Στον ουρανό, αδερφές μου, στον ουρανό

Μόλις πριν ελάχιστες ημέρες άνοιξε ανεπίσημα η κυκλοφορία. Τα πρώτα σημάδια επαναπατρισμού που συνάντησα ήταν κάτι διάσπαρτα, τετράγωνα, ασπρόμαυρα φυλλάδια κάποιας ανώνυμης αναρχικής ομάδας ενάντια σε κάθε θεσμό. Από τη στράτευση, μέχρι την εξουσία. Ανέβαινα την Πανόρμου κι ο αέρας σαν ψήστης, τους άλλαζε θέση και πλευρά. Λόγω μυωπίας δεν μπόρεσα να διαβάσω αμέσως αυτά που ήθελαν να κοινοποιήσουν, αλλά σίγουρα τα κοίταξα με οίκτο και θυμό. Φαντάστηκα δύο νέους πάνω σ’ ένα παπάκι να πετάνε στον αέρα τη φωνή τους, ενώ από το περίσσευμά τους με το οποίο πλήρωσαν την βενζίνη, γέμισαν με λευκές τρύπες το δρόμο. Είχαν ήδη επιστρέψει στο δημόσιο χώρο όσο το μεγαλύτερο μέρος της ανθρωπότητας παρέμενε κεκλεισμένων των σπηλαίων του, θεωρώντας αποτοξινωτική επανάσταση την γυμναστική στο σπίτι μετά από πίτσες.

Ο Θεός σώπασε. Οι μηχανές έκλεισαν. Οι μικρές αυτές χάρτινες τρύπες που έπλεαν σαν βαρκούλες στο τίποτα, το μόνο που κοινοποιούσαν ήταν έλλειψη κοινής λογικής και κοινού τόπου, λες και τα κατασκεύασε κάποιο προπολεμικό ρομπότ που ζει στην κοσμάρα του. 

Δεν μας έσωσε ούτε ο Μαρξ, ούτε ο Χριστός.

Η ανθρωπότητα με ακλόνητη αποφασιστικότητα ανέθεσε στους επιστήμονες τη σωτηρία της. Η Ανθρωπόκαινος εποχή δεν φορά μάσκα, βήχει και φταρνίζεται με ηδονή. Από το στόμα της πετάγονται τσιμεντένια και αεροστεγώς κλεισμένα Μουσεία των οποίων η Αρχιτεκτονική θυμίζει το θησαυροφυλάκιο του Σκρούτζη. Πετάγονται χρυσές βίζες, Α-μπι&μπι, μπουτίκ μονάδες αναψυχής, βίλες με αρχαιοελληνικά καγκελάκια και χοντρές αγελάδες. Όλα, για φέτος τουλάχιστον, passé, απαγορευμένα και επικίνδυνα. Μαζί με αυτά, έπεσαν σε αχρηστία και πληθώρα επαγγελμάτων. Τα σύνορα έκλεισαν δίχως δεύτερη συζήτηση. 

Η Ακρόπολη φέτος το καλοκαίρι θα βρει χρόνο να θαυμάσει τον εαυτό της μέσα στον καθρέφτη του παγκόσμιου οράματος και θα λικνίζεται στον ήχο των στομαχιών που θα γουργουρίζουν. Ένδοξα θα φωνάξουμε «ΟΧΙ» στα παιδιά μας που θα παρακαλούν για τα νέα i-pods προκειμένου να παρακολουθήσουν με βουλωμένα αυτιά τις οθόνες τους που μιλάνε Αρχαία. Οι έφηβοι θα περνάνε από ανάκριση για το παθιασμένο φιλί που έλαβαν και τα βρέφη θα εκπαιδευτούν να σκοτώνουν από πολύ νωρίς. Για την αγκαλιά που ζήτησαν κλαίγοντας.

Και οι πολέμαρχοι πολιτικοί; Θα συνεχίσουν να ζητούν αέναα να ασχολούμαστε μαζί τους και να τους κάνουμε πλούσιους προκειμένου να περιφράξουν σαν λύκοι τις αγέλες μας. Ω! Μπόρις, μόνο αν αρρώσταινες θα σε συγχωρούσαν. Πες τώρα βρε ξεμαλλιασμένε μπαγάσα, αρρώστησες πράγματι ή κρύφτηκες κι άφησες τον κρετίνο φίλο σου που μας πρότεινε να πιούμε χλωρίνη; Πόσο έξω έπεσε μέσα στην ανοησία του, αφού bleach περιέχουν ως βασικό συστατικό τους όλα τα εμβόλια. Υδράργυρος, bleach και ιοί. Τρύπησέ με για να ζήσω. 

