Έχει πάψει προ πολλού να είναι είδηση ότι μια γυναίκα αθλητικογράφος παρουσιάζει αθλητική εκπομπή και παίρνει συνέντευξη από κάποιον διάσημο έλληνα αθλητή. Αυτό όμως δεν έχει σταθεί ακόμα αρκετό, ώστε να αλλάξει την νοοτροπία πολλών όσο αφορά την σχέση των γυναικών με το ποδόσφαιρο. Έχουμε πολύ δρόμο ακόμα για να εξαλειφθούν τα σεξιστικά σχόλια προς τις τις συγκεκριμένες δημοσιογράφους χρησιμοποιώντας χαρακτηρισμούς, αλλά και η γενική αντίληψη που θέλει μια γυναίκα να συμμετέχει σε ένα πάνελ αθλητικής εκπομπής απλά και μόνο για να το «ομορφαίνει».
Όπως «το ποδόσφαιρο είναι ο βασιλιάς των σπορ», έτσι κι ο βασιλιάς των στερεοτύπων γύρω απ’ αυτό είναι ότι «η μπάλα αποτελεί ανδρική υπόθεση». Κάτι που απέχει έτη φωτός από την πραγματικότητα. Είναι χιλιάδες τα κορίτσια στην χώρα μας που στήνονται μπροστά από μια οθόνη για να δουν μπάλα, κορίτσια που θα πήγαιναν και και γήπεδο, αν αυτό δεν έμοιαζε με επικίνδυνη αποστολή. Αυτά τα κορίτσια είναι που καταρρίπτουν τα στερεότυπα.
Ένα τέτοιο κορίτσι είναι και η αθλητικογράφος Αγγελική Κούρκουλου, η οποία έγινε στις 5 Φεβρουαρίου, η πρώτη γυναίκα που περιγράφει επαγγελματικό αγώνα ποδοσφαίρου σε κανάλι πανελλαδικής εμβέλειας. Η 22χρονη περιέγραψε τον αγώνα Μιραντές – Βιγιαρεάλ για το ισπανικό κύπελλο, το περίφημο Copa del Rey για λογαριασμό του καναλιού. Λίγο καιρό μετά, την αναζητήσαμε για να μάθουμε πώς ήταν η εμπειρία και πώς αισθάνεται γι’ αυτήν την πρωτιά…
Πώς έφτασες να αγαπήσεις το ποδόσφαιρο; Τι ήταν αυτό που σε τράβηξε κοντά του; Η αρχή της ενασχόλησής μου με το ποδόσφαιρο έγινε ουσιαστικά με ένα άλμπουμ με αυτοκόλλητα ποδοσφαιριστών του αδερφού μου. Κάπως έτσι έμαθα τον Ίκερ Κασίγιας, τον άνθρωπο που αποτέλεσε την αφορμή για να δω τον πρώτο μου ολόκληρο αγώνα ποδοσφαίρου. Μια μέρα, λοιπόν, τον πέτυχα στην τηλεόραση τυχαία σε έναν αγώνα Τσάμπιονς Λιγκ και σκέφτηκα «ας κάτσω να δω μια φορά όλο το παιχνίδι, πόσο κακό μπορεί να είναι;». Από εκείνον τον αγώνα και μετά, συνειδητοποίησα πως όταν αρχίζεις κι ακολουθείς την πορεία των ομάδων, όταν μαθαίνεις τις ιστορίες πίσω από ποδοσφαιριστές, όταν κάποιες φορές το αουτσάιντερ νικάει το φαβορί αλλά ακόμα και όταν το φαβορί εδραιώνει την κυριαρχία του, τότε το ποδόσφαιρο δεν είναι απλά ένα άθλημα. Γίνεται μια μικρογραφία της ζωής και μπορεί μέσα από τις στιγμές του να σου προσφέρει συναισθήματα μοναδικά. Το γεγονός, μάλιστα, ότι αυτά τα τόσο έντονα συναισθήματα μπορείς να τα μοιράζεσαι ταυτόχρονα με ανθρώπους από ολόκληρο τον κόσμο, το καθιστά ακόμη πιο ιδιαίτερο.
Η αθλητική δημοσιογραφία ήταν κάτι που σου έτυχε τυχαία ή ήταν συνειδητή σου επιλογή; Η αθλητική δημοσιογραφία για μένα ήταν το ιδανικό σενάριο. Ήταν ένα στοίχημα που έβαλα με τον εαυτό μου και ήθελα να το κερδίσω, γιατί όντας «καλή μαθήτρια» δεν ήθελα να πέσω στην παγίδα της επιλογής υψηλόβαθμων σχολών, ακόμη κι αν δεν μου άρεσε το αντικείμενό τους. Έτσι επέλεξα την αθλητική δημοσιογραφία γιατί συνδυάζει τις δύο μεγάλες μου αγάπες: τον αθλητισμό και το να εκφράζομαι μέσα από κείμενα. Όταν αυτά τα δύο ενωθούν μπορούν να γίνουν ακόμα πιο έντονες οι στιγμές που σου προσφέρει ο αθλητισμός.
