Οι Μηχανόβιοι: Σύμφωνα με τον Τζεφ Νίκολς, ο Τομ Χάρντι είναι ο νέος Μάρλον Μπράντο

Το coolness ξεχειλίζει από κάθε πλάνο της ταινίας Οι Μηχανόβιοι, που ενώνει στη μεγάλη οθόνη δύο από τους πιο περιζήτητους πρωταγωνιστές της εποχής, τον Τομ Χάρντι και τον Όστιν Μπάτλερ, μαζί με την πολυβραβευμένη Τζόντι Κόμερ στον ρόλο μιας γυναίκας που ήταν η μοναδική φωνή λογικής σε μια περίοδο γεμάτη ένταση, αναβρασμό και αναζήτηση.

Υπεύθυνος όχι μόνο για το εντυπωσιακό καστ (που περιλαμβάνει και τον Μάικλ Σάνον, τον Νόρμαν Ρίντους και τον Μάικ Φάιστ), αλλά και για τη “χειροπιαστή” αναπαράσταση των 60s στο περιθώριο και τους ανοιχτούς δρόμους είναι ο σκηνοθέτης Τζεφ Νίκολς, που προσθέτει ένα νέο είδος στην ήδη πολυσυλλεκτική και αξιόλογη φιλμογραφία του, πλάι σε ταινίες όπως το Take Shelter, το Mud, το Midnight Special και το υποψήφιο για Όσκαρ, Loving.

Η ταινία είναι μια κινηματογραφική μεταφορά του βιβλίου “The Bikeriders” του φωτογράφου Ντάνι Λάιον, που κυκλοφόρησε το 1967 και καταγράφει τον χρόνο που πέρασε με τη λέσχη μοτοσικλετιστών Chicago Outlaws. Στην οθόνη, η ιστορία παρακολουθεί την άνοδο και την πτώση μιας αντίστοιχης λέσχης, των Vandals, με ηγέτη τον χαρισματικό Τζόνι (Χάρντι), μέσα από τα μάτια της Κάθι (Κόμερ), μιας γυναίκας που παρασύρεται στην τροχιά των Vandals αφού αρχίζει να βγαίνει με τον ατίθασο προστατευόμενο του Τζόνι, τον Μπένι (Μπάτλερ).

Όστιν Μπάτλερ και Τομ Χάρντυ, στην ταινία “Οι Μηχανόβιοι”.

Παρακάτω, ο Νίκολς μιλάει για την υποκουλτούρα μιας περασμένης εποχής, τους ξεχωριστούς ηθοποιούς του και τη θέση των Μηχανόβιων στην πλούσια κληρονομιά των ταινιών για μοτοσικλετιστές.

Πότε έμαθες για το βιβλίο του Ντάνι Λάιον; Σκέφτηκες αμέσως ότι θέλεις να το κάνεις ταινία;

Το 2003. Αμέσως σκέφτηκα ότι είχε τα συστατικά για μια υπέροχη ταινία. Δηλαδή, συνδυάζοντας αυτές τις φωτογραφίες με τις συνεντεύξεις στο βιβλίο, είχε τα συστατικά ενός νοστιμότατου γεύματος. Μάλλον θα χρησιμοποιήσω μια άλλη μεταφορά… ήταν σαν να μπαίνεις σε ένα δωμάτιο. Και δεν υπάρχει χριστουγεννιάτικο δέντρο, αλλά όλα τα στολίδια είναι απλωμένα στο πάτωμα μπροστά σου. Και είναι δική σου δουλειά να φτιάξεις το δέντρο – γιατί μπορείς να δεις όλα αυτά τα όμορφα πράγματα που θα αποτελέσουν μέρος του. Αλλά χρειάστηκε λίγος χρόνος για να καταλάβω πώς να φτιάξω αυτή τη δομή για να κρεμάσω όλα αυτά τα στολίδια.

