Η περιοδεία των Darkside (Nicolas Jaar και Dave Harrington), έχει προκαλέσει πολύ μεγάλο ντόρο, χάρις στα πολλά και γρήγορα sold out που έχει καταφέρει σε ολόκληρο τον κόσμο και γι’ αυτό το λόγο μπορεί να πει κανείς ότι είμαστε πολύ τυχεροί που θα τους δούμε αυτή την εποχή, άσχετα από το τι πιστεύουμε για την ποιότητα του δίσκου. Αυτό ακριβώς νιώθει και ο Dave Harrington, επαναλαμβάνοντας συνέχεια πόσο τυχερός είναι.
Τον πήρα τηλέφωνο στο σπίτι του στο Μπρούκλιν, αρκετούς μήνες πριν, όταν μάζευε τα πράγματά του και ετοιμαζόταν για την αφετηρία της περιοδείας. Όπως μου είπε, μόλις τελείωνε ένα μπουκάλι κρασί και όταν θα ολοκληρώναμε τη συνέντευξη θα πήγαινε κατευθείαν στο αεροδρόμιο. Ίσως να φταίει το κρασί, αλλά αποδείχτηκε εξαιρετικός συνομιλητής και μεγάλος πολυλογάς. Είναι πολύ πιθανό να συνεχίζαμε και άλλο την κουβέντα μας αν δεν ακουγόταν από το βάθος μια γυναικεία φωνή που τον ενημέρωνε ότι θα χάσει την πτήση του αν δεν μου κλείσει το τηλέφωνο. Στα ενδιάμεσο είχε προλάβει, εκτός αυτών που θα διαβάσετε, να εκφράσει την αγάπη του για την Laurie Anderson, η οποία αποτελεί το μεγάλο του συναυλιακό απωθημένο, αλλά και για τον Ornette Coleman, που του άλλαξε τη ζωή όταν άκουσε για πρώτη φορά έναν live δίσκο του.
Γνωρίζεστε πολλά χρόνια με τον Nicolas, θυμάσαι πότε σας φάνηκε καλή ιδέα να φτιάξετε τους Darkside; Συνέβη κάπως φυσιολογικά, χωρίς να το σχεδιάσουμε ή να το προγραμματίσουμε. Γενικά, πιστεύουμε και οι δύο ότι αυτός είναι ο σωστός τρόπος, να γίνονται όλα κάπως οργανικά και απλά. Έτσι λοιπόν, το πρώτο καλοκαίρι που ήμουν σε περιοδεία με τον Nico (2011), είχαμε μια μέρα ρεπό και αράζαμε σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου στο Βερολίνο. Είχαμε μαζί μας τον εξοπλισμό και μου πρότεινε αντί να πάμε για ποτό να κάτσουμε στο δωμάτιο και να γράψουμε ένα τραγούδι. Μέχρι το τέλος της βραδιάς, είχαμε στα χέρια μας το πρώτο κομμάτι του ΕΡ που θα κυκλοφορούσαμε λίγο αργότερα. Έκτοτε, δουλεύουμε συνέχεια μαζί. Όταν γυρίσαμε σπίτια μας το φθινόπωρο, τελειώσαμε και άλλα τραγούδια και επειδή άρεσαν πολύ και στους δύο, αποφασίσαμε να τα ηχογραφήσουμε κανονικά. Κανονίσαμε μια συναυλία στη Νέα Υόρκη και επειδή είχαμε μόνο τρία τραγούδια, γράψαμε και άλλα και κάπως έτσι καταλήξαμε να έχουμε ένα δίσκο στα χέρια μας.
Πώς λειτουργεί ένας τέτοιος τρόπος; Συνήθως τα συγκροτήματα συζητούν διεξοδικά την παραμικρή λεπτομέρεια. Σε γενικές γραμμές, πρέπει να είσαι τυχερός. Απ’την εμπειρία μου ως μουσικός, μπορώ να σου πω ότι μου αρέσει να παίζω με πολλούς συναδέλφους, αλλά στη ζωή σου μπορείς να συνδεθείς κάπως πιο βαθιά με ελάχιστους ανθρώπους. Μου έχει συμβεί μια δύο φορές και με τον Nico έχουμε μια τέτοια σχέση. Είναι ξεκάθαρα θέμα τύχης. Στους Darkside, αυτή η επικοινωνία ξεκινάει απ΄τις αρχές του αυτοσχεδιασμού. Είναι ο βασικός λόγος που μας αρέσει τόσο πολύ να παίζουμε μαζί. Υπάρχουν δύο ειδών μουσικοί: αυτοί που αυτοσχεδιάζουν και πειραματίζονται και αυτοί που δεν αυτοσχεδιάζουν και δεν πειραματίζονται. Αν λειτουργείς με μια τέτοια αρχή, τότε δεν υπάρχουν μουσικά είδη, δεν υπάρχει θέμα γούστου. Αν βάλεις στο ίδιο δωμάτιο έναν βιολιστή που του αρέσει να αυτοσχεδιάζει με έναν noise καλλιτέχνη, θα βρουν ένα τρόπο να παίξουν μαζί. Αυτή είναι η πραγματικότητα.
