τριανταεπτά

Τώρα που μιλάμε κόβει βόλτες έξω από το μαγαζί μία Αφρικανή κομμώτρια, ευγενικής όψεως, με ορεξάτο χαμόγελο, αριστοκρατικής κοψιάς και υποσαχάριας καταγωγής και μελωδικότατης μιλιάς και σταματάει νέα Ελληνοπρεπή κορίτσια κάνοντάς τους δωρεάν σαν προσφορά γνωριμίας κοτσιδάκια στα μαλλιά, δερματοστιξίες συμβόλων πανάρχαιων περίεργων θρησκειών, και δήθεν μάγια για ανευρέσεις λιρών στο βουνό και χαμένους  έρωτες. Καμία δεν δέχεται, προφανώς λόγω φόβου και έλλειψης χρόνου και η εβένινη καλλονή αρχίζει να χαράσσει μια ιτιά στο πεζοδρόμιο και φτιάχνει σιγά-σιγά και μεθοδικά ένα τοτέμ με κλαδιά ,δώρο στην άνοιξη και στο καλοκαίρι που έρχεται και σύμβολο καλοτυχίας για τους άντρες στο κυνήγι της αντιλόπης στην τούνδρα με λαξευτή σφεντόνα από ανακυκλωμένο καουτσούκ. Ξαφνικά σταματάει ένα αυτοκίνητο και κατεβαίνουν 4 ρώσοι και αρχίζουν και προσεύχονται στο όμορφο τοτέμ και πριν μαζευτούν κι άλλοι το σκηνικό τελειώνει όταν βγαίνω έξω με ένα πιστόλι που έχω φτιάξει από κρεμοσάπουνο Dove και τσίχλες Trident με την φάτσα του Ρουβά και φεύγουν τρομαγμένοι .Εντάξει, πολυπολιτισμικότητα, συμφωνώ, αλλά όλοι αυτοί σε λίγο μέχρι που θα μου πουν να ψηφίσω και Καμίνη. Υπάρχουν και όρια.