Αν οι προηγούμενες μέρες του Release Athens είχαν άρωμα και γεύση από μπύρα και δάκρυα, η χθεσινή με headliners τους Pet Shop Boys μύριζε καλοκαίρι με αντιηλιακό καρύδα και είχε γεύση από φιλιά.
Γι’ αυτό το τόσο καλοκαιρινό κλίμα, βοήθησαν όλοι οι καλλιτέχνες που ανέβηκαν στη σκηνή από νωρίς αλλά και το γεγονός ότι ήταν η πιο θερμή μέχρι τώρα μέρα του φεστιβάλ. Στη δική μου περίπτωση βέβαια υπήρχε και ένας ντουβρουτζάς όμοιος με ηλίαση όταν για τη διαδρομή Κυψέλη-Πλατεία Νερού με ταξί, πλήρωσα 16 ευρώ.
17:30. Οι Bobya Cottisha από τη Θεσσαλονίκη, οι τολμηροί της ημέρας, υποδέχονται (όπως συνήθως συμβαίνει αυτή την ώρα) τους επίσης τολμηρούς θεατές που έχουν έρθει από νωρίς με δέκα κιλά αντιηλιακό επάνω τους και έχουν τρέξει να σταθούν όπου υπάρχει λίγη σκιά. Είναι ταξιδιάρικο το groove τους. Αυτό το γλυκό soul-pop-funk πάντρεμα σε συνδυασμό με τα βελούδινα φωνητικά της Έλενας Τσιγάρα, σε βάζουν σε μια εντελώς feel good κατάσταση και δεν υπάρχει περίπτωση παρά τον καυτό ήλιο και τον ιδρώτα που κολλάει στο σώμα να μη λικνιστείς στις μελωδίες τους.
18:15. Ο, επίσης Θεσσαλονικιός, Τζίμης Πολιούδης που τον πρωτογνωρίσαμε στους Psychedelic Trips To Death, τον λατρέψαμε με τους Vagina Lips και τα τελευταία χρόνια τον ξέρουμε με τη νέα του καλλιτεχνική περσόνα Mazoha, για μένα διαθέτει μια από τις πιο ωραίες φωνές της ελληνικής σκηνής. Και αναμφίβολα είναι ένας τρομερά ανήσυχος μουσικός που διαρκώς πειραματίζεται και ηλεκτρίζει το κοινό του. Κάτι τέτοιο καταφέρνει και τώρα με τον ήλιο κατακούτελα, την ηλεκτρική κιθάρα του και τα προηχογραφημένα beats. Και αν μέχρι πριν λίγο η διάθεση ήταν χαλαρή σαν καλοκαιρινή σιέστα σε μία αιώρα, “Τώρα… χορός”. Κάποια ποτά φεύγουν στον αέρα. Δε βαριέσαι, είναι ωραία εδώ ποιος να τρέχει στην τουαλέτα άλλωστε;
19:10. Είναι η δεύτερη φορά που ο Κ. ΒΗΤΑ ανοίγει συναυλία των Pet Shop Boys στην Αθήνα (η πρώτη ήταν στον Λυκαβηττό το 2000, στην παρθενική τους εμφάνιση εδώ) και είναι προφανώς λογικό να υπάρξει και πάλι η σκέψη: «Ρε φίλε πόσο επηρέασαν οι Pet Shop Boys τους Stereo Nova, είναι φοβερό». Και η σκέψη γίνεται κουβέντα και λίγο ξεφεύγει η προσοχή από τη σκηνή αλλά επανέρχεται γρήγορα αφού οι ονειρικές μελωδίες σταματούν τα πολλά μπλα-μπλα. Γενικά για μένα η ιδανική συνθήκη για ένα live του Κ. ΒΗΤΑ δεν είναι στον ήλιο με 35° αλλά σε πιο σκοτεινά και ατμοσφαιρικά περιβάλλοντα, παρ’ όλα αυτά, είναι αυτή η αγαπημένη φωνή που όλα κάπως τα κάνει μαγικά και νοσταλγικά και σβήνει τις συζητήσεις και τον θόρυβο που υπάρχουν τριγύρω.
20:30. Οι Thievery Corporation στα δικά μου συναυλιακά θέλω δεν ανταποκρίνονται. Καλώς ή κακώς νιώθω αυτό το μείγμα reggae, dub, soul και hip-hop κάπως ασύνδετα παλιακό με το τώρα μου. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχουν το δικό τους μεγάλο κοινό εδώ και ότι δεν καταφέρνουν να δημιουργήσουν στους φανς τους μια ατμόσφαιρα απογευματινού πάρτυ που θα ήταν φυσικά ακόμα πιο ιδανική αν τα δάχτυλα των ποδιών βούλιαζαν στην καυτή άμμο μιας παραλίας και όχι στο τσιμέντο της Πλατείας Νερού. Τα χιτάκια τους διαδέχονται το ένα μετά το άλλο, με το “The Richest Man in Babylon” να επιβεβαιώνει για τα καλά την ανάγκη της παραλίας με την καυτή άμμο. Είναι και η ουρά μεγάλη για ποτό και έχασα εντελώς το vibe. Ας κάτσω λίγο κάτω να πάρω δυνάμεις για το Λονδρέζικο κύμα που θα με παρασύρει σε λίγο.
