυτουργό Mick Ronson, ο οποίος στο πρόσωπο του πρώτου βρήκε επιτέλους αυτόν που έμελλε να τελειώσει ότι άφησε μισάνοιχτο ο Δούκας. Τα καλύτερα ριφ του Your Arsenal έρχονται από χαμένα tapes του “Jean Geanie”. Όποιος έχει αυτιά ακούει.

“We look to Los Angeles/ For The Language we use/ London Is Dead X6 / Now I’m too much in love”

Τι περισσότερο να είναι ο Morrissey από μία φλεγματική Ρεπούση, που πλησιάζει τα δεξιά έδρανα της βουλής ολοένα και περισσότερο, μέχρι να αποδειχτεί ότι το έκανε για να ρίξει μια πιο στοχευμένη ροχάλα στα μούτρα του κάθε πραγματικού φασίστα. Χρειάζεται να μην γνωρίζεις πραγματικά τον Moz,  για να παρεξηγήσεις το αληθινό νόημα του “National Front Disco” και τον κυματισμό του Union Jack στο Madstock. Είσαι ηλίθιος; Διάβασε την αλήθεια εδώ, μην μένεις στο σκοτάδι!

Ο Moz δεν είναι ο Γιώργος Τράγκας που καλεί τον David στην εκπομπή του. Είναι ο σκηνοθέτης του This Is England καμιά δεκαπενταριά χρόνια πριν γυριστεί η ταινία, που αποδίδει όλο το νόημα της σε τέσσερα perfect pop λεπτά. Το άκουσα πριν κάποια χρόνια στην εμφάνιση στη Θεσσαλονίκη, που ο Θεοδόσης Μίχος πήγε με την κοπέλα του (και εγώ όχι) και ανατρίχιασα, περισσότερο από ότι θα ανατρίχιαζα αν έβγαζα γκόμενα επί τόπου (χα,χα).

“WE HATE IT WHEN OUR FRIENDS BECOME SUCCESFUL/and if they are northern that makes it  even worse”

Εννοείται ότι πριν από αυτό, κλέβω κάθε είδους σειρά και αξία από όσους ξέρω και δεν ξέρω. Στην ουρά όμως αναρωτιέμαι τι θα συνέβαινε αν ο Moz άνηκε τελικά στην ευρύτερη παρέα των Mayhem; Στον κύκλο της Νορβηγίας, στους κατ’ επίφαση και μόνον σκατόψυχους. Αυτός που πραγματικά αποστράφηκε την κάθε ψεύτικη καλοσύνη της ανθρώπινης συμπεριφοράς και ποτέ δεν αρνήθηκε ότι είναι ο χειρότερος όλων. Η γλασέ μισανθρωπία του, καθώς υπεραναλύεται μέσα σε απομεινάρια από ούτως ή άλλως σάπιες γλαδιόλες και από τύπους που αν δεν υπήρχε ο Moz δεν θα γύριζε να τους κοιτάξει πουλί πετάμενο, αναδεικνύει την υπέρτατη αρετή αγαθών πράξεων προς τον πλησίον ως ύστατη πράξη εγωπάθειας, καθώς  ξεκινάει από τη βαρεμάρα του να κάνεις το κακό, το οποίο ούτως ή άλλως απαιτεί εξάντληση δυνάμεων και ικανοτήτων.

Ο Moz ποτέ δεν απασχολήθηκε με το να κάνει το κακό, αλλά το σκέφτηκε αρκετές φορές. Και στο Your Arsenal μόνο είναι που ξεκάθαρα το δήλωσε, όπως και ο καλός άνθρωπος Θανάσης Βέγγος, που μόνο ως κ. Μπεϊζάνης στο “Θα σε κάνω βασίλισσα” εμφανίστηκε τσιγκούνης και δύστροπος, αλλά ως εκ μη θαύματος έδωσε την καλύτερη ερμηνεία της καριέρας του.