Πόσα στοιχεία μυθοπλασίας υπάρχουν στο σενάριο;

Είναι μια τόσο γκρίζα περιοχή, γιατί χρωστάω τόσα πολλά στο βιβλίο και στις φωτογραφίες και τις συνεντεύξεις. Αλλά η ιδέα του ερωτικού τριγώνου στο κέντρο, είναι εντελώς φανταστική. Η συνολική πορεία της λέσχης που πηγαίνει από μια κοινωνική ομάδα σε μια πιο επίσημη συμμορία μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ’70… είναι περίπου έτσι και στην πραγματικότητα. Αλλά δεν είναι ντοκιμαντέρ. Το βιβλίο ακολουθεί τους Chicago Outlaws που μεγάλωσαν και έγιναν η δεύτερη μεγαλύτερη συμμορία μοτοσικλετιστών στον κόσμο. Αλλά δεν ήθελα να κάνω την ιστορία τους. Ήθελα πραγματικά αυτό να είναι μια αλληγορία για το συναίσθημα που ένιωσα από το βιβλίο. Έτσι, η φαντασία ήταν πραγματικά απαραίτητη για να απομακρυνθείς από αυτά τα πράγματα. Έπρεπε να φανταστώ τη λέσχη. Έπρεπε να φανταστώ τους χαρακτήρες, που ήταν όλοι βασισμένοι σε πραγματικούς ανθρώπους. Και τα πραγματικά τους λόγια εμφανίζονται από την αρχή μέχρι το τέλος. Αλλά το πλαίσιο του πώς οι χαρακτήρες τους συμπεριφέρονται και πώς σχετίζονται μεταξύ τους, αυτά είναι όλα επινοημένα. Και σίγουρα αυτό το ερωτικό τρίγωνο μεταξύ του Τζόνι, της Κάθι και του Μπένι είναι εντελώς φανταστικό.

Η Κάθι είναι ένας κρίσιμος χαρακτήρας στην ταινία. Είναι τα μάτια και τα αυτιά μας, κατά κάποιον τρόπο, σε αυτόν τον κόσμο. Τι σου έδωσε την ιδέα να χρησιμοποιήσεις τις συνεντεύξεις της ως πλαίσιο;

Λοιπόν, οι συνεντεύξεις της ήταν οι πιο ενδιαφέρουσες. Από την περιγραφή της για το πώς μπήκε για πρώτη φορά σε εκείνο το μπαρ μέχρι τον Benny που καθόταν έξω από το σπίτι της όλη νύχτα, είναι όλα στο βιβλίο. Είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον, και είναι ένας υπέροχος τρόπος να εισέλθεις σε αυτόν τον κόσμο, σωστά; Έτσι, ψάχνοντας για μια εισαγωγή στον κόσμο αυτό, που φαινόταν πιο ολοκληρωμένη, αυτό ήταν εκεί. Και πήγε κάπως «λοιπόν, εντάξει, αν αυτό είναι το σημείο εκκίνησης, τότε έχει νόημα να χρησιμοποιήσουμε αυτήν ως πλαίσιο, αυτό το πρίσμα, για να παρατηρήσουμε αυτόν τον κόσμο». Αλλά δεν θέλω απλώς να παρατηρεί, θέλω να συμμετέχει… να είναι μέσα σε αυτό. Και τελικά, αυτό που καταλήγει να αντιπροσωπεύει είναι πραγματικά η ένταση όλου αυτού, που είναι αυτή η ένταση της αρρενωπότητα. Υπάρχει μια ένταση σε αυτή την υποκουλτούρα. Υπάρχουν όλα αυτά τα αρνητικά πράγματα που είναι πραγματικά προφανή: η βία, η έλλειψη σταθερότητας… Αλλά υπάρχουν και όλα αυτά τα όμορφα ρομαντικά πράγματα. Και η Κάθι είναι το κέντρο αυτής της έντασης. Έτσι, είχε νόημα να είναι αυτή που προσπαθεί να ερμηνεύσει αυτόν τον κόσμο για εμάς. Και τότε πραγματικά, απλά πρακτικά, μου έδωσε χρόνο. Ήξερα ότι θα διαιρούσα αυτή τη συνέντευξη σε τρία μέρη: μια συνέντευξη του 1965, μια του 1969 και μια του 1973. Στην ταινία, δίνουμε μόνο χρονικές υπογραφές για το ’65 και το ’73, επειδή όταν συμπεριλάβαμε την υπογραφή του ’69 οι άνθρωποι απλώς μπερδεύτηκαν. Και δεν ήθελα να τους απασχολεί αυτό. Αλλά για μένα, ως αφηγητή, αυτά ήταν τα αρχικά σημεία που μπορούσα να πηγαίνω και να τα ανακατεύω και να τα τοποθετώ σε διαφορετική σειρά, ενώ εξακολουθούσα να έχω μια γραμμική αίσθηση. Έτσι ήταν πολύτιμο για μένα ως αρχικό σημείο.

