![[Ταξίδι στο αστικό τοπίο], του Ευάγγελου Ρουσάκη](https://popaganda.gr/wp-content/uploads/2019/10/Noites-Apoikies-Euaggelos-Rousakis-300x200.jpg)
Lucy ***1/2**
Γαλλία, 2014, Έγχρωμο
Σκηνοθεσία: Luc Besson
Πρωταγωνιστούν: Scarlett Johansson, Morgan Freeman, Min-sik Choi
Διάρκεια: 89’
Η νεαρή Lucy, μετά από ένα αποτυχημένο ντιλ ναρκωτικών, μετατρέπεται σε υπεράνθρωπο ον που αργά και σταθερά αρχίζει να υπερβαίνει τα στεγανά της νόησης, μετατρέποντας εαυτόν σε έναν υπέρμετρης σοφίας οργανισμό. Από τη μια, λοιπόν, προσπαθεί να αποδώσει την τιμωρία σε αυτούς που προσπάθησαν να την εκμεταλλευτούν, ενώ από την άλλη, με τη βοήθεια του καθηγητή Norman, επιχειρεί να εκμεταλλευτεί με τον κατάλληλο τρόπο την εξέλιξή της. Αμφισβητήσιμο (αν όχι παιδαριώδες και αβάσιμο ανά στιγμές) σενάριο, μα αισθητικά και σε επίπεδο διασκέδασης, ο Besson δείχνει αναζωογονημένος.
Δόξα σοι. Εκεί που νομίζαμε πως η περσινή Επικίνδυνη Οικογένεια ήταν το τελευταίο καρφί του κινηματογραφικού του φέρετρου, ο Luc Besson επανέρχεται δυναμικά, δίνοντας στο πρόσωπο της Scarlett Johansson το όνομα Lucy και εξερευνά τα όρια της ανθρώπινης ύπαρξης, σαν να ξύπνησε από έναν πολυετή δημιουργικό λήθαργο.
Μην υπερβάλλουμε, όμως από τον ενθουσιασμό μας, δεν κατάφερε να αγγίξει το Άρτιο του Πέμπτου Στοιχείου και να περάσει μια δεύτερη νιότη. Μα, εδώ που τα λέμε, θα μπορούσε να κάνει κάτι τέτοιο; Πορευόμαστε με το παρόν του, στο οποίο συναντάμε μια blockbuster σύνθεση, με πειραματικές τάσεις που δεν ταυτίζουν το σύνολο με το πειραματικό και το εξεζητημένο, μα γνωρίζουν τις δυνατότητες εκμετάλλευσής του και το ενσωματώνουν με κατάλληλα αποτελέσματα. Παραλληλισμοί με επιστήμη μέσα από πλάνα αναλογίας, αισθητική κυβερνοχώρου, το άπειρο του διαστήματος και η δύναμη του χρόνου, ο άνθρωπος ως συνυπάρχον στοιχείο. Αλλά όχι τόσο με ακαδημαϊσμό, όσο με μια popular science νοοτροπία. Και η Johansson, αν και δεν φτάνει στα υψηλά ποιοτικά επίπεδα που μας συνήθισε στην προηγούμενη σεζόν, φαίνεται να καταδιασκεδάζει τη φιλμική ανέλιξή της από femme fatale σε ανώτερο ον.
