Memento (2000)
Όταν κλείνεις τα μάτια, ο κόσμος δε σταματά να κινείται. Η ιστορία ενός τύπου που προσπαθεί να πάρει εκδίκηση για το φόνο της γυναίκας του, έχοντας, όμως, ένα πρόβλημα: πάσχει από προσωρινή απώλεια μνήμης και θυμάται μόνο τα τελευταία 15 λεπτά. Γι’ αυτό το λόγο χαράσσει τατουάζ με λέξεις στο σώμα του. Η προσπάθεια εκμετάλλευσης μιας (κατ’ επανάληψη) tabula rasa φιγούρας σε ένα φιλμ γυρισμένο από το τέλος προς την αρχή. Το low-budget ντεμπούτο ενός σκηνοθέτη που μερικά χρόνια αργότερα τα κινηματογραφικά στούντιο θα του εμπιστεύονταν τις πιο ακριβές παραγωγές. Guy Pearce, Carrie-Anne Moss, Joe Pantoliano, η τριπλέτα μιας ιστορίας ικανής να σου προκαλέσει το απόλυτο mindfuck.
Αλήθεια, σας έχω μιλήσει για τον Sammy Jankis?
Donnie Darko (2001)
Όταν πρωτοπροβλήθηκε στη μεγάλη οθόνη έπιασε πάτο. Όταν βγήκε σε DVD άρχισε να συζητιέται. Σήμερα αποτελεί ένα cult διαμάντι. Ο κινητήρας ενός αεροπλάνου πέφτει ξαφνικά στο υπνοδωμάτιο ενός περίεργου νεαρού, ενώ αυτός λείπει. 28 μέρες, 6 ώρες, 42 λεπτά, 12 δευτερόλεπτα… η αντίστροφη μέτρηση για το τέλος του κόσμου ξεκινά. Η λύση μπορεί να βρίσκεται στα κομμάτια του λαβυρινθώδους παζλ στο μυαλό του πρωταγωνιστή που ακροβατεί κυριολεκτικά μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας. Εκπληκτική ερμηνεία από τον Jake Gyllenhaal που θυμίζει αυτό τον weird εσωστρεφή συμμαθητή σου που πάντα δίσταζες να πλησιάσεις. Μία από τις καλύτερες ταινίες με θέμα το time travel, που μέσα από ένα εξαιρετικό soundtrack, αποπνέει μια έντονη νοσταλγία για τη δεκαετία του 80.
28 Days Later (2002)
Στη δεύτερη συνεργασία του με τον Alex Garland μετά το πρωτότυπο αλλά άνισο The Beach του 2000, ο Danny Boyle άρχισε να εξερευνά νέες κινηματογραφικές φόρμες, βγάζοντας αυτό το post-apocalyptic αριστούργημα. Ένας επικίνδυνος μεταδοτικός ιός ξεσπά στη Βρετανία (ενδεχομένως κι αλλού) και μετατρέπει του ανθρώπους σε αιμοδιψή όντα. Μια μικρή ομάδα επιζώντων με επικεφαλής τον Cillian Murphy (στο προσκήνιο τα τελευταία χρόνια λόγω Peaky Blinders) προσπαθεί να επιβιώσει. Τα ζόμπι δεν είναι χορτοφάγα κι ο Boyle αυτό το αποτυπώνει χωρίς καμία διάθεση horror αυτοπαρωδίας, αλλά αποτίοντας φόρο τιμής στη τριλογία των Ζωντανών Νεκρών του George Romero. Κι όλα αυτά πολλά χρόνια πριν από το viral τηλεοπτικό φαινόμενο του Walking Dead. Δεν είναι ειρωνικά προφητική η σκηνή του ερημωμένου Λονδίνου, μιας και θα γινόταν πραγματικότητα 18 χρόνια μετά λόγω Covid-19?
