O Daniel Craig νιώθει πιο άνετα στα gay bars. Κι εμείς το ίδιο

Πιο έντονα από ποτέ, βλέπουμε άντρες να τοποθετούνται υπέρ ζητημάτων που μέχρι πρότινος έθιγαν μόνο οι γυναίκες. Σαν να αφορούσαν μόνο εκείνες, μια μονόπλευρη οπτική που δεν βοηθά στη λύση πολλών και πολυεπίπεδων έμφυλων προβλημάτων. Η εμπλοκή των αντρών σε θέματα φεμινιστικά δεν είναι απλά επιθυμητή, αλλά αναγκαία. Έτσι και ο Daniel Craig, ο κινηματογραφικός μας James Bond, σε μια συνέντευξη που έδωσε στο podcast “Lunch with Bruce”, έκανε δηλώσεις με τις οποίες ταυτιστήκαμε. 

«Πηγαίνω σε γκέι μπαρ όσο θυμάμαι τον εαυτό μου», είπε. «Ένας λόγος είναι επειδή εκεί δεν τσακώνομαι τόσο συχνά». Ο 53χρονος ηθοποιός εξήγησε ότι είναι σχεδόν απίθανο να ενοχληθεί, αν βρίσκεται ανάμεσα σε άτομα της ΛΟΑΤΚΙ+ και queer κοινότητας. Το γυναικείο βίωμα μπορεί να το επιβεβαιώσει αυτό, καθώς τα queer μαγαζιά και στέκια είναι από τα μέρη που οι θηλυκότητες θεωρούμε safe spaces. 

Από νεαρός, σύχναζε στα gay bars, γιατί ήθελε απλώς να περνά ήσυχα την ώρα του. Ένα χρόνιο -κι ακόμη αναπάντητο- αίτημα των γυναικών που συνήθως βρίσκονται αντιμέτωπες με παρενοχλητικές συμπεριφορές και το ανδρικό βλέμμα καρφωμένο πάνω τους. «Όλοι ήταν καλοί με όλους. Δεν έπρεπε να διατυμπανίσεις τη σεξουαλικότητά σου. Ήταν εντάξει. Και ήταν ασφαλές», σχολιάζει ο κινηματογραφικός James Bond, προσθέτοντας «Γνώριζα και κοπέλες εκεί, γιατί πολλές σύχναζαν σε τέτοια μέρη για τον ίδιο ακριβώς λόγο με εμένα».

Το ζήτημα του πώς θα περπατήσεις, από ποιούς δρόμους θα περάσεις, με παρέα ή μόνη, από έναν δημόσιο χώρο, από ένα μαγαζί, ήταν ανέκαθεν προβληματισμοί για πολλές από εμάς. Έτσι, θα πάμε σε bar που ξέρουμε ότι θα νιώσουμε ασφαλείς. Τελεία. «Ένας από τους λόγους είναι επειδή δεν τσακώνομαι συχνά σε gay bar… επειδή η επιθετική επίδειξη της π@@ας περιφέρεται στα ετερό-μπαρ, και το έχω σιχαθεί όλο αυτό», λέει ο Daniel Craig και μια ανάσα ανακούφισης βγαίνει από το συλλογικό γυναικείο σώμα. 

Η τοξική αρρενωπότητα είναι σαν ένα δηλητηριώδες ποτό που το σερβίρουν σε τόσα πολλά μέρη, ναούς της πατριαρχίας, ώστε θεωρείται καθολικότητα. Η queer κουλτούρα όμως ήταν από πάντα χώρος και τρόπος αντίστασης σε κάθε τι τοξικό, δημιουργώντας χώρους ασφαλείς, πολύχρωμους, όπου όλα τα σώματα ήταν αποδεκτά κι ελεύθερα, σε ένα πλαίσιο διαδικασίας “queer world making”. Χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι δεν εισχωρούν κι εκεί επιθετικές και τοξικές συμπεριφορές, απλά συμβαίνει σημαντικά λιγότερο. 

Στο “Sex in Public”, ένα δοκίμιο που πραγματεύεται τη σεξουαλικότητα στη δημόσια σφαίρα και παρέχει μια κριτική ανάλυση της ετεροκανονικότητας, η Lauren Berlant και ο Michael Warner εξετάζουν το πως η ετεροφυλοφιλία έχει καταστεί «υποχρεωτική» στο δημόσιο χώρο και αποτελεί την ηγεμονική κουλτούρα. 

Οι δύο συγγραφείς αναφέρουν ότι: «Η ετεροφυλόφιλη κουλτούρα δεν μπορεί να αναγνωρίσει πολλά από αυτά που γνωρίζουν και βιώνουν οι άνθρωποι για τη σκληρότητα της «κανονικής» κουλτούρας, ακόμη και για τους ανθρώπους που ταυτίζονται με αυτή. Αυτή η σκληρότητα δεν καταγράφεται πουθενά. Η συνεχής αποτυχία των ετεροφυλόφιλων ιδεολογιών και θεσμών δεν αναγνωρίζεται». Συμπληρώνουν μάλιστα πως «Κάθε μέρα, ακόμη και οι παρουσιαστές τηλεοπτικών εκπομπών δείχνουν έκπληκτοι όταν ανακαλύπτουν ότι οι άνθρωποι που είναι αφοσιωμένοι στην ετεροκανονικότητα είναι δυσαρεστημένοι».

Όπως όμως υπογραμμίζουν οι Berlant και Warner, θέλουμε να δημιουργήσουμε έναν κόσμο όπου η ετεροκανονικότητα δεν θα είναι η μόνη υποχρεωτική και διανοητή οδός. Κι εμείς θέλουμε να πούμε ένα ευχαριστώ στον Daniel Craig που έθιξε την τοξική αρρενωπότητα, μιλώντας για την επιθετικότητα των αντρών και μας έδωσε πάσα για να αναζητήσουμε νέα μοντέλα αρρενωπότητας, πιο θετικής.