«Θα τα παρατήσω όλα και θα γίνω χορεύτρια». Καθώς πλησίαζα στην Πλάκα όπου είχαμε δώσει το ραντεβού μας με τη Νεφέλη, σκεφτόμουν πόσα στερεότυπα έχουμε «άθελά μας» αναπαράγει μέσα από ρητά της λαϊκής κουλτούρας που τα διαιωνίζουν. Η Νεφέλη Θεοδότου, στα 22 της μόλις χρόνια έχει γεμίσει τα πόδια της με αμέτρητες μελανιές κάνοντας «ευλαβικές» πρόβες για τις χορογραφίες στις οποίες συμμετέχει, εξελίσσεται με πάθος στο Commercial Dance, έχει χορέψει μπροστά σε μερικές χιλιάδες κόσμου στο πλευρό της Ελένης Φουρέιρα και άλλων καλλιτεχνών της ελληνικής showbiz, αλλά ο κόσμος της underground σκηνής είναι εκείνος που τη μαγεύει. Χορεύει σε video clips συγκροτημάτων της εγχώριας σκηνής, ακούει πολλή ροκ μουσική, πειραματική, ηλεκτρονική, αλλά και κλασική. Αγαπάει τον Aphex Twin, μα λατρεύει τους Radiohead, εξού και το όνειρό της να χορέψει δίπλα στον Thom Yorke, όπως μου εξομολογήθηκε.
Η προσωπικότητά της είναι πολύπλευρη, το ίδιο και τα μαλλιά της που μέσα από τις συχνές χρωματικές αλλαγές τους αξίζουν δικαίως μία θέση σε κάποιο ουράνιο τόξο. Τις δύο περίπου ώρες που βρεθήκαμε μαζί, αφού μας διέκοψε ένας μεθυσμένος κύριος, ένας νεαρός που πουλούσε λουλούδια και μερικοί περαστικοί, συζητήσαμε για το πρώτο της προσωπικό, διαδραστικό project «Αίσα» το οποίο με αγάπη ετοιμάζει αυτή την περίοδο. Μου μίλησε για τη ζωή μίας χορεύτριας στα μπουζούκια και τη νύχτα με αφορμή τις καταγγελίες σεξουαλικής, σωματικής, λεκτικής και ψυχολογικής κακοποίησης μου μαζικά αναδύονται στην ελληνική κοινωνία και συμφωνήσαμε πως έχει έρθει η ώρα να «ξορκίσουμε» τα ταμπού που στερούν την ευκαιρία σε χορευτές που έχουν ένα πιο “pop” βιογραφικό, να αναδείξουν τις ευφάνταστες δημιουργίες τους μέσα από φεστιβάλ χορευτών και χορογράφων.
Πώς ξεκίνησε η σχέση σου με το χορό και πώς γεννήθηκε η επιθυμία να ασχοληθείς με το Commercial; Ήμουν πέντε ετών, όταν με πήγε η μαμά μου στο μπαλέτο της γειτονιάς, με το σκεπτικό ότι θα σταματήσω να χορεύω μόνη μου μέσα στο σπίτι «σαν την τρελή». Μετά με έγραψε στο latin, έπειτα σε άλλους χορούς και κατέληξα απο τα 5 έως τα 13 μου να είμαι σε μία σχολή χορού κάθε μέρα, όλη μέρα. Δεν είχα αφήσει μάθημα για μάθημα, κατέβαινα και σε διαγωνισμούς. Παρακολουθώντας βίντεο στο Youtube από χορευτές του εξωτερικού που έκαναν commercial dance, προσπαθούσα να μιμηθώ τις κινήσεις τους στο μπάνιο μου, μπροστά σε έναν καθρέφτη. Αυτό το στυλ χορού δεν ήταν ακόμη τόσο αναπτυγμένο στην Ελλάδα, δεν υπήρχε μία σχολή στην οποία μπορούσες να μάθεις commercial. Εκείνος που με «μύησε» αρχικά στο είδος, ήταν ο χορογράφος Τάσος Ξιάρχο με τον οποίο μεγαλώσαμε στην ίδια περιοχή, στον Κόκκινο Μύλο. Εγώ τότε έκανα latin και ο Τάσος είχε ένα τμήμα προπόνησης με κορίτσια που έκαναν commercial. Τους χάζευα και ένιωθα ότι θέλω να το μάθω κι εγώ. Μία μέρα του είπα ότι θέλω να δοκιμάσω, ήμουν ένα κοριτσάκι μικροκαμωμένο, με σιδεράκια, δεν ήμουν η «κλασική» χορεύτρια γι’ αυτό το είδος. Από εκείνη τη μέρα ξεκίνησε μία πολύ αρμονική συνεργασία που συνεχίζεται μέχρι και σήμερα. Για εμένα εκείνη τη στιγμή ως χορεύτρια, κάτι ευθυγραμμίστηκε.