Dogville (2003)
Μια γοητευτική γυναίκα εμφανίζεται ως φυγάς σε μια αμερικάνικη κωμόπολη τη δεκαετία του ’30 και η τοπική κοινωνία αποφασίζει να της παρέχει προστασία με αντάλλαγμα τις υπηρεσίες της. Σύντομα, όμως, θα γίνει αντικείμενο στυγνής εκμετάλλευσης των κατοίκων και θα αρχίσει να υπομένει πολλά. Μέχρι τη στιγμή που ένα καλά κρυμμένο μυστικό, ικανό να ανατρέψει τα πάντα, αποκαλυφθεί. Ο Λαρς Φον Τρίερ διασκευάζει την Όπερα της Πεντάρας του Μπέρτολτ Μπρεχτ μεταφέροντας, σχεδόν κυριολεκτικά, το θέατρο στο σινεμά. Χρησιμοποιώντας σκόπιμα ένα απογυμνωμένο μινιμιλαστικό σκηνικό, ‘αναγκάζει’ το θεατή να επικεντρωθεί στους χαρακτήρες, ενώ διαχωρίζοντας τα σπίτια μόνο με γραμμές χαραγμένες στο πάτωμα από κιμωλία, κάνει ορατή τη μοχθηρία και την υποκρισία που μπορεί να κρύβεται πίσω από γειτονικούς τοίχους. Το συγκεκριμένο έργο αποτελεί ένα κριτικό σχόλιο για την αμερικανική νοοτροπία της εκμετάλλευσης. Όταν ασκήθηκε κριτική στον αμφιλεγόμενο Δανό δημιουργό ότι έκανε μια ταινία για την Αμερική χωρίς να έχει πάει εκεί, αυτός απάντησε ότι ούτε οι Αμερικάνοι είχαν πάει στην Καζαμπλάνκα, όταν γύρισαν την ομώνυμη ταινία.
Eternal Sunshine of the Spotless Mind (2004)
Αν ερωτευθείς κάποιον παράφορα και μετά χωρίσετε, το μόνο πράγμα που εύχεσαι είναι να μπορούσες να σβήσεις για πάντα την εικόνα του από το μυαλό σου, όπως και τις κοινές σας αναμνήσεις. Κάτι που ξέρεις ότι είναι ουτοπικό. Αν η τεχνολογία, όμως, έφτανε σε τέτοιο βαθμό ώστε να σου δώσει αυτή τη δυνατότητα, θα το έκανες? Ο ντροπαλός Τζόελ (Τζιμ Κάρεϊ) και η εκκεντρική Κλέμενταϊν (Κέιτ Γουίνσλετ) το επιχειρούν. Έλα όμως που ο έρωτας, όσο και να προσπαθείς να τον αποφύγεις, μερικές φορές αποδεικνύεται μοιραίος. Ακόμα κι αν καταφέρεις να τον διαγράψεις (κυριολεκτικά) από τη μνήμη σου, θα βρει τρόπο να τρυπώσει για πάντα στην καρδιά σου. Άλλωστε η έλξη είναι νόμος της φύσης.
Match Point (2005)
Ο λόγος που η νεότερη γενιά πηγαίνει να δει Woody Allen χωρίς να ξέρει τι έχει γυρίσει. Εντάξει, ίσως λίγο αδόκιμο αυτό καθώς το στυλ του νευρωτικού, φλύαρου ατακοδόρου Νεοϋορκέζου είναι λίγο πολύ γνωστό. Αυτό, όμως, είναι ένα κομμάτι της φιλμογραφίας του. Υπάρχει κι ένα άλλο πιο σκοτεινό πιο θεατρικό που προσαρμοσμένο στο σήμερα παραπέμπει κάποιες φορές σε αρχαιοελληνική τραγωδία. Σε αυτό το είδος ανήκει και το Match Point. Ένας νεαρός άσημος αλλά φιλόδοξος καθηγητής τένις καταφέρνει να μπει στην αριστοκρατική ελίτ μέσω του γάμου του με την αδερφή ενός πλούσιου μαθητή του. Όταν γνωρίσει, όμως, την όμορφη αρραβωνιαστικιά του τελευταίου, θα την ερωτευτεί και τα πράγματα θα πάρουν μια αναπάντεχη τροπή. Η τύχη αποτελεί πάντα καθοριστικό παράγοντα, όπως ένα μπαλάκι του τένις στην κόψη του φιλέ που ανάλογα με την πλευρά που θα πέσει θα σε χρίσει νικητή ή ηττημένο. Ακόμα, όμως, κι αν βρεθεί με το μέρος σου, αν αυτή υπηρετήσει το πάθος και την απληστία σου, μπορεί φαινομενικά να σου χαρίσει τα πάντα, αλλά θα σου κλέψει ό,τι πολυτιμότερο, την ησυχία της συνείδησης σου.