Καλός ο ενθουσιασμός για το γεμάτο δράση οπτικό σύνολο, με την πίσω πλευρά του, την νοηματική τι γίνεται; Αυτή είναι η αιτία που αποτρέπει το Lucy από το να προσχωρήσει σε ένα άχρονο πάνθεον επιστημονικής φαντασίας. Ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβάνεται την ύπαρξη, τη φύση, τη νόηση παραμένει υπεραπλουστευμένος και «ψαγμενίστικος», χωρίς να στέκεται σοβαρά αν αποστασιοποιηθούμε από το σενάριο. Μια σειρά από αφελείς βαρυσήμαντες ατάκες, τυχαία ραντισμένες ορολογίες και ταυτίσεις και σοβαροφάνεια μειώνουν τη στερεότητα των λεγομένων. Και τότε έρχεται και η φιλοσοφική (αν μπορεί να εκληφθεί ως τέτοια) άποψη: για μια ακόμα φορά, η πορεία προς το Υπεράνθρωπο, αντί να προτείνεται ως ένα μονοπάτι βιώσιμο, με το διδακτισμό να αποφεύγεται, έχουμε τον από μηχανής θεό της τεχνητής ουσίας. Και αντί να προσδιορίζει την αυτόφωτη έκλαμψη των ανθρώπων, ξαναβλέπουμε τη χρήση της φιγούρας του Μεσσία (και μια σχεδόν αστεία παραβολή σε έναν πασίγνωστο πίνακα ενός πασίγνωστου αναγεννησιακού καλλιτέχνη-μαντέψτε ποιού). Άρα από τη μια τη θέλει τη θέωση, τη βελτίωση και, εν μέρει, την αθανασία, μα από την άλλη είναι σαν να μην έχει ένα μονοπάτι να προτείνει και να στηρίζεται σε έναν εξωγενή δογματισμό. Παράδοξο.
Για να μην το κουράζουμε, πρόκειται για μια σαφώς βελτιωμένη έκδοση του Απόλυτη Ευφυία του 2011, και του πως θα ήταν η Κυριαρχία αν ήταν μια καλή ταινία. Ένα πλήρες πακέτο blockbuster ψυχαγωγίας και φιλοσοφίζουσας αερολογίας, αρκετό ωστόσο να ικανοποιήσει κάθε πεινασμένο για τη συγκεκριμένη θεματολογία. Η νέα σεζόν μπαίνει πολύ καλά.
Μαγεία στο Σεληνόφως (Magic In The Moonlight)
ΗΠΑ, 2014, Έγχρωμο
Σκηνοθεσία: Woody Allen
Πρωταγωνιστούν: Colin Firth, Emma Stone, Hamish Linklater
Διάρκεια: 97’
Στη Γαλλική Ριβιέρα τη δεκαετία του ’20 καταφθάνει ο δύστροπος Stanley Crawford, ένας μάγος που επισκέπτεται την πλούσια σε ομορφιά περιοχή προκειμένου να διαλευκάνει μια απάτη. Κάτω από την «ενδυμασία» του επιχειρηματία, προσπαθεί να ξεσκεπάσει τα ψέματα της Sophie Baker, μιας κοπέλας που ισχυρίζεται πως επικοινωνεί με τους νεκρούς. Δεν είμαστε παράλογοι ώστε να περιμένουμε τον νέο Νευρικό Εραστή, μα για μια ακόμα χρονιά ο Allen προσπαθεί να κρατηθεί στα πράγματα παρά να δημιουργήσει. Αν και ξεκινάει με ενδιαφέρον σε αισθητική, ρυθμό και πλοκή, μετά τη μέση το φιλμ ξεφουσκώνει και δεν ξαναβρίσκει τα προσόντα του.
Αεροπλάνα 2: Ιπτάμενοι Πυροσβέστες (Planes: Fire And Rescue)
ΗΠΑ, 2014, Έγχρωμο
Σκηνοθεσία: Roberts Gannaway
Με τις φωνές των: Γιώργος Καπουτζίδης, Ντορέττα Παπαδημητρίου
Διάρκεια: 77’
Ο Dusty το παγκοσμίου φήμης αεροπλάνο, μαθαίνει πως η μηχανή του πάσχει από ένα σοβαρό πρόβλημα, απειλώντας την καριέρα του ως αγωνιστικό σκάφος. Για να κρατηθεί σε φόρμα, η λύση είναι να αλλάξει ρότα και να μετατραπεί σε αεροπλάνο πυροσβεστικής. Μια τεράστια πυρκαγιά θα αποτελέσει τη νέα του μεγάλη αποστολή.
