Καλώς ή κακώς με την υπόθεση του Νίκου Ρωμανού μετρηθήκαμε. Μετρήσαμε αυτούς που διαβάζουμε (κι αυτούς που μας διαβάζουν), αυτούς που ακούμε (κι αυτούς που μας ακούνε). Μετρήσαμε φίλους, friends και followers στις ατέλειωτες τοποθετήσεις-αντεγκλήσεις-αερολογίες της κανονικής ζωής και της κοινωνικής δικτύωσης. Μετρήσαμε, φυσικά, τους πολιτικούς μας και διαπιστώσαμε ποιο είναι το περιθώριο συναίνεσης σε μια περίοδο ασφυκτικής πόλωσης. Δεν ήταν δύσκολο γιατί η υπόθεση του Νίκου Ρωμανού δεν ήταν διχαστική, κακώς θεωρήθηκε και συντηρήθηκε ως τέτοια. Ποτέ ένα ζήτημα που έχει ως βασικότερο διακύβευμά του την ανθρώπινη ζωή δεν μπορεί να διχάζει. Η ελληνική κοινωνία είδε λοιπόν ξανά τον εαυτό της στον καθρέφτη με αφορμή έναν αποφασισμένο 21χρονο απεργό πείνας και οι ουλές του εκτεταμένου μισανθρωπισμού της στάθηκαν αδύνατον να κρυφτούν. Κι αυτήν τη φορά ήταν παντελώς απούσα, ως οντότητα όχι ως νοοτροπία, από το προσκήνιο των εξελίξεων η Χρυσή Αυγή για να τα ρίξουμε όλα εκεί και να κρυφτούμε πίσω από μια δήθεν δημοκρατική μάσκα. Αυτή τη φορά, η κουβέντα έγινε εντός του «συνταγματικού τόξου», για να θυμηθούμε τη φράση-φετίχ.
Από τις συγκεντρώσεις αλληλεγγύης στον Νίκο Ρωμανό (φωτό: Μανώλης Τσάφος/ FOSPHOTOS)
Κι έγινε σκόπιμα, με έναν απαράδεκτο κι αντιδημοκρατικό τρόπο, λανθασμένα. Κυρίως στα mainstream media που κάθε φορά σκάβουν όλο και περισσότερο για να βρουν νέο πάτο. Το θέμα δεν ήταν (και δεν είναι) τι λέει, τι πιστεύει ή τι σκέφτεται ο κάθε οργισμένος Ρωμανός για το κράτος. Το θέμα είναι πως αντιμετωπίζει η συντεταγμένη πολιτεία ένα νέο που στα 19 του καταδικάστηκε για ένοπλη ληστεία. Ο ένας δρόμος είναι εκείνος του ουσιαστικού σωφρονισμού, δηλαδή της εκπαίδευσης. Πανελλήνιες εξετάσεις, ΤΕΙ, εργαστήρια, πτυχίο, στοιχειώδης κοινωνικός συγχρωτισμός, μερικοί δάσκαλοι φύλακες-άγγελοι όπως ο συγκλονιστικός κύριος Πέτρος Δαμιανός – μια πορεία, που μπορεί ο Ρωμανός να απορρίπτει τώρα, αλλά με τη βοήθεια του πιο σημαντικού παράγοντα απ’ όλα, του χρόνου, πιθανώς να απέδιδε στα 34 του έναν άνδρα έτοιμο να βγει ξανά στην κοινωνία. Όχι έχοντας αρνηθεί τις ιδέες του, όχι ηττημένο, αλλά ίσως τόσο ώριμο ώστε να τις συνταιριάξει με το υπέρτατο αγαθό της ελευθερίας. Ο άλλος δρόμος είναι η εκδικητικότητα με πολιτικά ελατήρια που θα τον έκανε αληθινά επικίνδυνο. Και στα 34 του δε θα ήταν ο ιδεα-ληστής που άφηνε ελεύθερους τους ομήρους στον Βελβεντό, αλλά το προϊόν μια 15ετούς απομόνωσης στο χειρότερο δυνατό περιβάλλον. Σε ποια χώρα θέλουμε να ζούμε, σε αυτήν που διάλεξε τον πρώτο ή τον δεύτερο δρόμο; Σε μια κοινωνία που τελειώνει τους ανθρώπους στα 19 τους;
Μπορεί να της καταλογίσει κανείς πολλά, η παρουσία της Ζωής Κωνσταντοπούλου στο κοινοβούλιο αυτές τις μέρες ήταν καθοριστική (φωτό: Παναγιώτης Τζάμαρος/ FOSPHOTOS)
Ξαφνικά, γέμισε ο τόπος τυπολάτρες ερασιτέχνες νομικούς που ανακάτευαν τις διατάξεις μέχρι να βγει το κοκτέιλ «ναι μεν αλλά». Λες και δεν ομολόγησε κυνικά ο Απόστολος Κακλαμάνης στη Βουλή ότι «με τόσες ΠΝΠ κυβερνάμε εδώ και χρόνια, άλλη μια θα μας πειράξει;». Λες και δεν έχουν περάσει χιλιάδες φωτογραφικές διατάξεις εδώ και χρόνια που διαιωνίζουν το πάρτι, χωρίς φυσικά να εξυπηρετούν κανέναν ανθρωπιστικό χαρακτήρα παρά μόνο λειτουργώντας ως εισιτήριο για την Μύκονο βλ. ENERGA. «Τον Σκοτώνει Ο Νόμος», χτύπησαν Τα Νέα στο εξώφυλλο. Ναι, αλλά ποιος τον φτιάχνει, ποιος τον εφαρμόζει και ποιος τον παραβαίνει ακόμα ακόμα, αν όχι οι ίδιοι