Ο Ιούλιος μπήκε σαν πύρινη λαίλαπα στη χώρα αλλά αυτό δεν πτοεί ποτέ τους festival freaks κάτι που αποδείχτηκε και το Σάββατο, στη βραδιά των Στέρεο Νόβα στο Release Athens.
Παρά την ανατροπή της τελευταίας στιγμής με τους Boy Harsher να μένουν εγκλωβισμένοι στην Ιταλία λόγω της απεργίας των ελεγκτών εναέριας κυκλοφορίας στα αεροδρόμια, το πρόγραμμα διαμορφώθηκε με τέτοιο τρόπο που τελικά λειτούργησε καλύτερα, δεδομένων των καυτών συνθηκών.
Η μέρα ξεκίνησε λοιπόν με dj set από τον Junior SP, με χαλαρούς ήχους, δροσερούς, ό,τι χρειαζόταν δηλαδή για να υποδεχτούμε τους Marva Von Theo (που ευτυχώς και για εκείνους και για εμάς, βγήκαν μία ώρα αργότερα), έχοντας όλα τα απαραίτητα. Ευχάριστη διάθεση, μπύρες, νερά κτλ., και λιγότερο ήλιο για ένα σετ που είχε και τις dark στιγμές του.
Η Μάρβα Βούλγαρη ήταν αναμφισβήτητα η βασίλισσα της σκηνής και όταν δεν τραγουδούσε ή δεν έπαιζε keytar χόρευε έχοντας ως συνοδεία την υπόλοιπη μπάντα, τα visuals και το κοινό. Ατμοσφαιρικοί, με 80s synthwave επιρροές, οι Marva Von Theo σίγουρα απέκτησαν και νέο κοινό θαυμαστών μετά από αυτή τους την εμφάνιση.
Οι Leftfield βγήκαν στις 21:30 και η σκηνή γέμισε με χρώματα και beats. Ξεκίνησαν με πιο πρόσφατα κομμάτια και το χαλαρό λίκνισμα ήρθε με τις επιτυχίες τους Release The Pressure και Afrika Shox. Υπήρχαν πολλές απόψεις στα αυτιά μου για το σετ τους που κράτησε μία ώρα και ένα τέταρτο. Κάποιοι είπαν ότι έπρεπε να είναι εκείνοι οι headliners και κάποιοι δεν έβλεπαν την ώρα να τελειώσουν για να βγουν οι Στέρεο Νόβα. Προσωπικά βρήκα κάποιες ωραίες στιγμές αλλά στο σύνολο κάπως με κούρασαν. Ο ντράμερ τα έδωσε όλα πάντως, κανείς δεν το αμφισβητεί αυτό. Ήταν τόσο όλα όμως και τόσο μπερδεμένα μαζί με τα synth, τα φωνητικά (ζωντανά και κονσέρβα) και τα στρόμπο φώτα, που διψούσα για το πιο ατμοσφαιρικό σετ που ήξερα ότι θα ακουλουθήσει στις 23:15 από τον K. ΒΗΤΑ και τον Μιχάλη Δέλτα. Το σίγουρο είναι πάντως ότι πολλές χιλιάδες κόσμου χόρεψε και το διασκέδασε. Στο κλείσιμο, εκεί στο Phat Planet, εγώ παρέδωσα σώμα στα σκαλάκια πίσω. Να ‘ναι καλά οι άνθρωποι αλλά ίσως να είχε λειτουργήσει καλύτερα ως after party set.
Στις 23:15 ακριβώς, βγήκαν οι Στέρεο Νόβα και ο χώρος γέμισε με φώτα και χρώματα ενώ ακουγόταν το Νέα Ζωή 705. Δεν θα πω πάρα πολλά για το setlist, για την παρελθοντολαγνεία μας κτλ., ξέρουμε ότι έχουμε μεγαλώσει με τη μουσική τους, έχουμε αναμνήσεις, είναι σπουδαίο κομμάτι της ζωής μας, εννοείται, τα γνωρίζουμε όλα αυτά. Όπως γνωρίζουμε και ότι δεν είναι λίγοι που τα βλέπουν όλα αυτά από την ανάποδη, κοινώς θεωρούν τον ήχο τους παρωχημένο. I can’t even…
Στις σχεδόν 2 ώρες που πέρασαν, εγώ χάθηκα. Και χάθηκα ωραία. Έτσι καθώς φυσούσε εκείνο το ζεστό αεράκι που έφερνε στο μυαλό νεανικά καλοκαιρινά βράδια, πάνω σε ποδήλατα, σε παραλίες, σε πλατείες, οι ανανεωμένες συνθέσεις από τα παλιά μού δημιούργησαν μια εσωτερική ευφορία, μια συγκίνηση, χωρίς να χάσω όμως τον λικνιστικό ρυθμό μου αφού αυτή η υπόγεια βρωμιά που υπάρχει πλέον στον ζωντανό ήχο τους και ο πειραματισμός με κρατούσε στο παρόν. Και μάλιστα ωραία.
