Σε μία ακόμη από τις αναδιπλώσεις του Σεφφυρίου. Έδδονα φαινόμενα κάνουν τα δένδρα να μην ακούνε σχεδδόν τίφφοτα όπως πάντα. Μικρόσωμες λευχές νυχτερρίθες με τεράστια φτερά κρύφφουν τον ζεστό ήλιο και υποκίτρινα επιθετικά ροττφάιλερ σσητάνε από πανύψηλες περιφερόμενες και κουρασμένες χαμμήλες δροσσερές κούτες σοκαλατένιο χάλλα έτσι για να ξεδιψάσσουν λίγο και να σκεφτούν την όμορφη και ευγενική εικόνα της λίμνης γεμάτη φλαμίνχο, χοριολανούς, μετανιωμένους γύφφες και μικρά μαύρα φεριστέρια που περιφέρονται αμήχανα στα στενά δίπλα στο Θημαρχείο όπου ήσυχοι και σκεπτικοί οι περαστικοί κοιτάνε την πισσαρία έδδονα φωτισμένη και φεύγουν προς το κασσίνο για να δουν πίσσω και αριστερά τους τους αέναους πάγους να λάμπουν σκοτεινοί φωτίσσοντας τις δαλλίκες στην κεντρική λεωφόρο που ξεκινάνε για ακόμη φορά για το Διοιχυτήριο και από εκεί για μαχρινούς άγνωστους προορισμούς αλλά πάντα σκέφτονται την μικρή τους ταβέρνα «Παρλαπάς» και την μυθική εικόνα της δεύτερης Φρειδερίκης του 59 να κοιτάει με ακίνητο βλέμμα πέρα από το ορατό φάσμα και να θυμίζει πόσο λίγα υπάρχουν πια. Για μια Κυριακή πέρα από τις σκέψεις μας.