Ο πειραματισμός αποτελεί το βασικό σου μουσικό υπόβαθρο; Ξέρουμε αρκετά πράγματα για τις επιρροές και το παρελθόν του Jaar αλλά όχι και τόσα πράγματα για σένα. Ναι, από εκεί προέρχομαι. Έχω παίξει σε indie μπάντες, σε noise σχήματα κτλ. Μεγάλωσα με τζαζ, ήμουν τυχερός γιατί μεγάλωσα σε ένα σπίτι που έπαιζε συνέχεια μουσική. Ο πατέρας μου δεν είναι μουσικός αλλά είναι φανατικός φίλος της τζαζ. Έχω κληρονομήσει πια την τεράστια δισκοθήκη του, οπότε καταλαβαίνεις. Ξεκίνησα 9-10 χρονών να παίζω και εγώ. Τότε θεωρούσα πως μόνο η τζαζ υπάρχει. Πλέον ακούω από Jan Garbarek μέχρι Grateful Dead. Ήμουν τυχερός γιατί όταν ακόμα πήγαινα σχολείο, είχα καθηγητές μερικούς απ’τους κορυφαίους μουσικούς της underground τζαζ σκηνής της Νέας Υόρκης. Δεν θα ξεχάσω τη μέρα που είχα τρυπώσει σε ένα κλαμπ, ήμουν ακόμα 15 χρονών, για να ακούσω τον Marc Ribot (σ.σ. ένας απ΄τους κορυφαίους κιθαρίστες της Αμερικής). Είναι απ’τις στιγμές που με επηρέασαν βαθιά ως μουσικό.
Ο δίσκος μού φαίνεται ιδιαίτερα προσεγμένος σε θέματα ροής. Το εναρκτήριο κομμάτι, το Golden Arrow για παράδειγμα, ξεκαθαρίζει εξαρχής τι είναι αυτό που κάνετε, και είναι αρκετά διαφορετικό απ’το ΕΡ. Ναι, έχεις απόλυτο δίκιο, είναι κάτι που προσέχουμε και οι δύο, ειδικότερα εγώ. Ήθελα ο δίσκος να ακούγεται σαν ένα ταξίδι και το πρώτο κομμάτι είναι το κάλεσμα να ξεκινήσεις. Να καταλάβεις περίπου τι θα ακούσεις και θα ξεχαστείς σιγά-σιγά. Ήταν απ’τα πρώτα κομμάτια που δουλέψαμε μετά το ΕΡ αλλά ήταν επίσης και ένα απ΄τα τελευταία κομμάτια που ολοκληρώσαμε. Είναι το τραγούδι που επιστρέφαμε συνέχεια και αυτό που μάλλον έχει μεγαλύτερη σημασία για εμάς.
Οι Daft Punk πιστεύεις πως ξέρουν ότι «πειράξατε» ολόκληρο το Random Access Memories; Δεν ξέρω, νομίζω πως ναι γιατί έχουμε έναν κοινό φίλο στο Λος Άντζελες που μου είχε πει ότι θα τους το στείλει. Δεν τους έχω γνωρίσει όμως, ξέρεις αυτοί είναι οι Daft Punk, εμείς πάλι είμαστε απλά δύο τύποι. Αυτοί ζουν σε μια τεράστια πυραμίδα και εμείς είμαστε δύο φωτιστικά στο τοίχο.
Πώς νιώθεις που πριν ακόμα ξεκινήσετε την περιοδεία, οι περισσότερες συναυλίες σας είναι sold out; Πόσες φορές σου έχω πει ότι είμαι τυχερός; Το ίδιο ισχύει. Είμαι σε θέση να παίζω τη μουσική που με ενδιαφέρει και υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να ακούσουν τι κάνω. Προσπαθώ να μην αγχωθώ για τα sold out παρ’ ότι δεν είμαι ο τύπος που αγχώνεται πάνω στη σκηνή αλλά για σου πω την αλήθεια, στην τελευταία μας συναυλία στις Η.Π.Α. είχε έρθει η οικογένεια μου να με δει και είχα πάρα πολύ άγχος.
Οι Darkside θα εμφανιστούν στο Ejekt Festival, μαζί με Kasabian, Editors και White Lies, μεταξύ άλλων.
25 Ιουνίου, Πλατεία Νερού – Ολυμπιακός Πόλος Φαλήρου. Εισιτήρια: 37€ – πωλούνται στα: www.ticketarena.gr, w
