Ο Solmeister θέλει να γράψει τη δική του σελίδα στη μουσική ιστορία – όχι να γίνει μια υποσημείωση στη σελίδα κάποιου άλλου. Ακόμη κι αν αυτό δεν το καταφέρει ποτέ, τουλάχιστον θα ξέρει ότι το προσπάθησε. Στα 30 του χρόνια, οι επιλογές που έχει κάνει στην καλλιτεχνική του πορεία έρχονται να τον επιβεβαιώσουν. Μακριά από «επιτυχημένες συνταγές» και «ταμπέλες», δημιουργεί τραγούδια με γνώμονα το συναίσθημα και τις ατομικές του εμπειρίες που τον οδηγούν στη διαμόρφωση του δικού του μουσικού ιδιώματος.
Όσο κι αν η αισθητική του είναι βγαλμένη από το σκοτάδι, μέσα του έχει πολύ φως και όρεξη για δημιουργία. Άλλωστε, το τέλμα στην έμπνευση είναι αυτό που απεχθάνεται και φοβάται. Μερικούς μήνες πριν την επερχόμενη δισκογραφική κυκλοφορία του με τίτλο SOLMEISTER 1S D3AD, που αναμένεται τον Γενάρη, ο μουσικός μιλάει στην Popaganda για τις συνεργασίες του με την #WNCfam, για τις πιο σκοτεινές του σκέψεις αλλά και για όσα ο ίδιος θα έλεγε σήμερα στον έφηβο ευατό του. Κι όλα αυτά, μερικές μόλις ημέρες πριν την εμφάνισή του στο stage του Burger Fest στις 23 Σεπτεμβρίου, μαζί με την αγαπημένη του Marseaux.
Στο τελευταίο album σου με τίτλο Τα Λέμε στην Κόλαση, επέλεξες – μεταξύ άλλων – να οπτικοποιήσεις το κομμάτι «Μάι Κέμικαλ Ρόμανς». Τόσο οι στίχοι, όσο και η πλοκή του music video, στρέφονται σ’ έναν έρωτα που χάθηκε εξαιτίας ενός θανάτου από χρήση ουσιών. Τι σε ενέπνευσε για τη δημιουργία του τραγουδιού; Μου αρέσει που ξεκινάμε κατευθείαν στα βαθιά, χαχα. Είχαμε στον στενό μας κύκλο ένα overdose, το οποίο μας ταρακούνησε όλους και μου χαράχτηκε στο μυαλό. Ευτυχώς δεν είχε το ίδιο τραγικό τέλος με το κομμάτι, αλλά ο σπόρος είχε φυτευθεί και ως συνήθως αποφάσισα να το γράψω επειδή μου έγινε έμμονη ιδέα. Κρατώντας το στο μυαλό μου, σκαρφίστηκα το κόνσεπτ του να αποκαλύπτω εξ αρχής το τραγικό τέλος, αλλά να μεταδώσω το δεύτερο κουπλέ σαν να συμβαίνει σε πραγματικό χρόνο, καταλήγοντας στο «έχω ήδη πει πως είναι νεκρή, δεν ξέρω γιατί το κουπλέ ακούς κι ελπίζεις να τη σώσω». Το video clip αποδίδει φόρο τιμής στο «Ρέκβιεμ για Ένα Όνειρο» που καταπιάνεται με το ίδιο θέμα και όταν το είχα δει μικρός με είχε στιγματίσει.
Μία από τις πιο σταθερές και αγαπητές προς τον κόσμο συνεργασίες σου, είναι εκείνη με τη Marseaux. Πώς διαμορφώθηκε με την πάροδο του χρόνου η καλλιτεχνική σας εγγύτητα και τι ξεχωρίζεις σ’ εκείνη; Πρώτα ήρθαμε κοντά σαν άνθρωποι και μετά σαν καλλιτέχνες, φαντάσου η Marseaux δεν ήταν καν τραγουδίστρια όταν γνωριστήκαμε, ήταν ηθοποιός και theater geek. Η γνωριμία μας συνέπεσε με την απώλεια της μητέρας της και το πώς βιώσαμε τον πόνο αυτό μας έδεσε. Εκείνη την περίοδο εμπνευστήκαμε και γράψαμε κομμάτια όπως το “Τανγκό της Μαρσό” που θέλοντας και μη διαμόρφωσαν το καλλιτεχνικό προφίλ της. Η Marseaux δε θα είναι ποτέ μία pop star με την στερεοτυπική έννοια που πολλές φορές στερείται υπόστασης. Έχει άποψη, χαρακτήρα και είναι πρόταση. Αυτό ξεχώρισα σε κείνη εκείνο το φθινόπωρο του 2017, όταν πλησίασε το μικρόφωνο για να τραγουδήσει και με άφησε με το στόμα ανοιχτό. Πέντε χρόνια μετά, το άστρο της λάμπει και πιστέψτε με, είναι μόνο η αρχή.
