Βραβεία σαν τα Όσκαρ δίνουν πολλή τροφή για παράπονα και γκρίνιες. Ποιός αγνοήθηκε εντελώς; Ποιός δεν θα έπρεπε να βραβευθεί; Ποιός έπρεπε ή όχι να κερδίσει; Ενώ καθόμαστε και ψειρίζουμε τα φετινά Όσκαρ εδώ και εβδομάδες (μπορεί μήνες), ας θυμηθούμε ότι υπήρχαν δεκάδες αποφάσεις που συζητήθηκαν, πολύ πριν αρχίσουμε να τσακωνόμαστε στα σχόλια του Facebook.
Γι’ αυτόν τον λόγο, το Consequence of Sound έφτιαξε μια λίστα με 10 εμβληματικές ταινίες που θα ορκιζόσουν ότι ήταν τεράστιες επιτυχίες και κέρδισαν δεκάδες βραβεία -μόνο που δεν κέρδισαν ούτε ένα Όσκαρ. Μάλιστα, οι ταινίες αυτές ήταν υποψήφιες για τα βραβεία και απλά έφτασαν στην πηγή και δεν ήπιαν νερό.
Οι μεγαλύτερες επιτυχίες του Χίτσκοκ
Ο Χίτσκοκ ήταν υποψήφιος για τις ταινίες Strangers on a Train, Rear Window, Vertigo, North by Northwest και Psycho. Ωστόσο, δεν κέρδισε ούτε ένα Όσκαρ, απόδειξη πως τα Βραβεία υπολογίζουν κι άλλες διαστάσεις πέρα από τις ταινίες.
12 Angry Men (1957)
Προκαλεί έκπληξη που η μεταφορά στην μεγάλη οθόνη του τηλεοπτικού 12 Angry Men από τον Sidney Lumet δεν απέσπασε κανένα βραβείο. Φτάνει που είναι τόσο αγαπητό ακόμη και μισό αιώνα μετά.
Easy Rider (1969)
Κάποιες ταινίες εκφράζουν και αιχμαλωτίζουν μια ολόκληρη γενιά. Κάποιες άλλες αποτυπώνουν μια μικρή στιγμή, αλλά λίγες είναι αυτές που κάνουν και τα δύο. Το Easy Rider έδωσε πολλά στο κίνημα αντικουλτούρας των ’60s. Δεκαετίες αργότερα, το σιωπηλό πορτραίτο από το ψυχεδελικό υπογάστριο της Αμερικής ακόμη φαίνεται αληθινό. Μιας και η Ακαδημία δεν ακολουθάει τη μόδα των καιρών, είναι αναμενόμενο να μην αποσπάσει κανένα βραβείο.
A clockwork orange (1971)
Οι συστάσεις περιττεύουν για ταινίες σαν κι αυτή. Τρεις υποψηφιότητες για την συγκεκριμένη ταινία του Stanley Kubrick, που ήταν ένας από τους μεγαλύτερους σκηνοθέτες όλων των εποχών και σίγουρα έχασε πολλά βραβεία. Στην πραγματικότητα, ήταν υποψήφιος για 13 βραβεία και βραβεύτηκε τελικά μόνο για τα visual effects του 2001: A Space Odyssey.
Taxi Driver (1976)
Δεν ακούστηκαν πολύ ευγενικά λόγια όταν το αριστούργημα του Martin Scorsese δεν πήρε ούτε ένα βραβείο για καμία από τις 4 κατηγορίες στις οποίες ήταν υποψήφιο. Είναι πολύ άσχημο να κάθεσαι στην τελετή και να προσπαθείς να χαμογελάσεις, ενώ δεν έχεις πάρει τίποτα. Μόνη δικαιολογία ήταν ότι ο ανταγωνισμός ήταν πολύ σκληρός εκείνη την χρονιά.
The color purple (1985)
Παρόλο που όλες οι ταινίες της λίστας απέτυχαν να κερδίσουν ένα Όσκαρ, αυτή πρέπει να πάρει το βραβείο της απόλυτης ατυχίας. Καμία άλλη ταινία δεν είχε χάσει τόσα πολλά Όσκαρ, σπάζοντας το ρεκόρ: 0 στα 11. Μάλλον η περιφρόνηση της οπτικής του Steven Spielberg για τον ρατσισμό, τον σεξισμό, την αιμομιξία και την οικογενειακή βία άνοιξε τον δρόμο για το hashtag #OscarsSoWhite.
Do the right thing (1989)
Παρά την επιδοκιμασία από το κοινό, την ακαδημαϊκή αναγνώριση και τη δύναμη να πυροδοτήσει ένα μεγάλο debate, ακόμη δεν έχουμε πλήρως συλλάβει την σημασία του Do the right thing. O Spike Lee άξιζε το βραβείο Best Picture έναντι στο Driving Miss Daisy.
The Shawshank Redemption (1994)
7 υποψηφιότητες. Μετρήστε τις. Δεν είναι ο αριθμός αυτός που προκαλεί εντύπωση αλλά το γεγονός ότι δεν απέσπασε ούτε ένα βραβείο. Το δράμα του 1994 από τον Frank Darabont ακόμη θεωρείται μία από τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών και σύμφωνα με το IMDB, η καλυτερότερη όλων. Η δημιουργία του Stephen King προκαλεί ρίγη εκεί που δεν το περιμένεις. Αλλά ευτυχώς δεν χρειάστηκε την αναγνώριση της Ακαδημίας.
Boogie Nights (1997)
Original Cinema Quad Poster – Movie Film Posters
Το να κάνεις την απόλαυση τέχνη δεν είναι εύκολη υπόθεση. Ο Paul Thomas Anderson εγκαθιδρύθηκε ως σκηνοθέτης, με το αδιαμφισβήτητο ταλέντο του και το Boogie Nights, την δεύτερη ταινία του, που έφερε εκατομμύρια στο box office. Αλλά ίσως τα ’90s να μην ήταν έτοιμα για το χρονικό της ανόδου ενός πορν σταρ ή την πτώση του ένα χρόνο μετά.
Requiem for a dream (2000)
Μετά το σκοτεινό και σουρεαλιστικό ντεμπούτο του με το Pi, ο Darren Aronofsky παγίωσε την θέση του ως ένας από τους πιο περιπετειώδεις, καλλιτεχνικούς δημιουργούς με το Requiem for a Dream το 2000. Έγινε κλασική αξία σε ολόκληρο τον κόσμο με το ανένδοτο βλέμμα του στα ναρκωτικά και την απελπισία στην οποία φτάνει ο άνθρωπος. Παρόλα αυτά, είχε μόνο μία υποψηφιότητα και καμία νίκη.
Για φέτος τι θα λένε οι μελλοντικές γενιές άραγε;