Προύχοντας πλέον είναι ο γαιοκτήμονας, δίχως τον σύντροφο κτηνοτρόφο με τα στοιβαγμένα του ζώα που μεταφέρουν τη μια νόσο μετά την άλλη, τη στιγμή που όλοι -γκέι, στρέιτ, artists, τρομοκράτες, μαφιόζοι, φεμινίστριες, Τερέζες, ποιητές, παιδιά, υπάλληλοι, ποδοσφαιριστές- χωθήκαμε χωρίς δεύτερη κουβέντα μέσα στις σπηλιές μας καταβροχθίζοντας τροφές σε κονσέρβες. 

Όρθιοι έμειναν οι ελάχιστοι που σχετίζονται με το σώμα, την τροφοδοσία και την καθαριότητα. Ακόμα και τα καταστήματα που πουλούν είδη ρουχισμού έχουν την εντολή να μην δοκιμάζουν οι πελάτες ό,τι περνά από το κεφάλι προς το σώμα, προκειμένου το εμπόρευμα να μην γίνει μέρος της αλυσίδας μόλυνσης. 

Ω! Μπόρις, μόνο αν αρρώσταινες θα σε συγχωρούσαν. Πες τώρα βρε ξεμαλλιασμένε μπαγάσα, αρρώστησες πράγματι ή κρύφτηκες κι άφησες τον κρετίνο φίλο σου που μας πρότεινε να πιούμε χλωρίνη;

Το υλικό σώμα πρέπει να περιοριστεί επιτακτικά. Εξάλλου η μάσκα δεν καλύπτει το πρόσωπό μας αλλά το γεγονός ότι δεν υπάρχει πρόσωπο.* Αν δούμε τον πλανήτη γη σαν ένα ανθρώπινο σώμα, νοσούσαν τα δεξιά του άκρα, τα αριστερά, τα πάνω ή τα κάτω, μέχρι όμως την εμφάνιση του κορονοϊού κανένα ζωτικής σημασίας όργανο δεν είχε ξανανοσήσει τόσο ηχηρά και διαδεδομένα. Οι πνεύμονες της γης διεκδίκησαν πίσω το οξυγόνο που της στερήσαμε, και το διεκδίκησε βίαια. Τα γηροκομεία και οι κομμούνες κατέρρευσαν. Το καλοκαίρι θα πολεμήσουμε αγκαλιά με τα κλιματιστικά και το χειμώνα με τις καραντίνες. 

Μελέτες επίσης έδειξαν ότι η γεύση και η όσφρηση όσων νόσησαν είχε χαθεί. Πού είναι η Εύα με το ζουμερό της μήλο; Και πού είναι ο Νώε; Η συρρίκνωση των αισθήσεων είναι γεγονός. Η μόνη διέξοδος προς τα εμπρός είναι πλέον ο ψηφιακός κόσμος. Είναι ο ουρανός, για νεκρούς και ζωντανούς, μ’ έναν μυώδη Άγιο Πέτρο για Κέρβερο, αλλά και με την ταξιδιάρα κι αβέβαιη μορφή ενός σύννεφου. Η γη ούτε τους νεκρούς δεν σηκώνει πια.  Η covid Ανθρωπόκαινος εποχή βρήκε στον νόμο της βαρύτητας τον σύντροφό της για την τιμωρία μας. 

Είναι ξεκάθαρο· κάθε φαινομενική σταθερότητα δεν θα είναι στο εξής παρά μια μεταμφίεση της παγκόσμιας, αυξανόμενης αστάθειας. Ο μόνος αναγνωρίσιμος χρόνος είναι το παρόν. Να τη βγάλουμε την επόμενη εβδομάδα και θα συνεχίσουμε το ταξίδι μας πάνω στον λεπτό και ετοιμόρροπο πάγο. Κι όσο ο πάγος συνεχίζει να λιώνει, η ψυχική και υποσυνείδητη μαζική νεύρωση ότι νοσούμε φουντώνει. Είτε φέρει ρυτίδες, είτε έχει κάνει πλαστικές, το ανθρώπινο σώμα χτυπιέται από αόρατες μάζες. Εκεί θα πορευτούμε κι εμείς για τη σωτηρία μας. Στο αόρατο, στο ανώνυμο, στο άγευστο και μόνο σε ό,τι αφορά τον χρόνο του παρόντος. 

* Ομοιώματα και Προσομοίωση, Ζαν Μποντριγιάρ, 1983 (εκδ. Πλέθρον)