Η αποδοχή απ’ τους γύρω σου θα έρθει όταν πάψεις να τη ζητάς.
Στο φετινό Burger Fest θα σας δούμε να εμφανίζεστε και μαζί. Τι ετοιμάζετε για το κοινό; Αυτό που θα δει ο κόσμος στο Burger Fest πέρα απ’ το κλασικό μας πρόγραμμα είναι ένα πείραμα που καιρό τώρα σιγοβράζει στο πίσω μέρος του μυαλού μου. Η μπάντα που με συνοδεύει στα live shows είναι στην καλύτερη της φάση και σκέφτηκα πως είναι οι κατάλληλες συνθήκες να πούμε πιλοτικά μερικά κομμάτια της Marseaux με φουλ live ενορχήστρωση, προσφέροντας στον κόσμο που θα μας δει για τρίτη φορά φέτος μια ευχάριστη ανανέωση στο πρόγραμμα και παράλληλα τεστάροντας τα νερά για το επόμενο συναυλιακό μας κόνσεπτ. Solmeister & Marseaux φουλ πρόγραμμα με μπάντα το Δεκέμβριο; Εσείς θα μας πείτε…
https://www.youtube.com/watch?v=_DGFeECOxMs
Οι συνεργασίες σου με τους καλλιτέχνες της #WNCfam έχουν αγαπηθεί πολύ από τους fans σου. Τι είναι για σένα αυτή η οικογένεια; Είναι ακριβώς αυτό που λέει η λέξη: οικογένεια. Με τις συγκινήσεις, την αγάπη, τις εντάσεις και το δέσιμο που έχει και η κανονική μου οικογένεια. Εγώ, η Marseaux, o Brando και ο dPans, που συγκατοικούμε κιόλας, έχουμε τρεις τρόπους επικοινωνίας, τον φιλικό, τον επαγγελματικό και τον οικογενειακό. Με τρεις φράσεις: «που ‘σαι ρε μαλάκα;», «που είναι το τιμολόγιο ρε μαλάκα;», «γιατί είναι το σαλόνι πάλι κώλος ρε μαλάκα;».
Το είδος σου έχει χαρακτηριστεί από rap με λυρικό περιεχόμενο, μέχρι alt rock pop-rock με punk στοιχεία. Ωραίο πράγμα να μην χρειάζονται «ταμπέλες» για να χαρακτηρίσουν και να οριοθετήσουν τη μουσική ενός καλλιτέχνη, έτσι; Χαίρομαι πάρα πολύ που έχω επικοινωνήσει στον κόσμο ότι είμαι θεοπάλαβος και για πρώτη φορά στη ζωή μου με επικροτούν γι’ αυτό αντί να με εξοστρακίζουν. Το κοινό μου έχει συμφιλιωθεί με την ιδέα πως το μουσικό μου ιδίωμα δεν παραμένει ίδιο από δίσκο σε δίσκο και περιμένουν να δουν τι τους έχω ετοιμάσει, επειδή έχουν εμπιστοσύνη στο συνολικό όραμα μου, αντί να περιμένουν να τους πω καθησυχαστικά τα ίδια πράγματα ξανά και ξανά. Αυτό μου έχει επιτρέψει να τολμήσω να πειραματιστώ με διάφορα φορμά και με προκαλεί να ακονίζω την αντίληψη μου και να παραμένω δημιουργικός, διότι η χειρότερη κατάρα μου είναι το τέλμα. Όταν νιώσω πως έχω πει όσα είχα να πω πάνω σε ένα θέμα, ενώ τυπικά μπορώ να σου γράψω άλλα εκατό τραγούδια πάνω σε αυτό, πλέον δεν θέλω.