Συνάντησες τον Ντάνι Λάιον, τον συγγραφέα του βιβλίου «Οι Μηχανόβιοι»;

Ναι, ήταν το πρώτο άτομο με το οποίο επικοινώνησα, νομίζω το 2014. Του έστειλα ένα email. Και τότε είχα ήδη κάνει αρκετές ταινίες. Είχα κάποια φήμη. Και μετά πήγα στο Νέο Μεξικό, όπου περνάει ένα μέρος του χρόνου, και έμεινα… Και μπήκα σε αυτή την αναλυτική συζήτηση, για κύκλους και υποκουλτούρες και κοινωνία και πώς οι Μηχανόβιοι αντιπροσώπευαν αυτόν τον κύκλο, και τι θα μπορούσε να σημαίνει σε όρους μιας συζήτησης για την αρρενωπότητα και για τους απόκληρους. Και ο Ντάνι κούνησε το κεφάλι του και είπε, “Οπότε δεν θέλεις να κάνεις μια ταινία μόνο για έναν φωτογράφο”.

Ήταν σύμφωνος με το να πάρεις όποια κατεύθυνση ήθελες;

Ήταν, και ευτυχώς του έδειξα την ταινία και είναι πραγματικά περήφανος γι’ αυτή. Πραγματικά του αρέσει. Στην αρχή, όμως, του είπα, ‘Το βιβλίο σου είναι κάτι δικό σου. Η ταινία θα είναι κάτι δικό της. Και θα υπάρχουν ομοιότητες”. Και μου έγραψε το πιο όμορφο email. Είπε, ‘Το να σκέφτομαι, να κάθομαι σε ένα δωμάτιο με αυτό το μαγνητόφωνο και να καταγράφω αυτές τις φωνές και να το βλέπω να ταξιδεύει μέσα από την ταινία σου, η οποία τώρα λαμβάνει τόσο μεγάλη προσοχή… ποτέ δεν θα είχα σκεφτεί ότι αυτά τα λόγια θα ταξίδευαν τόσο μακριά”. Ήταν ένα πραγματικά όμορφο συναίσθημα. Είπε και κάτι με το οποίο πραγματικά δεν συμφωνώ, είπε: “Μου έδωσες κάτι που δεν είχα ποτέ, ένα επιτυχημένο βιβλίο”. Νομίζω ότι υπάρχει ένα μεγάλο επιχείρημα για το ότι το βιβλίο του ήταν πραγματικά καθοριστικό στο κίνημα της φωτογραφίας της δεκαετίας του ’60. Αλλά ήταν κολακευτικό παρόλα αυτά να το ακούσω.

Στην ταινία, αναφέρεσαι στο The Wild One και στο Easy Rider, που είναι εμβληματικές ταινίες μοτοσικλετιστών της εποχής τους. Πόσο σημαντική είναι οι ταινίες μοτοσικλετιστών στη μυθολογία του αμερικανικού κινηματογράφου;