Αν και είσαι ακόμα στην αρχή της καριέρας σου, πιστεύεις ότι είναι εύκολο για μια γυναίκα να καθιερωθεί σε έναν τόσο ανδροκρατούμενο χώρο; Πιστεύω ότι, ευτυχώς, πλέον τα πράγματα έχουν αλλάξει προς το καλύτερο. Σε σχέση με το παρελθόν, βλέπουμε αρκετές γυναίκες να βρίσκονται στον χώρο και να έχουν καταφέρει να ξεχωρίσουν με τις ικανότητες και τις γνώσεις τους. Εν έτει 2020 αυτό θα έπρεπε να είναι αυτονόητο. Ποτέ δεν κατάλαβα τι το αποκλειστικά «ανδρικό» έχει κατά πολλούς το ποδόσφαιρο. Ούτε γιατί «πρέπει» η γυναίκα με βάση τα κοινωνικά στερεότυπα να ασχολείται με το τένις ή με το βόλεϊ, κι όχι με το ποδόσφαιρο. Θέλω να πιστεύω ότι όταν αγαπάς κάτι και δουλεύεις πάνω σε αυτό, μπορείς να καταρρίψεις τα στερεότυπα. Η συμπεριφορά, πάντως, που έχω συναντήσει μέχρι στιγμής από άνδρες συναδέλφους είναι εξαιρετική χωρίς ίχνος υποτίμησης.
Ποιες ήταν οι πρώτες σκέψεις που έκανες όταν έμαθες ότι θα περιγράψεις τον πρώτο σου αγώνα και μάλιστα έναν του Copa del Rey; Αρχικά, μου πήρε αρκετή ώρα να συνειδητοποιήσω πως δεν μου έκαναν πλάκα. Όχι, επειδή πιστεύω πως μια γυναίκα δεν μπορεί να μεταδώσει έναν αγώνα, απλώς γιατί δεν ήξερα αν εγώ ήμουν από τώρα έτοιμη να το κάνω. Από τη μία, λοιπόν, σίγουρα χάρηκα για την εμπιστοσύνη που μου έδειξαν και γιατί ήταν κάτι που, ακόμα κι αν δεν το είχα παραδεχθεί ούτε στον εαυτό μου, ήθελα πολύ να το κάνω. Από την άλλη, όπως ήταν φυσικό αγχώθηκα, γιατί ήθελα το αποτέλεσμα να είναι τουλάχιστον αξιοπρεπές και γιατί ήξερα πως ίσως ήταν πολλοί εκείνοι που θα σχολίαζαν αρνητικά έως και προσβλητικά την περιγραφή από μια γυναίκα. Αυτό, όμως, ήταν παράλληλα και κίνητρο.
Έκανες κάποια ειδική προετοιμασία πριν σφυρίξει ο διαιτητής τη σέντρα; Πώς φτάνεις στο σημείο να περιγράφεις αβίαστα ένα ματς, όπως κάνουν όι βετεράνοι σπορτκάστερ; Κι όμως, όσο εύκολο κι αν μοιάζει, χρειάζεται πολύ σχολαστική προετοιμασία για να βγει καλό αποτέλεσμα. Αρχικά, ξεκινάς το διάβασμα με σκοπό να μάθεις τα πάντα για τις δύο ομάδες αλλά κι όλους τους παίκτες. Τα νούμερά τους, τις βασικές κι εναλλακτικές θέσεις τους, τις μεταγραφές, τις ιστορίες, τα στατιστικά, χαρακτηριστικά του γηπέδου ή ακόμη και της πόλης που θα διεξαχθεί ο αγώνας και γενικότερα όλες τις πληροφορίες που θα χρειαστείς ώστε να είναι επαρκής η μετάδοση αλλά κι ευχάριστη αν το θέαμα δε βοηθάει.
Φυσικά, το πιο δύσκολο κομμάτι έρχεται μετά και ειδικά όταν πρόκειται για μικρές ομάδες, όπως ήταν η Μιραντές στους αγώνες που περιέγραψα. Πρέπει να συνηθίσεις τους παίκτες και το πώς κινούνται μέσα στο γήπεδο ακόμη κι αν η κάμερα δε βοηθάει να βλέπεις τα νούμερά τους (ναι, βλέπουμε κι εμείς μόνο μία κάμερα κι όχι περισσότερες όπως πολλοί πιστεύουν), και παράλληλα να είσαι έτοιμος ανά πάσα στιγμή να αυξήσεις την ένταση της φωνής σου (στην αρχή σου φαίνεται περίεργο) διατηρώντας την ψυχραιμία σου ώστε να μην κάνεις και σαρδάμ. Αυτό θέλει εξάσκηση βλέποντας ολόκληρους παλιότερους αγώνες των ομάδων για να εξοικειωθείς με τους παίκτες, τα πλάνα των προπονητών αλλά και να δεις στην πράξη πως θα είσαι έτοιμος για την περιγραφή των φάσεων.
