Ξανά, στην Πλατεία Νερού και στο Release Athens, από νωρίς. Από πολύ νωρίς. Αψηφώντας τον καύσωνα που επικρατούσε στις 17:30, προσαράξαμε στο κάγκελο μπροστά στη σκηνή, με την ελπίδα πως θα αντέξουμε εκεί για όλο το βράδυ. Και αυτή τη φορά, δεν ήταν μόνο η παρουσία του θρύλου Iggy που μας οδήγησε σε αυτά, αλλά ο ερχομός του σπουδαίου Liam Gallagher, 22 χρόνια μετά την πρώτη και τελευταία, επεισοδιακή συναυλία των Oasis στην Αθήνα.
Ανάμεσα στο κοινό, βρέθηκαν εκείνοι που περίμεναν να τον δουν ξανά, δύο δεκαετίες μετά, υπήρξαμε όμως κι εμείς που κανένα συγκρότημα δεν έχουμε ακούσει παραπάνω στην εφηβεία μας από τους Oasis, και δεν μπορούσαμε να πιστέψουμε ότι θα βλέπαμε – επιτέλους – τον Liam από κοντά.
Οι «δικοί μας», The Noise Figures, ήταν οι πρώτοι που πάτησαν το πόδι τους στη σκηνή, καλωσορίζοντάς μας σε μία βιβλική βραδιά. Και τίποτα λιγότερο δεν περιμέναμε από εκείνους: Το αγαπημένο duo ηλέκτρισε τη σκηνή, παίζοντας κομμάτια – σταθμούς της πορείας τους, με τα “Black Caravan”, “We Look Better in the Sun”, “The Perfect Spell”, “Shoot the Moon” και “Blood” να ξεχωρίζουν, και τον fuzzy ήχο τους να μας ξεσηκώνει.
Η συνέχεια, είχε άρωμα Βρετανίας χάρη στους K’S. Τα νεαρά Αγγλάκια ανέβηκαν στο stage με ζωηρή διάθεση και φάνηκαν να απολαμβάνουν τον ζεστό μας ήλιο, αλλά και το κοινό του Release Athens. Παρά το σπάσιμο της χορδής στην κιθάρα του frontman Jamie Boyle, τα παιδιά δεν σταμάτησαν να περνούν καλά και να επικοινωνούν με τον κόσμο. Εν αναμονή της πρώτης ολοκληρωμένης κυκλοφορίας τους, θα θέλαμε σίγουρα να δούμε τους K’S ξανά από κοντά στο μέλλον, γιατί όχι, και σε ένα αμιγώς δικό τους live.
Η αλήθεια είναι πως χρειάστηκαν μερικά λεπτά για να καταλάβουμε τι συνέβαινε στη σκηνή, όταν εμφανίστηκαν οι σαρωτικοί Sleaford Mods. Το post-punk / electro-punk duo των Jason Williamson στο μικρόφωνο και Andrew Fearn στα beats (και στον απολαυστικό χορό on stage), κατάφερε να διοχετεύσει αστείρευτη ενέργεια, παρά τον καυτό ήλιο.
Η μπλούζα του Jason είχε μουσκέψει από τον ιδρώτα, αλλά τίποτα δεν ήταν ικανό να τους σταματήσει. Και οι δυο τους, φάνηκαν να απολαμβάνουν τα vibes του κοινού της Ελλάδας, παίζοντάς μας ένα πλούσιο set, αποτελούμενο από 17 κομμάτια. Με τη ζωηρή spoken word διάθεσή τους, τα αγόρια από το Νότινγκαμ «έφτυσαν» στίχους, τσαλακώθηκαν, ούρλιαξαν, έκαναν μορφασμούς και μας διασκέδασαν με το παραπάνω.
Liam Gallagher
Το ρολόι έδειχνε εννέα και κάτι, και στην Πλατεία Νερού είχε πλέον νυχτώσει. Γραπωμένη από τα κάγκελα, ένιωσα τους παλμούς μου να αλλάζουν ρυθμό, τα μάτια μου συχνά πυκνά να βουρκώνουν και την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά. Ο Liam ήταν μπροστά στα μάτια μας, πάνω στη σκηνή. Μπορεί το set του να ξεκίνησε με το αριστουργηματικό “Hello” των Oasis, αλλά δεν αντέξαμε να μην σταθούμε λίγο παραπάνω στο (φανταστικό κατά τ’ άλλα) jacket που φορούσε ο Liam, το οποίο μας έκανε να αναρωτηθούμε αρκετές φορές, αν έχει βγάλει τη μπέμπελη.
“‘Cause the years are falling by like the rain/It’s never gonna be the same/Till the life I knew comes to my house and says/Hellooooo”. Φωνάξαμε τους στίχους με όλη μας τη ψυχή, καθώς στο μυαλό μας έσκαγαν εικόνες από την εποχή που οι Oasis έγραφαν τη δική τους ιστορία στον μουσικό χάρτη, τότε που ακόμη Liam και Noel ήταν ένα στις σκηνές – έστω και μαλωμένοι.
Με τις μαράκες και το ντέφι στα χέρια και το χαρακτηριστικό του σταύρωμά τους πίσω από την πλάτη, ο μπλαζέ Liam μας έστειλε πίσω στα 90s. Το “Rock ‘n’ Roll Star”, διαδέχτηκε το “Morning Glory” και κάπως όλο αυτό έμοιαζε αξεπέραστο. Ακολούθησαν κομμάτι από την solo πορεία του Liam, όπως το αγαπημένο “Everything’s Electric”, για να φτάσουμε στη στιγμή της «προσευχής» εν ονόματι “Slide Away”, με τις πρώτες νότες του να με βρίσκουν να κλαίω από ευτυχία και να τσιρίζω δυνατά.