Είναι αστείο, είναι σαν ένα καναρίνι στο ανθρακωρυχείο σε όρους του πού βρίσκεται η κουλτούρα των μοτοσικλετιστών στο πολιτιστικό zeitgeist. Και το βρήκα ενδιαφέρον να το κοιτάξω και να βάλω ένα αρχικό και τελικό σημείο στη δημοφιλή κουλτούρα των ταινιών μοτοσικλετιστών σε αυτήν τη μελέτη της κουλτούρας των μοτοσικλετιστών, επειδή δεν μπορείς να βρεις δύο πιο διαφορετικές ταινίες σε όρους αισθητικής. Δηλαδή, αν κοιτάξεις το The Wild One, ανοίγει με αυτό το κάπως κιτς πλάνο του Μάρλον Μπράντο σε μια ψεύτικη μοτοσικλέτα με οπίσθια προβολή. Είναι πολύ στημένο. Και μετά έχεις το Easy Rider, που είναι αυτή η πραγματικά οργανική, παράξενη ταινία τέχνης, που προσπαθεί να εκφράσει το συναίσθημα της ύστερης δεκαετίας του ’60 και αρχές ’70. Δεν μπορείς να βρεις δύο πιο αισθητικά διαφορετικές ταινίες. Και είναι μόνο μια δεκαετία μακριά. Αλλά τις βρήκα τέλεια σημεία αναφοράς για το πού βρισκόταν το zeitgeist σε σχέση με την κουλτούρα των μοτοσικλετιστών.

Πώς κατέληξε ο Τομ Χάρντι να παίζει τον Τζόνι;

Πήρε μήνες, όχι χρόνια. Ήμουν φίλος με τον μάνατζέρ του, Τζακ Γουίγκαμ. Επειδή ο αδερφός του Τζακ, ο Σία, είναι ένας ηθοποιός με τον οποίο συνεργάστηκα στο Take Shelter… ένας φανταστικός ηθοποιός. Και ο Jack είναι τώρα μάνατζερ και επίσης μανατζάρει και τον Μάικλ Σάνον. Γνωριζόμαστε εδώ και δεκαετίες. Δεν ήταν τυχαίο που του έδωσα το σενάριο. Και τηλεφώνησε και μου είπε: “Ο Τομ πρέπει να το κάνει. Είναι ο νέος Μάρλον Μπράντο. Πρέπει να το κάνει”. Και είπα, “Συμφωνώ”. Έτσι πέταξα στο Λονδίνο και κάθισα μαζί του. Είχε ένα εκατομμύριο ερωτήσεις. Ήταν μια πολύ έντονη συνάντηση. Σε κάποιο σημείο, μπορούσες να τον δεις σχεδόν σε πραγματικό χρόνο να καταλαβαίνει αν θα το κάνει. Και είπε, “Δεν μπορώ να φανταστώ να αφήνω κανέναν άλλο να το κάνει αυτό”. Νομίζω ότι αυτό ήταν που τελικά τον κέρδισε. Είμαστε τόσο τυχεροί… Δεν μπορώ να φανταστώ κανέναν άλλον να παίζει αυτόν το ρόλο. Εξαιτίας του Τομ, ο ρόλος είχε τόσο σημαντική επίδραση στον τρόπο που παίχτηκε η ταινία. Αυτή η σκηνή κοντά στη φωτιά, όπου προσφέρει στον Benny το κλαμπ για πρώτη φορά, δεν είναι γραμμένη με τον τρόπο που παίζεται στην οθόνη. Παίζεται στην οθόνη έτσι εξαιτίας του Tομ Χάρντι. Και αυτή η σεξουαλικότητα, αυτή η ένταση, είναι όλα ένα κέρδος για τον Τομ.

Τι γίνεται με τον Όστιν Μπάτλερ; Είχες δει το Elvis;