Από τα 16 σου έχεις συμμετάσχει σε πολυάριθμα video clips, ενώ έχεις χορέψει δίπλα σε ονόματα της showbiz όπως η Τάμτα, η Ελένη Φουρέιρα, οι Μέλισσες, ο Sin Boy κ.α. Τι αντίκτυπο έχει στη ψυχολογία ενός έφηβου κοριτσιού η ξαφνική αναγνωρισιμότητα; Μια μέρα, είχε οργανωθεί ένα βίντεο κλιπ για τον Μαζωνάκη και ο Τάσος μου είχε πει να πάω δοκιμαστικά. Αυτή ήταν από τις πρώτες δουλειές που έκανα στο χώρο της mainstream μουσικής. Όταν ξεκινάς να κάνεις κάτι τόσο καινούριο όπως το commercial, ό,τι εμφανίζεται ως ευκαιρία θέλεις να το αρπάξεις και να μπεις πιο μέσα στην κατάσταση, να νιώσεις πώς είναι αυτός ο χώρος. Είναι σημαντικό βέβαια μεγαλώνοντας να καταλάβεις πως αυτά που ακούς στο χώρο δε σημαίνει πως ισχύουν απαραίτητα. Το να έρθει κάποιος και να σου πει ότι είσαι άσχημη, ότι έχεις μεγάλη μύτη, περίεργα μαλλιά, αυτό είναι κάτι που όταν είσαι 13-15 σε χτυπάει πολύ στο συναίσθημα και αρχίζεις να αμφιβάλλεις για το αν τελικά αξίζεις, αν μετράει το ταλέντο ή μονάχα η εικόνα σου. Εγώ παράλληλα πείσμωσα και δεν καταλάβαινα γιατί κάποιος να θέλει να μιλήσει τόσο άσχημα σε ένα ανήλικο κορίτσι που κάνει απλά αυτό που αγαπάει.
Ποιοι στόχοι σε παρακίνησαν να δηλώσεις συμμετοχή σε ένα τηλεοπτικό σόου όπως το So You Think You Can Dance, όπου και βρέθηκες στους φιναλίστ; Έχω λάβει μεγάλη υποστήριξη από τους γονείς μου σε ό,τι ήθελα να κάνω. Όταν δήλωσα συμμετοχή στο So You Think You Can Dance στα 18 μου, δε χρειάστηκε καν να τους ρωτήσω, έλαβα μεγάλη στήριξη και εμπιστοσύνη. Ο στόχος μου τότε που πήγα στο show, ήταν να μάθω όσα περισσότερα μπορούσα και να χαράξω το δικό μου, αυτόνομο μονοπάτι. Δυσκολεύτηκα ωστόσο πολύ με την έκθεση στις τηλεοπτικές κάμερες παρόλο που πάνω στη σκηνή όταν χορεύω νιώθω άνετα, το διασκεδάζω. Μπορεί να νιώθεις ότι τα έχεις πάει πολύ καλα και να δεις έπειτα ένα βίντεο που να το διαψεύσει αυτό. Γίνεσαι ένας παντεπόπτης, ένας τρίτος παρατηρητής. Είναι ακόμη περίεργο επειδή από ένα κορίτσι που κάθεται στο σπίτι του, διαβάζει, έχει την καθημερινότητά του, ξαφνικά βλέπεις τον εαυτό σου σε ένα show. Πλέον, νιώθω εξίσου ολοκληρωμένη και με τις δύο «ταυτότητες», ωστόσο πρόκειται για κάτι πολύ διαφορετικό. Τότε ένιωσα διχασμένη λόγω της έκθεσης.