Apocalypto (2006)
O Mel Gibson (όπως και ο Clint Eastwood) έχει αποδείξει ότι είναι πολύ καλύτερος ως σκηνοθέτης απ’ ότι ως ηθοποιός. Δύο χρόνια μετά τα (υπερβολικά ρεαλιστικά για κάποιους) ‘Πάθη του Χριστού’ καταπιάνεται με τη βίαιη και γεμάτη δυσκολίες ζωή της φυλή των Μάγια λίγο πριν έρθουν οι Ευρωπαίοι Κονκισταδόρες. Και όπως στα Πάθη χρησιμοποίησε τα Αραμαϊκά αντί των Αγγλικών, έτσι κι εδώ επιστρατεύει ιθαγενείς ηθοποιούς που μιλούν τη γλώσσα Yucatec Maya, γεγονός που προσδίδει ιδιαίτερο ρεαλισμό στο έργο. 139 λεπτά ασταμάτητης δράσης που δε σε αφήνουν να πάρεις ανάσα. Διείσδυση σε έναν κόσμο εντελώς άγνωστο στον δυτικό πολιτισμό, που ίσως γι’ αυτό ο τελευταίος δεν τον σεβάστηκε ποτέ και τελικά τον αφάνισε.
Into the Wild (2007)
Δια χειρός Sean Penn, η πραγματική ιστορία του Chris McCandless ο οποίος, αμέσως μετά την αποφοίτηση του στα 22 του, αποφάσισε να αφήσει την προοπτική μιας εύπορης ζωής και να ξεκινήσει μόνος ένα μεγάλο ταξίδι με προορισμό την Αλάσκα. O δρόμος για το άγνωστο μπορεί να γίνει ο δρόμος για την αυτογνωσία. Η ταινία που πυροδότησε ένα όνειρο που έχουν πολλοί άνθρωποι αλλά ελάχιστοι τολμούν να πραγματοποιήσουν. Να χαρίσουν όλα τα “αγαθά” τους και να περιπλανηθούν στη φύση με τα απολύτως απαραίτητα. Αν και όλα συντείνουν ότι «Happiness only real when shared» (;)
Slumdog Millionaire (2008)
O νεαρός Τζαμάλ, μεγαλωμένος στις άθλιες συνοικίες της Βομβάης, συμμετέχει στο τηλεπαιχνίδι ‘Ποιος Θέλει να Γίνει Εκατομμυριούχος’ και -προς μεγάλη έκπληξη όλων- απαντά σωστά τη μία ερώτηση μετά την άλλη. Οι απαντήσεις, όμως, μερικές φορές έρχονται μέσα από την ίδια τη ζωή. Ο κόσμος παρακολουθεί με κομμένη την ανάσα μέσα από τους τηλεοπτικούς δέκτες (πολύ πετυχημένη η χρήση του the sun always shines on tv των a-ha στο trailer που είχε προβληθεί τότε στις κινηματογραφικές αίθουσες), ενώ τα κέρδη εκατομμυρίων επισκιάζονται από την εκπλήρωση ενός παιδικού έρωτα με φόντο μια Ινδία που δοκιμάζεται διαρκώς στο πέρασμα του χρόνου. Εκείνη τη χρονιά, ο θείος Όσκαρ ξέχασε για λίγο τις (συνήθως αγαπημένες του) ιλουστρασιόν παραγωγές του Χόλυγουντ και ταξίδεψε δικαίως στη μακρινή Ανατολή.