Μόλις είχε βγει ένα τρέιλερ, δύο μέρες πριν τον συναντήσω. Είχα ήδη κλείσει τη συνάντηση, αλλά μπορούσα να καταλάβω από μερικά πλάνα στο τρέιλερ πως αυτός ο τύπος έκανε δουλειά. Δεν είχα ιδέα ότι θα εκραγεί στο zeitgeist με τον τρόπο που το έκανε. Αλλά πραγματικά τον επέλεξα από το συναίσθημα που είχα όταν ήμουν μαζί του στο δωμάτιο. Έχω γνωρίσει μια χούφτα διάσημους ανθρώπους μέχρι σήμερα. Και η θερμοκρασία θα άλλαζε αν έμπαινε τώρα στο δωμάτιο. Το έχει, ό,τι κι αν είναι, το έχει. Και το ήξερα αμέσως μόλις τον συνάντησα. Επίσης, είναι ένας υπέροχος άνθρωπος και προφανώς πολύ ταλαντούχος. Αλλά κατάλαβα μόλις τον γνώρισα ότι κανείς στο κοινό δεν θα αναρωτιόταν γιατί η Κάθι ανέβηκε στη μοτοσικλέτα. Κανείς δεν θα αναρωτιόταν γιατί ο Τζόνι θέλει να του δώσει το κλαμπ. Έχει αυτή τη μαγνητική έλξη. Και την κουβαλάει πολύ καλά.

Πώς ήταν να παρακολουθείς τη Τζόντι Κόμερ να χτίζει έναν χαρακτήρα;

Απίστευτο. Μια μέρα, άφησε πίσω μερικά από τα σημειώματά της. Και ξέρεις πόσες γραμμές έχει αυτή η ταινία. Είχε φωνητικά αναλύσει κάθε λέξη στο σενάριο. Και είναι ένα πράγμα να κάνεις αυτή τη δουλειά. Είναι άλλο να την κάνεις αόρατα. Γιατί δεν τη βλέπεις όταν είναι όλα μαζί. Γοητεύομαι εξίσου παρακολουθώντας το πρόσωπό της όσο όταν ακούω τα λόγια της. Αλλά κοιτάξτε ακόμα και τη στάση της: κοιτάξτε πώς καπνίζει, κοιτάξτε πώς κινείται, κοιτάξτε πώς βγαίνει από ένα δωμάτιο. Είναι πλήρως χτισμένο. Είχα την ίδια εμπειρία με τη Ρουθ Νέγκα στο Loving… και στις δύο, τα μάτια τους είναι τεράστια στα πρόσωπά τους. Και είναι πανέμορφα να τα φιλμάρεις γιατί συμβαίνουν τόσα πολλά εκεί. Σαν να μπορείς να βυθιστείς σε αυτά. Είναι απλά μια τόσο λαμπρή ερμηνεία. Κυριολεκτικά δεν μπορώ να πω αρκετά για αυτήν ως άνθρωπο και ως ηθοποιό. Δηλαδή, είμαι πολύ τυχερός που δουλεύω με μερικούς από τους καλύτερους ηθοποιούς στον κόσμο. Και πιστεύω ότι είναι μια από τις καλύτερες ηθοποιούς στον κόσμο.

Ήταν όλα τα τραγούδια στο soundtrack κατάλληλα για την περίοδο;

Κάθε σκηνή στο σενάριο είχε μια χρονική υπογραφή. Έτσι ώστε κάθε τμήμα να ξέρει πού βρισκόμαστε. Ειδικά επειδή μετακινούμαστε τόσο πολύ. Είχα μια playlist για χρόνια, όσο έγραφα. Βάλαμε μια χρονική υπογραφή δίπλα σε κάθε τραγούδι. Κανένα τραγούδι δεν παίζεται ποτέ σε χρονιά που δεν είχε κυκλοφορήσει. Αυτός ήταν ο κανόνας μας. Και είναι κάπως συναρπαστικό. Είναι ένας σπουδαίος κανόνας να έχεις. Γιατί προσθέτει μια αίσθηση εγκράτειας. Υπάρχουν πολλά υπέροχα τραγούδια, και λες, “Ας πάρουμε αυτό το τραγούδι να το βάλουμε εδώ». Δεν μπορούσαμε, αυτό το τραγούδι δεν είχε κυκλοφορήσει ακόμα. Και έτσι ψάχνεις το πιο τέλειο τραγούδι. Τα μισά από αυτά, τα είχα γράψει στο σενάριο, αλλά τα άλλα μισά ήταν ανακαλύψεις. Όπως το τραγούδι του Gary U.S. Bonds [I Wanna Holler But The Town’s Too Small], στους τίτλους έναρξης, δεν το είχα βρει μέχρι που ήμασταν στο μοντάζ. Και αυτό το τραγούδι το αγαπώ τόσο πολύ. Αλλά έτσι γίνεται το άλλο πολύ σημαντικό πράγμα, προφανώς, τα σημάδια που μας μετακινούν στο χρόνο. Όπως μπορείς να διακρίνεις τη διαφορά μεταξύ του The Wild One και του Easy Rider, διακρίνεις τη διαφορά μεταξύ των Stooges και του «Come Softly To Me».