Πού και πού, κατά τη διάρκεια του show, ο Liam άνοιγε μικρο-συζητήσεις για τα γηπεδικά, ρωτούσε επίμονα “Are they any Oasis fans in the house?” και διόλου φάνηκε να στρεσάρεται με το αντιανεμικό του. Στις μπροστινές σειρές, υπήρξαν και ορισμένοι fans που τον έκαναν να μανουριάσει αλά αγγλική pub, καθώς φορούσαν εμφανίσεις της Ρεάλ Μαδρίτης, η οποία τον περασμένο Μάιο είχε κερδίσει έναντι της αγαπημένης του Manchester City.
Στα live του Liam χωράνε οπαδικά.
Επιστροφή στις μουσικές εξελίξεις του βιβλικού εκείνου live. Τι κι αν περιμέναμε 22 ολόκληρα χρόνια να ακούσουμε ζωντανά το “Some Might Say”, ο Liam αποφάσισε πως αυτή δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή να συμβεί, εξισορροπώντας όμως (για καλή μας τύχη) το πλήγμα, με το παίξιμο του συγκλονιστικού τρίπτυχου “Cigarettes & Alcohol” – “Wonderwall” – Champagne Supernova”, που έγιναν ο επίλογος μιας εμφάνισης που θα θυμόμαστε για όλη μας τη ζωή. Τα φώτα στη σκηνή έσβησαν, οι μαράκες του Liam προσγειώθηκαν σε έναν μεγάλο fan του (όχι, καθόλου δεν ζηλεύουμε) και η ώρα του Iggy είχε σχεδόν φτάσει.
Λουίζα Σολομών-Πάντα
23:18. Ξεκινά το intro από την καθαρίστρια Sarah Lipstate, γνωστή με το όνομα Noveller. Μας έχει πιάσει μια ανησυχία. «Από πού θα βγει; Πού είναι; Τον βλέπεις;» ρωτάμε μεταξύ μας προσπαθώντας να ανασηκωθούμε για να δούμε από πού θα εμφανιστεί. Και ξαφνικά, να, πετάγεται ο άνθρωπος που έχει κάνει τόσα πολλά επάνω και κάτω από τις σκηνές αυτού του κόσμου ώστε να μην πιστεύει κανείς μας ότι στα 75 του είναι εκεί μπροστά μας alive and kicking. Και μιλάμε για kicking όχι αστεία. «Δίδαξέ τους Iggyyyyyy» ακούω την ώρα που μπουκάρει με ορμή και ακούγεται το T.V. Eye τόσο δυνατά, που τραντάζονται και τα τσιμέντα.
Δεν είχα καμία αμφιβολία για την ενέργειά του και αυτό επιβεβαιώνεται βλέποντάς τον να οργώνει τη σκηνή πάνω-κάτω, να κατεβαίνει στο κοινό, να αποφεύγει με χαριτωμένο ελιγμό ένα από το μπουκάλια που προσγειώνονται δίπλα του (φύγαν πολλά μπουκάλια και πολλά ποτήρια στον αέρα επάνω στον πανικό του mosh pit) και αμέσως να γελάει δυνατά σαν παιδάκι προς τη μεριά όποιου το πέταξε και να του κάνει κωλοδάχτυλο.
Η φωνή του είναι βραχνή, βγαίνει με δυσκολία αλλά ζητάει συγγνώμη γι΄αυτό. Γιατί αυτή η αυθεντική πανκ ψυχή έχει μέσα της την ευγένεια όλου του κόσμου. Γιατί ξέρει ακριβώς προς τα πού να στρέψει την οργή όταν πρέπει και με ποιον τρόπο. Δεν τη σκορπά γιατί δεν χρειάζεται τις ποζεριές. Διδάσκει.
Και διδάσκει με το ginger tea του, με την ήρεμη βραχνή φωνή του που μας λέει «Κάποτε, πριν παλιά χρόνια, ήμουν νέος, φτωχός και βρώμικος. Είμαι ακόμα βρώμικος» και μας κάνει να γελάσουμε συνωμοτικά αλλά και με τη μία ώρα και 40 λεπτά που χαρίζει στο κοινό που έχει από κάτω και το σέβεται όσο λίγοι άλλοι. Νιώθω πολύ τυχερή που ο Iggy είναι μπροστά μου. Νιώθω τυχερή που ακούω αυτή τη μπάντα-φωτιά που τον συνοδεύει, που έχει ακόμα και πνευστά και όλα τα τραγούδια τα απογειώνει ακόμα περισσότερο (δεν το περίμενα αλλά ναι, είναι δυνατόν).
Αχ βρε Iggy μακάρι να περάσουν πολλά ακόμα χρόνια και να μας έρχεσαι και αν δεν μπορείς να οργώνεις τη σκηνή, δεν πειράζει, πες μας ιστορίες σαν αυτή από τα νιάτα σου και εμείς θα σε ακούμε ακόμα με μάτια ενθουσιασμένα και θα «βρωμιζόμαστε» μαζί σου.
Αντιγόνη Πάντα-Χαρβά
