Με όπλα του τους πολύ δυνατούς headliners, την πολύ λογική τιμή του τριήμερου εισιτηρίου (130 ευρώ συμπεριλαμβανομένου του κάμπινγκ), και φυσικά το location, δίπλα στον Ατλαντινό, το Optimus Alive παίζει να είναι η πιο ταχεία αναπτυσσόμενη φεστιβαλική δύναμη των τελευταίων χρόνων στην Ευρώπη (εντάξει, μετά το Primavera). Φέτος έγινε για έβδομη χρονιά. Ιδού οι εντυπώσεις μας.
1η μέρα
Οι Arctic Monkeys ήταν το μεγάλο όνομα που όλοι περίμεναν να βγει στο stage και να τα σαρώσει όλα και αυτό ακριβώς έκανε. Ο ήχος τους ήταν ο πιο καλοδουλεμένος του festival. Ο Turner αποδείχτηκε πολύ επικοινωνιακός frontman. Τα περισσότερα κομμάτια που έπαιξαν ήταν από από το ΑΜ και αυτό μας χάλασε, ευτυχώς όμως πολύ λίγο.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα του προγράμματος ήταν ότι η εμφάνιση των Interpol έπεφτε την ίδια ώρα των Elbow. Οι Νεοϋορκέζοι, όσο και αν τους αγαπώ δεν κατάφεραν, δυστυχώς, να σαγηνεύσουν καθώς το κοινό όση ώρα έπαιζαν περίμενε νωχελικά τους Arctic. Άσε που ο ήχος δεν τόσο καλός. Οι Imagine Dragons ήταν μακράν ό,τι χειρότερο είδαμε – θέλει μεγάλο ταλέντο για να «δολοφονήσεις» τα ίδια σου τα κομμάτια. Οι Lumineers από την άλλη ήταν άκρως ξεσηκωτικοί. Οι Temples απέδειξαν πως οι Arctic Monkeys δεν ήταν η μόνη Βρετανική μπάντα που αδημονούσε να δει ο κόσμος – όσοι αγαπούν Tame Impala σπεύσατε στο youtube. Βέβαια, όσον αναφορά το χορευτικό σκέλος, οι εξαιρετικοί Parov Stelar Band και μετά ο Jamie XX στο club stage κατάφεραν να μην σου μείνει ανάσα στο τέλος της βραδιάς.
2η μέρα
Oι Black Keys μας χάρισαν μακράν τα καλύτερα 90 λεπτά του φεστιβάλ με ένα encore που κάνεις δεν ήθελε να τελειώσει. Παίζοντας κομμάτια από το Attack & Release μέχρι το Turn Blue το δίδυμο από το Οχάιο δεν άφησε κανέναν παραπονεμένο. Τους διαδέχτηκαν οι Πορτογάλοι Buraka Som Sistema με τον «zouk bass» και «progressive kuduro» ήχο τους που μόνο όσες (και όσοι) έχουν κάνει Zumba τον «πιάνουν».
Οι MGMT μας έβαλαν στο τριπάκι τους και τα τρία κορίτσια των Au Revoir Simone μας συνεπήραν με τη «γλυκύτητα» της μουσικής τους. Οι SBTRKT με τον τεράστιος δράκο τους είχαν μια από τις καλύτερες σκηνικές παρουσίες. Αν και από τις μικρότερες μπάντες, κατάφεραν να ξεχωρίσουν και να κρατήσουν τον κόσμο μέχρι το τέλος, οπότε και ανέβηκε ο Caribou στη σκηνή για να απογειώσει τη φάση.
3η μερα
Headlineres της βραδιάς οι Libertines με τον αιώνια «λιωμένο» Pete Doherty. Ήταν οι μοναδικοί που η παρουσία τους θύμισε «αληθινούς» rock stars: φοβερά επικοινωνιακοί, με την ενέργεια τους και με τις καφρίλες τους σάρωσαν. Το κοινό είχαν ήδη προετοιμάσει και ζεματίσει οι Foster the people, με την ομολογούμενως πολύ αξιόλογη σκηνική τους παρουσία. Σε έκαναν να χορεύεις ασταμάτητα με το δικό τους 80s ύφος (ας το πούμε έτσι, χάριν ευκολίας). Oι War On Drugs και οι Unknown Mortal Orchestra απέδειξαν ότι δικαίως θεωρούνται από τις καλύτερες μπάντες τελευταίας εσοδείας εκεί έξω.
Στο club stage οι γυναικείες παρουσίες των Phantogram και Nina Kraviz σε άφηναν άναυδο για να το πω ευγενικά… Στο τέλος είχες την επιλογή ανάμεσα σε Α- ΤRAK και Nicolas Jarr για να κλείσει πανηγυρικά το τριήμερο. Ραντεβού του χρόνου.