Moon (2009)
Όπως έλεγε και μια άλλη γνώριμη ταινία: ‘Στο διάστημα κανείς δεν μπορεί να ακούσει την κραυγή σου’. Ακόμα κι αν αυτή είναι η κραυγή απόγνωσης της μοναξιά σου, που είναι συνήθως δυνατότερη από την πραγματική. Ένας αστροναύτης περνά τρία χρόνια μόνος σε ένα διαστημικό σταθμό στη σελήνη κι ενώ είναι έτοιμος να επιστρέψει στη γη, έρχεται αντιμέτωπος με τη χειρότερη απειλή, τον ίδιο του τον εαυτό. Ο Σαμ Ρόκγουελ κρατάει μια ταινία μόνος του σε μια ατμόσφαιρα που υποβόσκουν στοιχεία από το Solaris και την Οδύσσεια του Διαστήματος. Μεγάλη η μαγκιά του γιου του Bowie να το υπογράψει με το πραγματικό του ονοματεπώνυμο (Duncan Jones) και όχι με το διάσημο επώνυμο του πατέρα του. Ίσως γιατί ήξερε ήδη μέσα του ότι ο Major Tom θα κατοικεί για πάντα στα άστρα.
Submarine (2010)
Ο Oliver Tate είναι ένα παιδί που σπάνια χαμογελά. Συχνά σκηνοθετεί στο μυαλό του ταινίες, με πρωταγωνιστή τον ίδιο, οι οποίες συνήθως δεν έχουν ευτυχή κατάληξη. Αν και το σιχαίνεται, κάνει ο ίδιος bullying σε άλλους προκειμένου να κερδίσει τις εντυπώσεις του κοριτσιού με το οποίο είναι ερωτευμένος. Ψαχουλεύει τα πράγματα των γονιών του, ελέγχει πότε αυτοί κάνουν έρωτα, ανησυχεί όταν ξυπνά ένας παιδικός έρωτας στη μητέρα του και κάνει τα πάντα για να αναστρέψει την παθητικότητα του πατέρα του. Τρέμει στην ιδέα ότι μπορεί αυτοί να χωρίσουν και το χρησιμοποιεί σαν άλλοθι για τη δειλία του να σταθεί στο κορίτσι του σε μια δύσκολη στιγμή. Κι εκεί που νομίζει ότι θα τα έχει ξεχάσει όλα μέχρι τα 38, αφήνει ασυνείδητα την εφηβεία και στρέφει το βλέμμα προς την ενηλικίωση. Σε ένα μουντό Ουαλικό τοπίο ικανό να γκριζάρει ακόμα και τον πιο πολύχρωμο καμβά του Wes Anderson. Πάντα υπό τις μελαγχολικές μελωδίες του Alex Turner.
Margin Call (2011)
Ενώ ο κόσμος κοιμάται αμέριμνος, λίγες ώρες πριν ξεκινήσει την καθημερινή του ρουτίνα, ένα ελικόπτερο προσγειώνεται στην ταράτσα ενός ουρανοξύστη, μεταφέροντας εσπευσμένα τον CEO ενός επιχειρηματικού κολοσσού στα γραφεία της εταιρείας. Είναι η ώρα που ένας ευφυής αναλυτής, που άφησε μια λαμπρή καριέρα φυσικού για τον αδηφάγο κόσμο της Wall Street, θα του εξηγήσει το σκάσιμο μιας παγκόσμιας οικονομικής φούσκας λίγο πριν αυτό συμβεί. Όχι, εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με αναλύσεις, σορταρίσματα ή άλλα χρηματοοικονομικά τεχνάσματα της κρίσης του 2008, αλλά με τη δραματουργική κορύφωση των τελευταίων στιγμών λίγο πριν την προσωρινή (;) κατάρρευση του σύγχρονου καπιταλισμού.