Ως εκ τούτου, δεν θέλω να συμβιβαστώ ποτέ με τις προσδοκίες του κόσμου και να κάνω μουσική επειδή «πρέπει». Θέλω να δημιουργώ με γνώμονα τη φαντασία και την ευαισθησία μου και να εκφράζω κάθε συναίσθημα στο ιδίωμα που ο ψυχαναγκασμός μου προστάζει. Έτσι μπορεί να είμαι η φωνή που ακούς στα ηχεία στο club σε ένα κομμάτι και ταυτόχρονα να συνθέτω τη μουσική για μια παράσταση που ανεβαίνει σε ένα μικρό θέατρο. Θέλω να γράψω μια δική μου σελίδα στη μουσική ιστορία, όχι να είμαι υποσημείωση στη σελίδα κάποιου άλλου. Μπορεί να μην τα καταφέρω ποτέ, αλλά θα είμαι ευτυχισμένος και μόνο στην ιδέα ότι προσπάθησα.
Υπάρχει κάποια συνεργασία ή/και κάποιο πρότζεκτ που αποτελεί για σένα όνειρο και θα ήθελες να τα δεις να υλοποιούνται; Ναι, αλλά δεν το αποκαλύπτω ακόμα για να μη μου κλέψουν τη ιδέα! Όταν βρω τον τρόπο να το υλοποιήσω, θα ξαναποστάρω τη συνέντευξη αυτή για να λένε όλοι «πςςς από τότε το ετοίμαζε».
https://www.youtube.com/watch?v=b1jnPphGlp8
Τι δεν έχει για σένα ο αγγλόφωνος στίχος, το οποίο νοηματοδοτείται και αποτυπώνεται μέσα από τον ελληνικό; Ενδιαφέρουσα πάσα για να αναιρέσω την παλιά μου πόρωση. Ήμουν ο απόλυτος υπέρμαχος του ελληνόφωνου στίχου και το κύρηττα σε όποιο μουσικό κύκλο βρισκόμουν, κυρίως επειδή η μουσική μου, λόγω των ραπ καταβολών μου, ήταν σε μεγάλο βαθμό στιχοκεντρική. Εάν κάποιος θέλει να κάνει στιχοκεντρική μουσική, η άποψη μου παραμένει ίδια. Πρέπει να έχεις βαθιά κατανόηση της μητρικής σου γλώσσας, να αντιλαμβάνεσαι το βάρος και την υφή των λέξεων, ώστε να μπορέσεις να μεταδώσεις την πληροφορία και το συναίσθημα στον ακροατή σου. Όπως όμως με τα πάντα, υπάρχουν περισσότεροι από ένας τρόποι να το κάνεις.
Ακόμα και ο τρόπος που προφέρεις μπορεί να γίνει εργαλείο για να μεταδόσεις το συναίσθημα σου, κι ας έχεις abstract ή περίεργο στιχουργικό περιεχόμενο. Το “Smells Like Teen Spirit” εκφράζει για πολλούς από εμάς τόσα, ενώ ο Dave Grohl σου λέει ότι δεν πιστεύει πως οι στίχοι έχουν νόημα, έχοντας δει τον Cobain να τους γράφει στο πόδι πριν μπει να τραγουδήσει. Άρα τι σημασία έχει τελικά αν τα λέμε αγγλικά ή ελληνικά; Το τραγούδι δεν είναι το ποίημα, με τον ίδιο τρόπο που η ταινία δεν είναι το σενάριο. Έχεις πολλά εργαλεία διαθέσιμα, διάλεξε και φέρε μου ένα τραγούδι που θα με κάνει να νιώσω κάτι.
Οι πιο σκοτεινές σκέψεις σου, τι λένε; «Καν’ το».
Τι αποστρέφεσαι περισσότερο απ’ όσα συμβαίνουν γύρω μας και σε τι βρίσκεις καταφύγιο όταν όλα μαυρίζουν; Απεχθάνομαι την μιζέρια που μαστίζει το internet. Η αρνητική γνώμη κυριαρχεί, διότι φέρνει clicks, φέρνει views και ο θυμός αποτελεί κεφάλαιο και καλλιεργείται. Εξού και τα fake news, το φανατικό hate, τα echo chambers και όπως εύστοχα λέει και ο Bo Burnham “the backlash to the backlash to the thing that just begun”. Όταν λοιπόν όλη αυτή η ατμόσφαιρα μου πέφτει βαριά, βρίσκω καταφύγιο στο τώρα. Συχνά ξεχνάμε πως το internet είναι μία προβολή της ζωής μας, όχι η ζωή η ίδια και όχι απαραίτητα ειλικρινής.