Αγχώθηκα, γιατί ήθελα το αποτέλεσμα να είναι τουλάχιστον αξιοπρεπές και γιατί ήξερα πως ίσως ήταν πολλοί εκείνοι που θα σχολίαζαν αρνητικά έως και προσβλητικά την περιγραφή από μια γυναίκα. Αυτό, όμως, ήταν παράλληλα και το κίνητρο
Με τα περισσότερα πρωταθλήματα παγκοσμίως να έχουν σταματήσει λόγω κορωνοϊού, πως είναι η εργασιακή καθημερινότητα του αθλητικογράφου; Έχει αλλάξει, όπως συνολικά η καθημερινότητα όλων μας, ριζικά. Νιώθεις σχεδόν άβολα να πρέπει να μιλήσεις για αγωνιστικά νέα που πιθανόν προκύπτουν, όταν η ανθρωπότητα παγκοσμίως παλεύει για το αγαθό της υγείας και προφανώς κι εμείς πλέον προσεγγίζουμε τον αθλητισμό σε σχέση με τον κορωνοϊό. Παρόλα αυτά, νομίζω πως χρειάζεται να διατηρεί ο κόσμος επαφή, έστω και προσαρμοσμένη, με τις παλιές του συνήθειες, να νιώθει πως όταν όλα αυτά τελειώσουν θα επιστρέψει σε ό,τι έκανε πριν και θα ξαναζήσει παρόμοιες στιγμές. Είναι χαρακτηριστικό το πόσο σε αγγίζουν πλέον βίντεο από μεγάλες στιγμές ομάδων, όταν πανηγυρίζουν μαζί με τους οπαδούς που τραγουδάνε συνθήματα αγκαλιασμένοι. Ελπίζω σύντομα να ξαναζήσουμε τέτοιες στιγμές.
Υπάρχει κάποιος αγώνας που ονειρεύεσαι να περιγράψεις ή κάποιος αθλητής από τον οποίο θα ήθελες πολύ να πάρεις συνέντευξη; Συγκεκριμένος αγώνας νομίζω δεν υπάρχει αλλά όνειρό μου, όπως πιστεύω και κάθε αθλητικού δημοσιογράφου, είναι η περιγραφή σε μια βραδιά Τσάμπιονς Λιγκ. Όσον αφορά στον αθλητή, θα ήθελα πάρα πολύ να πάρω συνέντευξη από τον Ζινεντίν Ζιντάν, τον οποίο θαυμάζω ως αθλητή και τον οποίο θεωρώ μια πολύ ενδιαφέρουσα προσωπικότητα. Αλλά κι από τον Ίκερ Κασίγιας, φυσικά, τον άνθρωπο που με έκανε να αγαπήσω το ποδόσφαιρο.
Ποιες είναι κάποιες από τις πρώτες σου αθλητικές αναμνήσεις; Μια από τις στιγμές που θυμάμαι πολύ χαρακτηριστικά, ακόμη κι αν δεν έβλεπα τότε φανατικά ποδόσφαιρο, είναι το τελευταίο παιχνίδι του Ζιντάν, με την Εθνική Γαλλίας στον τελικό του Μουντιάλ του 2006. Παρόλο που ίσως δε συνειδητοποιούσα τότε πόσο σημαντικό ήταν το «αντίο» του Ζιντάν για το ποδόσφαιρο, μου είχε κάνει τρομερή εντύπωση πώς ένα τόσο μεγάλο όνομα έτυχε να αποχωρήσει με έναν τόσο επεισοδιακό τρόπο όπως αυτή η κουτουλιά στον Ματεράτσι. Σήμερα, έχω να το λέω ότι θυμάμαι να βλέπω ζωντανά μια ιστορική στιγμή του παγκόσμιου ποδοσφαίρου. Φυσικά, από τις πρώτες μου αθλητικές κι εξίσου ιστορικές αναμνήσεις, κι ας μην την έζησα όπως θα ήθελα τώρα, ήταν και το EURO 2004.
Θυμάσαι τον πρώτο αγώνα που είδες και είπες «αυτό θέλω να κάνω κι εγώ»; Νομίζω πως αυτή η ιδέα μου μπήκε στο μυαλό σταδιακά, όταν άρχισα να ανακαλύπτω ότι μου άρεσε να γράφω, ενώ παράλληλα ξεκινούσα να αγαπώ το ποδόσφαιρο θέλοντας να μαθαίνω τις διάφορες ιστορίες που κρύβονται πίσω από αυτό. Χρονικά, πάντως, νομίζω ότι άρχισα να το σκέφτομαι περίπου στο Μουντιάλ του 2010. Η κυριαρχία της Εθνικής Ισπανίας από το 2008 – και ειδικά ως φαν του ισπανικού ποδοσφαίρου- μου είχε κινήσει αρκετά το ενδιαφέρον και σίγουρα ακούγεται ιδανικό να μπορείς να ζήσεις κάτι παρόμοιο από κοντά ως δημοσιογράφος. Όλοι οι αγώνες, πάντως, κι ας μην είναι το Μουντιάλ, είναι πράγματι πολύ πιο ενδιαφέροντες από το γήπεδο.