The Hunt (2012)
Ένας ήσυχος δάσκαλος κατηγορείται, εξαιτίας μιας παρεξήγησης, για άσεμνη συμπεριφορά σε ένα μικρό κοριτσάκι. Κι εκεί που είχε τη συμπάθεια όλων στη μικρή κοινωνία που ζει, μπαίνει ξαφνικά στο στόχαστρο φίλων και γνωστών, δαιμονοποιείται και οδηγείται στην απομόνωση και την παρακμή. Μόνος σύμμαχος ο γιος του, το μοναδικό άτομο που πιστεύει ακόμα σε αυτόν. Ακόμα, όμως, κι αν η δικαίωση έρθει, είναι ικανή να σβήσει το στίγμα που έχει προηγηθεί;
Μια ταινία με αρκετά ευαίσθητο θέμα από τη Δανία με πρωταγωνιστή τον χαρισματικό ηθοποιό Mads Mikkelsen (αργότερα γνωστός για τον τηλεοπτικό Hannibal), υποψήφια για Χρυσό Φοίνικα και για Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας. Ευθεία αναφορά στο κοινωνικό σύνολο που μέσα από την μαζοποίηση μπορεί εύκολα να παρασυρθεί, έτοιμο πάντα να ρίξει τα πυρά του και να επιδοθεί σε ένα σύγχρονο κυνήγι μαγισσών..
Locke (2013)
Μπορεί μια ταινία γυρισμένη εξ ολοκλήρου σε ένα αυτοκίνητο να σου κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον; Στην περίπτωση του Locke η απάντηση είναι φυσικά και ναι (όπως είχε γίνει εξίσου πετυχημένα παλιότερα με το Phone Booth του μακαρίτη Joel Schumacher με τον Colin Farell ‘παγιδευμένο’ σε έναν τηλεφωνικό θάλαμο).
Εδώ, ο Tom Hardy υποδύεται τον Άιβαν Λοκ, έναν πετυχημένο μηχανικό που οδηγεί κατά τη διάρκεια της νύχτας από το Μπέρμιγχαμ στο Λονδίνο με σκοπό να συμπαρασταθεί σε μια γυναίκα που άφησε έγκυο μετά από ένα one night stand. Σε ανοιχτή ακρόαση θα προσπαθήσει να δώσει οδηγίες για ένα κρίσιμο project στο οποίο είναι επικεφαλής, θα απογοητεύσει τα παιδιά του που τον περιμένουν να δουν μαζί ένα ποδοσφαιρικό ματς και θα αποκαλύψει την αλήθεια στη γυναίκα του.
Ο Άιβαν Λοκ είναι ένας άντρας που δε θέλει να επαναλάβει τα λάθη του πατέρα του. Ο Άιβαν Λοκ είναι ένας άντρας που θέλει να κάνει το σωστό. Και βλέπει σε ένα βράδυ τη ζωή του να καταρρέει.
Birdman (2014)
Ένας ηθοποιός -γνωστός κάποτε για το ρόλο του ως υπερήρωας- προσπαθεί να κερδίσει τη χαμένη καλλιτεχνική του αίγλη ανεβάζοντας ένα θεατρικό στο Μπρόντγουεϊ. Το contrast των στενών και ‘βρώμικων’ διαδρόμων του θεάτρου με το μεγαλείο και τη λάμψη της σκηνής, η αίσθηση ότι παρακολουθείς ένα απέραντο μονοπλάνο κι ένας Μάικλ Κίτον που υποδύεται στην ουσία τον εαυτό του (μιας και υπήρξε ο πρώτος κινηματογραφικός Batman) συνθέτουν την πρώτη οσκαρική ταινία του Μεξικάνου σκηνοθέτη Ιναρίτου που μας είχε χαρίσει πρωτύτερα τα έξοχα σπονδυλωτά Amores Perros, 21 Grams & Babel. Πραγματική αποθέωση η τραγελαφική σκηνή όπου ο πρωταγωνιστής έχει κλειστεί έξω από το θέατρο και προσπαθεί απεγνωσμένα να πείσει να τον αφήσουν να περάσει για να … παίξει! Παράλληλα, η ταινία βγάζει και μια ωμή αλήθεια για τους καλλιτέχνες, το γεγονός ότι κάποιοι κριτικοί έχουν τόση δύναμη που όπως πολύ εύκολα μπορούν να απογειώσουν την καριέρα τους άλλο τόσο εύκολα μπορούν εν μια νυκτί να την καταστρέψουν.