Τελικά η νύχτα είναι «σχολείο»; Πόσο εφικτό είναι να προσαρμοστείς σε ένα περιβάλλον όπου συναντάς ανθρώπους των οποίων η προσωπικότητα έρχεται σε έντονη ασυμφωνία με τη δική σου; Όσο περνάει ο καιρός και ζω όλο και περισσότερο τη νύχτα χορεύοντας πάνω σε μία σκηνή, συνειδητοποιώ ότι καλούμαι να αντιμετωπίσω ανθρώπους που μπορεί να είναι από προβληματισμένοι μέχρι μεθυσμένοι, μπορεί πραγματικά να τύχει να γνωρίσεις έναν απαίδευτο άνθρωπο. Η κλίκα της νύχτας είναι κλειστή και άμα μπεις σε αυτή είναι δύσκολο να βγεις. Υπάρχουν καλά λεφτά, αρκετές δουλειές. Η σχέση μου με τα μπουζούκια ξεκίνησε μετά το show, όταν και χόρεψα στο Box με τις Μέλισσες και την Τάμτα. Ωστόσο, ως προς την κοινωνικοποίηση, η επαφή μου ήταν περιορισμένη διότι επέλεγα μετά την τελευταία χορογραφία να φύγω και να επιστρέψω στο σπίτι μου. Υπάρχουν φυσικά άνθρωποι με τους οποίους μπορείς να συνεννοηθείς απόλυτα. Το σημαντικό είναι να ξέρεις με ποιους θα επιλέξεις να συναναστραφείς, να μαθαίνεις να βάζεις όρια και να μην πιέζεις τον εαυτό σου να βρεθεί σε καταστάσεις στις οποίες δε θέλει πραγματικά να αναμειχθεί. Είναι ανέφικτο να βάζεις τον εαυτό σου στη θέση ενός σωτήρα ο οποίος θα πρέπει να τους καταλάβει όλους, να τα έχει καλά με όλους.
Τους τελευταίους μήνες γυναίκες αλλά και άντρες έχουν βρει τη δύναμη να δημοσιοποιήσουν και να καταγγείλουν ποικίλα περιστατικά διαφόρων μορφών κακοποίησης, ανοίγοντας το δρόμο σε ολοένα περισσότερα θύματα να μιλήσουν. Πώς είναι τα πράγματα στον δικό σου χώρο; Οι καταγγελίες στο χώρο του αθλητισμού και του θεάτρου, έδωσαν το έναυσμα για να καταλάβουμε πως η παρενόχληση υπάρχει παντού, σε κάθε κλάδο και περιβάλλον. Αν μάθαινα πως έχει συμβεί κάτι σε έναν πολύ δικό μου άνθρωπο, πιθανώς να έπαιρνα θέση. Θεωρώ όμως πως κανείς δεν πρέπει να μιλάει εκ μέρους κανενός. Πιστεύω επίσης πως πρέπει να αντιμετωπίσουμε το ζήτημα της κακοποίησης από τη ρίζα του. Βάζοντας ψυχολόγους στα σχολεία, ζητώντας βοήθεια εάν ένας γονιός συνειδητοποιεί πως το παιδί του έχει υποστεί κάποια κακοποιητική συμπεριφορά. Δυστυχώς υπάρχει τόσος στιγματισμός και επίρριψη ευθυνών, που τα θύματα φοβούνται να μιλήσουν και να ζητήσουν βοήθεια. Ακόμη κι αν πρόκειται για το θύτη, η κατάλληλη ψυχοκοινωνική υποστήριξη θα μπορούσε να βοηθήσει έναν παιδόφιλο να απομακρύνει τις παιδοφιλικές του σκέψεις αποφεύγοντας να μην οδηγηθεί σε κακοποιητικές πράξεις. Θεωρώ ότι είναι κρίμα να μην υπάρχει μέσα στην κοινωνία ένα ασφαλές και υγιές πλαίσιο ώστε ακόμη και ένας παιδόφιλος να νιώσει άνετα να μιλήσει για τη ψυχική του ασθένεια και να ζητήσει βοήθεια.
