Τη συνταγή των δίσκων την ξέρεις. Αιθέριες μελωδίες, γλυκά φωνητικά, ελαφρά μελαγχολικό ύφος. Πρόσθεσε σε αυτά έναν ήπιο καταιγισμό (οξύμωρο μεν, εφικτό δε) από ψυχεδελίζουσες εικόνες που έκαναν τη μικρή σκηνή του AN να μοιάζει μερικές φορές με…ηλιοβασίλεμα, ε δε θέλει και πολύ για να καταλάβεις ότι όλοι όσοι βρεθήκαμε στο ΑΝ την Παρασκευή, την τελευταία (;) ζεστή Παρασκευή της χρονιάς, δε δώσαμε σημασία στα προβληματάκια με τον ήχο ούτε στα μεγάλα κενά ανάμεσα στα τραγούδια που έπλητταν το ρυθμό της συναυλίας, αλλά παραδοθήκαμε σε αυτό το γλυκόπικρο οπτικοακουστικό τριπ που έχει αναγάγει από το πουθενά τους Still Corners σε νέα darlings εδώ στα μέρη μας. Είθε να μας ξανάρθουν. Ας μιλήσουν οι εικόνες.
