Μόλις χθες έμαθα ότι γράφω σήμερα για τούτο δω το ημερολόγιο και μάλιστα για παιχνίδια που λόγω των σημαντικών κοινωνικών μου υποχρεώσεων (είχα κανονίσει ποτό από νωρίς) δε θα έβλεπα, μεταξύ ομάδων που πάλι λόγω σημαντικών κοινωνικών υποχρεώσεων δεν είχα δει να παίζουν ούτε στην πρώτη αγωνιστική. Ενημέρωσα τους αρμόδιους περί αυτού, αλλά αυτό δε φάνηκε να τους απασχολεί, γεγονός που φαντάζομαι πως οφείλεται στην επιτυχία με την οποία είχα φλυαρήσει για την 20άδα της μπλογκοβίζιον χωρίς να έχω ακούσει τους δίσκους.
Στην πραγματικότητα δεν παίζει ιδιαίτερο ρόλο. Εγώ που έχω παίξει ποδόσφαιρο λιγότερες από τέσσερις φορές στη ζωή μου, δεν βλέπω μπάλα ακριβώς, κυρίως την κοιτάω. Κοίτα-κοίτα τόσα χρόνια, από ομάδες της Β’ ΕΠΣΑ μέχρι κάθε μουντιάλ, γιούρο κόντρα γιούρο και αθλητική κυριακή επί αθλητικής κυριακής, έχω καταφέρει να καταλαβαίνω μερικά πράγματα, να χρησιμοποιώ ποδοσφαιρικές εκφράσεις τύπου «δε στρίβει ούτε με το σιδεράκι της τέντας», και γενικά να προσποιούμαι με μεγάλη επιτυχία ότι ξέρω για τι πράγμα μιλάω. I kid you not, δεν έχω ιδέα.
Αυτό που θα κάνω λοιπόν είναι να μιλήσω για τις εν λόγω ομάδες και τα σχετικά παιχνίδια εντελώς αυθαίρετα, γεγονός που γίνεται καθημερινά στον Τύπο για όλων των ειδών τα θέματα, η διαφορά είναι ότι εγώ σας το είπα εκ των προτέρων. Αλλά πριν κάνω αυτό, θα παραθέσω μια μικρή ποδοσφαιρική ιστορία που είχα διαβάσει παλιά στο βιβλίο του Εντουάρντο Γκαλεάνο, Τα Χίλια Πρόσωπα Του Ποδοσφαίρου, γιατί στις ιστορίες γενικά είμαι άσος.
Ο ουρουγουανός συγγραφέας, λοιπόν, Πάκο Εσπίνολα δεν ενδιαφερόταν για το ποδόσφαιρο. Αλλά ένα βράδυ του 1960, ψάχνοντας να ακούσει κάτι στο ραδιόφωνο, έπεσε κατά τύχη στην αναμετάδοση ενός αγώνα. Ηταν το κλασικό τοπικό ντέρμπι. Η Πενιαρόλ γνώρισε τη συντριβή από τη Νασιονάλ με 4-0. Όταν έπεσε η νύχτα, ο Πάκο ήταν τόσο θλιμμένος, που αποφάσισε να δειπνήσει μόνος του, για να μη φαρμακώσει τη ζωή κανενός. Πούθε ερχόταν άραγε αυτή η θλίψη; Ο Πάκο πίστευε ότι ήταν μια παροδική μελαγχολία, όταν ξαφνικά συνειδητοποίησε ότι ήταν θλιμμένος γιατί είχε χάσει η Πενιαρόλ. Ηταν οπαδός της Πενιαρόλ και δεν το ήξερε.
Αυτοί είναι οι Βέλγοι που συζητιούνται στα αθηναϊκά κομμωτήρια
Να κάτι που αποκλείεται να συμβεί με το Βέλγιο. Δηλαδή δεν υπάρχει περίπτωση σήμερα να ξυπνήσει ένας άνθρωπος και να συνειδητοποιήσει ότι είναι οπαδός του Βελγίου χωρίς να το ξέρει -εκτός αν είναι Βέλγος. Το Βέλγιο δεν είναι μια ομάδα που κατά βάθος είσαι ενώ δεν υποστηρίζεις, αντιθέτως πολύ εύκολα μπορεί να είναι μια ομάδα που υποστηρίζεις χωρίς ποτέ να είσαι. Το Βέλγιο έχει κάνει περισσότερο hype το τελευταίο διάστημα από δίσκο των Animal Collective. Ετρεχαν φίλοι και γνωστοί πριν ξεκινήσει η διοργάνωση να παίξουν στοίχημα ότι θα φτάσει τετράδα και είναι ζήτημα αν είχαν δει την ομάδα να παίζει μια φορά.
