Όσα είδαμε και ακούσαμε στο Plisskën Festival

Το moshpit στους No Age

Είναι γεγονός πως το φετινό Plisskën ήταν κάτι παραπάνω από φιλόδοξο. Είχε στο lineup του, μερικά απ’τα πιο ενδιαφέροντα σχήματα των τελευταίων ετών, είτε μιλάμε για κιθαριστική μουσική είτε για την απίστευτα φορμαρισμένη ηλεκτρονική σκηνή της Ευρώπης. Το φεστιβάλ ανέβηκε απότομα ποιοτικό επίπεδο και δεν μπορούμε παρά να είμαστε ενθουσιασμένοι που όλα πήγαν (σχεδόν) καλά. Ακολουθεί μια περιεκτική καταγραφή όσων συνέβησαν, ακολουθώντας τον οδηγό που είχαμε δημοσιεύσει την περασμένη εβδομάδα.

Μέρα Πρώτη

Η μεγάλη ουρά για τα δημοσιογραφικά πάσα αλλά και η ενημέρωση πως το πρόγραμμα της κεντρικής σκηνής έχει πάει εξαρχής μια ώρα πίσω, δεν ήταν καλά σημάδια αλλά τελικά μας βόλεψε γιατί προλάβαμε ένα αρκετά μεγάλο κομμάτι των Suuns που ήταν άψογοι για αρχή, γιατί επί σκηνής έχουν μεγαλύτερο ενδιαφέρον από ότι στο στούντιο. Ήταν μια απ’τις πιο δυνατές στιγμές της πρώτης μέρας και τους ευχαριστηθήκαμε περισσότερο απ’την παρέα του Scott McCloud, αφού οι Girls Against Boys δεν μας σάρωσαν με τον τρόπο που είχαμε συνηθίσει. Στο “Bulletproof Cupid” καταλάβαμε πως το Main Stage θα είχε πρόβλημα ήχου, γεγονός που επαληθεύτηκε δυστυχώς καθ’όλη τη διάρκεια του διημέρου. Η τοποθέτηση της σκηνής στη μέση του χώρου (ενώ οι ηχοπαγίδες της ορθογώνιας αίθουσας κοιτούσαν στην αντίθετη πλευρά), ήταν αναμενόμενο να δημιουργήσει τέτοια προβλήματα, κι αυτό ήταν το μοναδικό σημαντικό, σταθερό πρόβλημα του φεστιβάλ. Η Nadia Ksaiba που έπαιζε την ίδια ώρα στο club stage, ήταν δυστυχώς μόνη της αφού η προσέλευση γενικότερα την Παρασκευή ήταν σχετικά μικρή. Αντιθέτως, οι δικοί μας Victim of Society, μάζεψαν αρκετό κόσμο κι έδωσαν την καλύτερη τους συναυλία, από όσες έχω παρακολουθήσει φυσικά, με το “Enough Said”, να ακούγεται σχεδόν ανατριχιαστικό.

Wild Beasts

Ο Fink που ακολούθησε, ήταν απ’τα ονόματα που θέλαμε πολύ να δούμε, αλλά σε καμία περίπτωση δεν κατάφερε να μας συγκινήσει ή έστω να μας κρατήσει το ενδιαφέρον. Ήταν άνευρος και σύντομος και δεν το περιμέναμε. Προσπεράσαμε τους No Age, όπου μας ενημέρωσαν ότι έγινε ένας μικρός χαμός, για να δούμε το μεγάλο όνομα της βραδιάς, τους Wild Beasts. Πράγματι, οι Βρετανοί με τα ιδιαίτερα φωνητικά, είναι μια μπάντα που έχει φτάσει το ταβάνι της και ζωντανά καταφέρνει να επαναδημιουργήσει το φοβερό κλίμα των τελευταίων δίσκων της. Σίγουρα θέλουμε να τους δούμε και μόνους τους. Οι 65daysofstatic που ακολούθησαν, έδωσαν πια το φρενήρη ρυθμό της βραδιάς, μιας και το post rock τους είναι άψογο για ιδανικό για ένα τέτοιο φεστιβάλ. Εξακολουθώ να τους βρίσκω φλύαρους αλλά αυτό δεν αλλάζει το γεγονός πως έδωσαν μια «σωστή» συναυλία.

Αμέσως μετά, ήρθε το μεγάλο highlight ολόκληρου του διημέρου, με το ντουέτο των σπουδαίων πια Fuck Buttons. Ήταν η έκτη φορά που τους βλέπω (με την πρώτη να είναι η παρθενική τους εμφάνιση εκτός των συνόρων του Μπρίστολ) και κατάφεραν να δώσουν ένα τελείως διαφορετικό σετ, με ανατριχιαστική ροή που κορυφώθηκε στην (πιο μελωδική) εκτέλεση του Surf Solar που έχουμε ακούσει ποτέ. Είναι ένα πραγματικά σπουδαίο σχήμα. Ο Vitalic ήταν όσο παρωχημένος φανταζόμασταν, αφού είναι μάλλον τελειωμένος καλλιτεχνικά.