Πώς ήταν να αναδημιουργείς τον κόσμο των καβγάδων και των πάρτι;

Είχα μια πολύτιμη πηγή, από τις ηχογραφήσεις που μοιράστηκε μαζί μου ο Ντάνι. Είχε αφήσει το μαγνητόφωνό του να γράφει για μία ώρα κατά τη διάρκεια μιας συνάντησης τους σε ένα μπαρ. Και ακούς το jukebox στο παρασκήνιο, ακούς τους τύπους να μπαίνουν και να βγαίνουν και να μιλάνε. Και τώρα το θέμα ήταν να χτίσεις όλα αυτά τα επίπεδα. Σίγουρα έχεις τη μουσική, αλλά έχεις επίσης τα ρούχα και τα μαλλιά και το μακιγιάζ και τον σχεδιασμό παραγωγής και το σετ και τα αντικείμενα. Νομίζω ότι είναι μια τάση αυτές τις μέρες, αν κάνεις μια ταινία εποχής, στην επεξεργασία, να προσθέσεις ένα φίλτρο σε αυτή. Εμείς δεν προσθέσαμε κανένα φίλτρο. Το γυρίσαμε με τον ακριβώς ίδιο τρόπο που γυρίσαμε το Mud και το Loving και όλα τα υπόλοιπα. Ήταν η πυκνότητα όλης της δουλειάς που βάλαμε σε αυτό, που το κάνει να μοιάζει με ταινία εποχής. Φυσικά γυρίζουμε σε φιλμ, κάτι που σίγουρα βοηθάει, αλλά πραγματικά είναι τα επίπεδα όλης της δουλειάς που το πετυχαίνουν, που το πουλάνε.

Πώς συγκρίνεις αυτή την ταινία με την προηγούμενη δουλειά σου;

Κοίτα, είναι όλες συνδεδεμένες μεταξύ τους γιατί είναι όλες συνδεδεμένες με μένα. Κάνω πραγματικά προσωπικές ταινίες, ακόμα και αυτές που είναι σαν αυτή, που είναι εμπνευσμένες από κάτι άλλο. Με αυτή την έννοια, αισθάνομαι κοντά σε όλες. Αυτή η ταινία μοιάζει πολύ με μια ταινία που έκανε ένας άντρας στα 45 του, ένας τύπος που, την ώρα που κοιτάζει μπροστά, αρχίζει για πρώτη φορά στη ζωή του να κοιτάζει και πίσω. Μοιάζει σαν να γράφτηκε από έναν άνθρωπο που για πρώτη φορά μπορεί πραγματικά να καταλάβει τον όρο «νοσταλγία» και τι σημαίνει, την επίδραση που έχει στη ζωή. Με αυτή την έννοια, είναι μια προσωπική ταινία. Όλες είναι προσωπικές ταινίες. Μπορείς επίσης να μιλήσεις για σκέψεις πάνω στη ματσίλα, σκέψεις πάνω στην εργατική τάξη. Υπάρχουν πολλά πράγματα να κοιτάξεις. Είμαι επίσης εμμονικός με τη δομή της αφήγησης και πώς ειπώνεται μια ιστορία και πώς εξελίσσεται για το κοινό. Και κάθε ταινία που κάνω, προσπαθώ να το προσαρμόσω και να το τροποποιήσω όπως είναι κατάλληλο για την ιστορία που λέω. Αυτό το πράγμα είναι όλο προσωπικό!