Είναι σημαντικό να καταλάβουμε όλες οι γυναίκες που βρισκόμαστε στο χώρο, πως ό,τι και να μας συμβεί, δε φταίμε. Δυστυχώς ξέρω αρκετές κοπέλες που έχουν υποστεί ποικίλες μορφές παρενόχλησης. Όταν δουλεύεις νύχτα και υφίστασαι παρενόχληση, φοβάσαι πως αν μιλήσεις, θα χάσεις τη δουλειά σου. Υπάρχουν μεγαλοστελέχη και διάσημα άτομα και λόγω αυτού είναι πολύ δύσκολο ένας άνθρωπος να αποφασίσει να καταγγείλει κάτι τέτοιο γνωρίζοντας πως πιθανότητα δε θα δουλέψει ξανά ποτέ. Πιστεύω πως είναι και ο λόγος για τον οποίο μαθαίνουμε πολλά χρόνια αργότερα όσα συμβαίνουν.
Πώς έχουν διαμορφώσει την επαγγελματική σου ζωή και την καθημερινότητά σου οι συνθήκες της πανδημίας; Εν μέσω covid ήμουν αρκετά τυχερή επαγγελματικά, καθώς είχα την ευκαιρία για μία σεζόν να δουλέψω στο Just The Two Of Us. Ήταν μία πολύ ωραία διέξοδος, αλλά το ότι στη live μετάδοση δεν υπήρχε κοινό, ήταν πρωτόγνωρο. Θυμάμαι όταν πρωτοξεκίνησε η κατάσταση με τον covid, είχαμε μόλις ξεκινήσει με μία φοβερή πρεμιέρα στο Box, με πολύ αξιόλογους συνεργάτες και όταν μας ανακοίνωσαν ότι θα κλείσουμε, πίστευα ότι σε δυο εβδομάδες θα είμαστε πίσω. Είχα μάθει να περνάω τα τελευταία 5-6 χρόνια της ζωής μου δουλεύοντας καθημερινά και κάνοντας πρόβες. Είχα μία καθημερινότητα που οριακά δε μου επέτρεπε να έχω προσωπική ζωή και ξαφνικά από τη μία μέρα στην άλλη βρεθήκαμε σε μία συλλογική κατάσταση που οδήγησε αρκετούς στην αδράνεια. Δυσκολεύτηκα πολύ να συνδεθώ με αυτό που συμβαίνει. Είχα τουλάχιστον τρεις μήνες να χορέψω, δε μπορούσα με τίποτα να σηκωθώ από τον καναπέ. Ένιωθα απόγνωση και ματαιότητα, αδυνατούσα να δω παρακάτω από το «τώρα» παρόλο που είμαι ένας άνθρωπος που κάνει όνειρα για το μέλλον.
Τι σε βοήθησε να βάλεις τα δύο σου πόδια στο πάτωμα και να σηκωθείς από τον καναπέ; Από ένα σημείο και μετά, αντιλήφθηκα πως κάτι έπρεπε να κάνω για να «σηκώσω» τον εαυτό μου, οπότε αποφάσισα να αρχίσω να παρακολουθώ μαθήματα στη σχολή μαιευτικής που είχα περάσει και την οποία είχα αφήσει για μεγάλο διάστημα. Με ενεργοποίησε το ότι λόγω του covid συνειδητοποίησα πως ανά πάσα στιγμή μπορεί να συμβεί το οτιδήποτε, από τον κορωνοϊό σε συλλογικό επίπεδο, μέχρι να τραυματιστώ και να μείνω εκτός δουλειάς σε προσωπικό επίπεδο. Η καραντίνα με βοήθησε να σεβαστώ τον εαυτό μου και να διαχειριστώ το χρόνο μου με ηρεμία. Την ηρεμία την αφουγκράζεσαι ακόμη κι όταν ανοίγεις το παράθυρο. Στην αρχή είναι τρομακτική, πλέον σε οδηγεί κοντά στη φύση, αρχίζεις και ακούς τον πλανήτη. Το “restart” στη σχολή με βοήθησε ακόμη να σκεφτώ πώς θα μπορούσα να συνδυάσω τις σπουδές με το χορό, όπως για παράδειγμα με την κινησιολογία, με διάφορες τεχνικές για εγκύους, αλλά και στη δημιουργία προσωπικών projects. Δε θεωρώ ότι ο χορός τελειώνει όταν σταματάς να χορεύεις. Θα με ενδιέφερε πολύ να ασχοληθώ με τη χορογραφία και τη σκηνοθεσία μελλοντικά.