Το Βέλγιο, σαν τον περυσινό δίσκο των Savages, θες πολύ να σου αρέσει, νιώθεις ότι είναι το σωστό πράγμα να κάνει κανείς, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι θα κάτσεις να το δεις κιόλας. Μια μέρα πήγα στο κομμωτήριο και μια κυρία δίπλα μου έλεγε στη βοηθό-πιστολάκι ότι «ο σύζυγος» φέτος υποστηρίζει Βέλγιο. Τέτοιες δόξες δεν είχε γνωρίσει ούτε για τα σοκολατάκια.
Και μετά έπαιξε με την Αλγερία στην πρώτη αγωνιστική και με το ζόρι νίκησε 2-1 και έγινε επισήμως το ποδοσφαιρικό αντίστοιχο των Keep Shelly in Athens. Εγώ φυσικά δεν το έχω δει ποτέ να παίζει, αλλά μου αρέσει, κυρίως γιατί το είχα παίξει και τις δύο φορές άσο και γιατί συχνά παθαίνω Φελαϊνί αν έχει νοτιά και δεν έχω πάει κομμωτήριο.
Αυτό εννοεί με το “παθαίνω Φελαϊνί”
Η Ρωσία, από την άλλη, είναι για μένα ένα μυστήριο μεγαλύτερο κι από το γιατί όταν οι φίλαθλοι βλέπουν τους εαυτούς τους στο βίντεογουόλ, χαιρετάνε το βίντεογουόλ. Δεν έχω ιδέα πώς παίζουν, τους χαζεύω στο άλμπουμ της Πανίνι και αυτό που διαπιστώνω είναι πως μοιάζουν πολύ τρομακτικοί και τρομαγμένοι ταυτόχρονα -ίσως αυτή η σύγχυση να βγαίνει και στο παιχνίδι τους. Πάντως χθες έχασαν από το Βέλγιο και στην πρώτη αγωνιστική ήρθαν ισόπαλοι με τη Νότια Κορέα οπότε Ολλανδία του Κρόιφ δεν τους λες.
Το επίμαχο χαρτάκι πανίνι
Η Αλγερία από την άλλη που την πίστεψα χθες και την έπαιξα διπλό και με αντέμειψε, έδωσε ένα προφανώς συναρπαστικό παιχνίδι με την Νότια Κορέα αφού συνολικά μπήκαν 6 γκολ, από τα οποία δεν είδα κανένα. Αυτό που μου αρέσει κυρίως στην Αλγερία είναι το χαρτάκι πανίνι του Τζιμπούρ από το προηγούμενο μουντιάλ, το πρώτο ποδοσφαιρικό duckface στην ιστορία και η πιο πρόστυχη φωτογράφιση για πανίνι έβερ, το δεύτερο πιο σέξι πράγμα σε διεθνείς ποδοσφαιρικές διοργανώσεις μετά τον Κλαούντιο Μαρκίζιο, για τον οποίο σηκώνομαι όρθια και κάνω slow clap κάθε φορά που τον δείχνει γκρο πλαν.
Αυτό εννοεί με τον όρο “πορτογαλικός dramaqueen-ισμός” (φωτό: mensxp.com)
Για το ΗΠΑ-Πορτογαλία τι να πω; Είναι το πρώτο σκορ που πετυχαίνω φέτος, ένα μεγαλοπρεπές 2-2 που διαμορφώθηκε στο 95′ όπως έμαθα στις 5 το πρωί που γκούγκλαρα και βγήκα στο μπαλκόνι να ευχαριστήσω το Θεό, την τύχη μου και τον Βαρέλα. Για τις ΗΠΑ δε θα πω τίποτα, ως ένδειξη διαμαρτυρίας που υπάρχουν με αξιώσεις σε ποδοσφαιρικές διοργανώσεις – μια ξεκάθαρη ευρωπαική ήττα κατά κράτος.
Θα μιλήσω όμως για την Πορτογαλία, την ομάδα με το σύνδρομο μεγαλείου και τον υψηλότερο δείκτη ντραμακουϊνισμού – αποβάλονται, κλαίνε, τσακώνονται, βρίζουν, για κάποιο λόγο νομίζεις πως νιώθουν πάντα αδικημένοι. Υπάρχει μια κατηγορία ανθρώπων που όταν τους στριμώχνεις ξεμπροστιάζοντάς τους για τα λάθη, τις παραλείψεις ή τις χοντράδες τους, λένε μόνο «αυτό πιστεύεις τελικά;» αποφεύγοντας να απαντήσουν και πετώντας το μπαλάκι σε σένα -οι γνωστοί πιστευωτελικάδες. Η Πορτογαλία μοιάζει μια ομάδα που αν τη φέρεις προ των ευθυνών της γιατί π.χ. φέτος παρουσιάζεται πιο ανοργάνωτη κι από το Καμερούν, είσαι σίγουρος ότι θα σου απαντήσει με τσαντίλα «αυτό πιστεύεις τελικά;»
Ξέρεις κάτι, Πορτογαλία; Ναι. Αυτό πιστεύω τελικά.
Η Μανίνα Ντάνου είναι δημοσιογράφος κι εργάζεται στο περιοδικό «Κ» της Καθημερινής.