23:00. Είχα τη χαρά να κάνω face to face συνέντευξη στους Pet Shop Boys το 2009 στο Λονδίνο και με είχε κερδίσει η ζεστασιά τους, κάτι που σε συνδυασμό με όλες τις αναμνήσεις από τα εφηβικά μου χρόνια που οι μελωδίες τους ήταν πάντα σε κάποια mixtape, με κάνει να τους αγαπώ πολύ. Κάτι ακόμα που θαυμάζω σε αυτούς είναι το γεγονός ότι παίρνουν δημόσια πολιτική θέση. Άσχετα με το αν συμφωνώ πάντα 100% με αυτή τη θέση. Το ίδιο κάνουν και απόψε πριν βγουν στη σκηνή, ξεκινώντας τη συναυλία προβάλλοντας την ουκρανική σημαία στο τεράστιο video wall. Αμέσως μετά τα φώτα σβήνουν και μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα ξεκινά ένα ντελίριο εικόνων πίσω τους και μπαίνουν με ένα από τα πιο αγαπημένα τους χιτ, το “Suburbia”.
Βέβαια, ποιο απ’ όλα τα κομμάτια τους, διασκευές και μη, να διαλέξεις ως αγαπημένο; Δεν γίνεται, είναι τόσα πολλά. Και τα περισσότερα ακούγονται εδώ απόψε. Στην αρχή ο ήχος μου φαίνεται αρκετά χαμηλός, κάτι που σχεδόν με ξενερώνει και τη στιγμή που με την φίλη μου που έχει έρθει από το Λονδίνο συζητάμε για την ένταση του ήχου σε μεγάλα φεστιβάλ και τη διαφορά της σε αστικούς χώρους σε σχέση με μεγάλες διοργανώσεις στην εξοχή, κάπως μαγικά τα ντεσιμπέλ δυναμώνουν και μαζί και η διάθεσή μας για χορό. Και αυτό είναι κάτι που το νιώθω και στον κόσμο γύρω μου.
«Καλώς ήρθατε στον Dreamworld μας, θα πάμε ένα ταξίδι στις αναμνήσεις» φωνάζει ο Neil Tennant και τώρα ξεκινάει το μεγάλο πάρτυ. “Where the streets have no name” ρεμιξαρισμένο με “Can’t take my eyes off of you” και αρχίζουν οι χοροί, οι αγκαλιές, τα φιλιά και ένα από τα πιο ηχηρά sing-a-longs στην ιστορία των sing-a-longs. Από εκεί και πέρα, με τον τρόπο που είχαν φτιάξει τα ρεμίξ τους και με τους επιπλέον μουσικούς στη σκηνή πέρα από τον Chris Lowe, ο δρόμος είναι μόνο ένας. Αυτός του πιο ξέφρενου πάρτυ. Στο “Domino Dancing” όλα γίνονται πολύχρωμα, είναι κρίμα που κάποια στιγμή ένα προηχογραφημένο σημείο του σετ τους κόβει τον αυθορμητισμό των φωνών μας που θέλουν να ενωθούν με του Neil ακαπέλα (αλλά δε βαριέσαι, το ίδιο συνεχίζουμε να φωνάζουμε και χορεύουμε). Πίσω τους προβάλλονται φωτογραφίες από τα πρώτα τους χρόνια σαν μπάντα και υπάρχει μια συγκίνηση για τα χρόνια που πέρασαν (αχ).
Και ξαφνικά σκάει η γροθιά του “It’s a sin” λίγο νωρίτερα από όσο την περιμέναμε και μας βρίσκει λίγο σοκαρισμένους και απροετοίμαστους αλλά και αυτό το ξεχνάμε αμέσως και περίπου στα μισά του τραγουδιού με ένα δυνατό σκάσιμο ήχων και χρωμάτων, φεύγουμε για λίγο από τη γη και αγγίζουμε τα χέρια μας εκεί ψηλά σαν να προσπαθούμε να φτάσουμε στον ουρανό. Κάποιος έχει πάρει βιντεοκλήση φίλο του που δεν έχει μπορέσει να έρθει και ο φίλος χαμογελάει ευτυχισμένος στην οθόνη. Τι κι αν θέλουμε λίγο ακόμα μετά το encore και το “Being Boring” που κλείνει τη βραδιά, τι και αν μας έλειψαν κάποια κομμάτια, το χαμόγελο της ευτυχίας υπάρχει σε όλα τα πρόσωπα γύρω μου. Father forgive me, it’s NOT a sin.
