Καθώς το 2024 μαστίζεται από την απογοητευτική πορεία μερικών από τα μεγαλύτερα μέχρι στιγμής κινηματογραφικά στοιχήματα (στην Ελλάδα, τα ταμεία σώζονται από το Τα Μυαλά που Κουβαλάς 2, όπως και στον υπόλοιπο κόσμο, άλλωστε, με πιο ξεχωριστούς τίτλους όπως οι Ιστορίες Καλοσύνης να έχουν “φρακάρει”), η Popaganda βάζει σε ζευγάρια τους πιο αξιόλογους τίτλους της χρονιάς ασχέτως εισπράξεων, στον απόηχο των Όσκαρ και ελλείψει ενός Barbenheimer.
Οι επιτυχίες της Ζεντάγια: Οι Αντίπαλοι & Dune: Μέρος Δεύτερο
Η Ζεντάγια, μια από τις μεγαλύτερες σταρ του πλανήτη, αναδείχθηκε φέτος όχι μόνο στο “δύσκολο” δεύτερο μέρος του Dune, στο οποίο ο σκηνοθέτης Ντενί Βιλνέβ μετέτρεψε σε ένα προειδοποιητικό υπερθέαμα για τους κινδύνους των ψευδοπροφητών και της νοοτροπίας της μάζας, αλλά και στον πρώτο της πρωταγωνιστικό κινηματογραφικό ρόλο στους Αντιπάλους. Η πολυσυζητημένη ταινία του Λούκα Γκουαντανίνο (Να Με Φωνάζεις Με Τ’Ονομά Σου), εκτός από viral στιγμές, υπενθύμισε στους θεατές πώς μια φρέσκια ματιά στην ερωτική επιθυμία μπορεί να αναζωογονήσει τη μεγάλη οθόνη με μη-μπλοκμπαστερικούς τρόπους, ενώ το έξυπνο σενάριο του Τζάστιν Κουρίτζκες ανοίγει έναν ενδιαφέροντα, αν και ανεπίσημο, διάλογο της ταινίας με τις Περασμένες Ζωές της συζύγου του, Σελίν Σονγκ, πάνω στις επιλογές και τις τριαδικές ισορροπίες.
Η Zendaya στο “Οι Αντίπαλοι”
Οι γυναικείες ενηλικιώσεις: Furiosa: A Mad Max Saga & Πρισίλα
Δύο από τις πιο εμπνευσμένες και αισθητικά μοναδικές ιστορίες ενδυνάμωσης και απελευθέρωσης της φετινής χρονιάς έχουν στο επίκεντρό τους γνώριμες γυναικείες φιγούρες. Η Φιουριόσα, ο χαρακτήρας που υποδύθηκε η Σαρλίζ Θέρον στο Mad Max: Fury Road, απέκτησε το δικό της origin story δια χειρός Τζορτζ Μίλερ με την Άνια Τέιλορ-Τζόι σε έναν αγώνα επιβίωσης και, στην αντίθετη όψη, η Σοφία Κόπολα συνέθεσε το πορτρέτο μιας από τις διασημότερες συζύγους όλων των εποχών, της Πρισίλα Πρίσλεϊ (την υποδύεται ιδανικά η Κέιλι Σπέινι), ως γυναίκας και όχι ως plus one. Και στις δύο ταινίες, οι ηρωίδες μεγαλώνουν μέσα στην καταπίεση αλλά σταδιακά σπάνε τα δεσμά τους, με το Furiosa: A Mad Max Saga να κάνει αυτό το ταξίδι μέσα από τη φωτιά και την άμμο με μια κάμερα-θεριό και το Priscilla να σηκώνει το παστέλ πέπλο των εφηβικών ονείρων για ένα σκληρό, αλλά απαραίτητο reality check.
Οι παρεξηγημένες: Unfrosted & Αργκάιλ
Δεν θα το καταλαβαίνατε από τα social media, το Rotten Tomatoes και ίσως τα ίδια σας τα μάτια, αλλά οι δύο πιο καταβαραθρωμένες από την κριτική κωμωδίες της χρονιάς είναι και οι πιο αδικημένες. Τα δημιουργήματα αφενός του κορυφαίου κωμικού Τζέρι Σάινφελντ για την ιστορία του αγαπημένου του δημητριακού (random, αστείο) και αφετέρου του βρετανού σκηνοθέτη Μάθιου Βον για τη σχέση μιας ανυποψίαστης συγγραφέα με τη διεθνή κατασκοπεία, ξεχωρίζουν ως εντελώς self-aware παρωδίες, πλήρως παραδομένες στην έμφυτη ανοησία της σύλληψής τους, με παράλογο (στην περίπτωση του Unfrosted) χιούμορ και και καλοπροαίρετη ειρωνεία (μια συγκεκριμένη σεκάνς απόδρασης στο Αργκάιλ κανονικά θα είχε γίνει σκηνή ανθολογίας για φέτος). Μην πιστεύετε τους κριτικούς, εκτός από αυτούς που γράφουν αυτή τη λίστα.
Τα deep dives στην ανθρώπινη φύση: Το Αγόρι και ο Ερωδιός & Ο Διάβολος Δεν Υπάρχει
Στις δύο ασιατικές ταινίες, η περίπλοκη σχέση του ανθρώπου με τη φύση προκαλεί ηθικές αντιθέσεις που οι δύο δημιουργοί, Χαγιάο Μιγιαζάκι και Ριουσούκε Χαμαγκούτσι, χειρίζονται με τη χαρακτηριστική οξυδέρκεια και λεπτότητά τους. Στο βραβευμένο με Όσκαρ anime, ο φυσικός κόσμος κρύβει τόσο μαγευτικές εκπλήξεις όσο και επικίνδυνα μυστικά και η περιπλάνηση του αγοριού του τίτλου φανερώνει την ευάλωτη ανθρώπινη ύπαρξη μέσα στον ευρύτερο φυσικό κόσμο. Και στο υποψήφιο για Όσκαρ έργο του έτερου ιάπωνα master, η τρομακτική ανθρώπινη παρέμβαση διακόπτει τη φυσική ροή των πραγμάτων, με αποτέλεσμα η ίδια η φύση να γίνεται καταλύτης της ύπαρξης, όπως συμβαίνει και στο τραγικό φινάλε της οικολογικής αυτής ιστορίας.
Οι βραβευμένες: Μνήμη & Τα Παιδιά του Χειμώνα
Αν και μια τρυφερή, ζεστή, αστεία, ανθρωποκεντρική, πολτζιαματική [sic] κομεντί όπως τα υποψήφια για Όσκαρ Παιδιά του Χειμώνα δεν αποτελεί είδηση για το σκηνοθέτη/σεναριογράφο Αλεξάντερ Πέιν (το πραγματικό κατόρθωμα είναι το πώς συνεχίζει να το κάνει τόσο καλά – και να ανακαλύπτει ταλέντα όπως ο απίθανος Ντόμινικ Σέσα), το hard pivot του Μεξικάνου Μισέλ Φράνκο (μετά το Sundown και το ανεκδιήγητο New Order) σε σινεμά ενσυναίσθησης, αξιοπρέπειας και υπομονής με την ταινία Μνήμη είναι σίγουρα έκπληξη. Ο Πίτερ Σάρσγκαρντ επιτέλους αναγνωρίστηκε με ένα βραβείο στο φεστιβάλ Βενετίας για την ερμηνεία ενός δύσκολου χαρακτήρα (αμνησιακός με παρελθόν κακοποιητή), με την Τζέσικα Τσαστέιν να σαρώνει ως εξίσου απαιτητικό αντίβαρο.