Dheepan (2015)
Ένας πρώην μαχητής, μια νεαρή γυναίκα κι ένα μικρό κοριτσάκι, άγνωστοι εντελώς μεταξύ τους, παριστάνουν την οικογένεια, προκειμένου να φύγουν από την κόλαση του εμφυλίου της Σρι Λάνκα και να μεταναστεύσουν στην Ευρώπη. Εκεί τους στέλνουν σε ένα προάστιο του Παρισιού όπου χωρίς να ξέρουν τη γλώσσα, γεμάτοι φόβο για το άγνωστο, αλλά και με καχυποψία ανάμεσα τους, θα προσπαθήσουν να επιβιώσουν και να αποκτήσουν μα φυσιολογική ζωή. Σύντομα, όμως, ο πόλεμος των τοπικών συμμοριών θα αναβιώσει τους κινδύνους από τους οποίους προσπάθησαν να ξεφύγουν. Μια συγκλονιστική ματιά στη ζωή των μεταναστών σε μια περίοδο που η ακροδεξιά και η ξενοφοβία αναρριχώνται ξανά στο Δυτικό κόσμο. Μια βαθιά ανθρώπινη ιστορία που αξίζει πραγματικά να δει κανείς.
Nocturnal Animals (2016)
Ένας άνδρας, ανήμπορος να αντιδράσει, βλέπει τη γυναίκα και την κόρη του να βιάζονται και να δολοφονούνται άγρια από μια συμμορία στην έρημο του Τέξας. Μετά από καιρό, με τη βοήθεια ενός σκληροτράχηλου σερίφη αποφασίζει να εκδικηθεί και να εξιλεωθεί για τη δειλία που είχε τότε επιδείξει.
Αυτή είναι η ιστορία ενός αδημοσίευτου βιβλίου που διαβάζει η Σούζαν, γραμμένου από τον πρώην άντρα της, τον οποίο κάποια στιγμή εγκατέλειψε, μαζί με τα καλλιτεχνικά της όνειρα, στο βωμό μιας πιο ‘σίγουρης’ αλλά επίπεδης ζωής. Καθώς, όμως, βυθίζεται στις σελίδες του βιβλίου, που είναι αφιερωμένο σε αυτήν, συνειδητοποιεί το τραγικό λάθος που μπορεί να κάνει κάποιος όταν αφήσει ανολοκλήρωτο έναν έρωτα, όμοιο του οποίου δεν πρόκειται να ξαναβρεί ποτέ στη ζωή του. Και κάπως έτσι -μέσα από τη συγγραφική δημιουργία- παίρνει εκδίκηση ο πρώην αγαπημένος της.
Μια ιστορία μέσα σε άλλη ιστορία σε ένα μοναδικής αισθητικής φιλμ από το γνωστό (και προκλητικό) σχεδιαστή μόδας Τομ Φορντ που αποδεικνύει ότι διαπρέπει και στο χώρο του κινηματογράφου.
