5 ταινίες που αξίζει να δείτε στο 12ο Φεστιβάλ Πρωτοποριακού Κινηματογράφου

Ένα από τα πιο σταθερά ενδιαφέροντα ελληνικά φεστιβάλ, το Φεστιβάλ Πρωτοποριακού Κινηματογράφου (truth in advertising!), επιστρέφει στις 3 αίθουσες της Ταινιοθήκης, αλλά και στη διαδικτυακή της πλατφόρμα προβολών online.tainiothiki.gr, από τις 26 Μαΐου ως τις 15 Ιουνίου, με ένα συναρπαστικό πρόγραμμα που προσφέρεται για ανακαλύψεις, αλλά και επανεκτιμήσεις κλασικών έργων, και που ακυρώνει κάθε γκρίνια για την κατάσταση του σύγχρονου σινεμά, αρκεί οι θεατές να έχουν όρεξη για εξερεύνηση.

Πέρα από ένα πλούσιο πρόγραμμα, που περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, αφιερώματα στον Τζορτζ Στίβενς, τον Ροβήρο Μανθούλη, τον Θόδωρο Αγγελόπουλο και τις διευθύντριες φωτογραφίας Ανιές Γκοντάρ, Ντάρια Ντ’Α ντόνιο, Ολυμπία Μυτιληναίου, Κατερίνα Μαραγκουδάκη και Χριστίνα Μουμούρη, το φεστιβάλ περιλαμβάνει διαλόγους των προσκεκλημένων σκηνοθετών (ανάμεσά τους και ο εμβληματικός Λαβ Ντίαζ) με το κοινό και τους διοργανωτές, masterclasses και μια έκθεση με τίτλο «Μαγικές εικόνες» που προαναγγέλλει τη λειτουργία του νέου Μουσείου Κινηματογράφου της Ταινιοθήκης της Ελλάδος, που θα είναι ανοιχτό για το κοινό ως τα τέλη Ιουνίου. Παρακάτω, επιλέγουμε τις ταινίες που αξίζει να παρακολουθήσετε στη φετινή διοργάνωση, για πρώτη ή για πολλοστή φορά.

Οι Ροδακινιές του Αλκαράς 

Με μια βράβευση-έκπληξη με Χρυσή Άρκτο στο Φεστιβάλ Βερολίνου, η σκηνοθέτης Κάρλα Σιμόν εξακολουθεί να συγκινεί το arthouse κύκλωμα 5 χρόνια μετά το υπέροχο Καλοκαίρι 1993. Στη νέα της ταινία, που σηματοδοτεί την επίσημη έναρξη του φετινού φεστιβάλ, μια οικογένεια που μαζεύει ροδάκινα σε ένα κτήμα στο μικρό καταλανικό χωριό Αλκαράς απειλείται από την αλλαγή ιδιοκτησίας του και την αντικατάσταση των ροδακινιών από φωτοβολταϊκά πάνελ. Ένα τρυφερό οικογενειακό δράμα με κοινωνικοπολιτικές προεκτάσεις, νατουραλιστικές ερμηνείες και αξέχαστο τέλος. 

Η Ιστορία του Χα

Ο σπουδαίος Φιλιππινέζος auteur και αρχιτέκτονας του slow cinema, Λαβ Ντίαζ, θα παρευρεθεί στο φεστιβάλ για να παρουσιάσει την τελευταία ταινία του, εμπνευσμένη από τη ζωή του Χερνάντο Αλαμάδα, ενός καλλιτέχνη του βοντβίλ και πρώην στελέχους του σοσιαλιστικού κόμματος που ολοκληρώνει την περιοδεία του σε ένα κρουαζιερόπλοιο το 1957 και επιστρέφει στον τόπο του, αλλά αντί για ελπίδα έρχεται αντιμέτωπος με φτώχεια και προσωπικές απογοητεύσεις. Ο Ντίαζ χρησιμοποιούσε πάντα αισθητικές μεταφορές για να σχολιάσει την κατάσταση στη χώρα του και το ατομικό και συλλογικό τραύμα, αλλά εδώ αποτίει και ένα φόρο τιμής σε μια ξεχασμένη τέχνη.