Συνειδητά λοιπόν κι ας είμαι information junkie, αφήνω λίγο το κινητό στο πλάι και επανεστιάζω στο τώρα. Γράφω ένα τραγούδι και είμαι εκεί. Νιώθω κλισέ και αναγνωρίζω πως ακούγεται κάπως χίπικο, αλλά βλέπω πόσο δυσκολεύεται η Marseaux που είναι εννιά χρόνια μικρότερη μου να διαχωρίσει τη ζωή της απ’ τη διαδικτυακή της παρουσία. Πραγματικά με στεναχωρεί το πόσο φοβικά εκφράζεται δημοσίως, μη τυχόν και πει κάτι που θα στρέψει την άβουλη μάζα (που κράζει κάποιον επειδή βλέπει να τον κράζουν) εναντίον της, λες και τα αρνητικά σχόλια έχουν φυσική υπόσταση και μπορούν να σε βλάψουν.
Τι θα έλεγε σήμερα ο Solmeister στον έφηβο εαυτό του; Η αποδοχή απ’ τους γύρω σου θα έρθει όταν πάψεις να τη ζητάς.
Και τι έχεις να σχολιάσεις για την «εξύμνηση» της βίας και του σεξισμού των trappers; Όταν ανοίγει αυτή η κουβέντα πάντα αναρωτιέμαι αν είναι πιο επικίνδυνα τα τραγούδια που εξυμνούν τη βία, ή μια αρχή που θα αποφάσιζε τι μπορείς να πεις στα τραγούδια σου και τι όχι. Όπως λέω συχνά: η ελευθερία λόγου ισχύει και για τους μαλάκες. Το άλλο εύλογο ερώτημα είναι κατά πόσο φταίνε οι ίδιοι; Μπορεί να λένε αυτά που λένε, αλλά τα λένε επειδή κάποιος είναι εκεί και τα ακούει. Εξ αρχής ο κόσμος τους ανέδειξε, γιατί μιλάμε για καλλιτέχνες που ξεπήδησαν από το internet και τους ανέβασε το ενδιαφέρον του κόσμου. Δεν σε ανάγκασε κανείς να τους ακούς κι αν το έκανε κάποιος ήταν μάλλον φίλος σου και όχι κάποια εταιρεία. Οι εταιρείες έδειξαν ενδιαφέρον όταν το trap ήταν ήδη τεράστιο σε απήχηση. Επανέρχομαι σε αυτό που έλεγα πιο πάνω κατά κάποιο τρόπο, λέγοντας πως ακόμα και ο θυμός, η αρνητική διαφήμιση, το κράξιμο και η συζήτηση μας για το κατά πόσο είναι καλό ή κακό να βγαίνουν τέτοιοι καλλιτέχνες, είναι κεφάλαιο. Καριέρες σκοτώνει μόνο η αδιαφορία. Έχεις ακούσει για εκείνον τον καλλιτέχνη που μαζί του δεν ασχολείται κανείς;
Ποια συγκροτήματα και καλλιτέχνες σου έχουν τραβήξει την προσοχή, από εκείνους που έχουν αναδυθεί στη μουσική σκηνή τα τελευταία χρόνια; Αν και δεν είναι αυστηρά μουσικοί, αυτό το περίεργο κράμα μουσικής και ποίησης που έχει δημιουργήσει το Bad Poetry Social Club και ειδικά ο δίσκος Cinematic είναι απ’ τα πιο πρόσφατα ακούσματα που πραγματικά έκαναν την καρδιά μου να βουλιάξει.
Τι ετοιμάζεις για τη συνέχεια; Ο πέμπτος προσωπικός μου δίσκος λέγεται “SOLMEISTER 1S D3AD” και αναμένεται να κυκλοφορήσει 13 Ιανουαρίου. Πάλι νέο era, πάλι νέος ήχος, πάλι νέο outfit, ίδιος γαμημένος πόνος.