Ετοιμάζεις κάποιο προσωπικό project αυτή την περίοδο; Το τελευταίο διάστημα ξεκίνησα ένα πολύ προσωπικό project το οποίο έχω μέσα στην καρδιά μου και νιώθω ότι είναι κάτι που υπήρχε μέσα μου πολύ καιρό σαν ιδέα και πλέον είμαι έτοιμη να το «φέρω στη ζωή». Πρόκειται για ένα live show που θα ονομάζεται «Αίσα» (μούσα της μυθολογίας που ήταν υπεύθυνη για τη μοίρα των ανθρώπων) και εμπνέεται από το burlesque, όπως είναι το Lido στη Γαλλία, αλλά σε ένα πιο pop σημείο που θα επιτρέπει όμως σε κάποιον να ταυτιστεί και να το νοηματοδοτήσει ακόμη κι αν δεν ακούει pop. Θα είναι μία πολύ διαδραστική και απελευθερωτική εμπειρία, θα περιλαμβάνει χορό, θέατρο, live μουσική, ιδιαίτερο φωτισμό και ιδιαίτερα τραγούδια. Θα ήθελα να το παρουσιάσω όταν με το καλό παρέλθει όλο αυτό με τον covid.
Ζούμε στην εποχή του live streaming, χάρη στο οποίο έχουμε τη δυνατότητα να παρακολουθήσουμε από θεατρικές παραστάσεις, μέχρι συναυλίες διατηρώντας την επαφή μας με την τέχνη ζωντανή. Με το χορό τι γίνεται; Διασκέδασα πολύ με ορισμένα διαδικτυακά projects, όπως με το STAGES A/LIVE που διοργάνωσε το Ίδρυμα Ωνάση με τους ATHkids, ωστόσο δυσαρεστήθηκα πολύ από το Φεστιβάλ Νέων Χορογράφων. Φυσικά κάποια performances μου άρεσαν κάποια άλλα όχι, ωστόσο θεωρώ ότι πλέον πρέπει οι φορείς να αρχίσουν να ψάχνουν άτομα που κάνουν όντως καινούρια πράγματα, που είναι ευφάνταστα. Πιστεύω ότι είναι πολύ άδικο να μη δίνεται η ευκαιρία σε άτομα που δουλεύουν σε μπουζούκια ή στην ποπ σκηνή. Προσωπικά γνωρίζω ανθρώπους με μεγάλο ταλέντο και ιδέες, οι οποίοι όμως δεν έχουν την υποστήριξη για να δημιουργήσουν πράγματα. Έχει γίνει παθολογία στο χορό να παρουσιάζεις το ίδιο και το ίδιο πράγμα. Ελπίζω ότι θα αρχίσει ο κόσμος να αντιλαμβάνεται ότι πρέπει να δώσουμε ευκαιρίες στους νέους χορευτές, σε ανθρώπους που δεν έχουμε ξαναδεί κι ασχέτως του πού έχουν δουλέψει. Για εμένα έχουν κλείσει πολλές πόρτες επειδή το βιογραφικό μου είναι “pop”. Είναι πολύ κρίμα ένας νέος καλλιτέχνης να πρέπει να σηκώσει όλο το όνειρο μόνος του επειδή νιώθει ότι δεν έχει υποστήριξη. Το ότι χορεύεις στα μπουζούκια δε σημαίνει ότι θέλεις να κάνεις κι αυτό σε όλη τη ζωή σου.