Ανθρώπινη Δικαιοσύνη

Αυτοδίδακτος, ουμανιστής και συνεχώς εξελισσόμενος μέσα στο αυστηρά ορισμένο χολιγουντιανό στουντιακό σύστημα, ο σκηνοθέτης Τζορτζ Στίβενς υπέγραψε κάποιες από τις πιο σημαντικότερες αμερικάνικες ταινίες, όπως το Μια Θέση στον Ήλιο (A Place in the Sun), το Άνθρωπο της Χαμένης Κοιλάδας (Shane) και τον Γίγαντα (Giant). Και οι τρεις συγκαταλέγονται στο αφιέρωμα του φεστιβάλ σε εκείνον, όμως εμείς προτείνουμε την υποψήφια για 7 Όσκαρ κωμωδία Ανθρώπινη Δικαιοσύνη (The Talk of the Town), που ενώνει δύο ιδιοφυίες του είδους, τον Κάρι Γκραντ και την Τζιν Άρθουρ, σε μια ιστορία με πολιτικό υπόβαθρο και screwball περιτύλιγμα. Ο Γκραντ υποδύεται έναν αριστερό εργάτη που κατηγορείται για εμπρησμό του εργοστασίου όπου δουλεύει και που καταλήγει να κρύβεται στο σπίτι μιας παλιάς του συμμαθήτριας (Άρθουρ), που όμως το έχει ενοικιάσει σε έναν Ανώτατο Δικαστή (Ρόναλντ Κόλμαν). Πλατωνικά φλερτ μπλέκονται με ηθικά διλήμματα σε μια ταινία που προσπερνά την ελαφρότητα του είδους και προετοιμάζει το έδαφος για τη σοβαρή στροφή του σκηνοθέτη με το Shane. (Αν δεν χορτάσετε την Άρθουρ, παίζεται στο ίδιο αφιέρωμα και το σπαρταριστό Άστεγοι Ερωτευμένοι.)

Ο Θαλασσοπόρος

Ίσως η πιο χαρακτηριστική ταινία του Μπάστερ Κίτον σε στυλ και εφευρετικότητα, ο Θαλασσοπόρος είναι μια φιλόδοξη κωμωδία για ένα παρ’ολίγον ζευγάρι πλουσιόπαιδων που καταλήγει σε ένα ακυβέρνητο πλοίο. Ρεσιτάλ σλάπστικ, με ένα άψογα σκηνοθετημένο αστείο σε κάθε σκηνή (πόσες ταινίες, εκτός από το Bridesmaids και το This Is Spinal Tap, μπορούν να το εγγυηθούν αυτό;), αποτελεί ένα από τα highlights της καριέρας του Κίτον, ο οποίος μοιράστηκε τα σκηνοθετικά καθήκοντα με τον δραματικό ηθοποιό Ντόναλντ Κρισπ, που αργότερα θα κέρδιζε Όσκαρ ερμηνείας για το How Green Was My Valley του Τζον Φορντ.

Τι Ήξερε η Μέιζι

Για πρώτη φορά παρουσιάζεται στην Ελλάδα το έργο της γαλλο-αμερικανίδας σκηνοθέτιδας, διευθύντριας φωτογραφίας και φωτογράφου Μπαμπέτ Μανγκόλτ, μαθήτριας της Νουβέλ Βαγκ και επιδέξιας εκπροσώπου του πειραματικού σινεμά. Το 1975 έκανε το σκηνοθετικό της ντεμπούτο με αυτή την εκ νέου αφήγηση του μυθιστορήματος του Χένρι Τζέιμς, υιοθετώντας την οπτική ενός κοριτσιού και μιας υποκειμενικής κάμερας, με απώτερο σκοπό τη διερεύνηση των τρόπων που ορίζεται η πραγματικότητα και η εικόνα, σύμφωνα με την ίδια τη δημιουργό.