οι άνθρωποι; Υπήρξαν κι εκείνοι που συμπέραναν ότι «ο Ρωμανός πλήρωσε τον Χριστόδουλο Ξηρό». Κι άραξαν. Δηλαδή, αποδεχόμαστε την αδυναμία της πολιτείας να ελέγξει ή να εντοπίσει έναν φυγά ως τροχοπέδη ελευθερίας για τους υπόλοιπους; Πόσο αφελές είναι αυτό; Είναι τόσο ώστε να νομιμοποιείται κάποιος άλλος να ρωτήσει γιατί δε χρησιμοποιήθηκε ως μπούσουλας η περίπτωση του Ηρακλή Κωστάρη που ήταν τύπος και υπογραμμός επί 3.5 χρόνια κι όμως έκοψαν κι εκείνου τις άδειες; Υπήρξαν κι εκείνοι που «φοβήθηκαν». Ότι ο Ρωμανός μπορεί να τινάξει το ΤΕΙ στον αέρα, μπορεί να διαφθείρει τους συμφοιτητές του, μπορεί να φυσήξει και να εκπέμψει ραδιενέργεια. Έστω ότι οι φόβοι είναι δικαιολογημένοι. Όμως ζούμε σε μια χώρα που αποδεδειγμένα επιτρέπει τη δεύτερη ευκαιρία. Κι άλλοι, σε μεγαλύτερη μάλιστα ηλικία από το Ρωμανό, κυκλοφορούσαν με φονικά όπλα π.χ. τσεκούρια στους δρόμους της Αθήνας, αλλά κατάφεραν κι έγιναν υπουργοί. Και τέλος, είχαμε και τους χειρότερους απ’ όλους, τους επαγγελματίες μικρόψυχους είρωνες. «Ένας αναρχικός να σπουδάσει Διοίκηση Επιχειρήσεων;», η παράλειψη του «Μονάδων Υγείας» τόσο ξεκάθαρα ενδεικτική της καφενειοποίησης του ζητήματος.
Ας μην κρυβόμαστε, όσοι ήταν από σκεπτικοί έως δολοφονικά αντίθετοι, στη χορήγηση εκπαιδευτικής άδειας στο Νίκο Ρωμανό, το έκαναν από πολιτικό φανατισμό. Ντοπαρισμένοι από το ντελίριο πυγμής που αποτελεί το βασικό τροχιοδεικτικό της διακυβέρνησης Σαμαρά. Ανεβάζοντας την ίδια ώρα τον πήχη της ανθρωποφαγίας στην απέναντι πλευρά, όπως είδαμε στην περίπτωση Μαραβέγια που και κατά τη δική μου γνώμη αστόχησε, όμως ποτέ δεν είπε ότι είναι εναντίον του αιτήματος Ρωμανού. Κι όμως η αρένα του το χρέωσε.
Ένας πολύ κακός μήνας για τον υπουργό Δικαιοσύνης (φωτό: Παναγιώτης Τζάμαρος/ FOSPHOTOS)
Δεν θέλω να χαλάσω την ατμόσφαιρα της χθεσινής ανακούφισης. Αυτού του διάπλατου «ουφ» που έγινε αντιληπτό, έστω στο παραμορφωτικό περιβάλλον των social media. Είναι απλό, δε θα αντέχαμε να ζούμε σε μια χώρα που άφησε κάποιον να πεθάνει, είναι ο ελάχιστος κοινός παρονομαστής που μας έχει απομείνει. Και γι’ αυτό η διακομματική συναίνεση ήταν μια νίκη της δημοκρατίας, έστω την τελευταία στιγμή, όσο κι αν δεν το δέχεται αυτό ο Ρωμανός και οι σύντροφοί του. Ήταν συγκλονιστική η κοινοβουλευτική συνεδρίαση της περασμένης Τρίτης με τις τροπολογίες να διαδέχονται η μια την άλλη, με πραγματικά υπευθύνους βουλευτές να εξαντλούν την ευρηματικότητά τους για να βρεθεί η λύση. Σχεδόν εκλιπαρώντας αυτό το θλιβερό κατάλοιπο μιας άλλης εποχής, τον υπουργό Αθανασίου που στην 30η μέρα απεργίας πείνας τα ρίχνε στις συμβάσεις με τις τεχνικές εταιρείες. Κι επειδή βρισκόμαστε στην αφετηρία μιας περιόδου ραγδαίων πολιτικών εξελίξεων, είναι καλό να θυμόμαστε ποιοι συνεργάστηκαν και ποιοι αδιαφόρησαν. Από τη μία ο «ανεύθυνος» ΣΥΡΙΖΑ, η «ανύπαρκτη» ΔΗΜΑΡ, το «σταλινικό» ΚΚΕ, οι «ασυνάρτητοι» Ανεξάρτητοι Έλληνες και το «συνένοχο» ΠΑΣΟΚ. Κι από την άλλη η παλαιολιθική Δεξιά, ΝΔ και ΧΑ (με αναπληρωματικό εκτός Βουλής το αφασικό, αριβίστικο, επισήμως επικίνδυνο Ποτάμι). Είναι καλό να το θυμόμαστε και γιατί μπορεί να δείχνει μια διαφορετική εκδοχή του μέλλοντος, αλλά κυρίως γιατί η υπόθεση του Νίκου Ρωμανού ξεπέρασε τα «Μνημόνιο-Αντιμνημόνιο», «Ευρώ ή Δραχμή», «Με την Ευρώπη ή μόνοι μας». Κι επανέφερε στο προσκήνιο το πιο ουσιαστικό δίλημμα της εποχής της Κρίσης (που ουσιαστικά απαντά και τα προηγούμενα).
Θα ζήσουμε στον 21ο αιώνα ή στον Μεσαίωνα;
