Αν κάτι έχω μάθει, καλά όλα αυτά τα χρόνια -και αυτό κρατάω ως στάση ζωής- είναι πως οι άνθρωποι που σε ενδιαφέρουν θα σε αποδεχτούν για το όλο σου – αν δεν σε αποδεχτούν για το όλο σου, δεν σε ενδιαφέρουν. Τι γίνεται όμως όταν αυτοί οι άνθρωποι δεν μπορούν να μεριμνήσουν για θέματα που θα σε κάνουν να νιώσεις ισότιμος στην κοινωνία;
Πρόσφατα ταξίδεψα με αεροπλάνο και για ακόμη μία φορά χρειάστηκε να βρω τρόπο να φάω το φαγητό που μου έφεραν, να πάρω και αναψυκτικό για να μην τη βγάλω ξεροσφύρι, κρατώντας όμως τον δίσκο με το φαγητό στον αέρα χωρίς να έχω ανοιχτό το μπροστινό τραπεζάκι, πολύ απλά γιατί το τραπεζάκι σκαλώνει στη χοντρή κοιλιά μου και δεν ανοίγει. Η ιστορία της ζωής μου δηλαδή.
Αυτή τη φορά στη διπλανή θέση καθόταν ο κολλητός μου και ακούμπησα το αναψυκτικό στο δικό του τραπεζάκι, αλλά αυτή δεν είναι μια λύση βολική για κανέναν από τους δύο προφανώς. Έτσι, αναπόφευκτα, κάποια στιγμή έγινε το μοιραίο: πήγα να πάρω το χάρτινο κυπελλάκι με το αναψυκτικό και αυτό έπεσε όλο επάνω του.
Αυτό είναι ένα από τα πολλά καθημερινά προβλήματα που αντιμετωπίζω ως χοντρή γυναίκα. Από τα πιο απλά με τις δουλειές του σπιτιού, μέχρι τα πιο σοβαρά, όπως το να μην μπορώ να ανεβοκατεβαίνω διαρκώς στα σπασμένα πεζοδρόμια της Αθήνας, γιατί το χρόνιο βάρος έχει επιβαρύνει τα γόνατά μου, με αποτέλεσμα να κινδυνεύω στον δρόμο να παρασυρθώ από κάποιο αυτοκίνητο.
Το συγκεκριμένο θέμα, της έλλειψης μέριμνας για χοντρούς ανθρώπους, το συζητήσαμε εκτενώς με την Εύα Ξευγένη στο podcast “Χοντράδες” του Womanlandia. Αλλά δεν μείναμε μόνο εκεί. Μιλήσαμε για τα θέματα υγείας, αυτά που προκύπτουν από τα πολλά κιλά αλλά και εκείνα που προκαλούν την παχυσαρκία, τη φετιχοποίηση ενός χοντρού σώματος, την ερωτική προσέγγιση και τις παγίδες στις οποίες μπορεί να πέσουμε μέσα στις εφαρμογές γνωριμιών, αλλά φυσικά και για τον ρατσισμό που προκύπτει από την άγνοια ή την οποιαδήποτε αποστροφή προς το διαφορετικό. Μέχρι να δούμε ότι οι αντιλήψεις απέναντι στους χοντρούς ανθρώπους αλλάζουν ουσιαστικά, θα συνεχίζουμε να μιλάμε για όλα αυτά.