“Oh the pain in my arms/ oh the pain in my legs/ oh my shiftless body”

Έχω διηγηθεί σε τέσσερα περιοδικά, 6-7 γκόμενες (από τις οποίες οι 5-6 επέδειξαν πλήρη αδιαφορία) και ακόμη περισσότερους φίλους, το πως βρέθηκα σε ένα άδειο γήπεδο μπάσκετ στη Μπολόνια το 1997, περιμένοντας να εμφανιστεί ο Moz, ενώ το live είχε ήδη μεταφερθεί στη Μοδένα (αν υπήρχε internet στα κινητά, δεν θα είχα τι να διηγούμαι). Και πως όταν με την ψυχή λίγο παραπέρα βρέθηκα επιτέλους στο σωστό μέρος, το μόνο που την έφερε πίσω ήταν οι πρώτες νότες του “Tomorrow” και από εκεί και πέρα ό,τι θα μπορούσε να έχει ιδιαίτερη σημασία, την έχασε, πρόσκαιρα τουλάχιστον (γιατί αυτό είναι ο ρόλος της ποπ, δεν θα σου μανουβράρει και τη ζωή δια παντός). Θα μπορούσα να είμαι οπαδός των Πυξ Λαξ, να έχω πάθει το ίδιο και να με γαληνέψει το “Ας την να λέει”. Αλλά δίνω δικαίωμα σε κάθε φανατικό να πιστέψει το δήθεν σπουδαίο του πάθους του, αν πραγματικά το θεωρεί τέτοιο, οπότε το παίρνω κι εγώ το αντίστοιχο.

“My love is as sharp as a needle in your eye/ you must be such a fool to pass me by”

Είχα πρωταγοράσει το Your Arsenal σε μία άθλια βινυλιακή έκδοση όπως αυτές στις οποίες μας έριξαν όλα τα 90s, σε ηλικία που δεν χρειαζόταν να ασχοληθώ μαζί του και δεν το έκανα μέχρι να έρθει η ώρα. Όταν ήρθε η ώρα, ηλιθιωδώς αγόραζα ήδη τμήμα της μέχρι τότε δισκοθήκης μου σε CD και το εν λόγω CD σε κάποια φάση το έπαιρνα μαζί μου φεύγοντας από το σπίτι μαζί με κλειδιά και τσιγάρα.

Σε κάποια φάση αγόρασα και μία decent επανέκδοση, μην τυχόν και χαθούν κάπου τα κλειδιά και δεν έχω που να το ακούσω, μιας και στην πορεία περιέργως χάθηκε το πρώτο και σχεδόν αχρησιμοποίητο βινύλιο. Τώρα που έγραφα τα παραπάνω, το ακούω στο Spotify, ενώ είναι απολύτως σίγουρα εγκατεστημένο και σε ένα δύο σκληρούς δίσκους. Τι σημασία έχει το φόρμα μπροστά σε κάτι τέτοια πράγματα απλά; Η τέχνη είναι κατά βάση λαϊκή, αλλά ο τρόπος που φτάνει σε εμάς είναι περίτεχνα ελιτίστικος, σύμφωνα με τις επιλογές μας.

Ξεπερνώντας κάθε προσωπική εμμονή, αναγνωρίζω –όπως και τόσοι άλλοι πριν από μένα-  στα δέκα ισάξια singles του Your Arsenal,  τη στόφα ενός αυθεντικού rock ‘n’ roll δίσκου, που ενώ έρχεται από το παρελθόν δεν ανήκει, ούτε αναφέρεται σε αυτό, τύπου Gallon Drunk, που μας έρχονταν ομοίως από τα νησιά τω καιρώ εκείνω, και παρότι μας απογείωναν, κάπου μας γείωναν παράλληλα σε ένα παρελθόν που θα θέλαμε να είχαμε ζήσει.

Το Your Arsenal μου θυμίζει τους Mudhoney: μια μπάντα που δεν έκανε ποτέ τίποτε το καινούργιο, αλλά και που ποτέ δεν έκανε κάτι που έχει ξαναγίνει. Να θυμηθώ να το «σπρώξω» στον Φοίβο Δεληβοριά την επόμενη φορά που θα πιστέψει ότι μπορεί να βγει έστω και οιονεί αριστούργημα από τα προκάτ άδυτα στα οποία παρασιτούν περιπτώσεις τύπου Sting.