Ένα από τα πιο όμορφα πράγματα του καλοκαιριού (τουλάχιστον για αυτούς που παραθερίζουν στο κλεινόν άστυ) είναι ο θερινός κινηματογράφος. Εκείνο το σημείο που χαλαρώνεις, βρίσκεις ταράτσες/αυλές/ κάτι που σου δίνει την αίσθηση δροσιάς τέλος πάντων, τις καρέκλες του σκηνοθέτη και κάποια αγαπημένη ταινία (που πιθανότατα έχεις ξαναδεί «εκατομμύρια» φορές) να παίζει στο βάθος. Για κάποιο άγνωστο λόγο, όταν ακούω τη λέξη «θερινό», το μυαλό μου πάει αυτομάτως σε κάτι ασπρόμαυρο. Ή τουλάχιστον σε κάτι από άλλη δεκαετία (φταίω εγώ που έχουν λυσσάξει και τα κάνουν όλα 3D πια;).
Άρα τι καλύτερο από λίγο άρωμα νοσταλγίας με το Breakfast At Tiffany’s; Βασισμένο στο κομψοτέχνημα του Truman Capote, η πρωταγωνίστρια Audrey Herborn ενσαρκώνει ένα εκκεντρικό, εξωστρεφές κορίτσι της καλής κοινωνίας στη Νέα Υόρκη των 60’s – ίσως ο πιο χαρακτηριστικός ρόλος της καριέρας της. Το σενάριο απλό (αλλά μεταξύ μας, καλοκαίρι είναι, ποιος θέλει κάτι περίπλοκο;) – ρομαντισμός σε γερές δόσεις, έξυπνοι διάλογοι, γλυκόπικρο χιούμορ και εκπληκτική φωτογραφία. Μια κατά τα άλλα εύθραυστη και εσωστρεφής Herburn που ποζάρει με το χαρακτηριστικό τσιγάρο – μία από τις πιο εμβληματικές κινηματογραφικές εικόνες. Όλα αυτά συνοδεύονται από το υπέροχο soundtrack του Henry Mancini, καίριας σημασίας για την ατμόσφαιρα και την όλη αισθητική της ταινίας. Λίγο η μόδα, λίγο το κορίτσι που θέλει να περνάει καλά και όλα τα υπόλοιπα της φαίνονται ρηχά και φυσικά το απαραίτητο happy end στο τέλος, κάνει την ταινία ιδανική για τα καλοκαιρινά βράδια. Πέραν τούτου, εννοείται πως η πρώτη σκηνή είναι ταυτόχρονα μια μεγαλειώδης και μελαγχολική σύνοψη όλου του έργου. Η βόλτα στο φεγγαρόφωτο μετά την προβολή, κρίνεται απαραίτητη.
