Και η νύχτα έπεφτε ήσυχα έξω από ένα κατάστημα κοντά στην πλατεία Κολιάτσου, λιγότερο κοντά στην πλατεία Συντάγματος, σχετικά μακρυά από την πλατεία Τάιμς στην Νέα Υόρκη, σίγουρα μακρυά από χαράδρες και πίδακες μάγματος στον δορυφόρο Φόβο του Διός κάπου στο ηλιακό σύστημα πάντως. Ξεκλείδωσα την πόρτα στο μαγαζί γιατί όλοι είχαν φύγει και είχα μείνει μόνος, ενεργοποίησα τον συναγερμό παίζοντας με μια μελλόντικα υποχρεωτικά παράφωνα το “Μια βοσκοπούλα αγάπησα” και γράφοντας σε μεξικάνικα ένα σονέτο από το μεγάλο έργο του Γουίλιαμ του Σαίξπηρ “Ματωμένος Γάμος” και αφού φόρεσα κράνος, επιγονατίδες και στολή μπήκα σε μια ξεχασμένη παλιά Πόρσε 959 που αγόρασα πρόσφατα σε ευκαιρία 300 ευρώ από το Σχιστό και πήγα σε ένα διπλανό μπαρ 500 μέτρα πιο πέρα, έδωσα σε έναν διπλανό περιπτερά τα κλειδιά και την πρόσοψη του κασετοφώνου και μπήκα με αέρα παράγγειλα ένα τζιν με χυμό λεμόνι και εμφιαλωμένο νερό και άρχισα να κοιτάω άγρια τους θαμώνες σαν μου είχαν κάνει κάποτε κακό και είχα πάει για να το ανταποδώσω. Μερικοί φαινόταν άγριοι λόγω κομμουνιστικής καταγωγής και σκληραγώγησης άλλοι φαινόταν σκληροί λόγω αφρικανικής καταγωγής και περισσότερης σκληραγώγησης, οι γυναίκες κουβαλάγανε μαχαίρια, η μουσική ήταν ένα μείγμα Δέσποινας Βανδή και Κουκουμπάντι και όλα ήταν περίεργα. Η σερβιτόρα κατάλαβε λάθος και έφερε Χεγκ με πάγο και δεν είπα λέξη, το νερό ήταν σε ποτήρι, γενικά ήμουν σε άβολη θέση. Ίσως σε κάποια άλλη διάσταση, κάποιο άλλο χωροχρονικό “γίγνεσθαι” έπρεπε να μπω με περισσότερη φόρα και έναν πυροσβεστήρα και να έκανα το μπαρ χωριό την Φινλανδίας και να φύγω αμέσως πριν γίνει οτιδήποτε κατανοητό αλλά σκέφτομαι ότι το Χεγκ είναι αξιοπρεπές ουίσκι, ότι πάντα θα υπάρχουν πιο σκληροί αντίπαλοι στα μπαρ, πάντα θα τελειώνει το τζιν γιατί υπάρχουν άλλοι που έχουν πάει πιο νωρίς στα μαγαζιά, και ότι η ελληνικότης, δηλαδή το να γεννηθείς σε ένα ήσυχο μέρος χωρίς προβλήματα ενώ οι άλλοι αποφεύγουν σφαίρες από τα έξι τους είναι πλεονέκτημα αλλά όχι στις μάχες. Βέβαια ξέχασα τον λόγο που θα πρέπει να μαχαιρωνόμεθα στα μπαρ αλλά έχω δεκατρείς μέρες που ακούω μόνο Μότορχεντ και κάπως έχω επηρεασθεί πιο πολύ από όσο πρέπει. Ωραίο το Χεγκ, ευγενικοί άνθρωποι, η Πόρσε λείπει, έξοχη βραδιά, ωραία δροσιά.