Τα visuals από τον Νίκο Πατρελάκη και την ομάδα του ήταν συγκλονιστικά, ένα ταξίδι από μόνα τους. Δεν με πείραξε που το Ταξίδι της φάλαινας ήταν τόσο αλλαγμένο (και ας υπήρχαν κάποιοι πιο πίσω, που νόμιζαν ότι δεν παίχτηκε ποτέ), ούτε που αυτός ο πειραματισμός (με αποτέλεσμα κάποια κομμάτια να διαρκούν περισσότερο στο live), αυτομάτως έβγαλε έξω από το setlist κάποια πιο παλιά αγαπημένα τραγούδια, ήταν όσο ατμοσφαιρικό το ήθελα. Αν κάποια στιγμή βρήκα λίγο ασύνδετη με το υπόλοιπο setlist ήταν όταν η Iota Phi ερμήνευσε το Ταξίδι στη Γη που είχαμε πρωτοαγαπήσει από τη φωνή της Πόπης Αστεριάδη και το Ίριδα.
Μη γελιόμαστε όμως, στο τέλος έγινε δυνατό πάρτυ, με τα: Το Παζλ Στον Αέρα, Μικρό Αγόρι, ΤΙΒΙ-Ο και Προάστια. Δεν υπήρχε άνθρωπος να μη χορεύει. Και όχι μόνο επειδή (όπως είπε ένας φίλος μου), «Αν είσαι πάνω από 40 πρέπει διαρκώς να χορεύεις στις συναυλίες για να μη σε πονάνε τα γόνατά σου», αλλά επειδή το νιώσαμε σε όλο μας το σώμα. Και σε αυτό το σημείο να αναφέρω ότι ο ήχος ήταν κα-τα-πλη-κτι-κός.
Το encore δεν ήταν άλλο από το Ηλίθια αστεία, με τους δυο τους να εμφανίζονται με τους χαρακτηριστικούς τσιμεντόλιθους στο κεφάλι και ενώ ήμασταν έτοιμοι και για δεύτερο encore δυστυχώς δεν μας το έδωσαν. Αλλά χαλάλι.
Και ο πόνος μου…
Σε αυτό το σημείο να πω στον ταξιτζή που βρήκε ωραία την ιδέα να μπει στο στενό δρομάκι μέσα στον προαύλιο χώρο (δίπλα στο πάρκινγκ) την ώρα που τελείωσε η συναυλία, με αποτέλεσμα και ο ίδιος να εγκλωβιστεί εκεί αλλά και να δημιουργήσει χάος, ασφυξία και δυσφορία στο κοινό που προσπαθούσε να βγει πιεσμένο με βασανιστικά αργό ρυθμό από την Πλατεία Νερού, ένα μεγάλο ΜΠΡΑΒΟ ΒΡΕ ΣΟΥΡΓΕΛΟ. Και ένα ακόμα μεγαλύτερο που εκνευρίστηκε μαζί μας που προσπαθούσαμε να βγούμε (μέσα στον καύσωνα) και άρχισε να κορνάρει, να μαρσάρει και να προσπαθεί να προχωρήσει μέσα σε χιλιάδες άτομα, αντί να κάνει όπισθεν να φύγει από τη στιγμή που ο δρόμος πίσω του ήταν άδειος. Και βέβαια, το λες και λάθος που δεν υπάρχει εκεί κάποιος από τη διοργάνωση ή τον χώρο για να μην επιτρέπει να μπαίνουν ΙΧ και ταξί από κάποια ώρα και μετά. Ας το δουν γιατί τα καλύτερα έρχονται. Έχουμε Arctic Monkeys 18+19/7, Prodigy 21/7 και Wu Tang Clan 27/7. Και ούτε καλή λύση είναι να γεμίζει αυτό το δρομάκι με πλανόδιους που πουλάνε μαϊμού merchandise και βρώμικα, όταν ο κόσμος προσπαθεί να περπατήσει για να φύγει, ξεθεωμένος τη νύχτα. Ευτυχώς οι μελωδίες των Στέρεο Νόβα (και μερικά μπινελίκια στον υπέροχο ταξιτζή) μας έκαναν να ξεπεράσουμε γρήγορα τον εκνευρισμό της εξόδου.
https://youtu.be/e6d9hXYDjMs