In the Fade (2017)
Μια Γερμανίδα θα χάσει ξαφνικά τον κουρδικής καταγωγής άντρα της και το παιδί τους σε μια βομβιστική επίθεση. Η απέραντη θλίψη της θα δώσει θέση στη δίψα για εκδίκηση που θα γίνει μονόδρομος και θα την οδηγήσει στην Ελλάδα στα ίχνη ενός νεαρού ζευγαριού νεοναζί. Η απώλεια, όμως, είναι τόσο δυσβάσταχτη που είναι αδύνατο να αναπληρωθεί και όλα στο τέλος συντείνουν στο ‘μαζί ή τίποτα’. Βραβείο ερμηνείας στις Κάννες δικαίως για την Νταϊάν Κρούγκερ, ενώ πίσω από τις κάμερες βρίσκεται ο Φατίχ Ακίν που μας είχε χαρίσει το υπέροχο Soul Kitchen. Η έλλειψη μουσικής κατά τη διάρκεια του φιλμ θα γεμίσει στους τίτλους τέλους με ένα εξαιρετικά μελαγχολικό τραγούδι.
Cold War (2018)
Στη μεταπολεμική Πολωνία μια νεαρή τραγουδίστρια, μην μπορώντας να ζήσει μακριά από το συνθέτη που την ανέδειξε, αποφασίζει να πάει να τον βρει στο Παρίσι, όπου αυτός έχει καταφύγει παίζοντας πιάνο σε νυχτερινά μπαρ. Η αδυναμία προσαρμογής σε ένα φαινομενικά θελκτικό αλλά μονίμως ξένο περιβάλλον και η έντονη νοσταλγία για την πατρίδα θα την αναγκάσουν να επιστρέψει. Και τότε είναι η σειρά του να την ακολουθήσει. Η ταλάντωση ενός συναισθηματικά φορτισμένου εκκρεμούς ανάμεσα στο Ανατολικό Μπλοκ και το Δυτικό Κόσμο σε ασπρόμαυρο κάδρο. Η θυσία που κάνεις για ένα μεγάλο έρωτα, ακόμα κι αν μετανιώσεις για αυτή, δε θα μπορέσει ποτέ να σβήσει τα σημάδια του ούτε να αποπροσανατολίσει την πυξίδα του για το υπόλοιπο της ζωής σου.
Η Μπαλάντα της Τρύπιας Καρδιάς (2019)
Αλήθεια, γιατί να μη συμπεριληφθεί και μια εγχώρια ταινία στη λίστα; Προς έκπληξη ίσως κάποιων, δεν επιλέγεται κάτι από το πολυσυζητημένο (όχι άδικα πάντως) weird wave, αλλά κάτι πιο κοντινό (ίσως στην υπερβολή του ίσως και όχι) στην Ελληνική κοινωνία. Σε μια επαρχιακή πόλη, ένας μεγαλοεπιχειρηματίας θέλει απεγνωσμένα να πάρει εκδίκηση από τη γυναίκα του που τον εγκατέλειψε για χάρη ενός πρώην λαϊκού τραγουδιστή και νυν ιδιοκτήτη νυχτερινού κέντρου, παίρνοντας μαζί της ένα τεράστιο χρηματικό ποσό. 17 χρόνια μετά το εμβληματικό Σπιρτόκουτο κι έχοντας στο ενδιάμεσο αφήσει το αποτύπωμα του και στο θέατρο, ο Γιάννης Οικονομίδης γυρίζει ένα είδος μόνος του (ας πούμε μαύρη κωμωδία με στοιχεία νουάρ) που ως άλλος κινηματογραφικός χείμαρρος δεν αφήνει τίποτε όρθιο στο διάβα του. Μια συνεχής ένταση με πληθωρικούς χαρακτήρες (μακριά από την ταμπέλα του καλού ή κακού), διαλόγους με ακατάσχετη βωμολοχία (αν σε ενοχλεί σκέψου πόσο συχνά ακούς τη λέξη fuck σε μια αμερικάνικη ταινία) και διάχυτη μια μάτσο αντρίλα που γίνεται όμως υποχείριο της μητριαρχικής πανουργίας. Το τέλος έρχεται με το μακελειό ενός σύγχρονου γουέστερν. Είτε σου αρέσει είτε όχι, οφείλεις να παραδεχτείς ότι ο Οικονομίδης έχει αυτή τη στιγμή το πιο αυθεντικό σκηνοθετικό ύφος (ή θράσος αν προτιμάς) στον ελληνικό χώρο.
